Ο Μητροπολίτης Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων Ειρηναίος στη Romfea.gr

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 15 Ιανουαρίου 2011

Γράφτηκε από τον/την Σύνεντευξη στον Αιμίλιο Πολυγένη 02:46

Στο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr» και στον Διευθυντή κ. Αιμίλιο Πολυγένη μίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων κ. Ειρηναίος, ένας πραγματικά ταπεινός και ευλαβής αρχιερέας της Εκκλησίας.

Ο Μητροπολίτης Ειρηναίος γεννήθηκε στην Σπηλιά Κισάμου του νομού Χανίων το 1944, και υπηρέτησε στην Ιερά Μητρόπολη Κισάμου ως πρωτοσύγκελος 10 ολόκληρα χρόνια.

Στις 14 Φεβρουαρίου 1990 εξελέγη από επίσκοπος στην Ιερά Μητρόπολη Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων, και μετά από 70 ολόκληρες ημέρες ενθρονίστηκε.

Η συνέντευξη του Μητροπολίτη Λάμπης κ. Ειρηναίου έχει ως εξής:

Σεβασμιώτατε, επί 21 ολόκληρα χρόνια διακονείτε την Ιερά Μητρόπολη Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων των 10.000 περίπου μόνο κατοίκων. Παρόλα αυτά είναι η μεγαλύτερη Μητρόπολη της Κρήτης σε έκταση, ποια τα συναισθήματα σας όλα αυτά τα χρόνια;

Αγαπητέ μου Αιμίλιε, θα μου επιτρέψεις να διορθώσω την λέξη συναισθήματα και να πω βιώματα, διότι ότι υπάρχει στη Μητρόπολη Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων είναι μέσα από βιώματα και εμπειρίες που ξεκινούν από την λατρεία και την προσευχή και υλοποιούνται μετά χάρη των ανθρώπων.

Απ΄ όσο γνωρίζεις δεν μου αρέσει η δημοσιότητα, αλλά επειδή κάποιος μπορεί να ωφεληθεί από αυτά που θα λεχθούν κατά την συζήτηση μας, η θα ωφεληθώ εγώ από τυχόν παρατηρήσεις των αναγνωστών της Romfea.gr για να γίνω καλύτερος.

Πράγματι είναι αλήθεια, όταν ήρθα στη Μητρόπολη μας συνάντησα πάρα πολλά προβλήματα, πολλά κενά αλλά είδα πως μπορώ εγώ να σταδιοδρομήσω στο χώρο αυτό, προκαλώντας μια ανάπτυξη η οποία δεν θα έχει περισσότερο κοσμικό χαρακτήρα, αλλά εκκλησιαστικό και εκκλησιολογικό.

Το δυσκολότερο ήταν ότι βρήκα πολλά εφημεριακά κενά, επίσης είδα πολύ ανθρώπινο πόνο και πολλές δυσκολίες.

Στην προσπάθεια μου είχα έναν πολύ μεγάλο σύμβουλο, σύμμαχο και εμπνευστή και ενώ είναι πάρα πολύ μέσα στον κόσμο δεν είναι του κόσμου τούτου. Αυτός είναι ο νεοφανής Άγιος Ραφαήλ, με τον οποίο γνωρίστηκα με δική του πρωτοβουλία 2 μήνες πριν από την εκλογή μου.

Πριν την ενθρόνιση έμεινα πολλές μέρες στο μοναστήρι μου, γιατί τότε υπήρχαν τεχνικά εμπόδια που δεν μπορούσα να ενθρονιστώ και από την χειροτονία μου μέχρι την ενθρόνιση πέρασαν 70 ημέρες, λόγο των πολιτικών αλλαγών.

Στο διάστημα αυτό με την ευλογία του γέροντα μου, σεβαστού μητροπολίτου πρώην Κισάμου Ειρηναίου παρέμεινα στο μοναστήρι, και εκτελούσα καθήκοντα Ηγουμένου και ήμουν ως Λυκειάρχης στον Λύκειο Κολυμβαρίου.

Όλο εκείνο τον καιρό σκέφτηκα πολλά πράγματα και προσευχήθηκα πάρα πολύ, για τον τρόπο που θα ασκούσα τα καθήκοντα μου ως Ποιμενάρχης της Επαρχίας αυτής.

