Χειροτονία Αρχιεπισκόπου Λύδδης (ΦΩΤΟ-VIDEO)

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 12 Μαρτίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Εκ της Αρχιγραμματείας - 11.57

Κατ’ απόφασιν της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, προεδρευομένης υπό της Α.Θ.Μ. του Πατρός ημών και Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, εν τη Συνεδρία ΟΕ’/ 19.2.2013, εξελέγη εις Αρχιεπίσκοπον Λύδδης ο Γραμματεύς της Αγίας και Ιεράς Συνόδου π. Δημήτριος.

Το εσπέρας της Παρασκευής 23ης Φεβρουαρίου/ 8ης Μαρτίου 2013, εις τον Πατριαρχικόν και μοναστηριακόν Ναόν των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης έλαβε χώραν το Μήνυμα. Συμφώνως προς την τάξιν μετά τον Εσπερινόν τα μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου εισήλθον εις το Ιερόν Βήμα και υπέγραψαν το Υπόμνημα της εκλογής του εψηφισμένου Αρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου.

Εν συνεχεία προσήλθεν εκ της οικίας αυτού ο νεοεκλεγείς, προπορευομένων των ραβδούχων και των νυμφαγωγών. Προσελθών ο νεοεκλεγείς έβαλεν «Ευλογητόν», εθυμίασεν και ανέπεμψε δέησιν.

Του Μηνύματος της εκλογής ανακοινωθέντος και του εψηφισμένου Αρχιεπισκόπου Λύδδης συγκατατεθέντος και της σχετικής ακολουθίας τελεσθείσης, ανήλθον πάντες εν συνοδεία εις το Πατριαρχείον.

Ενταύθα ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Λύδδης προσεφώνησε τον εν τη αιθούση εκ των προτέρων αναμένοντα Μακαριώτατον Πατριάρχην Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον δια της κάτωθι προσφωνήσεως αυτού:

«Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Περάναντες προ μικρού την τέλεσιν του Μικρού και του Μεγάλου Μηνύματος εν τω Πανσέπτω Μοναστηριακώ Ναώ των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, δοξολογίαν και αίνον αναπέμπω τω εν Τριάδι Θεώ ημών δια τας τοσαύτας δωρεάς και χάριτας Αυτού και εν συγκινήσει εκφράζω προς την Υμετέραν φιλόστοργον Πατρότητα και τοις μέλεσι της περί Υμάς Αγίας και Ιεράς Συνόδου ολοθέρμους ευχαριστίας δια την τηλικαύτην προσγενομένην μοι τιμήν, της εκλογής εις τον υπέρτατον βαθμόν της Ιερωσύνης.

Προσβλέπων  εις το αμέτρητον έλεος του Θεού και την Υμετέραν αγάπην και ανεκτικότητα, εν ταπεινώσει βαθεία προσέρχομαι ενώπιον Υμών και αφίημι εμαυτόν εις τας χαριτοβρύτους χείρας Υμών.

Προπίνω εις υγιείαν της Υμετέρας Μακαριότητος, δεόμενος του Κυρίου, όπως χαριτώνη την λαμπράν Υμών Πατριαρχείαν εν υγιεία αμφιλαφεί και εις ετών πολλών περιελίξεις».

Ανταπαντών ο Μακαριώτατος είπε τα εξής:

«Θεοφιλέστατε Εψηφισμένε Αρχιεπίσκοπε Λύδδης

κ. Δημήτριε,

Το παλαίφατον ημών Πατριαρχείον των Ιεροσολύμων, έχον ως αρωγόν την Γεραράν ημών Αγιοταφιτικήν Αδελφότητα, αίρει επί των ώμων αυτού τον σταυρόν του μαρτυρίου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, γεύεται αγογγύστως του πόνου, του κόπου και της οδύνης αυτού, ου μην αλλά και δια τούτο και της χαράς και της αγαλλιάσεως της Αναστάσεως.

Μία τοιαύτη περίοδος γεύσεως χαράς αναστασίμου είναι και η πρόσφατος και παρούσα χρονική περίοδος, κατά την οποίαν πραγματοποιούνται αι ψήφοις κανονικαίς αποφάσεις της περί Ημάς Αγίας και Ιεράς Συνόδου, των προαγωγών δηλονότι Αγιοταφιτών αδελφών Πατέρων, διακριθέντων επί αφωσιωμένη και ακεραία προσκυνηματική και άλλη διακονία.

