Πατάρων Ιωσήφ: «Είμαι Ρωμιός κατά χάριν!»

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 22 Νοεμβρίου 2012

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 00.30

Συνέντευξη στον Αιμίλιο Πολυγένη

---

 

Την πρώτη του συνέντευξη παραχώρησε αποκλειστικά στο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr» ο νέος Επίσκοπος Πατάρων κ. Ιωσήφ, Βοηθός του Σεβ. Μητροπολίτου Μπουένος Αϊρες κ. Ταρασίου.

Ο κ. Ιωσήφ απαντά για την κρίση τονίζοντας ότι «το Ευαγγέλιο είναι η λύση στην κρίση που ζούμε. Ο Ιησούς Χριστός είναι η μοναδική διέξοδος.»

Σε άλλο σημείο ο Επίσκοπος Πατάρων μιλά για την Εκκλησιαστική ζωή της Αργεντινής, καθώς και για τα μελλοντικά του σχέδια.

Θεοφιλέστατε, θα ήθελα να ξεκινήσω με μια ερώτηση που για τους έλληνες είναι πολύ επίκαιρη! Εσείς βιώσατε την κρίση στην Αργεντινή, είναι το ίδιο με την Ελλάδα και πως μπορούμε να βγούμε από αυτή;

Ασφαλώς, έχω ζήσει διάφορες κρίσεις στην Αργεντινή σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Θυμάμαι την οικονομική και κοινωνική κρίση του '89 τους τελευταίους μήνες της κυβέρνησης του προέδρου Αλφονσίν, και τώρα, σχετικά πρόσφατα, το 2001-2002, την κρίση κατά τη διάρκεια της διοίκησης του προέδρου Ντε Λα Ρούα.

Ωστόσο, είναι σαφές ότι η Αργεντινή, ως ένα σχετικά νέο έθνος, έχει βιώσει περιόδους πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, από την απελευθέρωση από την Ισπανία και μέχρι σήμερα.

Σε αυτό το πλαίσιο, εμείς οι Αργεντινοί έχουμε συνηθίσει τις κρίσεις.

Πράγματι, σήμερα, δέκα χρόνια μετά από την τελευταία κοινωνική και οικονομική έκρηξη, σταδιακά αρχίζουμε να αισθανόμαστε κι εμείς την ατμόσφαιρα που προηγείται πάλιν της κρίσεως.
Αναμφιβόλως προγευόμαστε μια άλλη κρίση!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο οικονομικός παράγοντας είναι αποσταθεροποιητικός.

Δεν θα μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες σχετικά με την οικονομία της Αργεντινής, ίσα-ίσα να πω ότι ο πληθωρισμός (με κατ 'ανώτατο όριο του 27% για το μήνα Νοέμβριο), το ποσοστό ανεργίας, η συναλλαγματική πολιτική που επιβλήθηκε από την κυβέρνηση και η αύξηση του δείκτη κινδύνου της χώρας μας δείχνουν ότι πρέπει να ετοιμαστούμε μια ακόμη φορά για ό,τι πρόκειται να έρθει.

Η ελληνική κρίση έχει  διαφορετική φυσιογνωμία σε σχέση με εκείνη της Αργεντινής.

Η Αργεντινή είναι μια κατεξοχήν παραγωγική χώρα και εξαγάγει εμπορεύματα και πρώτες ύλες παγκοσμίως, έτσι ώστε η δυνατότητα ανάκτησης της κρίσης είναι σχετικά γρήγορη και αποτελεσματική.

Όπως ήδη είπα, οι Αργεντινοί  είναι συνηθισμένοι να διανύουν κρίσεις, και έτσι αναζητούν λύσεις -σχεδόν απίθανες- σε κάθε πρακτικό επίπεδο.

Αλλά όχι ο καθένας έχει την ικανότητα και την πλαστικότητα της εξεύρεσης πρακτικών λύσεων εναντίον της κρίσης. Πολλοί άνθρωποι στην Αργεντινή, όπως και στην Ελλάδα, αυτοκτόνησαν επειδή έχασαν τις αποταμιεύσεις τους ή μια συγκεκριμένη οικονομική κατάσταση, άλλοι κάνανε έκκληση για οποιαδήποτε μεθοδολογία που θα προέβλεψε σωτηρία, άλλοι συνέχισαν να πολεμούν με τις δυνάμεις τους, άλλοι εγκαταλείφθηκαν, και άλλοι…και άλλοι πίστεψαν στον Θεό.

