Προύσης Ελπιδοφόρος "Μαθήτευσα και μαθητεύω κοντά στο Πατριάρχη μου"

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 20 Μαρτίου 2011

Γράφτηκε από τον/την Κωνσταντινούπολη - Αιμίλιος Πολυγένης 12:54

Με λαμπρότητα και ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια τελέστηκε σήμερα Κυριακή, 20 Μαρτίου 2011 στο Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγ. Γεωργίου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, η χειροτονία εις επίσκοπον του εψηφισμένου Μητροπολίτη Προύσης κ. Ελπιδοφόρου.

Της Θείας Λειτουργίας προεξήρχε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, συμπαραστατούμενος από τους Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Ειρηναίο, Μητροπολίτη Μοσχονησίων κ. Απόστολο, Μύρων Χρυσόστομο, Ικονίου Θεόληπτο, Σασίμων Γεννάδιο, Καμερούν Γρηγόριο, Χαλεπίου Παύλο, Φλωρίνης Θεόκλητο, Ταμασού Ησαϊα και Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης απευθυνόμενος προς τον νέο Μητροπολίτη Προύσης, μεταξύ άλλων αναφέρε: "Χειροτονείσαι Μητροπολίτης Προύσης, μιας των διακεκριμένων Επαρχιών του Οικουμενικού Θρόνου, όμως και αυτής αποτελούσης σήμερον μέρος της «Δακρυσμένης Μικρασίας» που δεν έχει ψάλτη ουδέ παπά. Αλλ  ὄχι δια πάντα, όχι εις το διηνεκές".

"Η ευρωπαϊκή προοπτική και πορεία της Τουρκίας, την οποίαν πλειστάκις ανεπιφυλάκτως υπεστηρίξαμεν εις διάφορα διεθνή φόρα, δίδει βασίμους ελπίδας ότι και ως προς τούτο αλλαγαί θα γίνουν. Και θα κτυπήσουν σήμαντρα που τώρα είναι σιωπηλά και συ θα ημπορής να μεταβαίνης εις τα «ήρεμα τοπία με τα ελαιόδενδρα της γης της Βιθυνίας", πρόσθεσε επίσης ο Πατριάρχης.

Σε άλλο σημείο, ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας υπογράμμισε: "Μετά τας σπουδάς σου εις την Θεσσαλονίκην και την Βόννην και τον εξοπλισμόν σου με γνώσεις και γλωσσομάθειαν απεφάσισες να έλθης να φοιτήσης εις την Σχολήν του Φαναρίου, εν τη οποία τα θειότατα τελεσιουργούνται και εν τη οποία την πράξιν εύρες εις θεωρίας επίβασιν. Σε εδέχθημεν ως ευέλπιδα κληρικόν και σε ωνομάσαμεν Ελπιδοφόρον, τιμώντες ούτως ένα των μαρτύρων των εορταζομένων κατά την 2αν Νοεμβρίου, ημέραν της ενθρονίσεως ημών ως Οικουμενικού Πατριάρχου προ δύο δεκαετιών."

"Και εδικαίωσες το όνομα τούτο, το σπάνιον όσον και συμβολικόν και εκφραστικόν, δια της αποδοτικής επί δεκαεπταετίαν εργασίας σου ως Κωδικογράφου, ως Υπογραμματέως και ως Αρχιγραμματέως της περί ημάς Αγίας και Ιεράς Συνόδου, του ιερού τούτου βουλευτηρίου και ανωτάτου διοικητικού οργάνου της Μητρός ημών Εκκλησίας", ανέφερε ο κ. Βαρθολομαίος.

Ο Μητροπολίτης Προύσης κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, εξέφρασε την αμέριστη ευγνωμοσύνη του, προς τον Πρώτο της Ορθοδοξίας Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, τον οποίο χαρακτήρισε Πρύτανη, διδάσκαλο και πατέρα της Πατριαρχικής Ακαδημίας και της Φαναριώτης Παιδείας.

Να σημειωθεί, ότι ο κ. Ελπιδοφόρος δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην θυσιαστική παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη στο πολύπαθο Φανάρι, της Εκκλησία της του Χριστού Πενήτων.

Συγκεκριμένα τόνισε: «Ως καλός ποιμήν και Επίσκοπος της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, γνωρίζει τα λογικά αυτού πρόβατα κατ’ όνομα, συσκεπτόμενος ακαταπαύστως μετά στελεχών της ομογενείας και ιεραρχών της Πόλεως δια τας ανάγκας των, δια την προαγωγήν της ομογενειακής παιδείας, δια την ομαλήν λειτουργίαν της κοινοτικής διοικήσεως, δια την εξασφάλισιν και διεκδίκησιν της περιουσίας την οποίαν ενεπιστεύθησαν εις ημάς οι πατέρες ημών και εθνικοί ευεργέται. Προνοεί δε δια την ανακαίνισιν και τον ευτρεπισμόν ουχί μόνον του Πατριαρχικού Οίκου και του Πανσέπτου Πατριαρχικού Ναού, αλλά και όλων σχεδόν των Ιερών Ναών, Αγιασμάτων και σεβασμάτων του Γένους που ευρίσκονται εις τα όρια της Αρχιεπισκοπής και των λοιπών Ιερών Μητροπόλεων της χώρας».