Μία των προαγωγών τούτων τυγχάνει η ανάδειξις της υμετέρας Θεοφιλίας ως Αρχιεπισκόπου της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Αρχιεπισκοπής Λύδδης, ης ψυχή και καρδία ο εν τοις σπλάγχνοις της γης αυτής τάφος του αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.

Η Αγία και Ιερά Σύνοδος ανέδειξε την υμετέραν Θεοφιλίαν εις ταύτην την θέσιν, προσβλέψασα εις την επιμελημένην και αφωσιωμένην διακονίαν αυτής, αφ’ ων ημερών ενετάγη εις την Αγιοταφιτικήν Αδελφότητα, εν τη διακονία αυτής εις το γραφείον της Αρχιγραμματείας, του Γραμματέως της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, τη ηγουμενία της Ιεράς Μονής Αρχαγγέλων, τη Προσκυνηματική Επιτροπή, και άλλαις διακονίαις.

Επί τω λίαν σημαντικώ γεγονότι τούτω δια την κανονικήν λειτουργίαν του θεσμού της Εκκλησίας,  συναντάται η προσωπική χαρά της υμετέρας Θεοφιλίας μετά της χαράς της αναδειξάσης αυτήν  Αγιοταφιτικής Αδελφότητος κατά το Μέγα Μήνυμα εν τω Πατριαρχικώ και Μοναστηριακώ Ναώ των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και τω Ιερώ ημών οσπιτίω τούτω.

Ευχαριστούντες, όθεν, εκ βαθέων τον Πανάγαθον Θεόν, προσευχόμεθα εκ μυχίων, όπως την επαύριον  καταξιώση όλους ημάς, ίνα γευθώμεν πεπληρωμένης της χαράς της εν τω Πανιέρω Ιερώ Ναώ της Αναστάσεως επισκοπικής χειροτονίας της υμετέρας αγαπητής Θεοφιλίας. Γένοιτο».

Μετά ταύτα εψάλη ο Πολυχρονισμός και ο εκλεγείς προσέφερεν εις τον Μακαριώτατον, τους Αρχιερείς και πάντας τους τιμήσαντας αυτόν τας μπομπονιέρας με τα κουφέτα.

Β’. Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ.

Την πρωΐαν του Σαββάτου των Ψυχών, 24ης Φεβρουαρίου/9ης Μαρτίου 2013, έλαβε χώραν εις το Καθολικόν του Πανιέρου Ναού  της Αναστάσεως η εις Αρχιερέα χειροτονία του εψηφισμένου Αρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου.

Η χειροτονία αύτη ετελέσθη εις το πλαίσιον Πατριαρχικού και Πολυαρχιερατικού Συλλειτούργου. Προεξάρχων του Συλλειτούργου τούτου ήτο η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργοί δε Αυτού οι Αρχιερείς του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, ήτοι οι Ιερώτατοι Μητροπολίται Ναζαρέτ κ. Κυριακός, Καπιτωλιάδος κ. Ησύχιος, Βόστρων κ. Τιμόθεος, Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτος και οι Σεβασμιώτατοι Αρχιεπίσκοποι Γεράσων κ. Θεοφάνης, Αβήλων κ. Δωρόθεος, Ιόππης κ. Δαμασκηνός, Κωνσταντίνης κ. Αρίσταρχος, Θαβωρίου κ. Μεθόδιος, Ιορδάνου κ. Θεοφύλακτος και Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος και Αγιοταφίται Ιερομόναχοι και Ιεροδιάκονοι.

Η χειροτονία ετελέσθη κατά την τάξιν της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, συμφώνως προς την οποίαν ο χειροτονούμενος Αρχιερεύς εδήλωσε την πίστιν, την προσήλωσιν και αφοσίωσιν αυτού εις τα δόγματα και την παράδοσιν της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, ήτοι εις το αγέννητον και άναρχον του Πατρός, το γεννητόν του Υιού εκ του Πατρός αχρόνως και το εκπορευτόν εκ του Πατρός του Αγίου Πνεύματος και εις την ενανθρώπησιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ως ενός προσώπου εν δύο φύσεσι τη θεία και τη ανθρωπίνη και εις τα αδιάβλητα πάθη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οίον πείναν, δίψαν, θάνατον σαρκί  και εις τας Αγίας Εικόνας ως αντίτυπα των πρωτοτύπων.

