Χειροτονία Αρχιεπισκόπου Πέλλης (ΦΩΤΟ+VIDEO)

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 19 Μαρτίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Εκ της Αρχιγραμματείας - 23.50

Το εσπέρας του Σαββάτου της Τυρινής, 16 Μαρτίου 2013, μετά τον Εσπερινόν, εις τον Πατριαρχικόν και Μοναστηριακόν Ναόν των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, έλαβε χώραν κατά την τυπικήν διάταξιν του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων το Μήνυμα της εις Αρχιεπίσκοπον Πέλλης χειροτονίας του Αρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου.

Μετά τας υπογραφάς των Συνοδικών μελών εις το Υπόμνημα και την αναγγελίαν υπό του Γραμματέως της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Υπομνήματος της εκλογής, προσήλθε, τη συνοδεία δύο νυμφαγωγών, ο θεοφιλέστατος εψηφισμένος Αρχιεπίσκοπος Πέλλης κ. Φιλούμενος.

Ούτος έβαλε «Ευλογητός» και εθυμίασε και ανέπεμψε δέησιν και εποίησεν απόλυσιν. Προ του «Δι’ευχών» ανεκοινώθη αυτώ το Μέγα Μήνυμα της εκλογής, όπερ ούτος απεδέχθη. Τούτου γενομένου, ηκολούθησεν η εν πομπή άνοδος εις τα Πατριαρχεία.

Ενταύθα ο εψηφισμένος προσεφώνησε την Α.Θ.Μ. τον Πατέρα ημών και Πατριάρχην Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον δια της κάτωθι προσφωνήσεως αυτού:

«Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι άγιοι Αρχιερείς, Τίμια Μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου,

Εκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε της Ελλάδος,

Εκλαμπρότατε κύριε Πρόξενε της Κύπρου,

Σεβαστοί Πατέρες,

Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

 Ευχαριστώ τον Τριαδικόν Θεόν, ο οποίος μου έδωσε μεγάλην ευλογίαν να ζήσω αυτήν την μοναδικήν στιγμήν εις τον Μοναστηριακόν Ναόν των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου ετελέσθη κατόπιν προτροπής της υμετέρας Μακαριότητος το Μέγα Μήνυμα της χειροτονίας μου αύριον εις Επίσκοπον της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Αρχιεπισκοπής Πέλλης.

Το Πνεύμα το Άγιον καθωδήγησε την Αγίαν Εκκλησίαν δια μέσου των αιώνων από την ημέραν της Πεντηκοστής και μέχρι σήμερα και συμφώνως με τα αδιάψευστα λόγια του Θείου Δομήτορος αυτής θα την καθοδηγή έως της συντελείας των αιώνων. Το Άγιον Πνεύμα πάντα ενεργεί εις την Εκκλησίαν και την ενισχύει με την αδιάκοπον διαδοχήν των Επισκόπων.

Είναι αδιάψευστος μαρτυρία ότι ο Θεός μένει μαζί μας και δεν αφήνει την Εκκλησίαν παρά την ανθρωπίνην αδυναμίαν των μελών της. Προγεύομαι λοιπόν την χαράν της καθόδου του Αγίου Πνεύματος, η οποία είναι και χαρά της Αγιοταφιτικής μας Αδελφότητος και του ποιμνίου μας και συγκλονίζομαι, διότι ετοιμάζομαι να δεχθώ αυτήν την χάριν, όταν θα εναποθέσητε αύριον τας χείράς Σας μετά των αγίων Αρχιερέων εις την κεφαλήν μου δια την χειροτονίαν μου.

Με αυτάς τας ταπεινάς σκέψεις επιθυμώ, όπως εκφράσω ιδιαιτέρως προς την Υμετέραν Μακαριότητα, τους Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς και τα τίμια μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, τας θερμάς και ειλικρινείς μου ευχαριστίας δια την εμπιστοσύνην, την οποίαν εδείξατε προς την ταπεινότητά μου, δια της εκλογής μου εις Αρχιεπίσκοπον Πέλλης.

Ευχαριστώ επίσης πάντα τα μέλη της Αδελφότητός μας και τον πιστόν λαόν του Θεού.

Υψώνων το ποτήριον εύχομαι εις την Υμετέραν προσκυνητήν μου Μακαριότητα μακράν και ευκλεά Πατριαρχίαν προς δόξαν Θεού, αίγλην της Εκκλησίας του Χριστού και επ’ αγαθώ του ποιμνίου και της Αδελφότητος.

