Π.Ε.Ι.Ν.Α. και... των νεωκόρων!

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 29 Μαΐου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 01.37

Περιμέναμε καιρό αυτήν την εαρινή συνάντηση. Είχαμε όλη την αγωνία να ξαναβρεθούμε, όπως παλιά. Τότε, που το στομάχι ήταν γιομάτο. Τότε, που κουτσοπίναμε και κουτσοτρώγαμε με τις ώρες, αναλύαμε πράγματα και καταστάσεις με τις μέρες και οι σημερινοί δεσποτάδες ήσαν, το πολύ πολύ, διάκοι. Τότε, που ο μισθός του νεωκόρου έφτανε, τολμώ να πω, ίσαμε μ’ αυτόν του οδηγού Ναυάρχου.
 
Σε τούτο τον Σύλλογο οι συνάδελφοι με έχουν κάτι σαν τον Μητσοτάκη στη Νέα Δημοκρατία. Κανένας δεν τον υποστηρίζει δημόσια, αλλά όλοι σέβονται τη γνώμη του. Για λόγους ταπεινοφροσύνης την ιδιότητά μου αυτή ποτέ δεν σας την έχω αποκαλύψει.

Επίτιμος είμαι κι εγώ στον σύλλογο «Π.Ε.Ι.Ν.Α.». Το όνομα δεν βγήκε από τον μισθό που λαμβάνουμε. Προϋπήρχε. Αλήθεια. Η τραγική ειρωνεία της ζωής, βλέπετε. Επίτιμος στην «Π.Ε.Ι.Ν.Α.» λοιπόν. Πανελλήνια Ένωσις Ιερατικών Νεωκόρων Αρρένων.
 
Αντίστοιχος σύλλογος θηλέων ακόμη δεν έχει ιδρυθεί. Αν ποτέ ιδρυθεί, τότε δικαιωματικά μία θα πρέπει να αναλάβει την προεδρία. Όσοι την πρόλαβαν θα συμφωνήσουν μαζί μου.

Η ακούραστη, αδάμαστη και υπερκινητική νεωκόρος του Καθεδρικού Ναού των Αθηνών. Η Αμαλία. Αν σ’ έπιανε στο στόμα της η Αμαλία, τότε δώδεκα βυτία νερού του Δήμου Αθηναίων να έριχνες πάνω σου, δεν αρκούσαν, επί λόγω τιμής, για να σε ξεπλύνουν.

Διακόσιοι δώδεκα νεωκόροι μαζευτήκαμε απ’ όλη την Ελλάδα στην καθιερωμένη σύναξη του Μαίου. Στο υπόγειο ενός ναού στοιβαχτήκαμε οι ταπεινοί. Το τι γέλια και χαρές κάναμε, δεν περιγράφεται. Σαν πικ νικ γηροκομείου ήταν.

Όλοι έφεραν τα φιλέματά τους. Άλλος κουβάλησε «στάκα» από την Κρήτη. Ένας γλυκό μαστίχα από την Χίο. Κάποιοι έφεραν τα ψητά από τη Βοιωτία. Και για τη χώνεψη, ο νεότερος έφερε κουμ κουάτ από την Κέρκυρα.

Σε αυτές τις συνάξεις θυμόμαστε τα παλιά. Ιστορίες με αρχιεπισκόπους, δεσποτάδες και πρωτοσυγκέλλους που θα σας διηγηθώ εν καιρώ. Αυτά που κατάφερα να συγκρατήσω από αυτή τη σύναξη ήσαν τρία πράγματα.

Το πρώτο το εκμυστηρεύτηκε στην ομήγυρη ο Νικόλας ο Μπίτζιος. Απόγονος μεγαλοτσιφλικάδων και μακεδονομάχων που κατέληξε στην ταπεινή πλην τίμια τάξη των νεωκόρων. 

«Να μη σώσω να ξαναδώ τα Πιέρια Όρη, αν σας λέω ψέμματα! Το άκουσα με τ’ αυτιά μου. Παραιτήσεις δεν θα ζητηθούν από τον Αρχιεπίσκοπο και τους μητροπολίτες για όσους αρχιερείς δεν τα φέρνουν επαρκώς βόλτα με την υγεία και τα καθήκοντά τους. Το έλεγαν και δύο δεσποτάδες που πέρασαν από τα μέρη μου... Αν ανοίξει τέτοια ιστορία η Σύνοδος, δεν θα ξέρει μετά πώς να την κλείσει και μέχρι πού να φτάσει...».