Τούτων δηλωθέντων εν τω Όρθρω, ήρξατο η Θεία Λειτουργία.

Μετά την Πατριαρχικήν φήμην, προσηνέχθη ο χειροτονούμενος προ της Ωραίας Πύλης, οπότε και έλαβε χώραν η προσφώνησις προς αυτόν της Α.Θ.Μ. του Πατρός ημών και Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ελληνιστί ως έπεται:

«Θεοφιλέστατε Εψηφισμένε Αρχιεπίσκοπε Λύδδης

κ. Δημήτριε,

Η ημέρα και ώρα αύτη της χειροτονίας της υμετέρας Θεοφιλίας εις Αρχιερέα και δη εις Αρχιεπίσκοπον της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Λύδδης, ης πολιούχος ο Άγιος ένδοξος μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, τυγχάνει αναμφισβητήτως η ιερωτέρα και συγκινητικωτέρα της ζωής σου.

Κατά την ημέραν ταύτην καλείσαι υπό του Αγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος, του Πνεύματος του Χριστού, να εγκατασταθής εις το ύψιστον αξίωμα της ιερωσύνης, να εισέλθης εις τα ενδότερα του θυσιαστηρίου και να θεωρής αυτοψεί το πρόσωπον της Αγίας Αναφοράς.

Το μυστήριον τούτο της αρχιερατικής μυήσεως  και εγκαταστάσεώς σου δια των χειρών της Μετριότητος Ημών και των τιμίων αρχιερατικών μελών της περί Ημάς Αγίας και Ιεράς Συνόδου έχει και την ιδιαιτέραν αυτού σημασίαν, καθ’ ότι τελεσιουργείται εις τον χώρον αναμέσον του τόπου της σταυρικής και λυτρωτικής υπέρ ημών θυσίας και της εις άδου καθόδου και της εκ νεκρών Αναστάσεως του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Η Σιωνίτις Μήτηρ των Εκκλησιών, έχουσα την ανάθεσιν υπό του Κυρίου και του πρώτου επισκόπου αυτής αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου της διακονίας και της φρουρήσεως των Αγίων Τόπων της κατά σάρκα του Χριστού εμφανείας, εμπιστεύεται σήμερον εις την υμετέραν Θεοφιλίαν την περίοπτον αυτήν θέσιν, έχουσα χρηστάς τας ελπίδας προς το μέλλον, κρίνουσα από της άχρι τούδε διακονίας αυτής.

Από του γεγονότος δηλονότι ότι η υμετέρα Θεοφιλία λαβούσα ευλογίαν εκ του Αγιωνύμου Όρους, ου προστάτις η Υπεραγία Δέσποινα Θεοτόκος, και εκ της Ιεράς Μονής της μετανοίας αυτής της Μικράς Αγίας Άννης, ένθα ηγούμενος διετέλεσε ο μακαριστός υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ενετάχθη εις την Γεραράν ημών Αγιοταφιτικήν Αδελφότητα.

Την Αδελφότητα ταύτην διηκόνησας έκτοτε μετ’ αφοσιώσεως και αυταπαρνήσεως, εν υπακοή και επιμελεία των ανατιθεμένων καθηκόντων σου, της διακονίας εν τη Αρχιγραμματεία, του Γραμματέως της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, του εφημερίου εν τη Ιερά Μονή της Μεγάλης Παναγίας, της Ηγουμενείας εν τη Ιερά Μονή των αγίων Αρχαγγέλων και της εκπροσωπήσεως του Πατριαρχείου ημών εις Συνέδρια υπέρ της Ορθοδοξίας και καταπολεμήσεως των αιρέσεων.

