Η ομιλία του Πατριάρχη Αλεξανδρείας στη Σύναξη Προκαθημένων

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 02 Σεπτεμβρίου 2011

Γράφτηκε από τον/την Πατριαρχείο Αλεξανδρείας - 12.45

Διαβάστε την ομιλία του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου στη Σύναξη των Προκαθημένων που πραγματοποιείται από χθες το απόγευμα στο Φανάρι:

«Παναγιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κ.Βαρθολομαῖε, Μακαριώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί, Χαρά μεγάλη καί συγκίνησις βαθυτάτη πληροῖ τήν καρδίαν ἡμῶν ἐν μέσῳ τῆς ἀξιοθέου χορείας Ὑμῶν, τῶν Σεπτῶν Προκαθημένων τῶν Παλαιφάτων καί Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων καί τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τῶν προσελθόντων εἰς τήν Βασιλίδα τῶν Πόλεων ἳνα, ἐπ' εὐκαιρίᾳ τῆς ἐνάρξεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ὑπό τήν προστασίαν τῆς Ὑπερμάχου ἡμῶν Στρατηγοῦ Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τοῦ Φωτιστοῦ καί Ἐφόρου τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, διασκεφθῶμεν ἐπί τῶν κρισίμων περιστάσεων, αἳτινες ἐπηρεάζουσιν, κατά τό μᾶλλον ἢ τό ἧττον, τό ἀκαταπόνητον, ἀκατάβλητον καί ἀπερίτμητον ἔργον τῆς Εὐαγγελικῆς καταρδεύσεως εἰς τάς ἱστορικάς κοιτίδας τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Πρός τιμήν Ὑμῶν, Παναγιώτατε, τοῦ ἀναλαβόντος τήν ἐξαίσιον πρωτοβουλίαν ταύτην, καί ἀνθ΄ ὧν εὐεργεσιῶν ἐτύχομεν ὑφ΄ Ὑμᾶς, ἐπιθυμοῦμεν ὃπως προσφέρωμεν ὡς πελάργησιν τό πρόθυμον καί τό εὐχερές τοῦ λόγου τούτου, ὑπομιμνῂσκοντες δύο σημαντικάς ἐπετείους δι' Ὑμᾶς προσωπικῶς, ἀλλά καί διά τήν Ὀρθοδοξίαν ἐν συνόλῳ. Πεντηκονταετηρίς ὁλόκληρος συνεπληρώθη ἀφ΄ ἧς ἡμέρας ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης τότε μέν Ἴμβρου καί Τενέδου, μετά δέ Ἠλιουπόλεως καί Θείρων καί κατόπιν Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων, ἐχειροτόνησε Ὑμᾶς διάκονον εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τῆς Παναγίας τῆς πολυπάθου Ἴμβρου, δίδων Ὑμῖν τό ὂνομα Βαρθολομαίος, ἳνα τιμήσῃ τήν ἱεράν μνήμην τοῦ Ἰμβρίου λογίου μοναχοῦ Βαρθολομαίου τοῦ Κουτλουμουσιανοῦ. Ἒτι δέ εἰκοσαετηρίς ὁλόκληρος συνεπληρώθη, ἀφ΄ ἧς ἡμέρας ἡ Ὑμετέρα Θεοτίμητος κορυφή, διά τῆς τιμίας καί θεοκινήτου ψήφου τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Ἐνδημούσης Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὁμοθύμως ἀνεδείχθη ὡς ὁ διακοσιοστός ἓβδομος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης, εἰς διαδοχήν τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου κυρού Δημητρίου.

