Μέσα από τα κιάλια μου

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 31 Ιουλίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 11.58

«Καλές διακοπές νεωκόρε. Να αργήσεις να επιστρέψεις όσο γίνεται σε παρακαλώ. Δεν έχω όρεξη για μουρμούρες πάλι. Πιστεύω το δώρο μου να σου φανεί χρήσιμο». Αυτή την κάρτα διάβασα ανοίγοντας το κουτί στην παραλία.

Ο προϊστάμενος ήθελε να με δελεάσει να μείνω κι άλλο στο ξερονήσι. Οι καλύτερες διακοπές είναι μακριά από αυτούς που φέρνουν μπελάδες, έλεγε. Γι’ αυτό με φόρτωσε με δώρα.

Έναν μισθό είχε δώσει για να με ξεφορτωθεί. Δεν το αρνούμαι. Το δώρο του ήταν τόσο χρήσιμο, όσο η τηλεόραση στο αυτοκίνητο του μητροπολίτη που δεν χάνει τούρκικο για τούρκικο.

Πέρυσι μου είχε χαρίσει φωτογραφική μηχανή. Φέτος ένα ζευγάρι κιάλια Olympus Binocular. Με τρομερό ζουμ. Με γυμνό μάτι βλέπεις την Μητρόπολη.

Με τα κιάλια βλέπεις τη Μητρόπολη, το Μπούρτζι και τον επόμενο Μητροπολίτη στο θρόνο του. Τέτοιο πράμα.

Παράτησα το κινητό μου στην άκρη και είπα να μη σας ξαναστείλω sms. Αφού δεν κρατιέμαι σκέφτηκα και όλα θα τους τα πω χαρτί και καλαμάρι το χειμώνα, γιατί δε μαζεύω υλικό; Έτσι κι έκανα.

Οι κόγχες των ματιών μου είχαν μπει πιο μέσα. Δεν ξεκολλούσα από πάνω μου τα κιάλια. Τη μία έβλεπα τον ψαρά που χτυπούσε τα χταπόδια στα βράχια. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτός ο ψαράς μου θύμιζε πάντοτε τον Άγιο Ανδρέα στην όψη. Έτσι τον είχα συνδυάσει στο μυαλό μου.

Εκείνο το πρωινό είχε πιάσει ένα χταπόδι κάπως περίεργο. «Τέτοιο χταπόδι μόνο στην Πάτρα έχω ξαναπιάσει», έλεγε και ξανάλεγε στην αγορά ο ψαράς.

Προσπαθούσε να το μοσχοπουλήσει. Ο κόσμος, όμως, δεν τσίμπαγε με τις «πατρινές» υποσχέσεις. Μόνο κάτι τουρίστες, Ρώσοι, ρώτησαν πόσο το δίνει. Νόμιζε πως μαζί τους θα έπιανε την καλή.

Στην αρχή, έμαθα, ζητούσε 4 ευρώ για κάθε βεντούζα στο πλοκάμι. Όταν είδε πως οι Ρώσοι δεν ήταν «Αμερικανάκια», ζήτησε να του δώσουν έστω ένα ευρώ για κάθε βεντούζα! Όπου τους πιάσει, δηλαδή.

Τελικά οι Ρώσοι του έδωσαν 30 σεντς για κάθε βεντούζα του σπάνιου κεφαλόποδου. «Και πολλά είναι», είπαν. Έξι μηδενικά για οκτώ πλοκάμια; Ε, αυτά, ούτε οι Ρώσοι οι γαλαντόμοι δεν τα δίνουν…

Στρίβοντας από την άλλη πλευρά το κεφάλι πάγωσα. Μήπως με γελούσε το ζουμ από τα κιάλια; Μήπως οι φακοί ήταν διαθλαστικοί; Στην πλώρη ενός λαμπερού λευκού σκάφους στεκόταν με το αγέρωχο ύφος του ο Μητροπολίτης από το Λεκανοπέδιο.

Ο ήλιος χτυπούσε πάνω στο πρόσωπό του γι’ αυτό, στην αρχή, να πω την αμαρτία μου, είχα αμφιβολία αν ήταν αυτός.

«Δε μπορεί» μονολόγησα. «Αυτός είναι. Στο αυτοκίνητο βλέπει τηλεόραση και δε ζαλίζεται… Άρα είναι συνηθισμένος από τη ναυτία της θάλασσας…».

Δίπλα του είδα κι ένα ακόμη γνώριμο πρόσωπο και σιγούρεψα την αρχική μου υποψία. Το τιμόνι του σκάφους (με τον αριθμό 63-16-10 χαραγμένο στο πλάι δίπλα από το όνομα του σκάφους) κρατούσε ο οικονομικός διευθυντής της Μητρόπολης του. Αν είχα την ηλικία εφήβου θα περιέγραφα την εικόνα ως πολύ "κυριλέ".

Η Μητρόπολη μέσα από το καταπράσινο άλσος είχε μεταφερθεί κυριολεκτικά «εν πλω». Δεν μπόρεσα να διαβάσω τα χείλη τους για να σας ενημερώσω τι τους απασχολούσε. Σκυθρωποί ήταν.

Μήπως με είχαν δει και χάλασε η διάθεσή τους; Το βλέμμα τους μου θύμισε τη ματιά του Ντι Κάπριο και της Κέιτ Ουίνσλετ. Όχι όταν στέκονταν ανέμελοι στην άκρη του Τιτανικού, αλλά όταν βρέθηκαν κατάματα με το παγόβουνο.

Αποχώρησα διακριτικά από την αμμουδιά. Έβαλα τα καινούργια μου κιάλια στο σακίδιο και άλλαξα παραλία. Πήγα στη διπλανή. Εκεί που το τοπίο πάντοτε μου έφερνε στο νου πλάνα από εκείνη τη χρυσαφένια παραλία στην ταινία «Θάνατος στη Βενετία».

ΥΓ. Να με συγχωρείτε για τους γρίφους. Όμως έχουν και αυτοί το χάζι τους. Άλλοι τους καταλαβαίνουν, άλλοι σπαζοκεφαλιάζουν. Δε θα αργήσει η στιγμή που θα απαντήσω σε όλους. Αναλυτικά. Φοβού τους νεωκόρους και απαντήσεις φέροντας.

Ο Νεωκόρος