Δύο φίδια...!

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 27 Φεβρουαρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 02.48

Ξεκούραστη μέρα για μένα πότε θα ξημερώσει, αγνοώ. «Σήκω νεωκόρε φύγαμε για ψώνια» πρόσταξε ο προϊστάμενος.

Μόλις εξελέγη νέος μητροπολίτης ήξερα πως αργά ή γρήγορα θα με ταλαιπωρούσε «για τα συνήθη».

Μπήκα αμέσως στο νόημα. «Πάλι στην πλάτη τη δική μου θα φορτωθούν τα δώρα για τον νέο μητροπολίτη» μουρμούρισα.

Άπαντες είχαν δώσει «σεπτή εντολή» στον προϊστάμενο να φορτώσει στο «γαϊδούρι» του (τον γράφοντα), μίτρες και στολές για να τις έχουν έτοιμες την ημέρα της ενθρόνισης.

Περπατώντας στο δρόμο, με νεύρα για τη νέα αγγαρεία που μου φόρτωσαν, είδα πεταμένο ένα παλιό φυλλάδιο.

«Εικοσί εννιά κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν σκιπ» έγραφε. «Κοίτα να δεις σύμπτωση» σκέφτηκα. Όσες και οι ψήφοι που έβγαλαν μητροπολίτη. «Λίγες δεν είναι για να ξεπλύνουν φιλίες του παρελθόντος και συμμαχίες του μέλλοντος;», αναρωτήθηκα κάνοντας έναν ψύχραιμο απολογισμό μέσα μου.

Εντάξει, πάνε, πέρασαν αυτά. Λίγοι τίμησαν με την ψήφο τους τον βενιαμίν της ιεραρχίας. Χόρτασε όμως αγκαλιές, χαμόγελα και αρχιερατικά δώρα. Ένας του φίλησε και το εγκόλπιο, παρότι οι «απέναντι» τον προσμετρούσαν στους δικούς τους.  

Επανέρχομαι όμως πάλι στην ταλαίπωρη ημέρα μου. Όταν βγαίνει νέος μητροπολίτης, για να ξέρετε, κληρικοί και νεωκόροι βγαίνουμε παγανιά στα σοκάκια της Πλάκας. Αυτοί οι δρόμοι είναι για τους κληρικούς, κάτι σαν τη Rodeo Drive του Μπέβερλι Χιλς για τις γυναίκες ή την 5th Avenue στη Ν. Υόρκη για τους άνδρες.

Ο παράδεισος για το «σοπιν θέραπι» που μου έμαθε να λέω με βρετανικό αξάν η δασκάλα μου. Χτίκιασε η σχωρεμένη για να πάρω το «λόουερ» και να σας παίζω τον καμπόσο, τούτη την ώρα.

Ποτέ δεν μου προκαλούσαν εντύπωση αυτά τα εκκλησιαστικά είδη. Εντελλόμουν όμως να αναμένω στωϊκά μέχρι να μου παραδώσουν τις σακούλες με τα δώρα και τα υφάσματα. Το μάτι μου έπεσε παραδίπλα, σε μία βιτρίνα με τουριστικά είδη. Είχε μπλουζάκια, αντίγραφα από κύλικες και ένα άλλο αγγείο που μου έκανε εντύπωση.

«Τι είναι αυτό αφεντικό;», ρώτησα τον έμπορο. «Αντίγραφο από Αττική Λήκυθο που έκανε ο ζωγράφος του Τιθωνού» μου λέει.

Απεικόνιζε τον θεό Ερμή που κρατούσε στο χέρι ένα κηρύκειο. Το κηρύκειο, μου εξήγησε, ήταν το σύμβολο του Ερμή. Μία ξύλινη ράβδος γύρω από την οποία είναι τυλιγμένα δύο φίδια που τα κεφάλια τους συναντιώνται αντικρυστά.

Μόλις είδα τα φίδια μ’ έζωσαν καμία δεκαριά από δαύτα. Ήρθαν στο μυαλό μου όσα είχαν συμβεί προ ολίγων ημερών σε μία συνεδρίαση της τακτικής Συνόδου.

Με αφορμή τις λιγοστές «θέσεις» κληρικών που έδωσε η κυβέρνηση στις μητροπόλεις, μερικοί αρχιερείς ξέχασαν τους καλούς τους τρόπους. Τραβούσαν από δω, τραβούσαν από εκεί.

Ποια μητρόπολη έχει μεγαλύτερη ανάγκη να πάρει τις περισσότερες θέσεις; Μήπως λείπουν πιο πολύ από τις ακριτικές μητροπόλεις, που έχουν μείνει τα χωριά από παπά; Ή μήπως τις έχουν ανάγκη οι μεγάλες ενορίες στα αστικά κέντρα;

Η ουσιαστική κουβέντα, σύντομα έγινε φλύαρη και φιλοσοφική. «Πόσες χρειάζεσαι εσύ; Εσύ γιατί να πάρεις τόσες; Και σ’ εσένα γιατί δεν φτάνουν τόσες;» κι άλλα όμορφα. Πάνω που η κουβέντα έδειχνε πως θα αγγίξει τα υψηλά φιλοσοφικά επίπεδα του Αλαίν Ντε Μποττόν, το γύρισαν στην ελληνορωμαϊκή.   

Τα τσιμπήματα και τα αρχιερατικά δήγματα μεταξύ συγκεκριμένων μελών της Ιεράς Συνόδου, αναρίθμητα. Μπροστά στα λεκτικά δηλητήρια και τις φράσεις που ανταλλάγησαν, οι επιθέσεις της ινδικής βασιλικής Κόμπρα ( ) φαντάζουν στοργικά φιλιά μητέρας που αποχαιρετά τον γιό της, όταν φεύγει για πρώτη φορά από το σπίτι ντυμένος στα χακί...

Το δηλητήριο από τα αρχιερατικά χείλη έρρεε άφθονο, όπως ρέουν τα γάργαρα νερά στους καταρράκτες της Εδέσσης.

Η συζήτηση άναψε και τα κοσμητικά επίθετα που αιωρήθηκαν στον αιθέρα του Συνοδικού Μεγάρου έκαναν και τους φρουρούς στον παρακείμενο «Ευαγγελισμό» να κοκκινίσουν.

Ακούστηκε πως ο γρίφος εν τέλει λύθηκε με κλήρωση. Για φέτος. Του χρόνου θα παίξουν σουντόκου και την επόμενη θα παραβγούν στο τάβλι.

Ο νικητής μητροπολίτης να πάρει και τις περισσότερες θέσεις κληρικών για την μητρόπολή του. Αυτά ήρθαν στο νου μου βλέποντας τα δύο φίδια στο κηρύκειο του Ερμή.

Κοντοστάθηκα λίγο, φορτώθηκα στην πλάτη τα καλούδια των δεσποτάδων για την Κομοτηνή και κίνησα για το σπίτι.

Ο Νεωκόρος