Συνέντευξη του Μητροπολίτη Αυστρίας Μιχαήλ

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 12 Σεπτεμβρίου 2009

Γράφτηκε από τον/την συνέντευξη στην συνεργάτιδα μας Πέγκυ Ντόκου / 12:30

Η Ιερά Μητρόπολη Αυστρίας, Εξαρχία Ουγγαρίας και Μεσευρώπης ιδρύθηκε από το Οικουμενικό  Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στις 17

Φεβρουαρίου 1963.

 

Έχει έδρα τη Βιέννη και στην κανονική της δικαιοδοσία υπάγονται οι ιστορικές ελληνικές ορθόδοξες Κοινότητες της Βιέννης, το σύνολο των Ελληνορθοδόξων ενοριών στην Αυστρία, στην Ουγγαρία και στη Μεσευρώπη γενικότερα.

 

Ο Μητροπολίτης Αυστρίας Μιχαήλ Στάικος γεννήθηκε  το 1946 στην  Αθήνας. Μετέβη στη Βιέννη και τον Αύγουστο του 1965 προσελήφθη στην υπηρεσία της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας ως Γραμματεύς του τότε μητροπολίτου Χρυσοστόμου και της Ελληνικής Κοινότητος της Αγίας Τριάδος.

 

Τον Οκτώβριο του 1979 γράφτηκε στο τμήμα Ποιμαντικής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, απ’ όπου απεφοίτησε τον Ιούνιο 1983.

 

Παρηκολούθησε μαθήματα Γερμανικής Φιλολογίας, Φιλοσοφίας και Εκκλησιαστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης.

 

Την 21ην Νοεμβρίου 1977 χειροτονήθηκε από τον τότε Μητροπολίτη Αυστρίας Χρυσοστόμου Τσίτερ, Μετά την οικιοθελή παραίτηση του Μητροπολίτου Χρυσόστομου εξελέγη ομοφώνως, την 5ην Νοεμβρίου 1991, Μητροπολίτης Αυστρίας και έξαρχος Ουγγαρίας και Μεσευρώπης.

 

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Αυστρίας Μιχαήλ βρέθηκε στην Ρόδο για 3 μόνον ημέρες και μίλησε για το ποιμαντικό έργο του, για το Φανάρι και τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τις σχέσεις με την Τουρκία αλλά και την κατάσταση της Ορθοδοξίας στην περιοχή Βιέννης και Ουγγαρίας.

 

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΥΣΤΡΙΑΣ:

 

-Σεβασμιώτατε  ποιος ο σκοπός της επίσκεψής  σας στην Ρόδο;

 

Έρχομαι από τότε που την Ιερά Μητρόπολη Ρόδου ανέλαβε ο νεότερος αδελφός μου Σεβ. Μητροπολίτης Ρόδου Κύριλλος, ο οποίος σπούδασε στην Αυστρία και διετέλεσε αρχιδιάκονός μου κι έκτοτε διατηρώ μια στενή  πνευματική και φιλική σχέση μαζί του γι’ αυτό έρχομαι συνήθως μια φορά τον χρόνο για επίσκεψη στο νησί σας.

 

Χαίρομαι πάντως που στη Ρόδο έχει κανείς την ευκαιρία να δει την αφοσίωση και την ευλάβεια του Ροδιακού λαού στην Ορθόδοξη Εκκλησία και στις παραδόσεις μας. Αυτή τη φορά η παραμονή μου είναι μόλις 3 ημερών διότι οι υποχρεώσεις μου ως Συνοδικού δεν μου επιτρέπουν να έχω περισσότερο χρόνο.

 

-Τι  θα λέγατε για τη σημερινή θέση του  Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στο διεθνές γίγνεσθαι και όχι μόνο το εκκλησιαστικό;

 

Πρέπει σαν Ορθόδοξος Ελληνισμός να είμαστε  ιδιαιτέρως υπερήφανοι και να προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού το Οικουμενικό  Πατριαρχείο μας, με έναν Πατριάρχη  που είναι ρηξικέλευθος, έχει διεθνή αναγνώριση όχι μόνον ως ιεράρχης αλλά και ως προσωπικότητα.