Νομίζω ότι η μόνη διέξοδος από την κρίση είναι πρώτα να αναγνωρίσουμε την ύπαρξή της και να κάνουμε mea culpa, δηλαδή μια βαθιά εξέταση για να καταλάβουμε γιατί φτάσαμε όπου φτάσαμε.

Μόλις δεχτούμε την κατάσταση δυνάμεθα να την διορθώσουμε.

Στη συνέχεια, αναπόφευκτα πρέπει να στραφούμε στο Θεό (νομίζω οι Πατέρες το λένε μετάνοια!).

Θυμάμαι τότε την ευαγγελική περικοπή του: “Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν• μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε ἢ τί πίητε μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε. οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστιν τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά• οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνουσιν οὐ κοπιῶσιν οὐδὲ νήθουσιν• λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον ὁ θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες• τί φάγωμεν ἤ• τί πίωμεν; ἤ• τί περιβαλώμεθα; πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητοῦσιν• οἶδεν γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν [τοῦ θεοῦ] καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον, ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει ἑαυτῆς• ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς. (Κατά Ματθαίον 6, 25-34).  

Έπειτα, επανέρχεται η ειρήνη. Φυσικά, όταν ένας γονέας δεν έχει με τι να θρέψει τα παιδιά του ταλαντεύεται πίστη και την ψυχή επαναστατεί εναντίον της αδικίας.

Αλλά δεν πρέπει να απογοητευτούμε. Από την κρίση βγαίνουμε με την πίστη, την εργασία, την αλληλεγγύη και με πολλή υπομονή και επιμονή. Όλες αυτές είναι οι ευαγγελικές αρετές.

Το Ευαγγέλιο είναι η λύση στην κρίση που ζούμε. Ο Ιησούς Χριστός είναι η μοναδική διέξοδος.

Από την άποψη της πνευματικότητάς μας, πρέπει να βλέπουμε την κρίση ως μια ευκαιρία, ως «άσκηση» για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και πολίτες, για την οικοδόμηση μιας αποτελεσματικότερης κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς. Με τον Θεό όλα είναι δυνατά, χωρίς Αυτόν, τίποτα.

Ποια τα συναισθήματα Σας, ως του πρώτου Αργεντίνου Αρχιερέα;

Είναι συναισθήματα  μεγάλης ευθύνης και ευγνωμοσύνης.

Πρώτα, ως προς την Εκκλησία, που μου ανύψωσε σε αυτό το τρομερό αξίωμα, και σε νέα ηλικία.

Ταυτόχρονα, ως προς τον λαό του Θεού, ο οποίος αναμένει συνέπεια μεταξύ σκέψεως, δράσεως και συναισθημάτων, συμβουλές και παραμυθία.

Νομίζω ότι στο πλαίσιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου έχει ξεπεραστεί ήδη το ζήτημα της εθνικότητας ως προσόν ή προϋπόθεση για την εξυπηρέτηση στην Εκκλησία.

Σήμερα, και αν δεν κάνω λάθος, είμαι ο τέταρτος (Νύσσης Παύλος, Διοκλείας Κάλλιστος, Σινώπης Αθηναγόρας) κατά σειρά μη έλληνας αρχιερέας υπό την άμεση δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριάρχη.

Η εκλογή και η χειροτονία μου πρέπει να θεωρούνται ως μαρτυρία ότι το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως είναι πραγματικά Οικουμενικό.

Και νομίζω ότι με τη πάροδο του χρόνου αυτή η πολιτική -η οποία είναι παραδοσιακά ορθόδοξη - πρέπει να ενισχυθεί, κυρίως στην περιοχή της διασποράς.

Σήμερα είναι ανάγκη πλέον, και ασφαλώς το Άγιο Πνεύμα θα συνεχίζει να φωτίζει άνδρες που έχουν βαθιά πνευματική δεκτικότητα -όπως τον Πατριάρχη μας- για να εκτελέσουν τα απαιτούμενα ανοίγματα, σύμφωνα με τις ποιμαντικές και διοικητικές ανάγκες της Εκκλησίας μας.

