Τέτοιο «στήσιμο», ούτε τα λεωφορεία στο Μπουένος Άιρες!

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 21 Μαρτίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 00.35

Για τον Μάσιμο σας έχω ξαναμιλήσει. Ιταλός νεωκόρος στην Santa Maria dell’ Orazione e Morte. Φίλος παλιός, καλός συνάδελφος και με άριστες πληροφορίες. Το τηλεφώνημά του, ήταν έκπληξη.

«Μπουοντζιόρνο αμίκο! Κόμε στάι; Σου έχω ντόρο», μου είπε. Ρίγησα από χαρά. Ευκαιρίες ψάχνω και κυνηγώ τον ντόρο, οπότε, σκέφτηκα, να η ευκαιρία. «Με τι να κάνω ντόρο βρε Μάσιμο;», ρώτησα. «Όχι ντόρο νεωκόρε...  Ρεγκάλο μπρε εννοώ. Πως το λέτε εσείς εκεί; Αυτά τα ωραία που κάνουν όταν γκιορτάζει κανείς, όταν γίνεται μητροπολίτης και τον φορτώνουν μίτρες, πατερίτσες και εγκόλπια; Τέτοιο ντόρο», λέει ο Μάσιμο, έτοιμος να με ψέξει. «Α... δώρο εννοείς βρε Μάσιμο... Τι δώρο μπορείς να μου κάνεις εμένα... Πέντε μήνες πριν ήταν η γιορτή μου...».

Η πρόταση του Μάσιμο, οφείλω να ομολογήσω, ήταν δελεαστική. Δωρεάν εισιτήρια  για τη Ρώμη, φιλοξενία στο πατάρι ενός ναού –ύπνο σε σελτέ, όχι σε κρεβάτι- και φαγητό από τα περισσεύματα της μεγάλης γιορτής της ενθρόνισης του Πάπα.  Σε αντάλλαγμα θα τον βοηθούσα να σφουγγαρίσουμε μέχρι τελικής πτώσεως τη μεγάλη αίθουσα που θα υποδεχόταν ο Πάπας Φραγκίσκος τους ηγέτες και τους εκπροσώπους των Εκκλησιών και των άλλων δογμάτων. Δέχτηκα με χαρά. Πότε θα ξαναδώ ενθρόνιση Πάπα; Πότε θα ξαναπάω στη Ρώμη; Άλλωστε με το μηνιάτικο που παίρνω όχι Ρώμη, ούτε εσπρέσο λούνγκο μακιάτο στο αεροδρόμιο του Φιουμιτσίνο δεν αγοράζω, είπα μέσα μου.

Να μην τα πολυλογώ Τρίτη πρωί η αφεντιά μου περιπλανιόταν στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του Βατικανού. Όταν όλοι έβλεπαν την ενθρόνιση, εγώ έκανα το δεύτερο βιολί στην αγγαρεία του Μάσιμο.

Τέτοιες σφουγγαρίστρες σε ναό ελληνικό δε βρίσκεις. Κύλαγε στο πάτωμα με τέτοια ευκολία, όπως γλιστρούσε γλυκά το πέδιλο του Javier Fernandez στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καλλιτεχνικού Πατινάζ που έγινε την περασμένη εβδομάδα στο Ζάγκρεμπ.

Στη μεγάλη αίθουσα όλα ήταν έτοιμα. Περιμέναμε με δέος  τον Πάπα να συναντήσει τους ηγέτες και τους εκπροσώπους όλων των Εκκλησιών και όλων των δογμάτων. Ορθόδοξοι, Ουνίτες, Μονοφυσίτες, Κόπτες και ένα σωρό άλλοι που ούτε να τους πω δεν ξέρω.

Όλοι καθισμένοι περίμεναν να μπει ο Πάπας να τους χαιρετίσει. Μαζί σε μία καρέκλα και ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Και σε μία γωνιά, εγώ και ο Μάσιμο, για να κουβαλήσουμε τα δώρα που έφερναν στον «Επίσκοπο Ρώμης».