 

Θα ήθελα μια και βρισκόμαστε σε έναν χώρο που υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, θέλω να τονίσω τη σπουδαιότητα που αποδίδει στις επαρχίες του στη Δωδεκάνησο και ο ίδιος ο Πατριάρχης θεωρεί τις Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου όπως πολλές φορές έχει δηλώσει ως «Πολύτιμες Πέτρες στην Πατριαρχική Μίτρα».

 

Ξέρουμε τι οφείλει ο Δωδεκανησιακός λαός στη διαφύλαξη της ταυτότητάς του στην Μητέρα Εκκλησία και στην Ορθοδοξία και πιστεύω ότι με αυτό το πνεύμα πρέπει όλοι μας να στηρίζουμε το Πατριαρχείο που είναι ένα ‘θύμα’ πολιτικών διενέξεων, αντιξοοτήτων, παραγόντων και συμφερόντων που συγκρούονται.

 

Το βλέπουμε με την Χάλκη, τα Βακούφια, το Ορφανοτροφείο ενώ αυτό καθαυτό το Φανάρι δεν αντιμετωπίζει προβλήματα στις σχέσεις του. είναι ένα θύμα για να πιέζονται καταστάσεις εις βάρος του ώστε ο αντίκτυπος να πηγαίνει αλλού εκεί όπου άλλοι θέλουν.

 

-Η αλήθεια είναι  ότι τον τελευταίο καιρό κύκλοι του Οικ. Πατριαρχείου εκφράζουν  πλέον ανοικτά  τον φόβο για το μέλλον. Έντονος είναι  ο προβληματισμός για το ποιος θα μπορούσε να είναι ο επόμενος Πατριάρχης εάν δεν θα μπορεί να εκλέγεται κάποιος που δεν είναι Τούρκος υπήκοος;

 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχει θέσει 4 καίρια προβλήματα που  απασχολούν το Φανάρι:

 

1. Τη νομική  του αναγνώριση.

 

Το Οικ. Πατριαρχείο ως νομική προσωπικότητα και οντότητα είναι ανύπαρκτο για το Τουρκικό κράτος. Στο πλαίσιο αυτό έγκειται και η διαφορά απόψεων ως προς την ‘Οικουμενικότητά’ του.

 

Ο τίτλος όμως, δεν είναι κάτι που εφευρέθηκε από κανέναν. Η Οικουμενικότητα είναι κατοχυρωμένη εδώ και αιώνες κι επομένως ουδείς έχει το δικαίωμα να πει ότι λόγω των απαιτήσεων της Τουρκικής κυβέρνηση θα πρέπει να παραιτηθεί του τίτλου.

 

Η Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη ολόκληρη δεν θα δεχθεί μια αλλαγή στο θέμα της τοποθέτησης του Οικ. Πατριαρχείου στην Οικουμενικότητά του.

 

2. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έχει τη δυνατότητα να εκπαιδεύει τα στελέχη του. Η Χάλκη πλην του επιπέδου των σπουδών ήταν ένα εργαστήριο για τις γενεές των κληρικών.

 

Κι αυτός ήταν ο ρόλος της να εκπαιδεύει κληρικούς και όχι θεολόγους. Και πάλι, οι θεολόγοι της Χάλκης έχουν διαφορετική προσέγγιση από τους άλλους –χωρίς να θέλω να θίξω, φυσικά, κανέναν από τους Θεολόγους που δεν φοίτησαν εκεί.

 

3.Το θέμα  της περιουσίας της ‘Ρωμιοσύνης’.