Παράλληλα αναφέρθηκε και ευχήθηκε σύντομα να επαναλειτουργήσει η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, έτσι ώστε να δοθεί η ευκαιρία νέοι Ευέλπιδες να συνεχίσουν το έργο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τροφούς Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας.

Στη χειροτονία παρέστησαν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, εκπρόσωποι των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

Ηγούμενοι των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους, των Ιερών Σταυροπηγιακών Μονών και Μονών της Ελλαδικής Εκκλησίας.

Επίσης, παρέστησαν εκπρόσωποι της Ρ/Καθολικής, Συροϊακωβιτικής και Αρμενικής Εκκλησίας, καθώς και εκπρόσωποι της Ελληνικής Κυβέρνησης και της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης,

Τέλος, στην χειροτονία παρέστησαν και εκπρόσωποι της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, των απανταχού Προυσαέων, Τριγλιανών και Μουδανιωτών

Παρακάτω ακολουθεί η ομιλία του Μητροπολίτη Προύσης Ελπιδοφόρου:

Τη αφάτω θεία οικονομία και ελέει, ευμενεί προτάσει της Υμετέρας Σεπτής Κορυφής, Παναγιώτατε Δέσποτα, ψήφω δε και δοκιμασία της ην επί έτη διηκόνησα Αγίας και Ιεράς Συνόδου εκλεγείς παμψηφεί Μητροπολίτης Προύσης, εδέχθην σήμερον τον τρίτον βαθμόν της ιερωσύνης δια χειρών του Δεσπότου μου Σεπτού Προκαθημένου της Ορθοδοξίας, συλλειτουργούντων Αυτώ αποστολικού τον αριθμόν σεβασμίων ιεραρχών.

Ευρεθείς εν αμηχανία και θάμβει και απορία εκφράσεως σκέψεων και συναισθημάτων δια την όλως αιφνιδίαν και άκρως τιμητικήν ταύτην περί την ελαχιστότητά μου πρόνοιαν του Θεού δια της Υμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος, ενεθυμήθην την συνήθη ρήσιν των αειμνήστων φαναριωτών ιεραρχών, ότι το Φανάριον, η Πατριαρχική Αυλή γενικώτερον και τα Συνοδικά Σέκρετα ειδικώτερον αποτελούν μίαν Ακαδημίαν, μίαν Σχολήν, εν Πανεπιστήμιον, εν ω μορφούνται και διδάσκονται οι νέοι κληρικοί της Μητρός Εκκλησίας, τα μελλοντικά στελέχη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εφ’ όσον η θεσμικώς και φυσικώς αρμοδία προς τούτο Ιερά κατά Χάλκην Θεολογική Σχολή παραμένει δυστυχώς εισέτι κεκλεισμένη.

Η έξοδος ενός κληρικού εκ της Πατριαρχικής Αυλής δια της προαγωγής ισοδυναμεί, κατά ταύτα, με «αποφοίτησιν» εκ της Σχολής ταύτης με βαθμόν προαγώγιμον, ενίοτε δε και άριστον.

Ίσταμαι, επομένως, ενώπιόν Σας, Παναγιώτατε Δέσποτα, ως «τελειόφοιτος» υφιστάμενος την εσχάτην δοκιμασίαν και οιονεί ως λογοδοτών περί ων έμαθον και επιστώθην.

Επειδή, όμως, εις την Πατριαρχικήν ταύτην Ακαδημίαν εις ο πρύτανις και διδάσκαλος και καθηγητής, εφ’ όσον εις ο πατήρ και προϊστάμενος και ηγούμενος, πάσα διδασκαλία πηγάζει εξ Αυτού και πάσα μαθητεία έχει Αυτόν ως σημείον αναφοράς πάντων των νεοσσών της φαναριωτικής παιδείας. Είναι ο Πατριάρχης!

Ο πνευματικός μας πατήρ, ο προϊστάμενος και διδάσκαλος. Η διδασκαλία Του δε ακολουθεί την αποτελεσματικωτέραν παιδαγωγικήν μέθοδον, ήτοι το προσωπικόν παράδειγμα.

Μαθητεία παρά τω Πατριάρχη σημαίνει παρατήρησις της καθ’ ημέραν θυσιαστικής διακονίας Αυτού, σημαίνει εκ του σύνεγγυς βίωσιν της αγωνίας Αυτού εν τη μερίμνη πασών των Εκκλησιών, σημαίνει κηρυναϊκήν σύναρσιν του βάρους του καθ’ ημέραν και νύκτα φόρτου Αυτού.

