Μήνυμα Οικουμενικού Πατριάρχη για το περιβάλλον

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 31 Αυγούστου 2008

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr

Σεπτόν Πατριαρχικό μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, επί τη ημέρα προσευχής υπέρ του φυσικού περιβάλλοντος.

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ

ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ ΚΥΡΙΟΥ
ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

«τη γαρ ματαιότητι η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα,

αλλά δια τον υποτάξαντα, [...]

οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει

και συνωδίνει άχρι του νυν» (Ρωμ. η  20,22)

Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

 

Δια μίαν εισέτι φοράν, εις την αρχήν του νέου εκκλησιαστικού έτους, καλούμεθα να αναλογισθώμεν, μετά καινών εν Χριστώ πνευματικών δυνάμεων και ιδιαιτέρας ευαισθησίας, την κατάστασιν του ευφόρου πλανήτου ημών και να αναπέμψωμεν ιδιαιτέρας προσευχάς δια την προστασίαν του σύμπαντος κόσμου.

 

Πολλά έχουν αλλάξει, αφ’ ης στιγμής ο αοίδιμος προκάτοχος ημών Πατριάρχης Δημήτριος απεφάσισε, προ δύο και πλέον δεκαετιών, να καθιερωθή η 1η Σεπτεμβρίου ως ημέρα προσευχής υπέρ της διατηρήσεως της καλώς ποιηθείσης υπό του Θεού κτίσεως.

 

Δια της αναλήψεως της πρωτοβουλίας εκείνης ο αείμνηστος προκάτοχος ημών απεσκόπει εις την αποστολήν προειδοποιητικού μηνύματος περί των ολεθρίων συνεπειών εκ της κακής χρήσεως του περιβάλλοντος. Επεσήμαινεν ότι, εν αντιθέσει προς τας πλείονας των λοιπών μορφών της ανθρωπίνης κατά χρήσιν παραβατικής συμπεριφοράς, η ρύπανσις του φυσικού περιβάλλοντος δύναται να προκαλέση τεραστίαν και μη αναστρέψιμον ζημίαν, δια της καταστροφής απασών σχεδόν των μορφών ζωής επί του πλανήτου.

 

Την εποχήν βεβαίως εκείνην, η προειδοποίησις αύτη ίσως να ήχησεν ως υπερβολική εις τα ώτα ωρισμένων σκεπτικιστών, αλλά υπό το φως των όσων σήμερον διαπιστώνομεν, καθίσταται πλέον φανερόν ότι οι λόγοι του ήσαν προφητικοί.

 

Σήμερον, οι επιστήμονες, οι ασχολούμενοι με το φυσικόν περιβάλλον, απεριφράστως τονίζουν ότι η παρατηρουμένη κλιματική αλλαγή δύναται να διαταράξη και να καταστρέψη ολόκληρον το οικολογικόν σύστημα, το οποίον συντηρεί ουχί μόνον το ανθρώπινον είδος αλλά και άπαντα τον θαυμαστόν, αλληλοεξαρτώμενον υπό μορφήν αλύσεως, κόσμον των ζώων και των φυτών.

 

Αι επιλογαί και αι ενέργειαι του κατά τα άλλα πεπολιτισμένου συγχρόνου ανθρώπου έχουν οδηγήσει εις την θλιβεράν ταύτην κατάστασιν ήτις συνιστά ουσιαστικώς ηθικόν και πνευματικόν πρόβλημα, το οποίον γλαφυρώς είχε προεκθέσει, εξάρας την οντολογικήν κυρίως διάστασίν του, ο ουρανοβάμων Απόστολος Παύλος εις την προς Ρωμαίους επιστολήν, δεκαεννέα αιώνας πριν, ειπών «τη γαρ ματαιότητι η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα, αλλά δια τον υποτάξαντα, [...] οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν» (Ρωμ. η  20,22).

 

Εις το σημείον όμως τούτο, οφείλομεν να είπωμεν ότι η σήμερον προβαλλομένη πνευματική και ηθική διάστασις του οικολογικού προβλήματος, συνιστά, είπερ ποτε και άλλοτε, κοινήν συνείδησιν πάντων των ανθρώπων, ιδιαιτέρως των νέων, οι οποίοι, συν τοις άλλοις, συνειδητοποιούν ότι σύμπασα η ανθρωπότης έχει κοινήν μοίραν.

 

Ολονέν μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων κατανοεί ότι η καταναλωτική των συμπεριφορά, η προσωπική εκάστου συμβολή εις την παραγωγήν συγκεκριμένων προϊόντων η η απόρριψις ετέρων άπτεται ευρυτέρων παραμέτρων εχουσών ου μόνον ηθικήν αλλά και εσχατολογικήν διάστασιν.

 

Ολονέν μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων αντιλαμβάνεται ότι η αλόγιστος χρήσις των φυσικών πόρων, η άμετρος κατανάλωσις ενεργείας, συμβάλλει εις την κλιματικήν αλλαγήν, επίπτωσιν έχουσαν εις την ζωήν και την ύπαρξιν του συνανθρώπου, του πλησίον, της εικόνος του Θεού, και ως εκ τούτου αποτελεί αμάρτημα.