 

Την έδωσε η Ρωμιοσύνη στην Εκκλησία και τώρα έρχονται έτσι θελικώς και αυθαιρέτως και καταλαμβάνουν τα Βακούφια. Η περιουσία που είναι για τις κοινότητες, πηγαίνει στο ταμείο του τουρκικού κράτους.

 

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, μας επιδίκασε το Ορφανοτροφείο της Χάλκης και στη Μεγάλη του Γένους Σχολή τα κτίρια κ.λπ. Η Τουρκία δεν μπορεί να σταθεί με τέτοια συμπεριφορά απέναντι στα σημερινά ευρωπαϊκά δεδομένα.

 

Εάν η Τουρκία θέλει να έχει μια ευρωπαϊκή προοπτική τότε θα πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται διαφορετικά και να λάβει επίγνωση του γεγονότος ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλει να διατάσσει κι έτσι να γίνονται.

 

Η Ευρώπη δεν μπορεί να δεχτεί αυτή την πίεση κάτω από την οποία βρίσκεται η ομογένειά μας. εδώ υπάρχει ένα κεκτημένο ευρωπαϊκό το οποίο η Τουρκία πρέπει να το ασπαστεί.

 

4. Τέλος, αυτό  που ενδιαφέρει τον Πατριάρχη  είναι να ανοιχτεί η Πατριαρχική Εκλογή. Δεν μπορούν να εκλέγονται Πατριάρχες μόνον οι Τούρκοι υπήκοοι. Παλαιότερα υπήρχε πληθώρα αρχιερέων εκεί.

 

Σήμερα έχουν λιγοστέψει ενώ έχει αυξηθεί η ιεραρχία του Θρόνου, που είναι ένας απλός παρατηρητής στην Πατριαρχική Εκλογή χωρίς κανένα δικαίωμα. Γνώμη του Πατριάρχη είναι να εφαρμοστεί αυτό που γίνεται και στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας όπου ο Πατριάρχης να εκλέγεται και να του δίδεται τιμής ένεκεν η τουρκική υπηκοότητα.

 

-Για να γίνει αυτό όμως, χρειάζεται να συνετιστεί η Τουρκία με τις επιταγές της Ε.Ε. που έχει άλλη στάση απέναντι στην ένταξή της.

 

Η Τουρκία πρέπει να συνειδητοποιήσει τη σπουδαιότητα του γεγονότος ότι είναι η  χώρα όπου εδρεύει το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

 

Εφόσον τα βλέπει ως ‘βάρος’ τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Η Τουρκία όπως και άλλες χώρες πρέπει να λάβει γνώση για την εκλογή του ανώτατου ιεράρχη της άλλης θρησκείας, αλλά όχι με αυτό τον τρόπο.

 

Κι όλα αυτά τα επιχειρήματα τα οποία μας φέρνουν για το θέμα των Μουμφήτων στην Θράκη να εκλέγονται δεν γίνεται πουθενά σε καμία μουσουλμανική χώρα του κόσμου, αφού διορίζονται.

 

Γιατί στην Θράκη να εκλέγονται; Δεν είναι το ίδιο με τον Πατριάρχη, που εκλέγεται. Οι Μουμφτήδες όμως δεν είναι μόνον θρησκευτικοί παράγοντες αλλά και δικαστικοί. Σε ποια χώρα του κόσμου έχουν εκλεγεί; Αυτά λέγονται όμως, για να προκαλούν εντυπώσεις στην Τουρκική κοινωνία.

 

Στην Τουρκία πολλές εφημερίδες «παίζουν» θέματα όπως ότι οι Ρωμιοί θέλουν να ανοίξουν την Χάλκη επειδή εκεί φοίτησε ο μεγαλύτερος εχθρός των Τούρκων, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος.

 

Εκείνος ποτέ δεν πάτησε ποτέ το πόδι του εκεί. Αλλά ο κόσμος στην Τουρκία νομίζει ότι η Χάλκη δεν είναι σχολείο αλλά σφηκοφωλιά που βγάζει εχθρούς της Τουρκίας.

