Οι εποχές αλλάζουν, ο τρόπος εκλογής ποτέ!

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 00.41

Αράχνες, σκόνη και ζωύφια. Γεμάτη ήταν η αποθήκη του ναού. Δεν πήγαινε άλλο, λέγαμε τόσα χρόνια. Δεν περίμενα κάτι καλύτερο.

Ο κλήρος έλαχε σ’ εμένα, τον νεωκόρο, να καθαρίσω το χάλι που είχε μαζευτεί. «Τρεις Αρχιεπισκόπους βρε αχρείε γνώρισες και ακόμη στο αποθηκάκι δεν έχεις μπει να συμμαζέψεις» έλεγε κάθε φορά των Τριών Ιεραρχών ο προϊστάμενος. Τότε θυμόταν, ένεκα της γιορτής, πως είχα «έλλειψη παιδείας» στα ζητήματα της καθαριότητας.

Μεσοβδόμαδο ήταν, βαπτίσεις και γάμους δεν είχαμε, κι είπα να σηκώσω τα μανίκια. Ψάχνοντας βρήκα και κάτι παλιούς δίσκους που είχα στοιβάξει εκεί. Έβαλα να παίζει η «Άνοιξη» από τις τέσσερις εποχές του Βιβάλντι και καταπιάστηκα με το ξεκαθάρισμα. Οι μελωδίες με συνεπήραν. Έδιναν τον ρυθμό και εγώ πετούσα ότι έβρισκα.

Ξάφνου, αναμαλλιασμένος και σκονισμένος, βρέθηκα μπροστά σ’ ένα απόκομμά εφημερίδας που είχα σχεδόν ξεχάσει. Ο «Επενδυτής» έγραφε στην άκρη της σελίδας. Πριν δεκατρία ολόκληρα χρόνια. Λίγες μέρες αφού είχαμε μπει στο 2000. Στη σελίδα με τα εκκλησιαστικά το ρεπορτάζ έγραφε για μία επιστολή του τότε μητροπολίτη Θηβών Ιερωνύμου -και νυν Αρχιεπισκόπου- που είχε στείλει στον μακαριστό Χριστόδουλο.

«Σήμερα δεν πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τον τρόπο εκλογής των Αρχιερέων» έλεγε στην επιστολή του ο νυν Αρχιεπίσκοπος προς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.  «Είναι διαβλητός και αναξιόπιστος. Είναι αναγκαίο να γίνει κάτι το ταχύτερο δυνατό προς το καλύτερο. Και εδώ δυστυχώς νικάει ο φόβος και πνίγεται η ελευθερία. Πού; Στην κρισιμότερη δομή της Εκκλησίας, δηλαδή στη σύναξη όλου του σώματος της Ιεραρχίας…» έλεγε τότε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Ίδρωνα με αυτά που διάβαζα, πνιγμένος από τη σκονή και την έκπληξη, αλλά συνέχισα το διάβασμα: «Η κεντρική διοίκηση έχει και αυτή τρόπο εξασφαλισμένο, ώστε να πνιγεί η ελευθερία και να επιβληθεί ο φόβος. Έτσι γίνονται κατ' ιδίαν συναντήσεις, συζητήσεις, συναλλαγές. Έπειτα οι εκλέκτορες Αρχιερείς δεν ψηφίζουν με σταυρό, αλλά γράφοντας στο δελτίο τα στοιχεία του υποψηφίου με το χέρι τους. Έτσι ο γραφικός χαρακτήρας είναι αψευδής μάρτυρας στα χέρια της γραμματείας…Όλα αυτά δεν ταιριάζουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά σε μια Εκκλησία που έχει καταστεί ιδεολογία».

Βρε πώς αλλάζουν οι εποχές σκέφτηκα. Αυτά έλεγε, τότε, ο νυν Αρχιεπίσκοπος; Είχε δίκιο ο Ιl Prette Rosso,ο κοκκινομάλης παπάς, όπως αποκαλούσε ο κυβερνήτης της Μάντουα, πρίγκηπας Philip of Hesse–Darmstadt, τον Βιβάλντι που έγραφε για τις εποχές που η μία φέρνει την άλλη.

Θυμήθηκα πως τότε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είχε κάνει θόρυβο με την πρότασή του που την επανέλαβε και πέντε χρόνια μετά. Ζητούσε να μην περνάει «γραμμή» για τις εκλογές μητροπολιτών. Να είναι ελεύθεροι οι δεσποτάδες να ψηφίζουν κατά το δοκούν και να υποστηρίξουν αυτό που πιστεύουν καλό για την Εκκλησία. Ή και, γιατί όχι, να βγαίνουν και με κλήρο.  