 

Ολονέν και περισσότεροι άνθρωποι χαρακτηρίζουν ως εναρέτους η φαύλους αυτούς οι οποίοι αντιστοίχως χειρίζονται ευλόγως η παραλόγως τα πράγματα της κτίσεως.

 

Αντιστρόφως, όμως, ανάλογος προς την ευαισθητοποίησιν των ανθρώπων επί του οικολογικού προβλήματος τυγχάνει, δυστυχώς, η εικών την οποίαν εμφανίζει σήμερον ο πλανήτης μας. Ιδιαιτέρως ανησυχητικόν είναι το γεγονός ότι τα πτωχότερα και πλέον ευάλωτα μέλη της ανθρωπίνης κοινωνίας υφίστανται τας συνεπείας περιβαλλοντικών προβλημάτων τα οποία αυτά δεν εδημιούργησαν.

 

Από της Αυστραλίας μέχρι του Κέρατος της Αφρικής καταφθάνουν πληροφορίαι περί παρατεταμένης ανομβρίας, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την ερημοποίησιν ευκράτων και παραγωγικών άλλοτε περιοχών και την εξ αυτής απειλήν των εκείσε κατοικούντων πληθυσμών εκ του φάσματος της πείνης και της δίψης.

 

Από της Λατινικής Αμερικής μέχρι της καρδίας της Ευρασίας λαμβάνομεν αναφοράς περί της τήξεως των παγετώνων από τους οποίους εκατομμύρια ανθρώπων εξαρτώνται δια την προμήθειαν ύδατος.

 

Η καθ’ ημάς Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, στοιχούσα τω παραδείγματι του αειμνήστου προκατόχου ημών Πατριάρχου Δημητρίου, εργάζεται αόκνως υπέρ της ευαισθητοποιήσεως όχι μόνον της κοινής γνώμης αλλά και των καταστάντων άρχειν επί της γης, διοργανούσα Οικολογικά Συμπόσια, ασχολούμενα κυρίως με την κλιματικήν αλλαγήν και την διαχείρισιν των υδατίνων πόρων.

 

Απώτερος σκοπός της προσπαθείας ταύτης τυγχάνει η μελέτη της σχέσεως των οικοσυστημάτων της γης και του τρόπου εκδηλώσεως του φαινομένου της υπερθερμάνσεως του πλανήτου και του ανθρωπογενούς αντικτύπου. Δια των επιστημονικών τούτων συναθροίσεων, εις τας οποίας συμμετέχουν εκπρόσωποι διαφόρων χριστιανικών εκκλησιών και θρησκειών ως και διαφόρων κλάδων του ανθρωπίνου επιστητού, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον επιθυμεί να πήξη  μίαν στερράν πρωτοποριακήν συμμαχίαν μεταξύ θρησκείας και επιστήμης, ερειδομένην επί της θεμελιώδους αρχής ότι δια να επιτευχθή ο στόχος - η διάσωσις του φυσικού περιβάλλοντος- αμφότεραι αι πλευραί οφείλουν να επιδείξουν διάθεσιν αλληλοσεβασμού και συνεργασίας.

 

Δια της συνεργασίας θρησκείας και επιστήμης εις Συμπόσια διοργανωθέντα εις διαφόρους περιοχάς του κόσμου, επιθυμεί να συμβάλη εις την ανάπτυξιν μιας περιβαλλοντικής ηθικής, η οποία θα πρέπει να καταδείξη ότι η χρήσις του κόσμου και η απόλαυσις των υλικών αγαθών πρέπει να είναι ευχαριστιακή, να συνοδεύεται με δοξολογίαν προς τον Θεόν, ενώ η κατάχρησις του κόσμου και η δίχα αναφοράς εις τον Δημιουργόν μετοχή εις αυτόν τυγχάνει εφάμαρτος, εφάμαρτος ενώπιον του Ποιητού και Θεού αλλά και ενώπιον του ποιήματος και συνανθρώπου.

 

Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

 

Γνωρίζομεν ότι η κτίσις, ως συμπεσούσα μετά του πεπτωκότος εκ του αρχαίου κάλλους ανθρώπου, συνωδίνει και συστενάζει∙ γνωρίζομεν, επί πλέον, ότι η κατά χρήσιν, η κατά παρέκκλισιν, η παραβατική και εγωϊστική συμπεριφορά του ανθρώπου συμβάλλει εις την καταστροφήν της συμπασχούσης και συνυποκειμένης εις την φθοράν του κτιστού φύσεως∙ γνωρίζομεν ότι η καταστροφή αύτη συνιστά εν τη πράξει αυτοκαταστροφήν, διο και καλούμεν πάντα άνθρωπον, οιασδήτινος ιδιότητος, να μένη εις την κατά φύσιν χρήσιν όλων των κτισμάτων της δημιουργίας «ευχαριστών τω ποιήσαντι και δεδωκότι αυτώ τα πάντα Θεώ”, Ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.

 

,βη  Σεπτεμβρίου α

 

+ Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος

Αγαπητός εν Χριστώ αδελφός

και διάπυρος προς Θεόν ευχέτης