Εις υγιείαν πάντων υμών».

ο δε Μακαριώτατος προσεφώνησε τον εψηφισμένον δια της κάτωθι προσφωνήσεως Αυτού:

«Θεοφιλέστατε εψηφισμένε Αρχιεπίσκοπε  Πέλλης

 κ. Φιλούμενε,

 Εις την χαράν, την ευφροσύνην και αγαλλίασιν, την ως εκ των προαγωγών διαχεομένην κατά τας ημέρας αυτάς εις την Εκκλησίαν των Ιεροσολύμων και την Γεραράν Ημών Αδελφότητα, μετέχει σήμερον η υμετέρα Θεοφιλία.

 Η περί Ημάς Αγία και Ιερά Σύνοδος εν προσφάτω Συνεδρία αυτής,  αποβλέπουσα εις την στερέωσιν του σώματος της Εκκλησίας και την ενεργικωτέραν και ζωτικωτέραν ποιμαντικήν αποστολήν αυτής, εξέλεξε εις το αρχιερατικόν αξίωμα την υμετέραν  Θεοφιλίαν και ανέθεσεν αυτή την ποιμαντικήν Αρχιερατικήν Επιτροπείαν της Εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου εις την Βόρειον Ιορδανίαν.

Δια την εκλογήν ταύτην ελήφθη υπ’ όψιν το ήθος της υμετέρας Θεοφιλίας, η Θεολογική παιδεία αυτής, η προετοιμασία αυτής εις το αγιώνυμον Όρος και η εν υπακοή και αφοσιώσει διακονία αυτής, εις όσα διακονήματα ανετέθησαν  αυτή υπό του Πατριαρχείου.

Εν τω πνεύματι της διπλής χαράς της Εκκλησίας Ιεροσολύμων και της προσωπικής Υμών τοιαύτης, καλείσθε, όπως  λάβητε αύριον το Αρχιερατικόν αξίωμα και  ενεργοποιήσητε   αυτό θεοφιλώς προς σωτηρίαν ψυχών και δόξαν του εν Τριάδι Θεού ημών».

Μετά ταύτα ο εψηφισμένος ησπάσθη την χείρα του Μακαριωτάτου και των Αρχιερέων, προσφέρων εκάστω μπομπονιέραν. Εν συνεχεία προσήλθον πάντες οι τιμήσαντες τον εψηφισμένον δια της παρουσίας αυτών εις το Μήνυμα και συνεχάρησαν αυτόν, εν ω ούτος προσέφερεν εκάστω μπομπονιέραν.

Β’ . ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ.

Την πρωΐαν της Κυριακής, 4ης/17ης Μαρτίου 2013, έλαβε χώραν εις Θείαν Λειτουργίαν εις το Καθολικόν του Πανιέρου Ναού της Αναστάσεως η εις Αρχιεπίσκοπον Πέλλης χειροτονία του Αρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου. Της Θείας Λειτουργίας ταύτης προεξήρξεν η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αυτώ των Ιερωτάτων Μητροπολιτών Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου, Βόστρων κ. Τιμοθέου, Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου και των Σεβασμιωτάτων Αρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Τιβεριάδος κ. Αλεξίου, Αβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Καττάρων κ. Μακαρίου και Ιεραπόλεως κ. Ισιδώρου, Αγιοταφιτών Ιερομονάχων και διακόνων.

Μετά την ανάγνωσιν, κατά το τέλος του Όρθρου των δηλώσεων του εψηφισμένου κατά την εν τω Αρχιερατικώ Τυπικήν διάταξιν περί της Ορθοδόξου πίστεως αυτού, έλαβε χώραν, ευθύς αμέσως μετά την εν τη Θεία Λειτουργία Πατριαρχικήν Φήμην, η προσφώνησις της Α.Θ.Μ. του Πατρός ημών και Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου προς τον εψηφισμένον, έχουσα ως έπεται:

«Θεοφιλέστατε εψηφισμένε Αρχιεπίσκοπε Πέλλης

κ. Φιλούμενε,

  Όντως ανεξιχνίαστοι αι βουλαί του Θεού και ανεξερεύνητα τα κρίματα Αυτού. Εν τη απείρω και πανσόφω Αυτού αγάπη  ερρύσατο ημάς τους  ανθρώπους εκ της φθοράς  του θανάτου και ηλευθέρωσε ημάς εν τω εκ  Πνεύματος  Αγίου  και Μαρίας της Παρθένου  Ενανθρωπήσαντι  και επί του Αγίου Τόπου τούτου σαρκί Σταυρωθέντι και τριημέρω  εκ νεκρών Αναστάντι Μονογενεί Υιώ Αυτού  Κυρίω ημών Ιησού  Χριστώ.