Ειδώς δε παρά τίνος έμαθον, τολμώ να απαριθμήσω όσα παρ’ Αυτού εδιδάχθην κατά τα έτη της εν τη Πατριαρχική Αυλή θητείας μου, εκκινών εκ των βασικών στοιχείων, τα οποία συνιστούν την στοιχειώδη αγωγήν του νέου, διότι ο κληρικός δεν οφείλει να είναι μόνον καλός Χριστιανός και πιστόν μέλος της Εκκλησίας, αλλά και να κοσμήται από τας λεγομένας φυσικάς αρετάς, ως η τιμή προς τους γονείς, τους διδασκάλους και προς πάντα ανώτερον και πρεσβύτερον τη ηλικία, η εργατικότης και η φιλοπονία, η ευγνωμοσύνη προς τους καθ’ οιονδήποτε τρόπον ευεργετήσαντας αυτόν, η ευγένεια και το ευπροσήγορον του χαρακτήρος, η φιλόξενος πάντοτε διάθεσις προς πάντα επισκέπτην και προσκυνητήν.

Ο διδάσκαλος ημών εις το Πατριαρχείον διακρίνεται δια το σέβας Αυτού και την τιμήν, την οποίαν αποδίδει προς τους κεκοιμημένους, είτε είναι ούτοι προκάτοχοι Αυτού εις τον Θρόνον, είτε ιεράρχαι, είτε ιερείς, είτε γονείς, είτε διδάσκαλοι, είτε φίλοι, είτε ακόμη και διακονήσαντες Αυτόν ευόρκως κλητήρες.

Εις οιονδήτινα τόπον και εάν μεταβαίνη, ως επισκέπτεται και φέρει δώρα προς τους ζώντας, ούτω δεν παραλείπει να τρισαγίζη τους κεκοιμημένους, μεριμνών κάποτε και δια τον επαναπατρισμόν των ιερών λειψάνων και του τιμίου σκήνους προκατόχων αυτού αγίων και εν εξορία τελειωθέντων Πατριαρχών.

Φιλακόλουθος και φιλομόναχος ων ο ίδιος, τηρεί με ευλάβειαν το τυπικόν και την πατριαρχικήν τάξιν, υπομιμνήσκων άμα εις ημάς ότι προέχει η ουσία των πραγμάτων και ουχί ο τύπος, καθ’ όσον «το Σάββατον δια τον άνθρωπον εγένετο και ουχ ο άνθρωπος δια το Σάββατον».

Ο σοφός καθηγητής μου με εδίδαξε την αγάπην προς την ελληνικήν γλώσσαν, προς την μελέτην, προς τας σπουδάς, προς την γλωσσομάθειαν, ενθαρρύνων πάντας ημάς να καταρτιζώμεθα διαρκώς, να πραγματοποιώμεν ανωτέρας σπουδάς, εξασφαλίζων υποτροφίας και άλλας δυνατότητας μεταβάσεως εις εκπαιδευτικά ιδρύματα εώας τε και εσπερίας, ταύτα δε πάντα παρά το γεγονός ότι τούτο εσήμαινε δια τον ίδιον στέρησιν απαραιτήτων δια την λειτουργίαν του Φαναρίου κληρικών.

Ως καλός ποιμήν και Επίσκοπος της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, γνωρίζει τα λογικά αυτού πρόβατα κατ’ όνομα, συσκεπτόμενος ακαταπαύστως μετά στελεχών της ομογενείας και ιεραρχών της Πόλεως δια τας ανάγκας των, δια την προαγωγήν της ομογενειακής παιδείας, δια την ομαλήν λειτουργίαν της κοινοτικής διοικήσεως, δια την εξασφάλισιν και διεκδίκησιν της περιουσίας την οποίαν ενεπιστεύθησαν εις ημάς οι πατέρες ημών και εθνικοί ευεργέται.

Προνοεί δε δια την ανακαίνισιν και τον ευτρεπισμόν ουχί μόνον του Πατριαρχικού Οίκου και του Πανσέπτου Πατριαρχικού Ναού, αλλά και όλων σχεδόν των Ιερών Ναών, Αγιασμάτων και σεβασμάτων του Γένους που ευρίσκονται εις τα όρια της Αρχιεπισκοπής και των λοιπών Ιερών Μητροπόλεων της χώρας.

Ως Πατριάρχης, φροντίζει δια την στελέχωσιν δια προσώπων δυναμένων να ανταποκριθούν εις τας συγχρόνους απαιτήσεις ουχί μόνον του Σεπτού Κέντρου, αλλά και των ανά την οικουμένην Επαρχιών του Θρόνου, ιδρύων νέας ιεραποστολιάς και μη Μητροπόλεις και καθιστών εις αυτάς εκλεκτούς ποιμενάρχας, μη στερών εκ των Ιδρυμάτων του Εξωτερικού την αυτήν προσοχήν.

Ως Πρώτος της Ορθοδοξίας, Παναγιώτατε, αποτελείτε υπόδειγμα σεβασμού της συνοδικότητος, την οποίαν εφροντίσατε όπως αναβαθμίσητε και ενισχύσητε ουχί μόνον εν Φαναρίω αρχικώς δια της συγκλήσεως Συνάξεων της Ιεραρχίας του Θρόνου και τελικώς δια της επαναφοράς της εκ περιτροπής προσκλήσεως εις την Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον πάντων των εν ενεργεία Μητροπολιτών και Αρχιεπισκόπων ανεξαρτήτως υπηκοότητος, αλλά και πανορθοδόξως δια της εισαγωγής και καθιερώσεως του θεσμού της Συνάξεως των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, ο οποίος απεδείχθη λυσιτελέστατος εις την αντιμετώπισιν πανορθοδόξου φύσεως ζητημάτων.

