Γερμανίας Αυγουστίνος: "Φυλάμε Θερμοπύλες εδώ στη δεύτερη πατρίδα μας"

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 06 Νοεμβρίου 2011

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 03.47

Παρακάτω ακολουθούν μερικές εισαγωγικές σκέψεις από τον Σεβ. Μητροπολίτη Γερμανίας Εξάρχου Κεντρώας Ευρώπης κ. Αυγουστίνου, κατά τη διάρκεια της ενάρξεως του 42o Ιερατικού Συνεδρίου της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας.

Σεβασμιώτατε άγιε Αλεξανδρουπόλεως,

Θεοφιλέστατοι,

αγαπητοί μου πατέρες,

αδελφές και αδελφοί εν Χριστώ,

επιτρέψτε μου και από αυτό το βήμα να σάς καλωσορίσω και να εκφράσω την μεγάλη χαρά μου, γιατί η Χάρη Του επέτρεψε και φέτος να ανταμωθούμε και πάλι. Συγκινούμαι πολύ που έχω την μεγάλη πνευματική οικογένεια της Μητροπόλεώς μας γύρω μου και μπορώ να αντικρύσω πρόσωπο προς πρόσωπο τον καθένα από σάς, που φυλάτε Θερμοπύλες στα μήκη και πλάτη τη δεύτερής μας πατρίδας, της Γερμανίας.

Για μένα, όπως γνωρίζετε, και πιστεύω και για σάς, το Συνέδριό μας αποτελεί την πιο σημαντική εκδήλωση του χρόνου.

Εδώ μοιραζόμαστε την ποιμαντική εμπειρία μας, τις χαρές μας, τις λύπες μας, τον προβληματισμό μας και γινόμαστε κοινωνοί της ποιμαντικής εμπειρίας, της χαράς, της λύπης, του προβληματισμού των αδελφών μας.

Εδώ μάς δίνεται η ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε την αγάπη που μάς ενώνει μεταξύ μας στην διακονία του λαού του Θεού, που μάς ενώνει με τον Θεό και το λαό Του.

Χαίρομαι επίσης ιδιαίτερα, γιατί το Συνέδριό μας πραγματοποιείται για πρώτη φορά στη Βάδη-Βυρτεμβέργη.

Σε μια περιοχή, όπου λόγω του έντονου βιομηχανικού χαρακτήρα της κατέφθασε από την πρώτη ώρα και ζει μέχρι σήμερα ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων μας, όπου βρίσκεται το ένα πέμπτο περίπου των ενοριών μας.

Πρόκειται, μάλιστα, για ζωντανές ενορίες, όπως με πληροφορεί ο αρχιερατικός μου επίτροπος εδώ, ο άγιος Αρίστης, και όπως διαπιστώνω κάθε φορά που βρίσκομαι σε μια από αυτές. Τούτο μάς απέδειξε, άλλωστε, χθες η εκδήλωση για την έναρξη του Συνεδρίου μας στο Feuerbach· είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα διαπιστώσουμε και μεθαύριο στο Esslingen.

Οι δύο ενορίες αυτές έχουν χτίσει περικαλλείς ναούς – τολμώ να πω ότι στοEsslingen βρίσκεται η «Αγία Σοφία» της Γερμανίας.

Αλλά και οι υπόλοιπες ενορίες, που ίσως έχουμε την ευκαιρία στο μέλλον σε άλλα συνέδρια να επισκεφτούμε, κοσμούνται από ιδιαιτέρου κάλλους ναούς, πολλοί από τους οποίους είναι μάλιστα ιδιόκτητοι.

Με την περάτωση των οικοδομικών εργασιών στο Backnangκλείνει πιστεύω ένας πρώτος κύκλος οικοδομικής δραστηριότητας στην περιοχή.