Ἐνώπιον τοῦ ἐνδόξου Πατριαρχικοῦ Ὑμῶν Θρόνου, τῆς θεοσκεπάστου ἀποστολικῆς τῶν εὐαγγελικῶν λειμώνων περιφανοῦς ταύτης σκοπιᾶς, ἣν λαμπρύνετε καί κλεΐζετε, ὑψώνουμεν τόνον φωνῆς, συμπνιγομένης ὑπό τοῦ συναισθήματος τῆς συγκινήσεως, ἰχνηλατοῦντες τό ἐξαίσιον εἰκοσαετές Πατριαρχικόν Ὑμῶν στάδιον, ὃπερ ἀποτελεῖ πρότυπον μιμήσεως διά τούς καλλιεργοῦντας τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. Εἶναι βεβαίως ἐγχείρημα μέγα ὃπως κατορθώσῃ τίς ἐντός βραχυτάτου χρονικοῦ διαστήματος διεξελθεῖν τό εὗρος καί τό μῆκος τῆς καρποφόρου Πατριαρχικῆς δράσεως Ὑμῶν. Ὡς ἐκ τούτου περιορίζομεθα εἰς τήν ἐπιτροχάδην διάνυσιν τῆς ἀπεράντου ἀποστάσεως τοῦ καρποβριθοῦς τούτου λειμῶνος, ἐν τῷ ὁποίῳ ἁπλοῦται χρυσίζουσα ἐξ ἀκτινοβολίας ἠθικῆς καί πνευματικῆς ἡ δρᾶσις Ὑμῶν, ἀκροθιγῶς πως ἐγγίζων τά ἒκδηλα σημεία μακρᾶς περιόδου Πρωθιεραρχικῆς σταδιοδρομίας, ἅτινα ἐν ἐπεκτεινομένῳ συναθροισμῷ ἀπαρτίζουν σταθμόν μέγαν καί ἐπίζηλον θρησκευτικῆς, ἐκκλησιαστικῆς καί κοινωνικῆς δημιουργίας.

Περιβληθείς κατ΄ ἀξίαν τόν Πατριαρχικόν μανδύαν καί πιστεύων ὃτι τό Πατριαρχικόν διάδημα γέμει τοσούτων ἀκανθῶν καί μόχθων, ἀπεδείχθητε ἔμπειρος πηδαλιούχος καί ἀτρόμητος οἰακοστρόφος τῆς Πρωτευθύνου Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, τῆς ἐγγυητρίας τῆς ἐνότητος καί τῆς κανονικῆς εὐρρυθμίας τῆς ὑπ’ οὐρανόν Ὀρθοδοξίας, οὐδόλως ἀφιστάμενος τῶν πατρώων παραδόσεων καί διαπρυσίως ὑπερασπιζόμενος τήν καταλλαγήν διά τῆς συνεξηγήσεως καί τῆς συμπορεύσεως. Στοιχῶν εἰς τό Ἀποστολικόν παράδειγμα διά τῆς πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως, ἀόκνως ἐκαλλιεργήσατε τὸ πνεῦμα τοῦ εἰλικρινοῦς καὶ ἐν ἀγάπῃ, τοῦ ἄνευ ὀρίων ἀλλά μετά Πατερικῶν ὃρων διαλόγου μεταξὺ τῶν χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν καί ἀδιαπραγματεύτως ἐκηρύξατε εἰς τά πλαίσια πλήθους διεθνῶν συναντήσεων τήν ἀδήριτον ἀνάγκην ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων μεταξύ ὃλων τῶν Θρησκειών ὡς ἀπαραίτητον προϋπόθεσιν ἀναλήψεως κοινῶν δράσεων καί πρωτοβουλιῶν πρός διαμόρφωσιν τοῦ μέλλοντος τῆς ἀνθρωπότητος.

Στερρῷ τῷ βαδίσματι, μεστῷ τῷ φρονήματι καί δεδοκιμασμένῃ τῇ πολυπειρίᾳ ἐκ τῆς μακρᾶς διαβιώσεως εἰς τόπον ὃπου ἡ Ἐκκλησία διαπλέει σταυραναστασίμως τήν ἀλμυράν θάλασσαν τῶν αἰώνων, ἐνθαρρύνατε τήν προαγωγήν καί την ἐμβάθυνσιν τοῦ διαθρησκειακοῦ διαλόγου, ἄνευ συμβιβασμοῦ εἰς τὰς θρησκευτικὰς ἑκάστου πεποιθήσεις, ὡς ὀχήματος ὁδηγοῦντος εἰς τήν ἀλληλογνωριμίαν καί την ἄρσιν τῶν προκαταλήψεων, εἰς τήν ἀλληλοκατανόησιν καί τήν προσέγγισιν τῶν ἀτόμων καί τῶν λαῶν, τῶν δημιουργηθέντων ὑπό τοῦ ἱδίου Θεοῦ καί κατοικούντων ἐν τῇ κτίσει Αὐτοῦ.