 Ιδού, και ημείς σήμερον, ιστάμενοι εν τω Αγίω Τόπω τούτω, ο  οποίος κατέστη μάρτυς μαρτυρίου  φρικτού και απολυτρωτικού, Σταυρού δηλονότι και  Αναστάσεως, καθιστάμεθα  μάρτυρες άλλου μυστηρίου, του μυστηρίου της  προεκτάσεως της ημέρας της Πεντηκοστής εν τη  Πατριαρχική και Πολυαρχιερατική Λειτουργία ταύτη και τη εις Επίσκοπον χειροτονία  της Υμετέρας  Θεοφιλίας.

Δια του μυστηρίου  της Θείας  Ευχαριστιακής Συνάξεως ταύτης και της χειροτονίας  οικοδομείται το  Σώμα  της Εκκλησίας και ούτως  ο  Χριστός παρατείνεται εις τους αιώνας.

Το κεκλημένον και τιμώμενον πρόσωπον  εις το μυστήριον  τούτο είναι η υμετέρα  Θεοφιλία. Εις  αυτήν   εμπιστεύεται  σήμερον το  Αρχιερατικόν  αξίωμα η  Μήτηρ των Εκκλησιών, η Εκκλησία των Αγίων Τόπων, ενεργούσα συμφώνως προς την ρήσιν του Αποστόλου των εθνών Παύλου ότι: «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ• πάντες γαρ υμείς εις εστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3, 28).

Η περί Ημάς Αγία και Ιερά Σύνοδος διέκρινε και εξετίμησε εις το πρόσωπον της υμετέρας  Θεοφιλίας το γεγονός  ότι αύτη, προερχομένη εκ της πόλεως Φχες του φιλτάτου Χασιμιτικού Βασιλείου της Ιορδανίας, εγκατέλειψεν εγκόσμιον σταδιοδρομίαν και επέλεξε και  εσπούδασε την ιεράν  επιστήμην  της Θεολογίας  εις το Αριστοτέλειον Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης, ακολούθως δε εμόνασε εις το  αγιώνυμον Όρος του  Άθω,  εις την Ιεράν  Μονήν  Γρηγορίου,  υπό την  πνευματικήν  καθοδήγησιν του σεβαστού Καθηγουμένου και Οσιολογιωτάτου  πατρός  Γεωργίου  Καψάνη, μετά ταύτα δε  προσκληθείσα, ενετάχθη εις την Αγιοταφιτικήν ημών Αδελφότητα  και υπηρέτησε εν  υπακοή  και  αφοσιώσει  αδιακρίτω εις όσα  διακονήματα  ανετέθησαν  αυτή, προσφάτως δε  μάλιστα ως ηγούμενος της εν Μπιρζέτ Ελληνορθοδόξου – Rum Orthodox ημών Κοινότητος, εις την οποίαν ανέπτυξε αξιόλογον όντως ποιμαντικόν, κοινωνικόν και εκπαιδευτικόν έργον.

Εκτιμώσα  η περί Ημάς Αγία και Ιερά Σύνοδος  το ήθος και τα προσόντα αυτής  πέραν της εκλογής εις το Αρχιερατικόν αξίωμα, ενεπιστεύθη αυτή και την Επισκοπικήν Επιτροπικήν  διαποίμανσιν των  Κοινοτήτων  του  Πατριαρχείου   εις  βόρειον  Ιορδανίαν με έδραν την ιστορικήν πόλιν Ίρμπετ, εναποθέτουσα  χρηστάς ελπίδας δι’  έργον εν αυταίς  πνευματικής οικοδομής,  αναγεννήσεως  και ανανεώσεως.