Όλοι περιμέναμε. Ο χρόνος κυλούσε αδυσώπητα αργά. «Αυτός ο γέρος, φαλακρός απατεώνας, ο Χρόνος», όπως θα έλεγε και ο άγγλος ποιητής Ben Johnson, δεν περνούσε με τίποτα. «Σε κανένα πεντάλεπτο θα έρθει», μου ψιθύρισε ο Μάσιμο. Όλοι κοιτούσαν τα ρολόγια τους. «Δεν μπορεί», σκέφτηκα. «Κοτζάμ Οικουμενικός Πατριάρχης ήρθε για πρώτη φορά σε ενθρόνιση Πάπα και θα τον στήσει;».

Στο δεκάλεπτο, οι περισσότεροι μεγαλόσχημοι άρχισαν να μιλάνε ο ένας με τον άλλο. Ο Πάπας ακόμη άφαντος.  Το ακαδημαϊκό τέταρτο είχε περάσει. Το λευκό άμφιο του Πάπα δεν έλεγε να φανεί στην αίθουσα της μεγάλης σάλας. Η υπομονή του Οικουμενικού Πατριάρχη και των υπολοίπων φαινόταν να εξαντλείται.

Άλλοι, χτυπούσαν τα δάχτυλα νευρικά στα ξύλινα χερούλια της πολυθρόνας με το μωβ μαξιλάρι. Άλλοι, χάζευαν τις νωπογραφίες στον τοίχο. Και, άλλοι, σχολίαζαν πως τέτοιο «στήσιμο» δεν έριξε ούτε ο Πάπας Ουρβάνος Β΄όταν ζήτησε βοήθεια ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ ο Κομνηνός για να αντιμετωπίσει τους Τούρκους. Και τότε, μετά το Σχίσμα ήταν.

Ο χρόνος κυλούσε και ο Πάπας τίποτα. Καλύτερα να τους χτυπούσες με σφαίρες ντουμ ντουμ, παρά τέτοιο στήσιμο. «Καλά Πάπας είναι, αλλά και οι καλεσμένοι δεν είναι τυχαίοι», σκεφτόμουν. «Κοτζάμ Οικουμενικός σε περιμένει, αγαπητέ Φραγκίσκε! Εσύ όταν έπαιρνες το λεωφορείο στην Αργεντινή πήγαινες μετά από μία ώρα στη στάση; Δαχτυλίδι σου έδωσαν, χάθηκε να σου δώσουν και ένα ρολόι;» μονολόγησα φουρκισμένος. Τέτοιο θυμό του είχα. Δεν ήταν δα και τυχαίοι όσοι περίμεναν στην αίθουσα.  

Κόντευε το μισάωρο. Τα πόδια των μισών ήταν τόσο κοντά στο να εγκαταλείψουν την αίθουσα, όσο κοντά είναι το δάχτυλο του Αδάμ με αυτό του Δημιουργού στην νωπογραφία του Μιχαήλ Άγγελου στην Καπέλα Σιξτίνα . Τελικά, αφού η υπομονή είχε εξαντληθεί τόσο, όσο εκείνη των ιεραρχών αν με πετύχουν μπροστά τους γι’ αυτά που τους γράφω, να σου και ο Πάπας Φραγκίσκος.

Οι κάμερες άρχισαν να γράφουν. Τα φλας άστραψαν. Και τα υπόλοιπα έμειναν στην ιστορία...

ΥΓ. Επειδή μερικοί νομίζουν πως ο νεωκόρος αυτά που γράφει τα βγάζει από το κεφάλι του και δεν μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας, μπορείτε να δείτε όσα σας περιγράφω στο παρακάτω «αμοντάριστο» βίντεο. Ένα «ρεγκάλο», που λέει και ο Μάσιμο, σε όσους επιμένουν να παρουσιάζουν τα πάντα όμορφα και ωραία...

Ο Νεωκόρος

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΣΤΟ SITE ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ (Video on demand)