Από την άλλη μεριά, αν παραφράσουμε το παλιό ελληνικό ρητό «όποιος κατέχει την ελληνική παιδεία είναι έλληνας», θεωρώ τον εαυτό μου έλληνα – ή μάλλον Ρωμιός - χωρίς προκαταλήψεις και με όλα τα προνόμια: είμαι Ρωμιός κατά χάριν!

Και έτσι, μιλάμε την ίδια γλώσσα, ομολογούμε την ίδια πίστη, έχουμε την ίδια στοιχειώδη παιδεία, σκεπτόμαστε με την ίδια νοητική δομή, και τέλος, συνεργαζόμαστε επί πολλά χρόνια: δεν είμαι, λοιπόν, Ρωμιός; και καυχιέμαι για αυτό!

Πως είναι η εκκλησιαστική ζωή στην Αργεντινή;

Η εκκλησιαστική ζωή σε αυτές τις ευλογημένες περιοχές θα πρέπει να θεωρείται σήμερα ως ιεραποστολική.

Η δράση μας διεξάγεται με περιορισμένους οικονομικούς πόρους και ανθρώπηνο δυναμικό, και σε μια τεράστια περιοχή.

Προσωπικά πιστεύω ότι και η σημερινή διοικητική δομή της επαρχίας μας δεν συντελεί στην αποστολή μας, εφόσον οι αποστάσεις και το κόστος για να καλύψει κανείς αυτές τις αποστάσεις είναι τεράστια.

Επίσης την εκκλησιαστική ζωή και φρόνημα που προσπαθούμε να ενσταλάξουμε στους πιστούς μας έχει οικουμενικό χαρακτήρα, όπως το Πατριαρχείο μας, διότι αν και εξυπηρετούμε τις πνευματικές ανάγκες πολλών ελληνικών κοινοτήτων της περιοχής, είμαστε επίσης πρόθυμοι να εξυπηρετήσουμε τις πνευματικές ανάγκες όλων των Ορθοδόξων της περιοχής δίχως ουδεμίας διάκρισης σε εθνικό, πολιτιστικό ή πολιτικό επίπεδο.

Οι θύρες των ναών μας είναι ανοικτές σε όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης που επιθυμούν να αγκαλιάσουν την Ορθοδοξία, Αργεντινοί, Βραζιλιάνοι, Χιλιανοί, κλπ..

 Σε αυτό το μέρος της διασποράς δεν έχουμε ορισμένες πολυτέλειες όπως και αλλού.

Οι επίσκοποι -όπως και οι ιερείς- τελούν και ως διακόνους, κατηχητές, ψάλτες και νεωκόρους.

Επίσης η τεράστια απόσταση μεταξύ Νότιας Αμερικής και Ελλάδας- Κωνσταντινούπολης δεν ευνοεί την αποστολή μας, από πρακτικούς λόγους.

Η αποστολή μας στη Νότια Αμερική είναι διπλή: από μια μεριά πρέπει να κρατήσουμε ζωντανή τη φλόγα της Ορθοδοξίας, και από την άλλη να μεταλαμπαδέψουμε αυτήν την ιερά φλόγα σε όλη την ήπειρο. Μαραθώνιο, λοιπόν, το έργο…

Και όλα αυτά με περιορισμένα μέσα, όπως είπα προηγουμένως.

Η ελπίδα μας, όμως, βρίσκεται  και βασίζεται στον Κύριο Ιησού Χριστό και στο Παράκλητό του Πνεύμα.

Μόνο εκείνος δύναται να μας εκκινεί και να μας καθοδηγήσει για να εξυπηρετήσουμε Αυτόν και τον περιούσιο αυτού λαό, με αγάπη, σεβασμό, εκτίμηση, καθαρότητα καρδίας, δυναμικότητα και αποφασιστικότητα.

Οι προκλήσεις είναι πολλές, αλλά η αγάπη και το έλεος του Κυρίου τις νικούν και δια τούτο συνεχίζουμε το έργο μας σύμφωνα με τις δυνατότητές μας, και όπως το Πνεύμα το επιτρέπει.

Θεοφιλέστατε, έχει μέλλον η Ορθοδοξία στην μακρινή περιοχή της Νότιας Αμερικής;

Αναμφίβολα!! Και για πολλούς λόγους, τους οποίους θα ήταν δύσκολο να εξηγήσουμε στο πλαίσιο αυτής της συνέντευξης.