Τότε σκεπτόμενος πήρα ένα κομμάτι χαρτί και έγραψα με χωρισμένες τις συλλαβές «Θεάνθρωπος» - «συνάνθρωπος» με έκπληξη είδα λοιπόν ότι δύο λέξεις είναι ισοσύλλαβες.

Το μυαλό μου πήγε αμέσως στο έργο των πατέρων της Εκκλησίας, όπου με αρχή, πίστη, λατρεία και με δύναμη κοινωνίας με τον θεάνθρωπο συναντώντας τον συνάνθρωπο.

Παρακάλεσα την Παναγία για τα θέματα αυτά ώστε να μην κάνω λάθη, να μην σκανδαλίζω τους πιστούς, και να βρεθώ κοντά στον συνάνθρωπο εξ ονόματος τους θεανθρώπου.

Αυτή είναι πορεία μου ως Επίσκοπος μέχρι σήμερα, παρόλο που αναγνωρίζω όσο περνούν τα χρόνια ότι έγιναν και πολλά λάθη.

Σεβασμιώτατε, παρόλο που η Μητρόπολη είναι μικρή έχει πλούσιο φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο, ειδικά τα ιδρύματα που έχει είναι πάρα πολλά κάτι που δεν έχουν μεγαλύτερες μητροπόλεις.

Το έργο της Μητροπόλεως επί των ημερών μου δεν είναι ούτε πρωτοφανές αλλά ούτε πρωτότυπο, ανέκαθεν οι πατέρες της Εκκλησίας και οι επίσκοποι ανάλογα των αναγκών των εποχών, κάνανε μεγάλο έργο και εμείς από αυτούς πήραμε μαθήματα και μηνύματα.

Εγώ δεν ξεκίνησα με σκοπό να πρωτοτυπήσω και να προκαλέσω εντυπώσεις, προσπάθησα να μιμηθώ τους γίγαντες πατέρες εγώ ο μικρός, έτσι ώστε να μπορέσω να προσφέρω κάτι στο λαό μας. Δεν βιάστηκα όμως, ήθελα πρώτα να δω τις ελλείψεις που υπάρχουν και μετά να ξεκινήσω.

Ποτέ δεν σκέφτηκα το οικονομικό κόστος όπως και ο πολύ μεγάλος πρώην Κισάμου Ειρηναίος, με ενδιέφερε αυτά που έκανα να μην προκαλούσαν σκάνδαλο στην Εκκλησία και οι άνθρωποι που θα τα διαχειρίζονταν να είναι κατάλληλοι γι΄ αυτή την θέση.

Ξεκίνησα δειλά – δειλά από τον Ιερό Ναό του Αγίου Ραφαήλ, είχα σκοπό μετά να κάνω τον ναό του Αγίου Ειρηναίου για να τον τιμήσω, αλλά και να έχω και εγώ ένα παρεκκλήσιο κοντά μου για τα λατρευτικά μου καθήκοντα επειδή αγαπώ την λατρεία από το μοναστήρι που μεγάλωσα.

Αγαπητέ μου Αιμίλιε, στη συνέχεια ήθελα ότι βρήκα να το ανακαινίσω, όπως βρήκα το επισκοπείο και το πρώην οικοτροφείο θηλέων δίπλα από το επισκοπείο, το οποίο ανακαινίστηκε εκ βάθρων και έγινε ένα πανέμορφο πνευματικό κέντρο.

Είναι αλήθεια ότι συνάντησα πολλές δυσκολίες, αλλά πάντοτε με την δύναμη της προσευχής σιγά – σιγά τα προβλήματα παραμερίστηκαν, αλλά πάντα υπήρχε ένας συνεχής αγώνας.

Πρέπει να ξέρετε, ότι στόχος μου ήταν δύο κυρίως δεδομένα το μεν να βοηθήσω σε μια επιμορφωτική ανάπτυξη για τον κλήρο και τον λαό μέσα από ευαγή ιδρύματα, και το άλλο ήταν να δώσω πρόνοια σε ανθρώπους που ήταν εμπερίστατοι.

Μέχρι σήμερα έχουν χειροτονηθεί περίπου 60 παιδιά οι 2 στους 3 είναι έγγαμοι και ένας άγαμος, και υπάρχουν άλλα δέκα παιδιά που περιμένουν αλλά τα αφήνουμε για τους μετέπειτα.