Με ένα νεύμα το παραδεχτήκαμε και οι 212 νεωκόροι. Άμα ανοίξουν τέτοιον κύκλο παραιτήσεων στο τέλος μπορεί να πέσουν μέσα και οι ίδιοι που το κυκλοφορούν. Οπότε το σενάριο αυτό, όσο κι αν ακούγεται, δεν έχει συμφωνήσαμε καμία απολύτως πιθανότητα να γίνει.

Ο Κωστής πετάχτηκε από το τραπέζι. Η κουβέντα τον ενδιέφερε όσο κανέναν άλλο. Μετά από τόσα χρόνια που είχα να τον δω είχε χάσει τη φρεσκάδα της νιότης. Φαινόταν στο πρόσωπό του. Ρυτίδες, κουρασμένο βλέμμα. Και εκείνα τα φρύδια που πάντοτε μου θύμιζαν το τοξωτό γιοφύρι στη χαράδρα του Αώου στην Κόνιτσα, είχαν γίνει πάλλευκα.

«Παραιτήσεις αναγκαστικές δεν ξέρω αν θα γίνουν. Αυτό που εγώ έχω ακούσει είναι για μία τουλάχιστον εκούσια παραίτηση μέσα στο καλοκαίρι από έναν θαρραλέο ιεράρχη που ποτέ δεν μάσησε τα λόγια του και δεν έχει σκοπό να φτάσει στο σημείο να σέρνεται στα πόδια του». Η αλήθεια είναι πως η φήμη αυτή ψιθυρίζεται καιρό τώρα. Αν ισχύει δεν βάζω το χέρι στη φωτιά.

Στο τέλος τον λόγο πήρε ο Βαγγελάκης. Τον είχαμε πάντοτε για ελαφροίσκιωτο. Όμως έλεγε τις μεγαλύτερες σοφίες, μιλώντας σαν την Πυθία. Μικροί τον κοροϊδεύαμε, να σας πω την αλήθεια, γιατί το κεφάλι του είχε σχήμα αργίτικου πεπονιού.

«Τρεις είναι οι υποψήφιοι που ακούγονται για τον τόπο μου. Όμως ακούστε αυτό που εγώ σας λέω. Πριν τα τέλη Σεπτεμβρίου ονόματα σε πατερίτσες και μίτρες μην βιαστείτε να χαράξετε, ούτε υφάσματα για δώρα να παραγγείλετε. Ο ένας θαρρεί πως την έχει τη μητρόπολη κληρονομικώ δικαιώματι. Ο άλλος επαίρεται πως αυτά είναι ταπεινά και δεν είναι προτεραιότητα της ζωής του να γίνει μητροπολίτης, καίτοι, λέει, το αξίζει όσο κανείς άλλος. Ο τρίτος, ξεπέρασε τα πενήντα, και έχει ένα κοινό στοιχείο με τουλάχιστον πέντε μητροπολίτες που υπηρέτησαν στην περιοχή».

Αυτά είπε και αποτραβήχτηκε για να μην πατήσει την πεπονόφλουδα και αναγκαστεί μετά από την πίεση που του ασκούσαμε να μαρτυρήσει ονόματα και να λύσει τους γρίφους.

Παραιτήσεις δεν θα ζητηθούν από κανέναν, μήτε υπέργηρο, μήτε «λιγότερο ικανό» να διοικήσει μητρόπολη. Ένας θα παραιτηθεί καλοκαιριάτικα. Τρεις διαγκωνίζονται σ’ έναν αγώνα που ακόμη δεν έχουν καθοριστεί οι όροι του παιχνιδιού.

Μπορεί στην «Π.Ε.Ι.Ν.Α.» 212 νεωκόροι να κλαψουρίζαμε για τα οικονομικά μας όμως τουλάχιστον φεύγουμε πάντα χορτάτοι από νέα.  

Με το στομάχι φουσκωμένο από νερό και στραγάλια, αποχαιρετηθήκαμε και δώσαμε ξανά ραντεβού στα μέσα του Σεπτεμβρίου για την φθινοπωρινή σύναξη του σωματείου.

Τότε που το νερό θα έχει κυλήσει. Και πάνω και κάτω από το αυλάκι.

Ο Νεωκόρος