Η τόλμη αύτη του Πρώτου δια τας αναληφθείσας εν λόγω πρωτοβουλίας επεβραβεύθη δια της παροχής και της τουρκικής υπηκοότητος εις αρκετούς ιεράρχας του Θρόνου.

Εντός δε του Συνοδικού του Φαναρίου εβίωσα προσωπικώς εκ του σύνεγγυς την εν Αγίω Πνεύματι τελεσιουργίαν της συνοδικής διαγνώμης.

«Τον ερχόμενον προς με ου μη εκβάλω έξω» συνηθίζει ο διδάσκων με να λέγη, αλγών δια την διαίρεσιν των Χριστιανών και προάγων ουχί μόνον τους επισήμους θεολογικούς διαλόγους, αλλά και καλλιεργών προσωπικάς σχέσεις τόσον με τους αρχηγούς, όσον και με στελέχη όλων των βαθμών των μη ορθοδόξων δογμάτων και εκκλησιών.

Ο αυτός διδάσκαλος και πατήρ του Γένους πασχίζει δια την εξασφάλισιν της ειρηνικής συμβιώσεως και των αδελφικών σχέσεων μεταξύ των πιστών πασών των θρησκειών, εξαιρέτως δε μεταξύ του ιουδαϊσμού, του χριστιανισμού και του ισλάμ.

Παναγιώτατε Δέσποτα,

εν γνώσει μου ότι προσκρούω εις την περίσεμνον μετριοφροσύνην της Υμετέρας προσκυνητής Κορυφής, επιτραπήτω μοι, ως κατεχομένω εισέτι εκ του βιαία πνοή πνεύσαντος Πνεύματος, έτι μικρόν να συνεχίσω εγκαυχώμενος δια τον διδάσκαλόν μου.

Η κορωνίς της κυριαρχούσης εις τον Πατριαρχικόν νουν σκέψεως και μερίμνης είναι ο Οικουμενικός Θρόνος, το πολύπαθον Φανάριον, η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, η Εκκλησία των του Χριστού Πενήτων.

Η ύπαρξίς Του, η σκέψις Του πάσα και προσπάθεια έχουν ως σκοπόν το όφελος του Πατριαρχείου μας.

Πάσα απόφασίς Του επί τιθεμένου ενίοτε διλήμματος η ζητήματος έχει ως πρώτιστον και αποκλειστικόν κριτήριον τι συμφέρει τη Μητρί Εκκλησία.

Υπεράνω όλων είναι το καλόν του Φαναρίου, η προβολή της οικουμενικότητος του Θρόνου.

Η ισχυροτάτη αύτη αίσθησις του καθήκοντος και του χρέους προς τον Οικουμενικόν Θρόνον του Πατριάρχου μου, η εξικνουμένη μέχρι περιφρονήσεως της προσωπικής Του υγείας και σωματικής εξαντλήσεως, αποτελεί δια την ελαχιστότητά μου μίαν εκ των πολυτιμοτέρων παρακαταθηκών, την οποίαν αποκομίζω εκ της θητείας μου εις την Πατριαρχικήν Αυλήν.

Ταύτα και άλλα πολλά ήσαν τα μαθήματα, τα οποία εδιδάχθην, Παναγιώτατε, εις την μεγάλην Ακαδημίαν της Πατριαρχικής Αυλής.

Κατέβαλα πάσαν προσπάθειαν να εκμάθω και αφομοιώσω όσον το δυνατόν περισσότερα εξ αυτών, και προσφεύγω εις την επιείκειαν και εις την πατρικήν Σας ανοχήν δι’ όσα υστέρησα, υποσχόμενος ότι, ει και εκτός πλέον Πατριαρχικής Αυλής, πλην όμως πάντοτε εντός του σωτηριώδους ιερού περιβόλου του Φαναρίου, θα εξακολουθώ να υπηρετώ τον Πατριάρχην μου και τον άγιον Αποστολικόν και Οικουμενικόν Θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως όση μοι δύναμις με το αυτό πνεύμα μαθητείας.

Παρά τας ελλείψεις μου, προήχθην εις Μητροπολίτην της χηρευούσης Επαρχίας Προύσης, μιας εκ των ιστορικών πόλεων-δορυφόρων της Κωνσταντινουπόλεως, του ασιατικού αντίποδος της Αδριανουπόλεως.

Η εις τας υπωρείας του χιονοσκεπούς Ολύμπου της Βιθυνίας εκτισμένη Προύσα αποτελεί ιεράν πόλιν τόσον δια τους ορθοδόξους χριστιανούς, λόγω της κατασπάρτου παρουσίας ιερών ασκητηρίων και μονών επί του Ολύμπου, όσον και δια τους μουσουλμάνους, λόγω των εκεί κειμένων τάφων των γεναρχών της οθωμανικής δυναστείας Σουλτάνων Osman και Orhan.