 Ευχαριστών, όθεν, τον  Πανάγαθον  Θεόν,    εψηφισμένε  Αρχιεπίσκοπε  Πέλλης  κ.  Φιλούμενε,  δι’  όσα αγαθά πλουσίως  εχάρισέ σοι, πρόσελθε εις το  Ιερόν και Άγιον Βήμα  και εναπόθεσον  εαυτόν εις την ανείκαστον ευσπλαγχνίαν Αυτού και  παρακάλεσον Αυτόν, όπως συγχωρήση σοι πάσαν αμαρτίαν, και δια της επιθέσεως των  χειρών  της Μετριότητος Ημών και των Ιερωτάτων  Αρχιερέων συλλειτουργών  Ημίν σκηνώση επί σε  το Πανάγιον Πνεύμα  και αναδείξη  σε  σκεύος εκλογής, εκτελούν και διακονούν το θέλημα και τας εντολάς Αυτού  εις  το  ανατεθέν  σοι  Επιτροπικώς  ποίμνιον  και εις πάντα ζητούντα  πληροφορηθήναι   περί της αμωμήτου Ορθοδόξου ημών πίστεως, έχων πάντοτε εις τον νουν και την καρδίαν σου τους λόγους του ουρανοβάμονος Παύλου ότι: «δει τον επίσκοπον ανέγκλητον είναι ως Θεού οικονόμον, μη αυθάδη, μη οργίλον…αλλά φιλόξενον φιλάγαθον σώφρονα δίκαιον όσιον εγκρατή, αντεχόμενον του κατά την διδαχήν πιστού λόγου, ίνα δυνατός η και παρακαλείν εν τη διδασκαλία τη υγιαινούση και τους αντιλέγοντας ελέγχειν» (Τιτ. 1, 7-9).

Και  η αντιφώνησις του εψηφισμένου έχουσα ως έπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι άγιοι Αρχιερείς, Τίμια Μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου,

Εκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε της Ελλάδος,

Εκλαμπρότατε κύριε Πρόξενε της Κύπρου,

Σεβαστοί Πατέρες,

Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

 Εν πρώτοις δοξολογώ το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Οποίος συνήγαγεν πάντας ημάς εις αυτόν τούτον τον Πανίερον Ναόν της Αναστάσεως, την ημέραν ταύτην, της εις Επίσκοπον χειροτονίας, εμού του αναξίου, δια να αναδειχθώ εις Αρχιεπίσκοπον Πέλλης.

Συνήλθομεν σήμερον, δια να βιώσωμεν, με την χάριν του Θεού, μίαν άλλην Πεντηκοστήν, ως εκείνην, κατά την οποίαν κατήλθεν το Πνεύμα το Άγιον επί τους Αγίους Αποστόλους και δια να συμμετάσχωμεν εις το μέγα Μυστήριον της Ιερωσύνης κατά το οποίον, η θεία Χάρις θα κατέλθη επ’ εμέ με την συνεργίαν του Παναγίου Πνεύματος και δια της επιθέσεως των τιμίων χειρών της Υμετέρας Μακαριότητος και των αγίων Αρχιερέων και θα με αναδείξη Αρχιερέα Μυστηρίων Θεού.

Είναι ασύλληπτον με τον νουν το γεγονός τούτο, το οποίον τελείται δι’ εμέ και η βαρυτάτη ευθύνη του είναι πέραν των φυσικών μου δυνάμεων, όμως αντλώ θάρρος από το αναστάσιμον τροπάριον, «όπου γαρ βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις». Κατ’ αυτήν την ιεράν στιγμήν, ο Θεός, δια του Αγίου Πνεύματος εισέρχεται εις τον άνθρωπον, θεραπεύει τα ασθενή και  αναπληρώνει τα ελλείποντά του, κατά τον ίδιον τρόπον κατά τον οποίον ανέδειξεν τους αγίους Αποστόλους από αγραμμάτους αλιείς, εις αλιείς ανθρώπων, δια να δείξη την δύναμιν της θείας Του Χάριτος και να τους ετοιμάση  δια το έργον της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους.

Από μικράς ηλικίας αισθανόμουν αγάπην και θαυμασμόν δια την Εκκλησίαν και τα τελούμενα εις Αυτήν, αλλά όταν ενηλικιώθην και ενεβάθυνα εις τα θέματα της πίστεως, αντελήφθην ότι δεν μπορεί να υπάρξη Χριστιανός μακρυά από τον Θεόν και την Εκκλησίαν. Με όλην την δύναμιν της ψυχής μου ανεζήτουν  τρόπον να εργασθώ εις τον αμπελώνα του Κυρίου. Αυτή η πίστις με ώθησε προς την ιδέαν του μοναχισμού. Από τότε προσπαθούσα να ζω, ως μοναχός μέσα εις τον κόσμον. Ο πόθος μου να σπουδάσω θεολογίαν, ήτο, δια να εμβαθύνω περισσότερον εις το νόημα του μοναχικού πολιτεύματος.