Πρέπει να αναφέρω ότι βρήκα ένα κλήρο αξιοπρεπή, ένα κλήρο δυνατό που είχε παρόλα τις δυσχέρειες της μητροπόλεως κρατήσει την ιερατική και εκκλησιολογική του συνείδηση.

Νιώθω περήφανος για τον κλήρο μας, που σήμερα μετά από είκοσι χρόνια είναι της δικής μου ηλικίας οι μεγαλύτεροι, όλοι οι άλλοι είναι από τα δικά μου χέρια χειροτονημένοι.

Αυτό για μένα αποτελεί ένα θαυμαστό γεγονός, διότι τι ζητούν στη μητρόπολη μας παιδιά από άλλες επαρχίες της Κρήτης και προπαντός εκτός Κρήτης, που δεν έχουμε ενορίες μεγάλες, αλλά ούτε θέσεις διοικητικές.

Για όλα αυτά ποτέ δεν δέχθηκα μετακίνηση από την Μητρόπολη Λάμπης, και όταν η Εκκλησία η ίδια μου έκανε εισήγηση για το θέμα αυτό. Δεν το μετάνιωσα ποτέ, διότι εδώ ήρθα και εδώ με έφερε ο αρχηγός της Εκκλησίας, και εδώ θα μείνω μέχρι το τέλος.

Επειδή αναφερθήκατε στις χειροτονίες που πραγματοποιήσατε, αυτές τις ημέρες υπάρχει μια έντονη «ιερή» δυσφορία για τον νόμο που προωθεί το Υπουργείο Εσωτερικών όσον αφορά το 1/5 που δεν εξαιρεί τους κληρικούς. Ποια η άποψη σας στο εν λόγω θέμα, θα προκαλέσει προβλήματα στην επαρχία;

Σήμερα ενημερώθηκα ότι την Τρίτη, 18 Ιανουαρίου 2011 θα συνεδριάσει έκτακτα η Ιερά μας Σύνοδο, με θέμα τον διορισμό του εφημεριακού κλήρου βάση της εγκυκλίου του υπουργείο εσωτερικών.

Με το εν λόγω θέμα θα ασχοληθεί η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης, ωστόσο φρονώ ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει για την Εκκλησία, διότι όσο και να είναι ευλογημένη η προσφορά του Έλληνα πολίτη στη δημόσια ζωή του τόπου, δεν μπορεί να συγκριθεί με το έργο του κλήρου ο οποίος έχει αναλάβει όχι μόνο την σωτηρία των ψυχών αλλά και την κατήχηση του Ελληνικού λαού.

Άλλωστε οι δεσμοί κλήρου και λαού είναι άρρητοι, διότι από τον λαό προερχόμαστε και εμείς οι κληρικοί.

Η προσφορά του Κλήρου είναι πάρα πολύ μεγάλη διότι στην Επαρχία έμεινε τελικά μόνο ο παπάς στο χωριό, και επιτέλους πρέπει να γνωρίζουμε ότι σε όλο τον Ελλαδικό χώρο ξεπερνούν τις 4 με 5 χιλιάδες οι κενές θέσεις.

Αυτοί που εκδίδουν αυτές τις αποφάσεις ίσως δεν έχουν βγει στην ύπαιθρο και την επαρχία να δουν από κοντά, το πόσο ο λαός αγκαλιάζει τον κλήρο και πόσο τον θέλει κοντά του.

Αν επομένως πάψει ο κλήρος να βοηθάει τον Ελληνικό λαό, τότε είναι πιο εύκολο να χαθεί η Ελληνορθόδοξη ταυτότητα από την ψυχή του πιστού Έλληνα.

Πάντοτε στις δύσκολες στιγμές η πατρίδα και η Εκκλησία ήταν μαζί για να βγουν από τον κίνδυνο, έτσι πρέπει να γίνει και σήμερα για την σωτηρία του Ελληνικού λαού.

Χαίρομαι που κορυφαία στελέχη της Εκκλησίας είπαν, ότι εάν χρειαστεί ευχαρίστως να απογυμνώσουμε τους ναούς μας, από τα χρυσά και αφιερώματα αλλά δεν μπορούμε να σιγήσουμε την θεία λειτουργία μας.