Πολλοί εκ των προκατόχων μου Επισκόπων Προύσης κοσμούν την Θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν ως Άγιοι, είτε Ιερομάρτυρες, είτε Όσιοι, είτε Θεοφόροι Πατέρες Οικουμενικών Συνόδων.

Επικαλούμαι τας προς Κύριον πρεσβείας των εν Αγίοις Αλεξάνδρου, Πατρικίου, Γεωργίου, Τιμοθέου και Θεοκτίστου Επισκόπων Προύσης, καθώς και εκείνας των Προυσαέων Μαρτύρων Ακακίου, Μενάνδρου και Πολυαίνου, τόσον υπέρ εμού, όσον  και υπέρ των απανταχού της γης διεσπαρμένων τέκνων της Μητροπόλεως Προύσης.

Ο ακμάζων πνευματικώς, εκκλησιαστικώς και υλικώς ορθόδοξος χριστιανικός πληθυσμός της πόλεως ενεποίησεν ιδιαιτέραν εντύπωσιν και εις τον σήμερον εορταζόμενον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν, οι δε εθνικοί ευεργέται Ζαρίφης και Ευστάθιος Ευγενίδης αντηγωνίζοντο δια την ίδρυσιν και την συντήρησιν εν τη περιοχή εκπαιδευτηρίων του Γένους.

Κρίμασιν οις Κύριος μόνος οίδεν, η Προύσα, το επίνειον αυτής τα Μουδανιά, η Τρίγλια, η Συγή και οι Ελεγμοί, αι κύριαι περιοχαί της εκκλησιαστικής περιφερείας Προύσης, εξεκενώθησαν βιαίως, οι δε επιζήσαντες εγκατεστάθησαν εις την Ελλάδα, ένθα ανεγεννήθησαν εκ της τέφρας τη χάριτι και βοηθεία της εκ Τριγλίας ιεράς θαυματουργού εικόνος της Παναγίας της Επισκέψεως.

Προσκυνών την περίπυστον αυτήν εικόνα της Θεομήτορος και εκζητών την βοήθειάν της εις την εν τοις εφεξής πορείαν μου, υποκλίνομαι ενώπιον των ψυχών πάντων των απ’ αιώνος θεοφιλώς εν Προύση αρχιερατευσάντων και πάντων των κατά τας πονηράς συστροφάς της ιστορίας οδυνηρώς εκριζωθέντων εκ της γενεθλίου γης τέκνων της λαχούσης μοι Μητροπόλεως.

Και νυν, Παναγιώτατε, αναλαμβάνων την ευθύνην της περιπύστου ταύτης Επαρχίας του Θρόνου, εν δοξολογίαις προς τον ουτωσί ελεήσαντά με Κύριον, στρέφω τον νουν μου, την σκέψιν και τους οφθαλμούς μου προς την Υμετέραν Σεπτήν Κορυφήν, εις ην μετά Θεόν οφείλω τα πάντα, ίνα εν συγκινήσει βαθεία και κατανύξει καρδίας εκφράσω τας πολλάς υικάς μου ευχαριστίας και κατασπασθώ εν ευγνωμοσύνη την τιμίαν Υμών δεξιάν.

Είτα, ευχαριστώ τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμον, τον όλως τιμητικώς δια την ελαχιστότητά μου αναλαβόντα τοιαύτην έκτακτον αποδημίαν, ίνα δια της υψηλής Αυτού παρουσίας και πατρικής προσευχής ενισχύση με κατά την ανάληψιν της προκειμένης μοι ιεράς διακονίας, ομού μετά της τιμίας συνοδείας Αυτού.

Μετά ταύτα, στρέφομαι μετά σεβασμού προς τα μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, τα τιμήσαντά με δια της ομοφώνου ψήφου αυτών, υποκλινόμενος εν ευγνωμοσύνη και εν ευχαριστίαις δια την επιδειχθείσαν προς το πρόσωπόν μου τοιαύτην ευμένειαν και επιείκειαν.

Επίσης ευχαριστώ και πάντας τους αγίους Αρχιερείς τους παρεδρεύσαντας εις την Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον καθ’ όλην την διάρκειαν της εν τη Αρχιγραμματεία διακονίας μου δια την φιλοστοργίαν, την οποίαν μου επέδειξαν, δια τας καλάς συμβουλάς των και την πολύτιμον βοήθειάν των εις το έργον της ευθύνης μου.

Ευχαριστώ ακόμη δια την όλως τιμητικήν των παρουσίαν

Τον Εκπρόσωπον και λοιπά μέλη της εντίμου Ελληνικής Κυβερνήσεως.

Τον Εκπρόσωπον της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως

Τας εντίμους διπλωματικάς αρχάς.