Ευγνωμονών, όθεν, τον Πανάγαθον Θεόν, τον επιδαψιλεύσαντα τας πλουσίας Αυτού δωρεάς προς την σην Θεοφιλίαν, πρόσελθε θαρρών επί τω ελέει και τη ευσπλαγχνία Αυτού εν ταπεινώσει ψυχής και προσευχή διακαεί, ίνα δεχθής την αρχιερατικήν χάριν του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος και καταστής ποιμήν άξιος της λογικής ποίμνης του Χριστού, καρποφορών  εις τον αμπελώνα Αυτού, διδάσκων τους πιστούς εν λόγω πραότητος και επιεικείας του Χριστού, κατά το παράγγελμα του αποστόλου Παύλου: «δει τον επίσκοπον ανέγκλητον είναι ως Θεού οικονόμον, μη αυθάδη, μη οργίλον… αλλά φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, όσιον, εγκρατή, αντεχόμενον του κατά την διδαχήν πιστού λόγου, ίνα δυνατός η και παρακαλείν εν τη διδασκαλία τη υγιαινούση και τους αντιλέγοντας ελέγχειν», (Τιτ. 1, 7-9), αναδεικνύμενος ούτως αντάξιος διάδοχος των αγίων και θεοφόρων της Εκκλησίας Πατέρων και δη των Αγιοταφιτών, η Αδελφότης των οποίων ετίμησέ σε, εγαλούχησε και ανέδειξε.

Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον!»

και η αντιφώνησις του εψηφισμένου έχουσα ελληνιστί ως έπεται:

Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

«Τι τούτο το περί εμέ γέγονεν μυστήριον;

Μετά πολλής ταπεινώσεως ερανίζομαι την αποτύπωσιν ταύτην του ιερού υμνωδού, εις την προσπάθειάν μου, να κατανοήσω με τας πενιχράς μου πνευματικάς δυνάμεις, το σχέδιον του Θεού δια την ελαχιστότητά μου.

Η εφαρμογή τούτου ανάγεται παιδιόθεν, ότε οι απλοί γονείς μου, οι οποίοι μετ’ ιδιαιτέρας συγκινήσεως παρίστανται τανύν ώδε, ομού μετά του κατά σάρκα αδελφού μου και της συμβίας αυτού, παρέδιδαν δια του παραδείγματος αυτών εις ημάς, τα τέκνα αυτών, μαθήματα ανιδιοτελούς αγάπης, εργατικότητος και αλληλοπεριχωρήσεως.

Μετ’ ου πολλά έτη, εδέχθνη την επίσκεψιν του Κυρίου δια της ενσκηψάσης προς με σοβαράς ασθενείας, εξ ης ο Κύριος με εξήγαγεν υγιή.

Αργότερον η υπό του Καθηγητού κ. Μαντζαρίδη ανατεθείσά μοι εμπειρική εργασία εις το Άγιον Όρος, εγένετο η αιτία της γνωριμίας μου μετά του πολιού και σεβαστού Γέροντος Γερασίμου του Μικραγιαννανίτου και δι’ αυτού μετά του μοναχισμού.

Μετά εξαετίαν, μία τυχαία άφιξίς μου μετά μελών της συνοδείας εις Ιεροσόλυμα, απέφερε την πρώτην γνωριμίαν μου μετά  των Αγίων Τόπων, και τον δι’ ολίγον συναγελασμόν μου μετά των Αγιοταφιτών Πατέρων. Πρότασις αβροφροσύνης του μακαριστού προκατόχου Υμών, Μακαριώτατε, Πατριάρχου Διοδώρου, δια να επιτρέψη ο γέρων Γεράσιμος την επ’ ολίγον παραμονήν μου εις Ιεροσόλυμα, προς συνεπικουρίαν εις το Αγιοταφιτικόν έργον, είχε ως αποτέλεσμα την, τη  ευλογία αυτού, ένταξίν μου εις την χορείαν των Αγιοταφιτών Πατέρων και του Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων, εις το οποίον διακονώ, θεία χάριτι, επί εικοσιεπταετίαν.

Ειλικρινώς, Μακαριώτατε, δεν δύναμαι να κατανοήσω την σύλληψιν και εφαρμογήν του σχεδίου του Θεού δι’ εμέ. Απλώς εν τη αγνοία μου, εκών αποδέχομαι και κατακολουθώ τούτο.