Δεν μπορεί να σταματήσει η Εκκλησία να λειτουργεί, αλλά ούτε ο άμβωνας πρέπει να σιγήσει σ΄ αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Σεβασμιώτατε, η οικονομική κρίση έχει προκαλέσει μια αγωνία σε όλους τους Έλληνες. Πως ατενίζετε το μέλλον;

Εμείς οι μεγαλύτεροι στην ηλικία δεν θορυβούμεθα τόσο πολύ για την οικονομική κρίση διότι περάσαμε χειρότερα πράγματα, αφού η δεκαετία του 50 και του 60 ήταν πιο οδυνηρή για πολλούς λόγους.

Αυτοί που υποφέρουν είναι οι νεοέλληνες αλλά γενικά όλοι μας, ζούμε σε μια μέθη ευμάρειας και καταναλωτισμού, και όπως και εσείς κ. Πολυγένη γνωρίζετε η εποχή μας είναι υπερκαταναλωτική.

Όλες οι κυβερνήσεις πάντοτε μιλούσαν για κατά κεφαλήν εισόδημα, αλλά για πνευματικό εισόδημα δεν μιλούσε κανείς.

Η κρίση είναι πνευματική διότι χάλασε μέσα μας ο αληθινός άνθρωπος, γι’ αυτό και οδηγηθήκαμε εδώ που είμαστε σήμερα, διότι μερικοί θεωρούσαν ότι το κέντρο της πατρίδος ήταν αυτοί μόνο.

Επίσης τη χώρα μας έβλαψαν και τα ξενόφερτα μηνύματα όπως την νεολαία μας, και άρχισε μια ηθική κρίση η οποία σιγά – σιγά έφερνε αποτελέσματα σε όλους τους ρυθμούς της ζωής.

Φρονώ ότι η οικονομική κρίση είναι προϊόν μιας εσωτερικής πνευματική κρίσης, η οποία απογύμνωσε τον άνθρωπο δημιουργώντας μια κατάσταση καλοπέρασης και καλής ζωής.

Αν κρίνω την μεγάλη ανησυχία των ιατρών που βλέπουν τα παιδιά μας, να έχουν παχυσαρκία από πολύ μικρή ηλικία με αποτέλεσμα να έχουν πολλές ασθένειες που μερικές από αυτές είναι αδικαιολόγητες για την ηλικία τους.

Η ευμάρεια έχει δημιουργήσει κατάπτωση του αληθινού τρόπου ζωής, έχουμε δημιουργήσει μια ιδέα ότι όλα θα πάνε καλά και όσο μεθούσαμε κοσμικά αραιώναμε τον Θεό από την ζωή μας.

Δεν πρέπει πάντως να απελπιζόμαστε, γιατί εκείνος που παραχώρησε αυτή την δοκιμασία θα δώσει τον φωτισμό σε όλους, ότι μέσα από την Εκκλησία και την προσευχή θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες.

Σεβασμιώτατε, εσείς λάβατε Τουρκική υπηκοότητα;

Το θέμα δεν είναι η υπηκοότητα, το θέμα είναι το πώς μπορούμε να στηρίξουμε το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.

Επειδή πάντα υπήρχαν δυσκολίες και οι καιροί φέρνουν και άλλες, το αν εγώ θα έχω στην τσέπη μου μια κάρτα που θα λέει, ότι έχω και αυτή την υπηκοότητα δεν θεωρώ ότι προσβάλω την εθνική μου συνείδηση.

Όπως και οι Έλληνες την δεκαετία του 50 με 60 έφυγαν σε άλλες χώρες και έχουν τώρα δύο και τρείς υπηκοότητες, δεν νομίζω ότι και αυτοί προσβάλουν την Ελλάδα.

Επομένως δεν χρειάζεται να γίνετε τόσο θόρυβος γι΄ αυτό, διότι τελικά δεν ωφελεί σε τίποτα.

Δυο λόγια για τον μεγάλο ιεράρχη και πνευματικό σας πατέρα, Μητροπολίτη πρώην Κισάμου και Σελίνου κ. Ειρηναίο.

Μέχρι τώρα που μιλάμε η τελευταία επαφή που είχα μαζί του, ήταν ανήμερα των εισοδίων της Θεοτόκου. Ήταν τότε που συλλειτούργησα με τον Μητροπολίτη Κυδωνίας Δαμασκηνό στον Μητροπολιτικό ιερό ναό των Χανίων.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας πριν φύγω για την Αθήνα με το καράβι, τον επισκέφθηκα στο σπίτι του στα Χανιά. Όταν μπήκα μέσα ο γέροντας με αναγνώρισε αμέσως, και έκανε την κίνηση να σηκωθεί να με χαιρετήσει κάτι που απέφυγα αμέσως και του ζήτησα να κάτσει.