Την πραγματοποίησιν της επιθυμίας μου αυτής ανέμενον δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, κατά την διάρκειαν των οποίων αντιμετώπισα πολλάς και ποικίλας δυσκολίας και πολλάς θύρας τας οποίας έκρουσα τας εύρον κλειστάς, ως γνωρίζει η Υμετέρα Μακαριότης, αλλά επέμενα, διότι μόνον εις τον μοναχισμόν, έβλεπα την ολοκλήρωσιν του πνευματικού μου αγώνος, ενισχυόμενος από τα λόγια του Κυρίου λέγοντος «δια της υπομονής υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών».

Ο Κύριος πράγματι επέβλεψεν επί την υπομονήν μου, με ελέησε και με ηξίωσεν του αγγελικού σχήματος εις την Ιεράν Μονήν Γρηγορίου, Αγίου Όρους, γεγονός, το οποίον απετέλεσεν σταθμόν ζωής. Όταν εκάρην εκεί μοναχός, δεν είχα σκεφθή ότι ο Θεός θα με ηξίωνε να εισέλθω εις την Ιερωσύνην και να γίνω λειτουργός των μυστηρίων Θεού, εις την Αγιωτάτην Μητέρα των Εκκλησιών, την Μητέρα μου Εκκλησίαν των Ιεροσολύμων.

Και ιδού σήμερον, καταξιούμαι να ανέρχωμαι την βαθμίδα της Αρχιερωσύνης. Θαυμαστά και εξαίσια ζω, πράγματι, «ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο Δυνατός και άγιον το όνομα Αυτού». Ο Απόστολος Παύλος λέγει εις την προς Τιμόθεον επιστολήν του, «όστις επισκοπής ορέγεται, καλού έργου επιθυμεί».

Όντως Μακαριώτατε, η Αρχιερωσύνη είναι η ανωτέρα βαθμίς της Ιερωσύνης, εφ’ όσον ο Επίσκοπος καλείται να ακολουθήση τον Κύριον και Διδάσκαλον ημών, τον Ιησού Χριστόν, τον Μέγαν Αρχιερέα και να επιτελέση έργον ευαγγελιστού. Δια τούτο η πίστις της Εκκλησίας μας τονίζει ότι ο Επίσκοπος είναι εις τύπον και τόπον Χριστού. Το μέγα αξίωμα τούτο, δεν είναι προς καύχησιν του ιδίου και ανύψωσιν μεταξύ των αδελφών του, αλλά είναι ευλογία Θεού, την οποίαν λαμβάνει δια του Αγίου Πνεύματος, δια να αγιάζη τους πιστούς. Είναι πολύτιμος παρακαταθήκη, την οποίαν πρέπει να τηρή ακεραίαν ενώπιον Θεού, με γνώμονα την αγάπην προς πάντας, την συγχώρησιν, την ειρήνην, δια να εδραιούται το κήρυγμα της Πίστεως. Ο Επίσκοπος πρέπει να είναι βοηθός των αδυνάτων, συμπαραστάτης των πονεμένων και των αδικουμένων, ιατρός των ψυχικώς πληγωμένων και ασθενών και ταύτα πάντα να επιτελή μετά ταπεινώσεως και μακροθυμίας, εφ’ όσον ο Κύριος είπε «μάθετε απ’ εμού, ότι πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία».

Αντιλαμβάνομαι σοβαρώς ότι, ενώπιον υμών Μακαριώτατε, φέρω βαρείαν ευθύνην επί των ώμων μου, να καθοδηγήσω τα λογικά πρόβατα εις τον λιμένα της σωτηρίας με την ιδικήν Σας ευλογίαν και πνευματικήν καθοδήγησιν. Γνωρίζω ότι ο δρόμος της αποστολής αυτής είναι δύσβατος και πλήρης ακανθών και εδώ εφαρμόζεται το παράδοξον, ότι ο μοναχός και μάλιστα ο Αρχιερεύς, δεν ζη δια τον εαυτόν του, αλλά δια τον πλησίον και τον κόσμον ολόκληρον και πρέπει να θέτη την ψυχήν του υπέρ των προβάτων, ότι δηλαδή έκανε ο ίδιος ο Κύριος ημών, ο οποίος μας εδίδαξε να αναζητώμεν τα πρόβατα τα απολωλότα. Ο Επίσκοπος υποχρεούται να είναι στοργικός και επιεικής προς πάντας, ως ο πατήρ του ασώτου.