 

-Πιστεύετε όμως ότι θα μπορούσε να τα καταφέρει; Μέχρι  τώρα δεν έχει δείξει το παραμικρό δείγμα καλής θέλησης.

 

Πιστεύω ότι  αν δείξει δείγματα εκδημοκρτισμού και  σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων και  θρησκευτικής ελευθερίας, και ξεπεράσει  τον εαυτό της, θα τα καταφέρει.

 

Μιλάμε και για τις άλλες θρησκείες, βέβαια τις οποίες δεν αναγνωρίζει  όχι μόνον την Ορθοδοξία. Έχουμε φτάσει στο σημείο ο Οικουμενικός Πατριάρχης και οι εκπρόσωποι άλλων θρησκειών, για να φορούν ένα ένδυμα διακριτικό της ιδιότητάς τους (ράσο και καλυμμαύκι π.χ.) πρέπει να ψηφίσει η Βουλή ειδάλλως θα συλληφθεί.

 

Και στη Γαλλία ισχύει αλλά όχι όπως στην Τουρκία. Αυτά στο 2009 είναι ακατάληπτα πράγματα για την Ε.Ε. Να σας πω πάντως ότι είναι λάθος να μην λαμβάνουμε υπόψη την ιστορία της Τουρκίας.

 

Είναι ένα κράτος που έχει εθνική πολιτική και δεν διοικείται επί τη βάση κομματικής πολιτικής αλλά από το πνεύμα μιας εθνικής πολιτικής. Δείχνει τι σημαίνει να έχεις συνέπεια και συνέχεια.

 

Όταν τα ξεπεράσει όλα αυτά και καταφέρει να ανταποκριθεί στο ευρωπαϊκό δεδομένο είμαι πεπεισμένος ότι η Ευρώπη θα ανακαλύψει πως χρειάζεται την Τουρκία.

 

Από γεωπολιτικής και οικονομικής πλευράς. Αντιθέτως δεν πιστεύω ότι οι Τούρκοι θα αλώσουν την Ευρώπη κατά ορδές. Κοιτάξτε, σήμερα στην Ευρώπη δεν αντιμετωπίζουμε το θέμα του Ισλάμ εκ μέρους των Τούρκων.

 

Είναι άλλες χώρες εκείνες που εξάγουν ένα επικίνδυνο Ισλάμ. Το Τουρκικό Ισλάμ είναι μεταξύ ανατολικού κι εκείνου που χάθηκε στην τέως Γιουγκοσλαβία. Εκεί βρίσκεται το τουρκικό Ισλάμ.

 

Πρέπει όμως να πληρώσει τις προϋποθέσεις και να καταλάβει ότι ‘δεν μπορεί στην Ευρώπη να πίνουν όλοι τον ίδιο καφέ κι εκείνη να κάνει ειδική παραγγελία’.

 

-Μιλήστε μας για την  δική σας Μητρόπολη  στην Αυστρία. Είστε  πολλά χρόνια εκεί. Περιγράψτε μας τις συνθήκες.

 

Προσωπικώς ζω στην Αυστρία εδώ και 50 χρόνια. Είμαι  η 1η εκλογή του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου –είχε ενθρονιστεί στις 2 Νοεμβρίου κι εγώ εξελέγην στις 5 Νοεμβρίου μαζί με τον τότε Μητροπολίτη Ιταλίας και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αμερικής, τον Ρόδιο Σπυρίδωνα Παπαγεωργίου.

 

Η Ιερά Μητρόπολη Αυστρίας περιλαμβάνει στην δικαιοδοσία της, το ποίμνιο που από πολλούς  αιώνες διαβιεί σε Αυστρία και  Ουγγαρία. Είναι κοινότητες παλαιές 300 και πλέον ετών με μεγάλη ιστορία κι έχουν γράψει λαμπρές σελίδες στην ιστορία του Νεωτέρου Ελληνισμού και του Έθνους και του Γένους μας.

