Το «Ασλάνι» των Ιωαννίνων...

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 25 Μαρτίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 22.28

Κάθε χρόνο, ανήμερα του Ευαγγελισμού, η χαρά μου είναι ανείπωτη. Το εθνικό φρόνημα είναι υψηλό. Η Ορθόδοξη πίστη μου δυναμώνει. Με λίγα λόγια, καμαρώνω που είμαι απόγονος γενναίων Ελλήνων. Αυτά είναι τα «υψηλά» που με χαροποιούν.

Υπάρχουν, βεβαίως, και τα «πεζά» που έκαναν, φέτος, πιο τρανή τη χαρά μου. Όπως, το ότι  δεν έχω καταθέσεις στην Κύπρο, μα ούτε και στην Ελλάδα.

Και το κυριότερο: Ο μπακαλιάρος δεν έχει λέπια και, έτσι, τα χέρια μου δεν ταλαιπωρούνται. Να μη σας περιγράψω τι είχαν πάθει πέρυσι τα χέρια του νεωκόρου, όταν την Κυριακή των Βαΐων ο προϊστάμενος είχε τη φαεινή ιδέα να κάνουμε τραπέζι με σκορπίνες…

Καθόμουν στην μεγάλη πεζούλα, έξω από το καμαράκι που βρίσκεται δίπλα στον ναό. Στο μικρό δρομάκι κυμάτιζαν οι γαλανόλευκες σημαίες. Στο ραδιόφωνο ο εκφωνητής διάβαζε ολόκληρο τον Εθνικό Ύμνο. «Λιονταρόψυχα εκτυπιούντο, πάντα εφώναζαν φωτιά, και οι μιαροί κατασκορπιούντο, πάντα σκούζοντας ΄΄Αλλά΄΄…».

Καθώς ξετύλιγα τον μπακαλιάρο από το χαρτί, μου έμεινε αυτό το «λιονταρόψυχα». Θυμήθηκα το «Ασλάνι των Ιωαννίνων». Ασλάνι λένε στα τούρκικα το λιοντάρι.

Έτσι φώναζαν τον Αλή Πασά που άφησε τη σφραγίδα του στα Ιωάννινα. Ιστορική μορφή. Στη φρουρά του έμαθαν την τέχνη του πολέμου ο Μπότσαρης, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Ανδρούτσος. Φίλος του ήταν κι ο Κωλέττης. Και σεβόταν πολύ τον Κοσμά τον Αιτωλό.

«Όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο» σκεφτόμουν, έτσι όπως πέταγα τον μπακαλιάρο στο τηγάνι. Όπως τσιτσιρίζει το λάδι, έτσι κάποιοι ακόμη τσουρουφλίζονται να γίνουν  «Πασάδες στα Γιάννενα», που λέει και ο λαός. Οι φίλοι του υπόσχονται πως θα τον βοηθήσουν. Εκείνος κάθε πρωί βάζει στο πικ απ ένα από τα καλύτερα έργα του Σεργκέι Ραχμάνινωφ.

«Συμφωνία αρ.2 σε μι – ελάσσονα» γράφει πάνω ο δίσκος. Φίλος μεν της αριθμητικής, αλλά λίαν προσφάτως και της μουσικής ο εν λόγω. Οι μελωδίες ακούγονται μέχρι τα πέρατα του Ολύμπου και ο νους του φιλόμουσου ταξιδεύει, μετατίθεται να μην πω, στα νερά της Παμβώτιδας και στις κορυφές του Σμόλικα.

Για λόγους που το μυαλό μου, ως ενός ασήμαντου νεωκόρου δεν φτάνει να επεξεργαστεί, στο όνειρό του έχει και συνεργούς για να το κάνει πραγματικότητα.

Το πετρογκάζ κόντεψε να πάρει φωτιά με τούτα και με τ’ άλλα. Το λάδι είχε κάψει για τα καλά και οι μπακαλιάροι είχαν αρπάξει. Είχε έρθει η ώρα του τραπεζιού και εγκατέλειψα άρον άρον τις σκέψεις μου για ευθετότερο χρόνο...

O Νεωκόρος