Ἀσυγκρατήτῳ ἐνεργητικότητι καί συντόνῳ δραστηριότητι, συνεβάλλατε εἰς τήν ἐμπέδωσιν τοῦ ρόλου καί τῆς προοπτικῆς τῆς πίστεως ὡς ζωτικῆς συνισταμένης διά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν συγχρόνων προβλημάτων τῆς κοινωνικής ἀδικίας, τῆς ἀνισορροπίας τοῦ ραγδαίως παγκοσμιοποιούμενου κόσμου, τοῦ φονταμενταλισμοῦ καί τοῦ ρατσισμοῦ, τῆς καταπατήσεως τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν, τῆς βίας καί τῶν πολεμικῶν συρράξεων ἐν ὀνόματι τῆς θρησκείας. Ἐν ταπεινώσει καί ἀπολύτῳ ἐμπιστοσύνῃ εἰς τήν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ, ἐλαλήσατε ἀγαθά εἰς τάς καρδίας τῶν ἱσχυρῶν τῆς γῆς ὑπέρ τῶν ἀδυνάτων καί τῶν ἀδικουμένων ἄνευ διακρίσεων, τειχῶν καί ἀποκλεισμῶν, καί ἀπεστείλατε μήνυμα αὐστηρόν περί τῆς ἀνάγκης ἐξανθρωπισμοῦ τῆς πολιτικῆς καί δημιουργίας μιᾶς κοινωνίας ἀλληλεγγύης ὡς ὑποχρέωσιν ἱεράν ἔναντι τῶν ἐπερχομένων γενεῶν.

Σκεπτομένῃ τῇ διανοίᾳ, αἰσθανομένῃ τῇ ψυχῇ καί ἀμφιλαφῇ τῇ καταρτίσει, προορατικῶς διελαλήσατε καί σιδηρᾷ θελήσει διεκυρήξατε τήν εὐθύνην τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος καί τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐν γένει ὡς μοχλοῦ ἐνθαρρύνσεως καί ἐπιταχύνσεως τῶν ἀναγκαίων ἀλλαγῶν πρός τήν κατεύθυνσιν τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος, τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ἀφουγκραζόμενος καί ἐνστερνιζόμενος τά μηνύματα τῶν καιρῶν, κατεστήσατε ἐναργῶς σαφές ὃτι ἡ οἰκολογική κρίσις δέν εἶναι ἀντιμετωπίσιμος ἄνευ τῆς συμβολῆς ὃλων ἀνεξαιρέτως τῶν ἀνθρώπων παντός θρησκεύματος καί πάσης φυλῆς. Ἀπηυθύνατε ἐπανειλημμένως ἐκκλήσεις πρός τήν διεθνήν κοινότητα, ὃπως ἀναλάβῃ γενναίας δεσμεύσεις διά τήν ἀποτροπήν τῶν δυσμενεστέρων ἐπιπτώσεων τῆς ἀλλαγῆς τοῦ κλίματος εἰς βάρος τῆς κοινῆς θεοσδότου φυσικῆς κληρονομίας. Καίτοι κορυφαῖος δαδοῦχος τῆς Ὀρθοδοξίας, διερχόμενος τήν ὑπ' οὐρανόν καί διαχέων μέχρις ἐσχάτων τό ἀνέσπερόν αὐτῆς φεγγοβόλημα, ἀγρύπνως ἐμεριμνήσατε, ἀδιαλείπτως ἐξηγορεύσατε καί χριστομιμήτως ἐνηργήσατε ὑπέρ τῆς πολυμεροῦς προαγωγῆς τῆς προαιωνίου ἐστίας τῆς Ἐσταυρωμένης Μητρός Ἐκκλησίας, τῆς ἱερᾶς κιβωτοῦ τῶν τιμαλφῶν θρησκευτικῶν καί πολιτιστικῶν παραδόσεων τοῦ Γένους καί τοῦ ποιμνίου Αὐτῆς, τῆς Ὀμογενείας τῆς Πόλης. Ὡς ὁ ποιμήν ὁ καλός, ὃστις δέν παρέχει, κατά τόν Ψαλμῳδόν, "ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς του, οὐδέ τοῖς βλεφάροις του νυσταγμόν καί ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις του", δέν ἐφείσθητε κόπων, μόχθων καί ἀγώνων οὐχί πρός διεκδίκησιν προνομίων καί ἱδιαιτέρας μεταχειρίσεως, ἀλλά πρός ὑπεράσπισιν δικαιωμάτων ἀπορρεόντων ἐκ τῆς προγονικῆς κληρονομιᾶς.

Οἱ ἀγῶνες Ὑμῶν ἐνθυμίζουν εἰς ἡμᾶς τά μεγάλα ἀναστήματα τῶν Πατριαρχῶν παρελθόντων αἰώνων, τά ὁποῖα εὐθαρσῶς ὠρθοῦντο ὡς ἀκροπόλεις καί τείχη ἐρυμνά, πρό τῶν ὁποίων ἐθραύοντο τά ὑπό τῶν ἀντιξόων πνοῶν καί ρευμάτων ἐγειρόμενα καί μυκώμενα κύματα.

Ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στεναχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν κόποις, ἐκρατήσατε τό Φανάρι ὁλοφώτεινον, τηλαυγῖζον νυχθημερόν εἰς τήν οἰκουμένην τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ζωῆς καί τῆς αἰωνιότητος. Ὡς παιδευόμενος καί μή θανατούμενος, ὡς λυπούμενος ἀεί δέ χαίρων, ὡς πτωχός πολλούς δέ πλουτίζων, ὡς μηδέν ἔχων καί πάντας κατέχων, ἐσυνεχίσατε ἐπί τά ἲχνη τῶν Πατέρων, δέν παρηκούσατε τάς ἐπιταγάς τοῦ ἱστορικοῦ χρέους, δέν παρεδώσατε τήν ἐλπίδα καί φιλοπόνως ἠγωνίσασθε πρός ἀναστήλωσιν τῆς πατρογονικῆς πίστεως, τῶν ναῶν καί τῶν λοιπῶν σεβάσματων τοῦ Γένους, στερεᾷ τῇ πεποιθήσει ὃτι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ οὐδέ συρρηγνύεται, οὐδέ ἐλαττοῦται συνεπείᾳ περιορισμῶν ἀριθμητικῶν ἢ περιστάσεων καιρικῶν. Παναγιώτατε, Τό πολύμοχθον καί πολυσχιδές Πατριαρχικόν Ὑμῶν στάδιον κεῖται ἐκτάδην πάντων ἡμῶν καί τό τεράστιον καί πολλαχῶς εὐεργετικόν καί δημιουργικόν Ὑμῶν ἔργον αὐξανόμενον κατά γεωμετρικήν πρόοδον ἀκμῆς, ἀναβιβάζει Ὑμᾶς εἰς ἐκκλησιαστικήν μορφήν καί φυσιογνωμίαν ὑπέροχον καί ἀπαράμμιλον. Ἡ Ὑμετέρα εἰκοσαετής ἐκκλησιαστική, κοινωνική καί καθ' ὃλου ἀνθρωπιστική δρᾶσις δίδει τό δικαίωμα εἰς Ὑμᾶς ὃπως ἐγκαυχηθῇτε – «ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω», κατά τόν Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν – ὃτι ὑπήρξατε ὁ Ποιμήν ὁ καλός, ὁ ἀληθῆς πνευματικός Πατήρ, ὁ πραγματικά μετά πατρικῆς στοργῆς καί ἐνδιαφέροντος ἀποβλέψας πρός τούς πάντες καί τά πάντα.

Πρός Ὑμᾶς ἀφιερώσαντες τῶν φθεγμάτων τήν ἀπαρχήν καί εἶτα τῶν ρημάτων τήν πληθύν, πρός Ὑμᾶς καταθέτομεν καί τῶν καταληγόντων λόγων τό ἐπισφράγισμα. Ἐμμείνετε τῷ μεγάλῳ καί θεαρέστῳ ἔργῳ Ὑμῶν ἐν πίστει καί ὑπομονῇ, ἐν καρτερίᾳ καί αὐταπαρνήσει. Ἒχετε μεθ' Ὑμῶν τήν κραταιάν ἀντίληψιν τοῦ ἂνωθεν ἐνδυναμοῦντος Ὑμῶν Θεοῦ καί τήν πρόθυμον ἐπικουρίαν τοῦ ἀφωσιωμένου εἰς τό σεπτόν Ὑμῶν πρόσωπον ἐνζήλου ποιμνίου Ὑμῶν. Πατριαρχεύετε ἔνεκεν ἀληθείας καί πραότητος καί δικαιοσύνης. Ζῆτε ἐπί μήκιστον, ἳνα ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἀπολαμβάνῃ αἲγλην καί εὒκλειαν, καί τό Γένος ἀγαθωσύνην καί δόξαν.

Ἱκετεύετε δέ τόν Ὓψιστον Θεόν ὃπως ἐπιβλέπῃ ἐξ οὐρανοῦ καί καταρτίζῃ τήν Ἄμπελον ταύτην, ἥν ἐφύτευσεν ἡ δεξιά Του καί ἐνεπιστεύθη εἰς τήν ἄγρυπνον φροντίδα ἡμῶν, τῶν διαποιμαινόντων τάς Ἀποστολικάς κοιτίδας τῆς Ὀρθοδοξίας, οἵτινες προσευχόμεθα πρός τόν Ἀρχιποίμενα Χριστόν ὃπως διαφυλάττῃ Ὑμᾶς σῶον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καί ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς Εὐαγγελικῆς ἀληθείας. Ἀμήν!»