 

Αρκεί να σκεφτεί κανείς, ότι η μία κοινότητα που υπάρχει μέχρι σήμερα με τον ιστορικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Βιέννη είναι ο χώρος εκείνος όπου συνελήφθη η ιδέα της ‘πνευματικής αφυπνίσεως’ του Γένους η οποία μας οδήγησε στην Επανάσταση και στην Απελευθέρωση της Πατρίδος και στη δημιουργία του νεωτέρου ελληνικού κράτους.

 

Η αφύπνιση αυτή έγινε από κληρικούς και λαϊκούς, διδασκάλους του Γένους οι οποίοι υπηρετούσαν εκεί ως ιερείς όπως ο Άνθιμος Γαζής, ο Νεόφυτος Δούκας, ο –δυστυχώς παρεκτραπείς μετά από την ιστορία- Θεόκλητος Φαρμακίδης, αλλά και διδάσκαλοι ήρωες όπως ο Ρήγας Φεραίος, οι αδελφοί Κοκκινάκιδες κ.ά. ονόματα μεγάλα.

 

Μεγάλα ονόματα και εθνικοί ευεργέτες στην παροικία της Βιέννης είναι ο μεγαλοεπιχειρηματία τότε Σίμωνα Σίνα, ο οποίος κατοικοέδρευε στην Αυστρία και τον πλούτο του όλο τον έδωσε στις εθνικές ευεργεσίες.

 

Είναι εκείνος που ανακαίνισε τον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδας στη Βιέννη. Άλλα μεγάλα ονόματα είναι οικογένεια Κάραγιαν, οι Δουμπαίοι κ.λπ. Στη Βιέννη υπάρχουν μέχρι σήμερα οι δύο μεγαλώνυμες κοινότητες του Αγίου Γεωργίου (ιδρυθείσα το 1823) και της Αγίας Τριάδας (1785) και η περιώνυμος Ελληνική Εθνική Σχολή της Βιέννης που ιδρύθηκε το 1804 και είναι το μοναδικό εν λειτουργία εκπαιδευτικό ίδρυμα της Ελληνικής Διασποράς –το αρχαιότερο που υπάρχει.

 

Υπήρξαν και άλλα τα οποία όμως σήμερα δεν λειτουργούν. Παλαιότερο σχολείο εκτός Ελλάδος είναι βεβαίως αυτά της Κωνσταντινουπόλεως (Μεγάλη του Γένους Σχολή, αλλά δεν θεωρείται ‘διασπορά’ το Οικουμενικό Πατριαρχείο).

 

Το 2004 εορτάσαμε με πανηγυρικό τρόπο τα 200 έτη της ανεγέρσεως του ναού του Αγίου Γεωργίου και της Εθνικής Σχολής με την παρουσία του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου και του (τότε) Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλου.

 

Το σχολείο μας είναι μια όασης που προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού για τα 300 παιδιά που έρχονται τα απογεύματα για να μάθουν την ελληνική γλώσσα, το μάθημα θρησκευτικών, ιστορίας και γεωγραφίας.

 

Στην Ουγγαρία η κατάσταση είναι διαφορετική, όπου οι κοινότητες είναι παλαιότερες  εξίσου μεγαλώνυμες όπως οι κοινότητες της Βιέννης, αλλά εκεί είχαμε μια  ‘διακοπή’ της παρουσίας του  Οικουμενικού Πατριαρχείου κι επομένως μια ατονία της ελληνικής μαρτυρίας, κατά την περίοδο του Κομμουνισμού όπου έχουμε το θλιβερό γεγονός της αρπαγής των ναών μας από το Πατριαρχείο Μόσχας με την βοήθεια των Σοβιετικών και της Ρωσικής Πρεσβείας οι οποίοι έδιωξαν διά της βίας τους νομίμους κατόχους των ναών, που ήταν οι Έλληνες της Βουδαπέστης και των άλλων κοινοτήτων και τις προσήρτησαν διά της βίας στο Πατριαρχείο Μόσχας.