Όμως συναισθάνομαι ότι πάντα ταύτα είναι υπέρ τας δυνάμεις μου, αλλά έχω εμπιστοσύνην ότι δεν πράττω τι με την ιδικήν μου δύναμιν αλλά, ως έλεγεν ο Απόστολος Παύλος, πάντα ποιώ εν τω ενδυναμούντί με Χριστώ, (Α’Κορ. 3:6), εγώ φυτεύω και ο Θεός αυξάνει, αφήνω το βάρος μου εις τον Χριστόν, «ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν» και ελπίζω εις την βοήθειάν του. Ο Χριστός είναι το σύμβολον, η δύναμις και η ελπίδα μου.

Η Αρχιερωσύνη άλλωστε δεν είναι τίτλος τιμής, αλλά εις αυτήν εμπερικλείεται ολόκληρος η Εκκλησία, όπως λέγει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, «όπου ο Επίσκοπος εκεί και η καθολική Εκκλησία». Η Εκκλησία επομένως, είναι η συναγωγή των πιστών, το Σκάφος, εις το οποίον καταφεύγουν όλοι οι πιστοί, εντός της οποίας απεργάζονται την σωτηρίαν των και είναι βέβαιοι ότι ακολουθούντες τα προστάγματά της, δια των ιερών Μυστηρίων της, θα οδηγηθούν από την δουλείαν της αμαρτίας εις την εν Χριστώ ελευθερίαν και θα καταλήξουν εις τον λιμένα της σωτηρίας. Η Εκκλησία δεν είναι τα κτίσματα και οι λίθοι, αλλά οι ζώντες λίθοι, οι πιστοί, δια τους οποίους ο Χριστός ενηνθρώπησε και εσταυρώθη.

Οπότε, ο  Επίσκοπος θα δώση λόγον ενώπιον Θεού την ημέραν της κρίσεως πρώτον δια το ποίμνιόν του, τι έπραξεν δι’ αυτό και κατόπιν θα δώση λόγον δια τα ίδια πλημμελήματα. Δι’ αυτό, αισθανόμενος την βαρυτάτην ευθύνην ενώπιον της Εκκλησίας και Υμών, Μακαριώτατε, εξαιτούμαι την προσευχήν Σας δι’ εμέ, να έχω φόβον Θεού, «Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν», δια να ακούσω κατά την ημέραν της κρίσεως, «ευ δούλε αγαθέ, επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω».

Τούτο ζητώ, διότι πιστεύω ότι η προσευχή έχει μεγάλη δύναμιν και όπως η φωτιά λιώνει το σίδερον, ομοίως και η προσευχή μαλακώνει την καρδίαν του ανθρώπου και φέρει αυτόν εγγύτερον προς τον Θεόν και πλησίον του αδελφού του.

Δια τούτο, Μακαριώτατε και αγαπητοί μου αδελφοί, ευχαριστώ θερμώς δια την εμπιστοσύνην και αγάπην, την οποίαν μου εδείξατε, από την στιγμήν της αφίξεώς μου από το Άγιον Όρος, όταν με εκαλέσατε να εισέλθω εις τας τάξεις της Αγιοταφιτικής ημών Αδελφότητος. Υμείς, Μακαριώτατε, όλως ιδιαιτέρως, με περιεβάλετε με πατρικήν αγάπην, με εστηρίξατε παντοιοτρόπως, με εκαθοδηγήσατε εις πολλάς περιπτώσεις και με ετιμήσατε με τον διορισμόν του εισηγητού, με την απόφασίν Σας να χειροτονηθώ Διάκονος και Πρεσβύτερος, με εδιωρίσατε μέλος της αγίας και Ιεράς Συνόδου και σήμερον, η Πατρική σας αγάπη και Πατριαρχική εύνοια, με αναβιβάζει εις τον υπέρτατον βαθμόν της Ιερωσύνης και με καθιστά Αρχιεπίσκοπον Πέλλης.

Η γλώσσά μου αδυνατεί να εκφράση την ευγνωμοσύνην και τας ευχαριστίας μου και να περιγράψη τα αισθήματά μου προς Υμάς και την Αδελφότητα και εφ’ όσον τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό, το οποίον αισθάνομαι, υπόσχομαι ότι θα το εκφράσουν τα έργα μου. Σας  διαβεβαιώ ότι θα παραμείνω υπάκουος και ταπεινός, όπως με εγνωρίσατε Υμείς και οι πατέρες, ζηλωτής των παραδόσεων και υπερασπιστής των προνομίων και των δικαιωμάτων της Αδελφότητος εις τους Αγίους Τόπους.

