Λόγος Φιλαδελφείας Βενέδικτου για τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 21 Νοεμβρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 12.10

Ακολουθεί ο λόγος του Σεβ. Μητροπολίτου Φιλαδελφείας Βενέδικτου για την επέτειο εκλογής του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου:

Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα

Θρόνος Δαβίδ και θρόνος Ιακώβου, Ιερουσαλήμ βασιλίς πόλις, ομφαλός γης, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης συγκερασμός, Θεού κατοικητήριο, Θρόνος Χριστού Παμβασιλέως, Τάφος Πανάγιος.

Τους θρόνους και τα βασίλεια πολλοί ανά τους αιώνες επεθύμησαν και διά τρόπων πολλών επεχείρησαν την κτήσιν και την κατάκτησιν αυτών. «Ημών δε το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχον» δεν εζηλώσαμε των φθαρτών και επιγείων την δόξαν αλλά της υπερκοσμίου και αθανάτου αιωνιότητος ερασταί, νουν και καρδίαν και όλους εαυτούς στον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Κύριον αφιερώσαμε και την Μητέρα των Εκκλησιών μέχρι θανάτου υπηρετούμε.

Ίσως κατά τρόπο παράδοξο και σ’ ένα κόσμο που προσφέρει τόσα πράγματα, άπαντες ημείς οι Αγιοταφίται επιλέξαμε τον δρόμο εκείνο που δεν θα ζήλευε κανείς εκ των ρασοφόρων αδελφών μας, καθώς ημείς ερχόμεθα να υπηρετήσουμε με διπλή την ιδιότητα του στρατιώτου: την Χριστιανική και την Ελληνική, γνωρίζοντας εξ’ αρχής ότι δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει και ότι πολλοί οι εχθροί κυκλόθεν ημών.

Γι’ αυτό είναι παράδοξη αυτή η επιλογή μας, γι’ αυτό και ίσως δεν μας καταλαβαίνουν εύκολα, ίσως γιατί οι υπόλοιποι πέρασαν ως ευλαβείς προσκυνηταί από τον Πανάγιο Τάφο, ενώ εμείς με όρκους φρικτούς τάξαμε εαυτούς ως Φύλακες Τάφου, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχουμε σε τούτο τον τόπο για να φυλάξουμε την απόδειξη της πίστης μας που είναι η Ανάσταση, υπάρχουμε εδώ για να ατενίσουμε τον Γολγοθά και συνειδητοποιούμε το μαρτύριο και την ομολογία που ζητά από μας Εκείνος που ανέβηκε στον Σταυρό.

Υπάρχουμε εδώ για να φυλάξουμε τον θρόνο Ιακώβου του Θεαδέλφου, εις μαρτύριον της Ορθοδόξου ομολογίας μας, γνωρίζοντας ότι ο θρόνος αυτός, ο περίζηλος και ένδοξος είναι σπουδαιότατος όχι μόνον γιατί σ’ αυτόν στάθηκαν Ιάκωβος, Μόδεστος, Σωφρόνιος, Ιουβενάλιος, που τον τίμησαν με το μαρτύριο και την βαθιά πίστη και αφοσίωση, αλλά γιατί είναι θρόνος Χριστού με διάδημα στέφανον ακάνθινο, με διάκοσμο την πορφύρα των αιμάτων αυτών που ανήλθαν σ’ αυτόν.

Είναι θρόνος – Γολγοθάς γι’ αυτόν που θα εκλέξει η Εκκλησία Ιεροσολύμων. Ποιος λοιπόν μπορεί να γιορτάζει ή να πανηγυρίζει όταν με την εκλογή του στο Υψηλό Πατριαρχικό Αξίωμα γνωρίζει ότι επωμίζεται ευθύνη, προβλήματα, πόνους, διλήμματα, προβληματισμούς, φθόνο ακόμη και αδελφικό;

Όμως ο θρόνος Ιεροσολύμων είναι ταυτόχρονα και άμβων αληθείας, ελπίδος, αγάπης, συγχωρητικότητος και ο Πατριάρχης, ηγούμενος και διάκονος, κήρυξ και κηρυναίος, πρώτος και έσχατος. Πόλις επάνω όρους κειμένη.

Στην πολυτάραχη αυτή γωνιά της γης η ειρήνη μοιάζει με λουλούδι που ανθίζει για λίγο, προσφέρει το άρωμά της στις μυροφόρες γυναίκες κι έπειτα περιμένει υπομονετικά το κέλευσμα του Χριστού να αναπαύσει για λίγο και πάλι έναν κόσμο που επίμονα αθετεί την παρουσία του μεγάλου Ειρηνάρχου. 

Σ’ αυτόν τον θρόνο Μακαριώτατε ανήλθατε με τις προσδοκίες και τις προσευχές της αδελφότητάς μας, γνωρίζοντας ακόμη και τα προβλήματα της επόμενης μέρας της Πατριαρχείας σας, οιακοστρόφος σ’ ένα σκάφος που έντονα κλυδωνίσθηκε και κινδύνευσε να χάσει πράγματα σπουδαία που κληροδοτήθηκαν σ’ εμάς από τους Αγίους προκατόχους μας.

Την ημέρα αυτή τα βλέμματα, οι σκέψεις και οι προσευχές όχι μόνο των Αγιοταφιτών, αλλά και του ποιμνίου σας, καθώς και όλων των προσκυνητών της Αγίας Γης είναι στραμμένα πάνω σας για να σας ευχηθούν να έχετε δύναμη και υπομονή στον δρόμο του Γολγοθά, να έχετε δύναμιν Δαμασκού στην πορεία σας μέσα στον κόσμο που εναγώνια προσδοκά την Ανάσταση, να φέρνετε το φως του Παναγίου Τάφου στις καρδιές των ανθρώπων και να φωταγωγείτε τις σκοτεινές πλευρές των ψυχών τους, χαρίζοντας την ελπίδα και την σωτηρία που πηγάζει από τον Ζωοδόχο Τάφο.

Η ταπεινότητά μου αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει για την Εκκλησία που υπηρετεί στην Ιορδανία, κάτω από τις Πατριαρχικές ευλογίες και το ωμοφόριό σας και να εκφράσει τον σεβασμό και την υπακοή του κλήρου και του λαού, την συμπαράσταση και την μέριμνα του Χασιμιτικού Βασιλείου, την εδραία, σταθερή και συνέκδημη πορεία σε έργα ειρήνης, παιδείας και πολιτισμού.

Τελειώνοντας, να σας παρακαλέσω να μας μνημονεύετε στην Λειτουργία του Παναγίου Τάφου, της κοινής ελπίδος πάντων και της γλυκιάς προσμονής κι εμείς ως τέκνα γνήσια της Μητρός των Εκκλησιών, να έχουμε την χαρά να ψάλλουμε «Θεοφίλου του Μακαριωτάτου, Θειοτάτου τε και Παναγιωτάτου, Πατρός και Πατριάρχου της Αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ, Συρίας, Αραβίας, πέραν του Ιορδάνου, Κανά της Γαλιλαίας και Αγίας Σιών, πολλά τα έτη»