Καθώς τον κοιτούσα θυμήθηκα πολλά πράγματα που μας συνδέουν, και χάρηκα ιδιαιτέρως που έβλεπα ότι είχε μια συμμετοχή στη συζήτηση που είχα με τους συγγενείς του.

Η συγκίνηση μου ήταν τόσο μεγάλη που φεύγοντας για το καράβι του είπα: "γέροντα πρέπει να φύγω να μου δώσετε την ευχή σας", εκείνος σήκωσε το χεράκι του με ευλόγησε λέγοντας "στην ευχή παιδί μου και ο Χριστός να είναι πάντα στο δρόμο σου".

Ο κ. Ειρηναίος με πήρε συνεργάτη του στα ιδρύματα της μητροπόλεως του, πριν την χειροτονία μου που ο ίδιος μετά με χειροτόνησε στην άγαμη ιεροσύνη, αποδεχόμενος μετά δυσκολίας να μου δώσει το όνομά του λέγοντας, ότι μη νομίζουν ότι παίρνω παιδιά και τα δίνω το όνομα μου.

Αργότερα με διόρισε πρωτοσύγκελο της Μητροπόλεως Κισάμου, αλλά και όταν έφυγε για την ιερά μητρόπολη Γερμανίας που είχε εκλεγεί παμψηφεί με άφησε ως πρωτοσύγκελο και μου ανέθεσε την γενική διεύθυνση της μητροπόλεως μέχρι να έρθει ο νέος μητροπολίτης ο οποίος ήρθε σε 40 μήνες.

Δυστυχώς ήταν τότε η δικτατορία είχαμε δυσκολίες και παρεμβάσεις στην Εκκλησία, και η Εκκλησία δεν δέχθηκε να κάνει κάτω από πίεση εκλογές τότε. Μακαρίζω τη μνήμη του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ευγενίου ο οποίος δεν δέχθηκε τις πιέσεις, λέγοντας εγώ δεν φοβήθηκα τα αποσπάσματα των Γερμανών θα φοβηθώ εσάς… Δεν βάζω την Εκκλησία σε περιπέτειες.

Ο γέροντα φεύγοντας από την μητρόπολη άφησε το στίγμα του ενός εργάτη του Ευαγγελίου, ο οποίος έκανε την αγάπη πράξη και ανακούφισε τον ανθρώπινο πόνο.

Αυτό πάντως που δεν θα λησμονήσω ποτέ είναι η αγάπη του στη νεότητα, και ταυτόχρονα η αγάπη του στον πάσχοντα άνθρωπο.

Κλείνοντας Σεβασμιώτατε, τι θα θέλατε να προσθέσετε;

Θέλω μέσα από το Εκκλησιαστικό Πρακτορείο της «Romfea.gr» να αναφερθώ στα πνευματικά μου παιδιά δηλαδή στη νεότητα της μητροπόλεως, αφού δώσω την ευχή μου και την ευλογία μου προς όλους να πω ότι στην κρίσιμη αυτή εποχή που ζούμε να μείνουν κοντά και στην μικρή και την μεγάλη οικογένεια.

Να μείνουν κοντά στην μικρή οικογένεια που είναι οι γονείς και τα αδέλφια τους, και στην μεγάλη οικογένεια που είναι η Εκκλησία.

Να κρατήσουν τα μεγάλα ιδανικά και ένα τρίτο ιδανικό που λέγεται Έλληνας, είναι αυτό το στοιχείο που ο ίδιος ο Κύριος εξύψωσε, που όταν κάποτε οι Έλληνες θέλησαν να δουν τον Ιησού και οι Απόστολοι του είπαν διδάσκαλε θέλουν να σε δουν Έλληνες, η απάντηση του Κυρίου ήταν ήρθε λοιπόν η ώρα για να δοξαστώ.

Επίσης θέλω να πω στους νέους να αποφεύγουν τις μιμήσεις ξένων, όχι ότι οι ξένοι είναι βάρβαροι, αλλά να μένουν στις δικές τους παραδόσεις και οι οποίες είναι πλήρεις.

Μας χρειάζονται λοιπόν δυνάμεις, διότι όλες μας οι ελπίδες είναι στη νεολαία…..