Να επιστρέψω όμως στο Συνέδριό μας. Το θέμα που επέλεξε η οργανωτική επιτροπή «Ο ιερέας σήμερα» έχει δύο κύριες συνιστώσες: τον «ιερέα» και το «σήμερα».

Επιτρέψτε μου να καταθέσω μερικές σκέψεις ως προς τα δύο αυτά, ξεκινώντας από το δεύτερο.

Κατά την άποψή μου το «σήμερα» του τίτλου δεν έχει μόνο χρονική σημασία, αλλά και τοπική· πρόκειται για το «εδώ και τώρα».

Επιθυμούμε, λοιπόν, να προσεγγίσουμε τον ιερέα ως προς την διακονία του στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία και στον συγκεκριμένο τόπο.

Δηλαδή τον ιερέα του 2011, της μεταμοντέρνας, μεταχριστιανικής εποχής που διακονεί μια ενορία της Γερμανίας· μιας εποχής που ταλαιπωρείται από την κυριαρχία των οικονομικά ισχυρών επί των αδυνάτων· μιας εποχής πολέμου και ειρήνης ελέω ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κι ενός ιερέα, που βρίσκεται στη Γερμανία, στην καρδιά – και σε πολλά θέματα και το μυαλό – της Ευρώπης· ενός ιερέα που όμως προσπαθεί να γεφυρώσει μέσα του Ελλάδα και Γερμανία, αποτελώντας ο ίδιος πρότυπο ή συνέπεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το «εδώ και τώρα» εμπεριέχει επίσης και το είδος του ποιμνίου: ως επί το πλείστον Έλληνες μετανάστες της πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς ή Έλληνες οικονομικοί μετανάστες των τελευταίων δύο ετών. Θέλοντας να δώσω παραστατικά τη διαφορά μεταξύ ελληνικής και γερμανικής πραγματικότητας λέγω συχνά ότι η Στουτγκάρδη δεν είναι Καλαμάτα.

Μερικές φορές όμως βλέποντας τους ανθρώπους μας αναρωτιέμαι, μήπως τελικά είναι η Στουτγκάρδη Καλαμάτα.

Στο ποίμνιό μας ανήκουν όμως και Γερμανοί προσήλυτοι και Ορθόδοξοι άλλων εθνικοτήτων· ανήκουν δε έμμεσα, πρακτικά μιλώντας, και χριστιανοί άλλων ομολογιών ή και μη χριστιανοί, οι οποίοι βρίσκονται για πολλούς λόγους κοντά στις ενορίες μας, κοντά στην Εκκλησία μας.

Και έρχομαι τώρα στον ιερέα, τον οποίο πρέπει να θεωρήσουμε στη διακονία του «εδώ και τώρα»: είναι βεβαίως πρώτα απ΄ όλα λειτουργός των μυστηρίων της Εκκλησίας· σε παράλληλο επίπεδο είναι ή πρέπει να είναι το σημείο αναφοράς των ανθρώπων μας· είναι ή πρέπει να είναι η καρδιά, αλλά και το μυαλό της ενορίας· είναι ή πρέπει να είναι η ψυχή της ενορίας· είναι ή πρέπει να είναι και ο οικονόμος της ενορίας· είναι ή πρέπει να είναι ο δίαυλος επικοινωνίας με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ο φορέας του ποιμνίου, το οποίο του εμπιστεύτηκε ο Θεός και η Εκκλησία του.

Τον πολυτάλαντο αυτό άνθρωπο χρειάζεται, κατά την άποψή μου, η Γερμανία· αυτός θα παίξει το ρόλο του Εθνάρχη στην μικρή πατρίδα, την οποία θα πρέπει να αποτελεί κάθε ενορία.

H Στουτγκάρδη μπορεί να μην είναι Αλεξανδρούπολη, όμως, η σοφία του αγίου Αλεξανδρουπόλεως είναι πολύτιμη και για τη Στουτγκάρδη και για τη Γερμανία.