Το μήνυμα της Ορθοδοξίας είναι το αληθινό μήνυμα της σωτηρίας, η θεία Αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο.

Συνεπώς, έχει όλες τις απαντήσεις σε κάθε ερώτημα του ανθρώπου σε υπαρξιακό, φιλοσοφικό, θρησκευτικό, και ηθικό επίπεδο.

Η Ορθοδοξία διατηρεί άφθαρτη την θεία αποκάλυψη για τον σημερινό άνθρωπο.

Οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο της θρησκείας ως ανθρώπινο δημιούργημα.

Δεδομένου ότι αυτό είναι το σημείο αφετηρίας μας, δυνάμεθα να ισχυριστούμε ότι η εγκυρότητα οποιουδήποτε άλλου χριστιανικού θρησκευτικού «δόγματος» αργά ή σύντομα απενεργοποιείται έναντι της Ορθοδοξίας.

Στη Νότια Αμερική, μέχρι περίπου πριν από 30 χρόνια, υπήρξε ρωμαλέο το μονοπώλιο της Λατινικής Εκκλησίας.

Αυτό το μονοπώλιο σήμερα διχάζεται εξαιτίας δράσεων πάρα-θρησκευτικών Χριστιανικών κινήσεων, που κηρύττουν μια «θεολογία της ευημερίας» μέσω του θρησκευτικού μάρκετινγκ που ονομάζεται G12.

Ωστόσο, η σκηνή αυτή είναι πολύ πιο πολύπλοκη και κυκλοθυμική, και δεν δύναται να περιγραφθεί λεπτομερώς εδώ.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, μιας αρχόμενης θρησκευτικής μάχης, εκ του μακρόθεν παρατηρείται η Ορθοδοξία ως μια εθνικιστική θρησκεία.

Σε αυτήν την γραμμή, φρονώ ότι το μέλλον της Ορθοδοξίας βρίσκεται τη στιγμή εκείνη, οπότε αυτή δεν θα είναι πλέον αντιληπτή όπως είναι σήμερα, αλλά όπως πραγματικά είναι: η Θεία Αποκάλυψη για τον άνθρωπο. Και εκείνη η στιγμή δεν αργεί.

Μεγάλη ευθύνη φέρουν οι ηγέτες της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην περιοχή.

Από αυτούς εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, το πώς παρουσιάζεται και αντιλαμβάνεται η Ορθοδοξία στην πνευματική παλέτα της Νότιας Αμερικής.

Εάν εξακολουθεί να παρουσιάζεται ως μια εθνικιστική θρησκεία, η Ορθοδοξία δεν έχει μέλλον, είτε στη Νότια Αμερική ή οπουδήποτε αλλού.

Αλλά νομίζω - και ελπίζω- ότι αυτή η στάση έχει ήδη λήξει.

Εμείς, κληρονόμοι της πιο γνήσιας πατερικής παραδόσεως, αισθανόμαστε καθήκον μας να δείξουμε και να παρουσιάσουμε την Ορθοδοξία όπως είναι, ελεύθερα και χωρίς επιφυλάξεων, και σε όλους τους ανθρώπους εξίσου.

Και οι άνθρωποι έρχονται, πλησιάζουν, ερευνούν, αισθάνονται,  δι-αισθάνονται και ασπάζονται την θεία αποκάλυψη ....καθώς είναι.

Ποια τα σχέδια σας για το μέλλον;

Πολλά, αλλά ίσως ασήμαντα έναντι του Θεού.

Προτιμώ του προφήτου τα λόγια: «Εάν ἀποστρέψῃς τὸν πόδα σου ἀπὸ τῶν σαββάτων τοῦ μὴ ποιεῖν τὰ θελήματά σου ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἁγίᾳ καὶ καλέσεις τὰ σάββατα τρυφερά ἅγια τῷ θεῷ σου οὐκ ἀρεῖς τὸν πόδα σου ἐπ' ἔργῳ οὐδὲ λαλήσεις λόγον ἐν ὀργῇ ἐκ τοῦ στόματός σου καὶ ἔσῃ πεποιθὼς ἐπὶ κύριον καὶ ἀναβιβάσει σε ἐπὶ τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς καὶ ψωμιεῖ σε τὴν κληρονομίαν ιακωβ τοῦ πατρός σου τὸ γὰρ στόμα κυρίου ἐλάλησεν ταῦτα.»