Τους εκπροσώπους των Εκκλησιών Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, Ρωσσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Γεωργίας και Κύπρου,

Τους προσελθόντας και συλλειτουργήσαντας η συμπροσευχηθέντας αγίους Αρχιερείς,

Τας Πρυτανικάς Αρχάς του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Τον Εκπρόσωπον της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας

Τον Εκπρόσωπον της Συροϊακωβιτικής Εκκλησίας

Τον Εκπρόσωπον της Αρμενικής Εκκλησίας

Την Πατριαρχική Αυλήν εν τω συνόλω της, με επί κεφαλής τον Σεβ. Μητροπολίτην Καλλιουπόλεως και Μαδύτου κ. Στέφανον,

Τους εκπροσώπους των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους Μεγίστης Λαύρας, Βατοπαιδίου, Διονυσίου, Παντοκράτορος, Αγίου Παύλου, Ξενοφώντος και Γρηγορίου, καθώς και των Ιερών Πατριαρχικών και Σταυροπηγιακών Μονών Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Πάτμου, Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω, Χρυσοπηγής Χανίων και Τιμίου Προδρόμου Ακριτοχωρίου

Τους αγαπημένους γονείς μου Βασίλειον και Νάντιαν

Τα αδέλφια μου Εδουάρδον, Παύλον και Ξενοφώντα μετά των οικογενειών αυτών

Τους συγγενείς μου πρόσφυγας εκ της Ανατολικής Θράκης και εξ Αντιοχείας

Τους συναδέλφους μου Κοσμήτορα και Καθηγητάς της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, τους φοιτητάς και τας φοιτητρίας μου,

Τους αγαπητούς εκπροσώπους των απανταχού Προυσαέων, Τριγλιανών και Μουδανιωτών

Πάντας τους πατέρας, αγαπημένους φίλους και φίλες, εκλεκτούς συνεργάτας εις τα Πατριαρχεία, εκπαιδευτικούς, κοινοτικούς παράγοντας και πάντα συμπολίτην και συμπολίτισσαν.

Παναγιώτατε, επί τη «αποφοιτήσει» μου εκ της Σχολής του Φαναρίου, κατακλείων τους ευχαριστηρίους μου τούτους λόγους, επιθυμώ να εκφράσω την ολοκάρδιον ευχήν όπως συντόμως αξιωθώμεν να καθοσιώσωμεν νέους ευέλπιδας της Εκκλησίας αποφοίτους της Θεολογίας εις την Ιεράν ημών Θεολογικήν Χαλκίτιδα Σχολήν, της οποίας την επαναλειτουργίαν ελπίζομεν και αναμένομεν ως επιστέγασμα των αόκνων προσπαθειών της Υμετέρας Σεπτής Κορυφής.

Τέλος, ως ταπεινός ποιμενάρχης μιας εν ερειπίοις κειμένης Επαρχίας του Θρόνου εν Βιθυνία, επιτρέψατέ μοι να αποστείλω εγκάρδιον χαιρετισμόν και ταπεινήν αρχιερατικήν ευχήν και ευλογίαν προς πάντας τους όπου γης Προυσαείς, Τριγλιανούς και Μουδιανιώτας, και, εις επίλογον, να παραθέσω ελπιδοφόρους τινάς στίχους του ποιητού Γεωργίου Σεφέρη, ποιηθέντας εξ αφορμής της παραμονής αυτού εν Προύση:

«Χτυπώντας μέρα νύχτα την αρμύρα

κανείς δεν άλλαξε τη μοίρα·

χτυπώντας το σκοτάδι και το φως

κανείς δεν άλλαξε το φονικό.

Αλλά το φως μπορεί να ξαναγίνει·

απάνω στις βαριές παλάμες

μπορεί να ξαναπέσουν οι καρποί.

Μπορεί ν’ ανθίσει πάλι το αίμα».

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ:

Μεγάλας και χαρμοσύνους ημέρας ζη η Μήτηρ Εκκλησία εις τας αρχάς της εφετεινής Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής δια της ήδη τελεσθείσης εις αρχιερέα χειροτονίας του ημετέρου Πρωτοσυγκέλλου αγίου Καλλιουπόλεως και Μαδύτου και της σήμερον τελουμένης αναλόγου χειροτονίας του αγίου Προύσης και δια των λοιπών εν τοις Πατριαρχείοις επαξίων προαγωγών.

Η ενίσχυσις του σώματος της ενταύθα Ιεραρχίας του Θρόνου δια δύο αξίων νέων στελεχών αποδεικνύει τον δυναμισμόν του Ιερού ημών Κέντρου και την αποφασιστικότητά του να υπερβαίνη τας εκάστοτε δυσχερείας και, κατά την κλασσικήν πλέον έκφρασιν του μακαριστού Χαλκηδόνος Μελίτωνος, να εξάγη από τα χείριστα δεδομένα το άριστον δυνατόν.

Ο Θρόνος ούτος ο κατάστικτος τοις μώλωψιν αποδεικνύεται και πανσθενουργός και επιβιώνει δια των αιώνων και ακτινοβολεί και απολαύει διεθνώς και διεκκλησιαστικώς κύρους και σεβασμού και διακονεί τα εαυτού τέκνα, τον χριστιανισμόν ολόκληρον και τον πανανθρώπινον πολιτισμόν. Και πύλαι Άιδου ου κατισχύσουσιν αυτού.