Άλλα έλεγε τότε, άλλα κάνει τώρα, μονολόγησα. Ποιος είμαι εγώ να κρίνω τον Αρχιεπίσκοπο. Αλλά δεν μπορώ να μην τα πω θα σκάσω. Γιατί, σκέφτηκα, πέντε χρόνια τώρα δεν πήρε μία πρωτοβουλία να αλλάξει τις «κατ’ ιδίαν συναλλαγές» και τις «συναντήσεις»; Γιατί πρέπει να δίνει «χρίσμα»; Οι μητροπολίτες μυαλό δεν έχουν και περιμένουν από τον «πρώτο»;

Έτσι μου ήρθε στο μυαλό και η Κομοτηνή. Καλός ο Παντελεήμονας Μουτάφης, λένε. Εξαίρετος ο Κωστάντιος Παναγιωτακόπουλος. Μήπως ο Βρεσθένης Θεόκλητος δεν είναι καλός κληρικός και δεν δικαιούται να αποκατασταθεί; «Δεν ήρθε η ώρα να τιμήσουν τη μνήμη του μακαριστού Χριστόδουλου εκείνοι που ευεργετήθηκαν από αυτόν;» άκουσα με τ’ αυτιά μου έναν ιεράρχη να λέει για το πνευματικό παιδί του μακαριστού.

«Ο Μουτάφης είναι καλό παιδί. Έχει όμως μέλλον μπροστά του. Άκουσα πως από σεβασμό στον Βρεσθένης μπορεί και να αποσύρει την υποψηφιότητά του για να επανορθώσουν όλοι με μια φωνή την αδικία που έγινε το 2005...» έλεγε ένας άλλος μητροπολίτης, κι αυτός παιδί του Χριστόδουλου.

Ο Δημητριάδος προς τιμήν του βγήκε δημοσίως και βροντοφώναξε από τους πρώτους πως θα στηρίξει τον Βρεσθένης. Γιατί, λοιπόν, σκέφτηκα, να μην δείξει μεγαλοψυχία και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και να αφήσει το πνευματικό παιδί του προκατόχου του να εκλεγεί; Γιατί πρέπει να δώσει γραμμή και να αφήσει το σώμα ελεύθερα να ψηφίσει κατά βούλησιν; Δεν χρειάζεται να στηρίξει κανέναν. Να αφήσει το σώμα να αποφασίσει.

Και ο Μητροπολίτης Ξάνθης; Που είναι το δίκαιο και σ’ αυτή την περίπτωση, αναρωτήθηκε άλλος μητροπολίτης που ζούσε κοντά στον μακαριστό Χριστόδουλο. Δίνει αγώνα για το δικό του παιδί και καλά κάνει. Όμως τα χρόνια δεν τον πήραν τον π. Παντελεήμονα, συνέχισε. Ξεχνά, τα γεγονότα του 1995; Το τρέξιμο και τον αγώνα που είχε δώσει τότε ο Δημητριάδος Χριστόδουλος για να εκλεγεί ο Παντελεήμονας στη Μητρόπολη Ξάνθης;

Εγώ αυτά ακούω και τα καταγράφω. Θυμίζω απλώς τα γεγονότα. Νεωκόρος είμαι και παραπάνω λόγος δεν μου πέφτει. Όμως το δίκιο δεν μπορώ να μην το πω. Και την ανακόλουθη στροφή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου να μην την αναφέρω.

Όμως ο Βιβάλντι και το μπαρόκ με συνεπήρε και έγραψα πολλά περισσότερα απ’ ότι συνήθως.

Σταμάτησα τη μουσική που έπαιζε, παράτησα όλα τα πράγματα εκεί που τα είχα αφήσει για χρόνια και έκλεισα πίσω μου την πόρτα της αποθήκης του ναού.

______________________________________________________________

ΥΓ. «Χάρις χάριν τίκτει» έλεγε ο Σοφοκλής. Η ευεργεσία ανταποδίδεται, δηλαδή. Αυτό το θυμήθηκα όταν στα πρώτα μου χρόνια ως νεωκόρος είχα επισκεφθεί με τον μακαριστό Χριστόδουλο ένα νησί.

Με μαστίχες και άλλα καλούδια. Εκεί ο μακαριστός είχε γνωρίσει έναν παπά, καλό παιδί και διαβασμένο. Με παραίνεση του Βρεσθένης τον πήρε να εργαστεί στην Ιερά Σύνοδο.

Και κατέληξε, μετά από χρόνια, μητροπολίτης αυτού του νησιού. Σε άλλη περίπτωση θα ήταν ίσα μ’ εμένα, στο επίπεδο ενός απλού νεωκόρου.

Τώρα μαθαίνω πως ο ίδιος ο ευεργετηθείς αποστρέφεται με βδελυγμία την πιθανότητα να αποκατασταθεί ο ευεργέτης του. Η ευεργεσία τελικώς, μέγιστε Σοφοκλή, δεν ανταποδίδεται πάντοτε.

Ο Νεωκόρος