Δεν ευρίσκονται λέξεις κατάλληλοι, δια να περιγράψουν τα ποικίλα συναισθήματα, τα κατακλύζοντα την καρδίαν μου κατά την στιγμήν ταύτην.

Ατενίζω ενεός τον Φρικτόν Γολγοθά, επί του οποίου ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, «ήπλωσε τας παλάμας» δια την σωτηρίαν πάσης της ανθρωπότητος.

Με τους νοητούς οφθαλμούς της καρδίας, δυνάμεθα και σήμερον να ίδωμεν  το θαυμαστόν τούτο γεγονός, καθότι η προστασία του Ιερωτέρου Συμβόλου της Χριστιανωσύνης είναι αισθητή προς πάντας τους πιστούς κατοίκους των Ιεροσολύμων, ουχί μόνον ενισχύοντος ημάς, αλλά και τηρούντος ημάς, κατά τα αδιάψευστα λόγια του επί του Γολγοθά εκουσίως δι’ ημάς  ως ακάκου αμνού τυθέντος ιδρυτού της αμωμήτου ημών πίστεως.

Η αίσθησις αύτη κατά τας ημέρας ημών είναι πλέον ζωηρά, ότε το ημέτερον Πατριαρχείον και εν γένει η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία βάλλεται πανταχόθεν και υπό πολλών, εν τη γενικευμένη ιδέα της παγκοσμιοποιήσεως, καθότι η ύπαρξις και μόνον ταύτης αποτελεί τροχοπέδην εις την εφαρμογήν  των κρυφίων και λίαν επικινδύνων σχεδίων αυτής.

Ου φοβούμεθα όμως, ουδε φοβηθησόμεθα εις τον αιώνα, ως απολαβόντες της υιοθεσίας του Θεού και της χάριτος Αυτού. Προσκυνούμεν τον έμπροσθεν ημών κείμενον Κενόν Τάφον του Κυρίου και λαμβάνομεν δύναμιν εκ του γεγονότος της Αναστάσεως Αυτού. Διακονούντες δε τα Πανάγια Σκηνώματα, απολαμβάνομεν της ιδιαιτέρας προστασίας και της ευλογίας αυτών, κορωνίς των οποίων τυγχάνει ο σωτηριώδης εν Χριστώ βίος επί της γης και η ατελεύτητος εν ουρανοίς συμβασιλεία ημών μετά  του Δημιουργού πάσης της κτίσεως.

Κατά την εύσημον ταύτην ώραν, επιτρέψατέ μοι, Μακαριώτατε, να αναφερθώ ευγνωμόνως προς τους υπερήλικας γονείς μου και τον κατά σάρκα αδελφόν μου μετά της οικογενείας αυτού και τους προσφιλείς μοι φίλους και συγγενείς.

Η ευγνωμοσύνη μου μεγάλη και προς τον μακαριστόν Πρωτοπρεσβύτερον Φραγκίσκον Βαμβακάρην, ο οποίος ομού μετά του μακαριστού π. Κωνσταντίνου Παπακώστα εγαλούχησε πάντας τους ενορίτας της Αγίας Μαρίνης εις τα νάματα της πίστεως, της ανιδιοτελείας και της αγωνιστικότητος.

Η σκέψις μου και προς τον μακαριστόν Γέροντα μοναχόν Γεράσιμον Μικραγιαννανίτην, ο οποίος επαίδευσεν εμέ και τους παραδελφούς μου εις την Σκήτην της Μικράς Αγίας Άννης, εις τον μοναχισμόν, η πεμπτουσία του οποίου είναι η αδιάκριτος υπακοή.

Με ιδιαίτερα συναισθήματα αναμιμνήσκομαι την μεγάλην μορφήν του προκατόχου Υμών, μακαριστού Πατριάρχου κυρού Διοδώρου και ευχαριστίας εκ μυχίων αναφέρω προς πάντας τους Αγιοταφίτας αδελφούς, οι οποίοι με εστήριξαν δια της αγάπης αυτών, από πρώτης στιγμής.