Εις την τοιαύτην οικουμενικήν κλήσιν και αποστολήν του το Οικουμενικόν Πατριαρχείον αποκτά ένα νέον πεπροικισμένον και άξιον εργάτην εν τω προσώπω σου, Θεοφιλέστατε εψηφισμένε Μητροπολίτα Προύσης κ. Ελπιδοφόρε.

Μετά τας σπουδάς σου εις την Θεσσαλονίκην και την Βόννην και τον εξοπλισμόν σου με γνώσεις και γλωσσομάθειαν απεφάσισες να έλθης να φοιτήσης εις την Σχολήν του Φαναρίου, εν τη οποία τα θειότατα τελεσιουργούνται και εν τη οποία την πράξιν εύρες εις θεωρίας επίβασιν.

Σε εδέχθημεν ως ευέλπιδα κληρικόν και σε ωνομάσαμεν Ελπιδοφόρον, τιμώντες ούτως ένα των μαρτύρων των εορταζομένων κατά την 2αν Νοεμβρίου, ημέραν της ενθρονίσεως ημών ως Οικουμενικού Πατριάρχου προ δύο δεκαετιών. Και εδικαίωσες το όνομα τούτο, το σπάνιον όσον και συμβολικόν και εκφραστικόν, δια της αποδοτικής επί δεκαεπταετίαν εργασίας σου ως Κωδικογράφου, ως Υπογραμματέως και ως Αρχιγραμματέως της περί ημάς Αγίας και Ιεράς Συνόδου, του ιερού τούτου βουλευτηρίου και ανωτάτου διοικητικού οργάνου της Μητρός ημών Εκκλησίας.

Διήλθες δηλαδή από όλας τας βαθμίδας των ιερών Σεκρέτων συμφώνως προς τον νηΐτην νόμον, προς την αρίστην και ωφελιμωτάτην ιεραρχικήν τάξιν, δια της οποίας εκπαιδευόμενοι και καταρτιζόμενοι οι νεώτεροι κληρικοί προάγονται και αναβιβάζονται εις τα ανώτερα και δυσκολώτερα, διδάσκοντες και αυτοί και καθοδηγούντες τους μετ  αὐτούς, ώστε η παράδοσις να συνεχίζεται και αι γενεαί να διαδέχωνται αλλήλας και το σκάφος της Εκκλησίας να ευθυδρομή.

Αργότερον θα εισέλθης και ως μέλος εις την Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον, αλλ  ἐν τω μεταξύ θα προσφέρης την συμβολήν σου εις διαφόρους συνοδικάς Επιτροπάς, θα αποστέλλεσαι εις διαχριστιανικά και διαθρησκειακά συνέδρια και θα διδάσκης εις την Θεολογικήν Σχολήν του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, της οποίας προσφάτως εξελέγης Αναπληρωτής Καθηγητής.

Αλλά ευχόμεθα και πιστεύομεν ότι θα είσαι πολύτιμον στέλεχος και της ημετέρας Τροφού κατά Χάλκην Ιεράς Θεολογικής Σχολής όταν θα λήξη η βαβυλώνειος αιχμαλωσία της και θα δυνηθώμεν συν Θεώ να την εξαγάγωμεν από την τεσσαρακονταετή αναγκαστικήν απραξίαν και σιωπήν της δια να γίνη το κέντρον της ορθοδόξου θεολογίας από εδώ, από το Κέντρον της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Εν πάση περιπτώσει, θα είσαι εις εκ των λογίων Ιεραρχών, οι οποίοι κατά καιρούς εκόσμησαν το στερέωμα της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και αφήκαν έργα επιστημονικά, λογοτεχνικά, ποιητικά και άλλα, συμβάλλοντα εις την καλλιέργειαν των Γραμμάτων και του πολιτισμού εν τη καθ  ἡμᾶς Ανατολή.

Εξελέγης και χειροτονείσαι σήμερον εν τω Πανσέπτω Πατριαρχικώ Ναώ, εν τω οποίω «συνήχθησαν πολλοί, ώστε μηκέτι χωρείν μηδέ τα προς την θύραν» (Μαρκ. 2, 2). Χειροτονείσαι Μητροπολίτης Προύσης, μιας των διακεκριμένων Επαρχιών του Οικουμενικού Θρόνου, όμως και αυτής αποτελούσης σήμερον μέρος της «Δακρυσμένης Μικρασίας» που δεν έχει ψάλτη ουδέ παπά. Αλλ  ὄχι δια πάντα, όχι εις το διηνεκές.

Η ευρωπαϊκή προοπτική και πορεία της Τουρκίας, την οποίαν πλειστάκις ανεπιφυλάκτως υπεστηρίξαμεν εις διάφορα διεθνή φόρα, δίδει βασίμους ελπίδας ότι και ως προς τούτο αλλαγαί θα γίνουν. Και θα κτυπήσουν σήμαντρα που τώρα είναι σιωπηλά και συ θα ημπορής να μεταβαίνης εις τα «ήρεμα τοπία με τα ελαιόδενδρα της γης της Βιθυνίας», της οποίας Βιθυνίας υπέρτιμος και έξαρχος είσαι πλέον από της σήμερον – και ταύτα πάντα διότι «εξουσίαν έχει ο υιός του ανθρώπου επί της γης», όπως ηκούσαμεν εις το ευαγγελικόν ανάγνωσμα.