Ο ευθύς εκκλησιαστικός του λόγος, που μάς χαρίζει στα ευφυέστατα άρθρα του, αλλά και η εν γένει πολιτεία του εντός και εκτός της επαρχίας του εκτιμάται από τους πάντες.

Σεβασμιώτατε, σάς ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την μεγάλη τιμή που μάς κάνετε, να καταθέσετε τη σοφία σας στο παρόν ακροατήριο.

Πιστεύω ότι τα εναύσματα που θα μάς δώσετε θα προκαλέσουν ζωντανή συζήτηση στα πλαίσια των εργασιών του Συνεδρίου μας, αλλά και κατόπιν.

Ας μου επιτραπεί η επόμενη υποσημείωση: σε προηγούμενα Συνέδρια μάς έχουν τιμήσει Μητροπολίτες από την πατρίδα, που στη συνέχεια έγιναν Αρχιεπίσκοποι.

Ο θεοφ. Επίσκοπος Σινώπης κ. Αθηναγόρας, βοηθός Επίσκοπος του παμφιλτάτου Μητροπολίτου Βελγίου κ. Παντελεήμονα, ο οποίος θα καταφτάσει σήμερα το βράδυ, είναι ένας από τους λαμπρούς αστέρες του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου.

Ενσαρκώνει πραγματικά τον τύπο εκείνο του ιερέως που περιέγραψα παραπάνω, χωρίς καν να έχει – θα λέγαμε – τις βιογραφικές προϋποθέσεις  που θα περίμενε κανείς – αν υποτίθεται βέβαια, ότι αυτές παρέχουν κάποιο είδος πιστοποίησης.

Η μαρτυρία και η διακονία του στην Δυτική Ευρώπη τόν πλούτισαν με πολύτιμη εμπειρία, την οποία τον παρακαλέσαμε να μοιραστεί μαζί μας. Τον ευχαριστώ θερμά για την αποδοχή του.

Για να επιστρέψω στον άγιο Αλεξανδρουπόλεως: Είμαι πολύ χαρούμενος, Σεβασμιώτατε, γιατί θελήσατε σε αυτή σας την παρουσία να συνοδεύεστε από αμέσους συνεργάτες σας, οι οποίοι θα γνωρίσουν πώς ζούμε και πώς σκεφτόμαστε εδώ στην αλλοδαπή.

Βλέπετε, η ασφάλεια της – για πόσο καιρό ακόμα άραγε; – νόμω κρατούσης Εκκλησίας στην Ελλάδα κάνει τους εκεί υπηρετούντες να βλέπουν τα πράγματα με άλλα γυαλιά και να εκφράζουν απόψεις και κρίσεις για μας, που πόρρω απέχουν της πραγματικότητας.

Είμαι σίγουρος, ότι η εμπειρία που θα έχουν εδώ θα ανοίξει νέους ορίζοντες στη διακονία τους. Σάς καλωσορίζω, πατέρες, και σάς παρακαλώ να αισθάνεσθε ελεύθερα, όπως στο σπίτι σας.

Όπως ακριβώς αισθάνονται, ελπίζω, οι κληρικοί που έχουν καταφθάσει από το Βόλο.

Με τη Μητρόπολη Δημητριάδος μάς συνδέει μια άρρηκτη φιλία, η οποία επιβεβαιώνεται και μέσα από την τακτική συμμετοχή κληρικών της στα Συνέδριά μας.

Καλωσήρθατε και σεις, πατέρες. Όπως ίσως θα έχετε πληροφορηθεί από αδελφούς σας, που βρέθηκαν κοντά μας τα προηγούμενα χρόνια, ο λόγος σας θα μάς δώσει την άλλη οπτική γωνία, την οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ.

Σάς παρακαλούμε να μη μάς τον στερήσετε.