Εν κατακλείδι, δεχθήτε Μακαριώτατε, ομού μετά των ολοκαρδίων ευχαριστιών μου, δια την αγάπην και την εμπιστοσύνη,ν δια των οποίων με περιβάλλετε και την αφοσίωσίν μου προς το πρόσωπον της Υμετέρας φιλοστόργου Πατρότητος, η οποία οιακοστρόφως πηδαλιουχεί την νοητήν Ολκάδα της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων εις ευδίους λιμένας. Εν τω Υμετέρω προσώπω αι ευχαριστίαι μου προσηκόντως αποδίδονται και προς τα τίμια μέλη της Αγίας και Ιεράς ημών Συνόδου, δια την προσγενομένην μοι τιμήν.

Και νυν, Μακαριώτατε, κλίνων γόνυ σώματός τε και πνεύματος, εν βαθεία επιγνώσει της αναξιότητος μου, παραδίδωμι εμαυτόν εις τας Πατρικάς Υμών χείρας, ίνα δι’ αυτών τελεσθή η προσωπική μου Πεντηκοστή».

Ευθύς αμέσως εψάλη το «Ησαΐα χόρευε…» και τα λοιπά τροπάρια και επηκολούθησεν η επίθεσις των χειρών του Μακαριωτάτου και των συλλειτουργούντων Αυτώ επί την κεφαλήν του χειροτονουμένου, εγγίζοντος την Αγίαν Τράπεζαν μετά των δύο χειρών αυτού και η επίκλησις του Αγίου Πνεύματος…. «Η Θεία Χάρις….» και το «άξιος, άξιος, άξιος» εν τη ενδύσει του αρχιερατικού σάκου, του ωμοφορίου της μίτρας και των λοιπών αρχιερατικών αμφίων.

Μετά το «αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου» και το  «Τις Θεός μέγας», από της Ωραίας Πύλης εσυνεχίσθη η θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου και προηγουμένου του χειροτονηθέντος των συλλειτουργούντων Αρχιερέων.

Προ της θείας Απολύσεως ο Μακαριώτατος επέδωσε τω χειροτονηθέντι την αρχιερατικήν ράβδον λέγων: «λάβε την ράβδον ταύτην…» .

Μετά την απόλυσιν ο χειροτονηθείς Αρχιερεύς διένειμε το αντίδωρον εις τους πιστούς, ευλογών αυτούς.

Μετά ταύτα, των κωδώνων κρουομένων, η Πατριαρχική Συνοδεία ανήλθεν εις τα Πατριαρχεία, ένθα ο Αρχιεπίσκοπος Λύδδης προσεφώνησεν ευχαριστών τον Μακαριώτατον δια της κάτωθι προσφωνήσεως αυτού:

«Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Μόλις προ μικρού βιώσας το μυστήριον της Πεντηκοστής, δια της δια των αξίων χειρών Υμών επικαλύψεως της αδυναμίας και ελαχιστότητός μου, τη καταβάσει και επινεύσει του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος, επιτρέψατέ μοι να επαναλάβω τας ολοθύμους ευχαριστίας μου προς την Υμετέραν φιλόστοργον Πατρότητα, την περί Υμάς Αγίαν και Ιερά Σύνοδον, πάντας τους Αγιοταφίτας πατέρας, δια την αγάπην, δι’ ης με περιβάλλετε.

Ευχαριστώ και πάντας τους προσελθόντας και συμμετασχόντας εις την εόρτιον χαρμονήν ταύτην και ταπεινώς δέομαι του Κυρίου, όπως ενισχύη πάντας ημάς εν υγιεία τη κατ’ άμφω.

Υψώνω το ποτήριον ευγνωμόνως και αναφωνώ: Θεοφίλου του Μακαριωτάτου Πατρός ημών και Πατριάρχου Ιεροσολύμων έτη ο,τι πλείστα και όλβια».

ο δε Μακαριώτατος ηυχήθη, όπως η τα έτη αυτού πολλά ως ηυχήθησαν και οι συλλειτουργοί και οι λοιποί Αρχιερείς και Πατέρες, ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος εις τα Ιεροσόλυμα κ. Σωτήριος Αθανασίου, οι συνεργάται αυτού, ο Αντιπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας εις την Παλαιστίνην κ. Αντώνης Σαμούτης και πάντες οι τιμήσαντες αυτόν δια της παρουσίας αυτών.