 

Έτσι μέχρι σήμερα πολλές ιδιαιτέρως η Μεγαλώνυμη Κοινότητα και ο περίφημος Ναός της Βουδαπέστης, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ανήκουν στο Πατριαρχείο Μόσχας κι ο ιεράρχης του Οικουμενικού Πατριαρχείου δεν έχει κανένα δικαίωμα όπως ούτε και οι Έλληνες.

 

Προσπαθούμε τώρα, αφού εξαντλήσαμε όλα τα όρια μιας ειρηνικής διευθετήσεως του θέματος στα οποία βρήκαμε τις πόρτες κλειστές εκ μέρους του Πατριαρχείου Μόσχας, διά της δικαστικής οδού να επιλύσουμε αυτό το θέμα διότι νομίζω ότι είναι υποχρέωση να αποκατασταθεί η τάξη και το δίκαιο και να περιέλθουν αυτοί οι ναοί και οι κοινότητες στα χέρια των απογόνων και κληρονόμων των κτητόρων των ναών. Μιλάμε για το Ναό της Βουδαπέστης και 9 ακόμη ναοί.

 

Το μεγάλο μέρος του Ελληνισμού γύρω στις 7.000 ζει εκεί. Βέβαια, υπάρχει μια αδιαφορία εκ μέρους του ελληνικού στοιχείου ορισμένων, διότι είναι πολιτικοί πρόσφυγες οι οποίοι ήρθαν στα χρόνια του πολιτικού διχασμού και του εμφυλίου και ανετράφησαν μέσα σε ένα αθεϊστικό καθεστώς.

 

Μόλις μετά την μεταπολίτευση το 1989 – 90 πήραμε άδεια για να επισκεφθούμε την Βουδαπέστη κι αρχίσαμε ένα έργο που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως ‘ιεραποστολικό’.

 

Ένα μεγάλο και ιστορικό βήμα στην οδό αυτή προς αναβίωση της παρουσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ουγγαρία είναι το κτίσιμο ενός ναού στο χωριό ‘Μπελογιάννης’ που ήταν καθαρά ελληνικό χωριό με όλα τα στοιχεία του –Έλληνα δήμαρχο, μάθημα ελληνικών στο σχολείο, δίγλωσσες επιγραφές, εορτασμό εθνικών επετείων, αλλά έλλειψη εκκλησιαστικής παρουσίας.

 

Κι όπως έλεγε ο αρχιτέκτων του ναού αυτού που ήταν κομμουνιστής και είχε φύγει οικειοθελώς από την Κάρπαθο και είχε έρθει μετά τις σπουδές του, όταν έφτιαξε το χωριό προέβλεψε εκκλησία αλλά το κόμμα την διέγραψε.

 

Επομένως ήταν το μοναδικό χωρίς ναό και το 1996 με τη βοήθεια ενός ομογενούς που δραστηριοποιείται στην Βιέννη μας έχτισε ένα ναό. Αυτό είναι η καρδιά του Ελληνισμού και μάλιστα εκεί έγιναν ομαδικές βαπτίσεις, γάμοι και κηδεία για όλους όσοι ήταν στο νεκροταφείο και είχαν ταφεί χωρίς την παρουσία ιερέα.

 

Έτσι αρχίζουμε σιγά - σιγά να μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο ιστορίας στην Ουγγαρία όπου οι Έλληνες βλέπουν ότι η ταυτότητά μας είναι ελλιπής αν δεν υπάρχει ο παράγοντας ελληνική εκκλησία και ορθοδοξία.

 

Ωστόσο προσπαθούμε να βρούμε τον δρόμο μας ύστερα από 50 χρόνια καταργήσεως και διωγμού αφού το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατεδιώχθη από το Πατριαρχείο Μόσχας –λυπούμαι που το λέω αυτό, αλλά αυτά είναι τα ιστορικά γεγονότα.