Ο συμπροσευχόμενος σήμερον Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος και φίλτατος εν Χριστώ αδελφός κ. Ιερώνυμος γράφει εις πρόσφατον κείμενόν του ότι η πόλις αυτή, η Κωνσταντινούπολις, «δεν είναι μόνο παρελθόν, είναι και παρόν και κυρίως το μέλλον», είναι η πόλις του μέλλοντος από απόψεως κυρίως πνευματικής.

Και συνεχίζει: «Η Κωνσταντινούπολη, χάρη στην παράδοση που διασώζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, έχει όλες τις προϋποθέσεις να δώσει το όραμα σε έναν κόσμο που καταρρέει». Σας ευχαριστούμεν, Μακαριώτατε, δι  αὐτήν την προοπτικήν, δι  αὐτήν την αισιοδοξίαν, δι  αὐτό το όραμα («ω Πόλη, εφτάλοφο όραμα», θα έλεγεν ο Κωστής Παλαμάς). Και επειδή αυτά είναι τα πιστεύματα και τα βιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αυτό συντηρεί και εκφράζει την καθολικότητα και οικουμενικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και κρατεί ζωντανήν την πίστιν και αδούλωτον το φρόνημα του Γένους, εν εσωτερική ελευθερία, ο,τι και αν συμβαίνει γύρω του.

«Το Φανάρι σηκώνει το σταυρό της ιστορίας του και η θυσία του δεν έχει επί ματαίω συντελεσθή». «Στο βράχο της υπομονής προσμένουμε το θαύμα», λέγει ο ποιητής. Εμείς εδώ δεν προσμένουμε το θαύμα, το ζούμε καθημερινώς, δι  αὐτό και είμεθα «και επί τοις δεινοίς ευέλπιδες» (Θουκυδίδης).

Και έρχεται ο Μακαριώτατος να ενισχύση με τους λόγους του που ηκούσαμεν, αλλά και με την αγάπην του, την ελπίδα μας αυτήν και το αγωνιστικόν φρόνημά μας, συμμεριζόμενος και ο ίδιος το θαύμα που βιώνομεν εδώ εις «την εκλαμπροτάτην και περίφημον ταύτην πόλιν και πατρίδα ημών και βασιλεύουσαν των πόλεων», όπως την περιγράφει ο τελευταίος Χριστιανός αυτοκράτωρ της.

Από αυτήν την πόλιν, λοιπόν, «το καύχημα πάσι τοις ούσιν υπό την του ηλίου ανατολήν», θα εκπορεύεται η διακονία σου, Θεοφιλέστατε Εψηφισμένε, προς τους εγγύς και τους μακράν, όπου θα ορίζη εκάστοτε η Μήτηρ Εκκλησία κατά τας ανάγκας αυτής και των τέκνων της. Και βεβαίως θα εκπληρώνης την διακονίαν σου με τα προσόντα και τα εφόδιά σου που ανεφέραμεν, αλλά, δια να είναι αύτη ευάρεστος τω Θεώ και ευπρόσδεκτος τοις ανθρώποις, να την επιτελής και με ιλαρότητα, με σεμνότητα, με ήθος, με ταπείνωσιν, με καρδιά, διότι «δεν βλέπουμε καλά παρά με την καρδιά. Το ουσιώδες είναι αόρατο για τα μάτια». Έτσι μας συμβουλεύει ο Μικρός Πρίγκηψ.

Και είναι καλόν, είναι χρήσιμον, να ακούμε ενίοτε και τους μικρούς! Να έχης πρότυπόν σου τον σήμερον εορταζόμενον μέγαν βυζαντινόν θεολόγον, τον θεόσοφον Παλαμάν, τον οποίον εχαρακτήριζε «το μεθ  ὑπερβολῆς πράον και ταπεινόν, το προς τας επερχομένας εκάστοτε δυσχερείας καρτερικόν και μεγαλόψυχον· το πάσης ηδονής και κενοδοξίας ανώτερον· το της καρτερίας ήρεμόν τε και γαληνόν, και αεί χαρίεν», κατά τον ιερόν Συναξαριστήν.

Και εδώ κατακλείομεν τον λόγον· διότι «ου λέξεων ένεκεν ενταύθα συνεληλύθαμεν». Κατακλείομεν τον λόγον και δίδομεν τόπον εις το μυστήριον.

Τέκνον εν Κυρίω προσφιλέστατον, πρόσελθε δια να λάβης δια των χειρών της ημών Μετριότητος και των συλλειτουργών αγίων αρχιερέων το πλήρωμα της χάριτος της ιερωσύνης. Δια να την μεταδίδης και συ εις άλλους, δια να αγιάζεται ο κόσμος, δια να σώζωνται οι άνθρωποι. Αμήν.