Στο κρεβάτι του πόνου

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 22 Οκτωβρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 10.45

Σε ένα λευκό δωμάτιο. Εκεί με είχαν κλεισμένο. Κοντά δύο μήνες. Ξάπλα. Ο αμφιβληστροειδής μου δεν ξεκολλούσε από το ταβάνι. Ταβανοθεραπεία αυξημένης δοσολογίας. Στην αρχή δεν ήξεραν από τι έπασχα.

Ένας γιατρός απέδωσε την κατάστασή μου στις συσσωρευμένες αρχιερατικές, ιερατικές και εξωτικές κατάρες. «Βουντού στα Φίτζι σου έκαναν νομίζω νεωκόρε», είπε ο αρχίατρος.

Με είχαν ένα βήμα πριν την εξόδιο. Κακή κίνηση να πάω για ιεραποστολή στη Λιβερία. «Έμπολα», διαπίστωσαν στο νοσοκομείο.

«Έχει συνηθίσει στις κακουχίες, και θα ζήσει», ενημέρωσαν τον προϊστάμενο στο Ναό.

Έμπολα ο νεωκόρος, τόμπολα οι δεσποτάδες που ακόμη μπορώ και κρατώ πένα στα χέρια μου.

Δεν έπρεπε να πάω στην Αφρική. Καλά μου έλεγαν «βρε πήγαινε στην μεσαιωνική παραμυθένια Μπρύζ στο Βέλγιο, όπως πήγε το προηγούμενο σαββατοκύριακο ο άλλος ο νεόκοπος και πολυταξιδεμένος δεσπότης». Δεν άκουσα.

Με έφαγαν. Υπέφερα. Μόλις και μετά βίας ανοιγόκλεινα τα μάτια μου. Άκουγα μόνο τον χτύπο από τον καρδιογράφο. Στην αρχή έγραφε 41. Με είχαν του πεθαμού. Μετά ανέβηκε στο 58. Κάτι έγινε. Αναθάρρησα. Όταν άνοιξα τα μάτια στην οθόνη έγραφε 72 χτύπους. Τα μαντάτα ήταν ευχάριστα για τη μανούλα μου. Για τους άλλους δεν είμαι σίγουρος.

Το πρώτο πράγμα που ζήτησα να μου φέρουν να διαβάσω ήταν τις ειδήσεις από τα εκκλησιαστικά σάιτ. Τι είχε γίνει στον κόσμο τόσο καιρό που μέσα στις φλέβες μου κυλούσε η αρρώστια.

Είχα χάσει όλα τα νέα. Δεσποτάδες έγιναν. Βοηθοί έγιναν. Μεγάρων, Γρεβενών, Νέας Ιωνίας, Μεθώνης, Κερνίτσης και Αδριανουπόλεως. Μεγάλη η συγκίνησή μου στο άκουσμα των ειδήσεων.

Ο Πατρών, μόλις που πέρασε τα πενήντα, μου ζήτησε και βοηθό! Άμα είναι έτσι, στην επόμενη ιεραρχία να ζητήσουν βοηθό και οι Κομοτηνής και Νέας Ιωνίας επικαλούμενοι και αυτοί αδυναμία λόγω ηλικίας. Εκεί που ήμουν να συνέλθω από τον Έμπολα, μου ανέβαινε το ζάχαρο με αυτά που διάβαζα.

Γαλήνεψα μόνο όταν ανέγνωσα στου «εξαδέλφου» το σάιτ τα τόσο όμορφα λόγια που είπε ο Πατριάρχης στη χειροτονία του Αδριανουπόλεως του «Επταγιαννιώτη».

Επιτρέψτε μου να τον αποκαλώ με τούτο το προσωνύμιο, για να τιμώ εσαεί τις επτά ηρωικές ψήφους που του έδωσε η ιεραρχία για να εκλεγεί μητροπολίτης Ιωαννίνων.

Πόσα ωραία πράγματα είπε ο Πατριάρχης μας. Για την προσωπικότητα του Αδριανουπόλεως, για το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Τόσο όμορφα λόγια δε λένε ούτε οι δεσποτάδες όταν τους παίρνεις τηλέφωνο το προηγούμενο βράδυ από την ιεραρχία για να ζητήσεις την ψήφο τους.

Ο Παναγιώτατος, ανάμεσα στα πολλά και όμορφα, θύμισε και τα λόγια του Αρχιεπισκόπου που είχε πει στο Φανάρι, στην πρώτη του επίσκεψη, όταν εξελέγη.

«Το Πατριαρχείο είναι το παρόν και το μέλλον» είπε ο Πατριάρχης, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Ιερωνύμου. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος. Αυτό θυμήθηκα διαβάζοντας τα καθέκαστα στου εξαδέλφου το σάιτ.

Τι είπε ο Πατριάρχης; Λόγια αγάπης για το Φανάρι που τα είχε πει ο Αρχιεπίσκοπος. Ποιος ήταν λογογράφος του Αρχιεπισκόπου εκείνη την εποχή και πιθανότατα τα έγραψε; Ο νυν Αδριανουπόλεως. Αυτό θα πει σύμπτωση. Γιάννης γράφει, Γιάννης τ’ ακούει!

Η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης, άλλωστε.

Ας τ΄ αφήσουμε στην άκρη τώρα αυτά. Περασμένα, ξεχασμένα. Κανένας δεν κρατάει κακία, ούτε στην Αθήνα, ούτε στο Φανάρι.

Οι σχέσεις είναι εξαιρετικές. Μία παραφωνία υπάρχει κι αυτή θα «τακτοποιηθεί» μου σφύριξαν κάτι νοσοκόμες που έχουν πρόσβαση στον φωτογράφο του Βοσπόρου.

Αν ο δεσπότης που τρίζει τα δόντια στο Πατριαρχείο σαν τον οδοντωτό σιδηρόδρομο δεν ζητήσει ταπεινά και γονυπετής συγγνώμη, τότε η καμπάνα της ακοινωνησίας θα κουδουνίζει στ’ αυτιά του για μία πενταετία.

Τέτοιους γρίφους μου μετέφεραν και είπα να τους μοιραστώ μαζί σας μέσα από το δωμάτιο της ανάρρωσης.

Πήρα τα φάρμακα της ημέρας, ξανάβαλα τις βεντούζες που μετράνε τους χτύπους της καρδιάς και ξάπλωσα στο κρεβάτι του πόνου. «Μια χαρά είμαι και έτσι», σκέφτηκα.

Ο Νεωκόρος