 

Η Ι. Μητρόπολη Αυστρίας πάλι, είναι καθιερωμένη στην συνείδηση  του Αυστριακού λαού εκκλησιαστική  αρχή, υπάρχει νόμος του Αυστριακού Κοινοβουλίου του 1967 που μας αναγνωρίζει  και είμαστε ισότιμοι προς την  ισχυρή Καθολική και την (όχι τόσο ισχυρή) Ευαγγελική Εκκλησία μας δίνει όλα τα δικαιώματα να ζούμε εκεί.

 

Έχουμε διορίσει 100 και πλέον δασκάλους για το μάθημα των θρησκευτικών στα δημόσια σχολεία. Πρέπει να σας πω ότι ο αριθμός των Ορθοδόξων στην Αυστρία έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ. αυτή τη στιγμή ομιλούμε για 500.000 Ορθοδόξους σε ένα σύνολο κατοίκων 9 εκατομμυρίων.

 

-Είναι σημαντικά τα στοιχεία που μας δίνετε. Πού οφείλεται  η αύξηση του αριθμού  των Ορθοδόξων;

 

Η ρίζα του βρίσκεται  στην διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας. 300.000 εκ των 500.000 αυτών Ορθοδόξων είναι Σέρβοι. Ακολουθούν Ρουμάνοι, Ουκρανοί, Ρώσοι και Βούλγαροι ενώ εμείς είμαστε γύρω στις 8 - 10.000 οι Έλληνες. Ταυτόχρονα διά του νόμου, ο Μητροπολίτης Αυστρίας είναι ο πρώτος τη τάξει από όλους τους επισκόπους οι οποίοι είτε εδρεύουν, είτε είναι υπεύθυνοι για το Ορθόδοξο πλήρωμα στην Αυστρία.

 

Από το Αυστριακό κράτος, δηλαδή αναγνωρίζεται μόνον ο Ορθόδοξος Μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου ο οποίος είναι και υπεύθυνος απέναντι στην κυβέρνηση για όλους τους Ορθοδόξους του κράτους τα θέματα που τους αφορούν.

 

Στην Ουγγαρία τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Εκεί υπάρχει συνονθύλευμα 200 – 300 οργανώσεων και δεν υπάρχει πρώτος ή δεύτερος. Εκεί υπάρχει Οικουμενικό Συμβούλιο  το οποίο όμως ευρίσκεται κάτω από  το ‘στιβαρό’ χέρι των Ευαγγελικών.

 

Αντιθέτως στην Αυστρία εκεί είμαστε όλοι ίσοι κι εγώ διετέλεσα πρόεδρος του Οικουμενικού Συμβουλίου Εκκλησιών της Αυστρίας που δεν είναι άτυπο κι απέναντι στο κράτος εκπροσωπούνται όλες οι εκκλησίες.

 

-Υπάρχει συνεργασία με την  Καθολική Εκκλησία σε μερικά θέματα;

 

Χωρίς την υποστήριξη των Καθολικών δεν θα είχαμε προσχωρήσει. Διότι όταν ήρθαν οι 500.000 των Ορθοδόξων  δεν υπήρχε καμία υποδομή. Εγκαταστάθηκαν σε χώρους που δεν υπήρχε ούτε ναός.

 

Στους Καθολικούς οφείλουμε το ότι  μας παραχώρησαν ναούς για τους πιστούς. Για πολλούς ιερείς κυρίως Σέρβους και Ρουμάνους υπάρχει και υλική υποστήριξη αφού αναλαμβάνουν μισθοδοσίες ιερέων χωρίς όμως αυτό να συνάγεται κάτι που να υπεισέρχεται στην δραστηριότητα ή στην μαρτυρία μας ως Ορθοδόξων.

 

Δεν έχουμε κανένα δείγμα εκμετάλλευσης της ανάγκης που έχουμε και αναπληρώνει η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.