Επιτρέψατέ μου να εκφράσω τον σεβασμόν μου και τας ευχαριστίας μου προς όσους παρόντας και απόντας με εστήριξαν, δια να φθάσω εις αυτήν την ημέραν, να  ευχαριστήσω τους γονείς και τα αδέλφια μου, τους συγγενείς και τα αγαπητά μου πρόσωπα, τα οποία εδέχθησαν την απόφασίν μου και με εστήριξαν και με έμαθαν να σέβωμαι τας αξίας της ζωής και κάθε άνθρωπον, ο οποίος είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού.

Ιδιαιτέρας ευχαριστίας και τον βαθύτατον σεβασμόν μου οφείλω προς τον στοργικόν Γέροντα Αρχιμανδρίτην π. Γεώργιον Καψάνην, Καθηγούμενον της Ιεράς Μονής Γρηγορίου, Αγίου Όρους, ο οποίος με αγκάλιασε από την πρώτην στιγμήν με αγάπην, με εστήριξε και με εβοήθησε εις τας δυσκόλους στιγμάς και με έκειρε Μοναχόν, με το όνομα του Αγιοταφίτου Ιερομάρτυρος Αγίου Φιλουμένου, τας πρεσβείας του οποίου και επικαλούμαι την στιγμήν ταύτην.

Ευχαριστώ όσους συνετέλεσαν, ώστε να σπουδάσω την ιεράν επιστήμην της Θεολογίας και όσους κατ’ εκείνον τον καιρόν με περιέβαλον με την αγάπην των, η οποία ελειτούργησεν ως λύχνος εις το σκότος των δυσκολιών μου. Ευχαριστώ τους ενορίτας του Μπιρ Ζέϊτ, μετά των οποίων συνεδέθην πνευματικώς και οι οποίοι παρίστανται εις την ιεράν ταύτην στιγμήν της ζωής μου, ως επίσης ευχαριστώ και πάντας όσοι με ετίμησαν δια της παρουσίας των την ημέραν ταύτην και παρακαλώ, όπως προσεύχωνται, ίνα ο Κύριος, με στηρίζη και με καθοδηγή προς επιτυχίαν της ποιμαντικής μου αποστολής.

Και νυν Μακαριώτατε, Πάτερ και Δέσποτα, προσέρχομαι μετά βαθυτάτης συγκινήσεως, ευλαβείας και φόβου Θεού, κλίνω γόνυ ψυχής και σώματος προ του ιερού Θυσιαστηρίου, αναμένων την δια της επιθέσεως των τιμίων Υμών χειρών και των άλλων Αρχιερέων, κάθοδον του Αγίου Πνεύματος, ίνα με καταστήση άξιον Αρχιερέα, τίμιον Οικονόμον των Μυστηρίων Θεού και της Εκκλησίας Αυτού. Αμήν».

Μετά την εκφώνησιν των προσφωνήσεων ο εψηφισμένος προσηνέχθη υπό δύο Αρχιμανδριτών και παρεδόθη εις δύο Αρχιερείς, οι οποίοι δια του «κέλευσον, κελεύσατε…» προσήνεγκον αυτόν τω Μακαριωτάτω και περιήγαγον αυτόν τρις πέριξ της Αγίας Τραπέζης ψάλλοντες τα τροπάρια: «Άγιοι Μάρτυρες…, Ησαΐα, χόρευε…, Δόξα Σοι, Χριστέ ο Θεός».

Μετά ταύτα, ο εψηφισμένος έκλινε τα γόνατα προ της Αγίας Τραπέζης και επέθεσεν τας δύο χείρας επ’αυτής και ο Μακαριώτατος ανεφώνησε «ψήφω και δοκιμασία των Πανιερωτάτων Αρχιερέων και Οσιολογιωτάτων Αρχιμανδριτών, η Θεία Χάρις η πάντα τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, προχειρίζεται…».

Εν συνεχεία ο Μακαριώτατος ανέγνωσε τας ευχάς της χειροτονίας του Αρχιερέως, εν ω εψάλλετο το  «Κύριε ελέησον» χαμηλοφώνως εκ του Αρχιερατικού. Των ευχών αναγνωσθεισών, ο Μακαριώτατος ήρξατο αναφωνείν το «άξιος» εις έκαστον των αρχιερατικών αμφίων των επιδιδομένων αυτώ, του εκκλησιάσματος επευφημούντος «άξιος, άξιος». Μετά τα εκφωνηθέντα του «άξιος», ο Μακαριώτατος επαρουσίασεν αυτόν από της Ωραίας Πύλης λέγων: «αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου…».