Μέρος του Συνεδρίου μας αναπόσπαστο είναι και οι παρεμβάσεις ιερέων της Μητροπόλεως μασ. Με αυτές γίνεται περισσότερο αντιληπτό, ότι η σύναξή μας δεν είναι σειρά διαλέξεων, πράγμα που θα οδηγούσε σε ψυχική κούραση και σωματική ξεκούραση, αλλά εργαστήριο ποιμαντικής, όπου – το ξαναλέω – η συμμετοχή του καθενός είναι επιβεβλημένη.

Τους αγαπητούς πατέρες, που έχουν επωμιστεί τον κόπο μιας παρέμβασης, ευχαριστώ επίσης θερμά.

Φέτος έχουμε και την εξής πρωτοτυπία: Εμπειρία για την ιερατική διακονία και εμμέσως μέσα από αυτή δεν θα μάς προσκομίσουν μόνο ιερείς, αλλά και σύζυγοι ιερέων (πρεσβυτέρες) και λαϊκοί συνεργάτες ενοριών.

Στη ζωντανή ενορία ο ρόλος της συζύγου του ιερέα είναι καθοριστικός· στην ουσία βαστά κι αυτή τα ινία συντελώντας τα μέγιστα στην πορεία που θα πάρει η ενορία.  Έχω πει και σε άλλη συνάφεια, ότι, όταν βλέπει κανείς την πραγματικά ορθόδοξη πρεσβυτέρα, καταλαβαίνει γιατί στην Εκκλησία μας δεν γίνεται λόγος για τη χειροτονία των γυναικών.

Αγαπητές μου κυρίες Μακρή και Βήχου, σάς ευχαριστώ για την προθυμία σας να μοιραστείτε μαζί μας τα συν-βιώματά σας.

Όπως επίσης ευχαριστώ και τους κ. Κατερινόπουλο και Σιώμο, που ως συνεργάτες ενοριών θέλησαν να καταθέσουν σκέψεις και απόψεις για τα καλώς ή κακώς κείμενα στη ορθόδοξη ενορία της Γερμανίας. Ίσως θελήσουν να μάς πουν κι αλήθειες που δεν θα μάς αρέσουν· ίσως μάς ψέξουν. Τους διαβεβαιώ όμως ότι οτιδήποτε προέρχεται με αγάπη από αυτούς, θα γίνει αποδεκτό από μάς ως πολύτιμη συμβολή.

Μέσα στα καθήκοντα ενός Ποιμενάρχου είναι και η έκφραση ευχαριστιών προς όλους όσοι συμβάλουν στο έργο της Εκκλησίας προς δόξαν του Νυμφίου της Εκκλησίας. Μέσα από την καρδιά μου ευχαριστώ του βοηθούς Επισκόπους μου, τον άγιο Αρίστης, τον άγιο Λεύκης και τον άγιο Αριανζού, τους οποίους έταξε η Μητέρα Εκκλησία, το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, αρωγούς στο πλευρό μου. Ευχαριστώ όλους τους αμέσους συνεργάτες μου, στη Βόννη και στο Βερολίνο.

Ευχαριστώ θερμά, του ιερείς που εδώ, επί τόπου, ανέλαβαν την διακονία μας αυτές τις ημέρες: τον π. Μιχαήλ Νεονάκη, τον π. Ζαχαρία Μπατζακάκη, τον π. Βασίλειο Μελεκίδη, τον π. Αναστάσιο Ζερτελίδη και τον π. Βασίλειο Παπαγεωργίου.

Κι αφού βρισκόμαστε για πρώτη φορά στη Βάδη-Βυρτεμβέργη θερμές ευχαρισίες σε όλους τους ιερείς εδώ που δίνουν μαρτυρία Χριστού και Ορθοδοξίας, που αποτελούν πρέσβεις της Ρωμηοσύνης, όπως αυτή παραδίδεται μέχρι τις μέρες μας από το Φανάρι, από το σεπτό Κέντρο της Ορθοδοξίας.

Σάς ευχαριστώ θερμά!