Ο Κρήτης Ειρηναίος στον Άγιο Δημήτριο Jamaica της Ν.Υ.

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 06 Δεκεμβρίου 2009

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 14:20

Συνεχίζεται η περιοδεία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ειρηναίου στην Αμερική και συγκεκριμένα στην

Νέα Υόρκη.

 

Σήμερα ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος επισκέφθηκε την κοινότητα του Αγίου Δημητρίου Jamaica όπου του επιφυλάκτηκε θερμή υποδοχή από τον Πρόεδρο της Κοινότητας, την Πρόεδρο της  Φιλοπτώχου Αδελφότητος και πολλά από τα μέλη της.

 

Στην είσοδο του Ναού του Αγίου Δημητρίου τον υποδέχθηκαν εκτός των άλλων οι νέοι της Κοινότητας και τα παιδιά του Σχολείου τα οποία του προσέφεραν λουλούδια ενώ πριν από τη Δοξολογία έψαλαν προς τιμήν του το «Άξιον εστίν....».

 

Κατά  την ώρα της Δοξολογίας ο ναός ήταν κατάμεστος από πιστούς που είχαν συγκεντρωθεί από διάφορα μέρη της Νέας Υόρκης και από τις γειτονικές κοινότητες.

 

Ο Αρχιεπίσκοπος στην αντιφώνησή του προς τον ιερατικώς προϊστάμενο του Ναού π. Κωνσταντίνο Καλογρίδη υπογράμμισε την ιστορική προσφορά της κοινότητας, η οποία φέτος συμπληρώνει 82 χρόνια από την ίδρυσή της, και τόνισε μεταξύ άλλων ότι πρέπει να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο δίχως να διεκδικούμε κοσμική καταξίωση και αναγνώριση από τον κόσμο.

 

Σημείωσε χαρακτηριστικά ότι: «Όποιος επιθυμεί να σώσει το κύρος του και την αξιοπρέπειά του υποφέρει. Από τη μια κολακεύεται ενδόμυχα όταν τον επαινούν και από την άλλη καταθλίβεται έως ολοκληρωτικής καταρρακώσεως όταν τον θίγουν ή όταν τον ελέγχουν. Δηλαδή καταθλίβεται όταν αμφισβητείται καί κλονίζεται η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Γι’ αυτό παρουσιάζει μεγάλες μεταπτώσεις, πίπτει πολλάκις εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ. Άλλοτε χαίρεται και ευφραίνεται, και άλλοτε ταράζεται και σκοτίζεται. Άλλους αγαπά και δέχεται. Και άλλους αποπαίρνει και αρνείται.

 

Ωστόσο, ο άνθρωπος του Θεού χαίρεται και απολαμβάνει την παρουσία κάθε ανθρώπου. Δεν κουράζεται με τον πλησίον του γιατί δεν επιτρέπει να προσβληθεί από το μικρόβιο της εξοικείωσης. Της εξοικείωσης που κάποτε γίνεται βαρβαρότητα και συντρίβει την ευγένια, την τρυφερότητα, τα αγαθά αισθήματα, τη λεπτότητα και τη χάρη στην ανθρώπινη σχέση. Γι’ αυτό στη σχέση μας με τον πλησίον δεν υπάρχει κάτι που συνηθίζεις. Όλα πρέπει να είναι μιά ειρηναία έκπληξι, ανατολή φωτός, η οποία ταυτίζεται με τη ζωή και τη σωτηρία του κόσμου. Όλα τροφοδοτούν μια πηγή παρακλήσεως, η οποία ενοποιεί τα πάντα».

 

Ο Αρχιεπίσκοπος στο τέλος της  αντιφωνήσεώς του Προσέφερε στο Ναό εις ανάμνηση της επισκέψεώς του ένα σταυρό ευλογίας, ενώ η κοινότητα είχε προετοιμάσει προς τιμήν  του επίσημο γεύμα το οποίο  ακολούθησε.

 

Κατά τη διάρκεια του γεύματος τα παιδιά του σχολείου έψαλλαν ύμνους και παραδοσιακά τραγούδια.

 

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου  Κρήτης κ. Ειρηναίου στον Ιερό Ναό  του Αγίου Δημητρίου Jamaica έχει ως εξής:

 

Με πολλή χαρά και συγκίνηση επισκεπτόμαστε σήμερα την ιστορική κοινότητα του Αγίου Δημητρίου Jamaica της Νέας Υόρκης, η οποία φέτος εορτάζει την επέτειο των 82 χρόνων από τότε που οι πρώτοι μετανάστες Έλληνες έφτασαν στον Νέο Κόσμο και συγκεντρωμένοι σ᾽ αυτήν την περιοχή ίδρυσαν την κοινότητά τους και έκτισαν την Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.

 

Με το πέρασμα των χρόνων η Κοινότητα σας αυτή επρόκοψε, εμεγαλούργησε και έφτασε σήμερα στο σημείο να διαθέτει ημερήσιο και απογευματινό Ελληνικό Σχολείο, οργανωμένα Κατηχητικά Σχολεία, φιλόπτωχο αδελφότητα με έντονη δραστηριότητα στον τομέα της φιλανθρωπίας, προγράμματα επιμορφώσεως οικογένειας και ιδιαιτέρως μητέρας και παιδιών, καθώς και εβδομαδιαία σύναξη μελέτης της Αγίας Γραφής και των πατερικών κειμένων.