Της χειροτονίας τελεσθείσης, εσυνεχίσθη κατά την τάξιν η Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου και προηγουμένου, τιμής ένεκεν, του χειροτονηθέντος των άλλων Αρχιερέων.

Προ της απολύσεως της Θείας Λειτουργίας ο Μακαριώτατος επέδωσε τω χειροτονηθέντι την αρχιερατικήν ράβδον λέγων «Λάβε την ράβδον ταύτην…».

Άμα τη απολύσει, ο χειροτονηθείς Αρχιεπίσκοπος Πέλλης διένειμε το αντίδωρον εις τους πιστούς, οι οποίοι ησπάζοντο την χείρα αυτού και συνεχάρησαν αυτόν.

Των κωδώνων κρουομένων, εν συνεχεία, η Πατριαρχική Συνοδεία ανήλθεν εις τα Πατριαρχεία. Ενταύθα ο χειροτονηθείς προσεφώνησε τον Μακαριώτατον δια της κάτωθι προσφωνήσεως αυτού:

«Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι άγιοι Αρχιερείς, Τίμια Μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου,

Εκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε της Ελλάδος,

Εκλαμπρότατε κύριε Πρόξενε της Κύπρου,

Σεβαστοί Πατέρες,

Αγαπητοί μου χριστιανοί,

 Υπό το πλήθος των θαυμασίων τελεσθέντων και ευλογημένων βιωμάτων της σημερινής χειροτονίας μου, η ψυχή μου πλημμυρισμένη από ευγνωμοσύνην εις τον εν Τριάδι προσκυνούμενον Θεόν, αναφωνεί «Άισω τω Κυρίω τω ευεργετήσαντί με και ψαλώ τω ονόματι Κυρίου του Υψίστου», (Ψαλμ.12,6), ότι «επλεόνασας επ’ εμέ την μεγαλωσύνην σου», (Ψαλμ.70,21).

Εις τον Πανίερον Ναόν της Αναστάσεως εδέχθην προ ολίγου δια των τιμίων χειρών της Υμετέρας Μακαριότητος το μέγα της Αρχιερωσύνης Μυστήριον! Αναλογίζομαι και πάλιν ότι ο Επίσκοπος δεν είναι μόνον ιερατικός βαθμός, αλλά δύναμις της Εκκλησίας, κυβερνήτης του σκάφους αυτής, καθοδηγητής του ποιμνίου.

Μετά των ευχών της Υμετέρας Μακαριότητος και της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, πορεύομαι εις την βόρειον Ιορδανίαν, δια να σπείρω τον Λόγον της αληθείας και της συγχωρήσεως, να μεταφέρω το μήνυμα της αγάπης και της εν Χριστώ ειρήνης προς τους εκεί πιστούς χριστιανούς της Εκκλησίας ημών, εις τρανήν απόδειξιν του ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος Υμών υπέρ του λαού του Θεού, ο οποίος πρέπει να έχη εστραμμένην καρδίαν και πνεύμα προς τον πατέρα και Πατριάρχην του. Επικαλούμαι, λοιπόν, τας προσευχάς και την συμπαράστασιν Υμών, προκειμένου ίνα επιτύχω εις την αποστολήν μου αυτήν.

Ευγνωμόνως ευχαριστώ την Υμετέραν Μακαριότητα δια την αγάπην αυτής, τους αδελφούς αγίους Αρχιερείς και τα μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, τους συνελθόντας, ίνα συμπροσευχηθώσι κατά την ιεράν ταύτην ημέραν της ζωής μου, τους δι’ ευλόγους αιτίας απόντας πατέρας και φίλους, τον εκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον της Ελλάδος, τον Πρόξενον της Κύπρου και δια μίαν εισέτι φοράν διαβεβαιώ την Υμετέραν Μακαριότητα δια την αφοσίωσίν μου εις αυτήν, την τελείαν υπακοήν μου εις τας εντολάς της Εκκλησίας δια το καλόν του ποιμνίου και υπόσχομαι να είμαι σύνδεσμος του ποιμνίου μετά της Πνευματικής Αρχής της Σιωνίτιδος Εκκλησίας, δια την κατά Χριστόν πρόοδον ημών.

Εις υγιείαν της Υμετέρας Μακαριότητος και πάντων υμών».

Εν τέλει προσηνέχθη το κέρασμα και ο Μακαριώτατος και οι Αρχιερείς συνεχάρησαν τω χειροτονηθέντι , ως και πάντες οι τιμήσαντες αυτόν ασπαζόμενοι την χείραν αυτού.