 

Για όλα αυτά χαιρόμαστε και εγκαρδίως συγχαίρομε τόσο τον αγαπητό μας πατέρα Κωνσταντίνο,  γνωστό και αγαπητό από μικρό παιδί εις τα Χανιά, το εκκλησάκι του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου και τα παιδιά της, τα μικρότερα και τα μεγαλύτερα τότε.

 

Μου είναι αδύνατον να μην εκφράσω την μεγάλη μου χαρά για την πρόοδο σου και την υπεύθυνη θέση την οποία έχεις σήμερα εις την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής.Μαζί με εσένα και όλους τους οικείους στου την σύζυγο, τους γονείς και συγγενείς.

 

Χαιρετίζομαι και τους καλούς του συνεργάτες, μνημονεύομε δε όλους όσοι υπηρέτησαν και διακόνησαν την Κοινότητά σας αυτή, διότι το έργο τους δεν είναι έργο για τον εαυτό τους και η προσφορά τους δεν είναι αποκλειστικά προσφορά η οποία περιορίζεται στα στενά όρια των μελών της Κοινότητας αλλά είναι το έργο της Εκκλησίας γενικότερα, πολύτιμη μαρτυρία στο σύγχρονο κόσμο.

 

Γι᾽ αυτό και συγχαίρομαι σήμερα και ευφραινόμαστε. Δοξάζουμε από τα μύχια της καρδιάς μας τον Ύψιστο Θεό, αφού η χαρά και ο ζήλος των ανθρώπων του Θεού εδώ είναι να επιτελείται το πολύτιμο έργο της Εκκλησίας σε κάθε γωνιά της γης και να μαρτυρείται το Ευαγγέλιο παντού και πάντοτε.

 

Ο σημερινός άνθρωπος αγνοώντας  το Ευαγγέλιο ζει διαφορετικά  πασχίζοντας και διεκδικόντας μια συνεχή καταξίωση από τους συνανθρώπους του.

 

Εναγωνίως προσπαθεί να βρίσκεται  παντού και να δηλώνει τήν παρουσία του με κάθε τρόπο. Αυτό όμως δημιουργεί τόν εκτοπισμό του πλησίον. Γιατί  αν κάποιος επιδιώκει τήν μόνιμη κοσμική καταξίωση τότε επιτυγχάνει  τήν απαξίωση του άλλου.

 

Κι αν αγωνίζεται για μια συνεχή παρουσία τότε καταφέρνει τήν μόνιμη απουσία του αδελφού  από τη ζωή του. Κι αυτό είναι  οδυνηρό και επικίνδυνο για τόν  σημερινό κόσμο ο οποίος αναζητά  τόν δρόμο τους στις σημερινές  προκλήσεις και τήν αβεβαιότητα.

 

Όποιος  επιθυμεί να σώσει το κύρος του  και τήν αξιοπρέπειά του υποφέρει. Από τη μια κολακεύεται ενδόμυχα όταν τόν επαινούν και από τήν  άλλη καταθλίβεται έως ολοκληρωτικής  καταρρακώσεως όταν τόν θίγουν η  όταν τόν ελέγχουν.

 

Δηλαδή καταθλίβεται όταν άμφισβητείται και κλονίζεται η ιδέα που έχει για τόν εαυτό  του. Γι’ αυτό παρουσιάζει μεγάλες  μεταπτώσεις, πίπτει πολλάκις εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ. Άλλοτε χαίρεται και ευφραίνεται, και άλλοτε ταράζεται και σκοτίζεται. Άλλους αγαπά και δέχεται. Και  άλλους αποπαίρνει και αρνείται.

 

Ωστόσο, ο άνθρωπος του Θεού χαίρεται και  απολαμβάνει τήν παρουσία κάθε ανθρώπου. Δέν κουράζεται με τόν πλησίον  του γιατί δέν επιτρέπει να προσβληθεί από το μικρόβιο τής  εξοικείωσης. Τής εξοικείωσης που  κάποτε γίνεται βαρβαρότητα και  συντρίβει τήν ευγένια, τήν τρυφερότητα, τα αγαθά αισθήματα, τη λεπτότητα  και τη χάρη στην ανθρώπινη σχέση.

 

Γι’ αυτό στη σχέση μας με τόν πλησίον δέν υπάρχει κάτι που συνηθίζεις. Όλα πρέπει να είναι  μια ειρηναία έκπληξι, ανατολή  φωτός, η οποία ταυτίζεται με τη ζωή και τη σωτηρία του κόσμου. Όλα τροφοδοτούν μια πηγή παρακλήσεως, η οποία ενοποιεί τα πάντα.

 

Έτσι  κι εμείς αισθανόμασθε τήν ενότητα τής Εκκλησίας καθώς σήμερα ευρισκόμαστε ανάμεσά Σας και επικοινωνούμε  μαζί σας.

 

Ευχαριστούμε και δοξάζουμε το Θεό. Ευχαριστούμε όλους εσάς για τήν παρουσιά σας, τήν θερμή υποδοχή σας, για  τα έγκάρδια αισθήματα τής καρδιάς  σας και για τους εγκάρδιους λόγους σας.

 

Ευχόμαστε και προσευχόμαστε  ο Δομήτορας τής Εκκλησίας  Κύριος να στερεώνει τήν Κοινότητά  σας, να ευλογεί τη ζωή και τα έργα σας και να κατευωδώνει τα βήματά σας.