Ομιλία Οικουμενικού Πατριάρχη στην Θρονική Εορτή

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 30 Νοεμβρίου 2008

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr 19:54

Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Walter Kasper, εκπρόσωπε της Α. Αγιότητος του Πάπα και Επισκόπου Ρώμης κυρίου Βενεδίκτου

του 16ου, μετά της τιμίας υμών συνοδείας,

 

Μετά πολλής εν Κυρίω χαράς και αγαλλιάσεως χαιρετίζομεν την παρουσίαν και συμμετοχήν υμών και εις τον εφετεινόν εορτασμόν της ιεράς μνήμης του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, ιδρυτού της καθ' ημάς αγιωτάτης Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

 

Ευχαριστούμεν από καρδίας τον λίαν αγαπητόν ημίν αδελφόν Προκαθήμενον της εν Ρώμη αγιωτάτης Εκκλησίας κύριον Βενέδικτον, διότι ηγαθύνθη να αποστείλη υμάς ενταύθα, κομιστάς του αδελφικού αυτού μηνύματος αισθημάτων αγάπης και τιμής, άτινα και ανταποδίδομεν από μέσης καρδίας, ευχόμενοι αυτώ και τη αγιωτάτη αδελφή Εκκλησία Ρώμης πάσαν από Θεού ευλογίαν και χάριν.

 

Κατέστη ήδη από δεκαετιών έθος ιερόν η ανταλλαγή επισκέψεων αντιπροσωπειών των Εκκλησιών ημών κατά τας θρονικάς εορτάς αλλήλων.

 

Οι αοίδιμοι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών ημών Πατριάρχης Αθηναγόρας και Παύλος ο Στ' καθιέρωσαν το πρώτον το έθος τούτο εμφορούμενοι υπό της ζωηράς επιθυμίας όπως αι Εκκλησίαι ημών, επί χιλιετίαν όλην εν διαστάσει και ενίοτε εν οξεία αντιθέσει, ως μη ώφελε, διατελούσαι, εισέλθωσιν εις περίοδον διαλόγου αγάπης και αληθείας ,επί τω τέλει της αποκαταστάσεως της εν τη πρώτη μ. Χ. χιλιετία πλήρους αυτών ενότητος.

 

Υπό της αυτής ζωηράς επιθυμίας διακατεχόμενοι και οι σήμερον εμπεπιστευμένοι υπό του ελέους του Θεού την ηγεσίαν των Εκκλησιών ημών συνεχίζομεν τον διττόν τούτον διάλογον, της αγάπης δηλονότι και της αληθείας, εναποθέτοντες την έκβασιν αυτού εις το Πανάγιον Πνεύμα, το οδηγούν «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιω. 16, 13) και εις τον μόνον αυξάνοντα τον σπόρον ημών Θεόν (Α' Κορ. 3, 6-7).

 

Την πορείαν του διττού τούτου Διαλόγου ανυστάκτως και από του ιερού τούτου Κέντρου παρακολουθούντες, χαίρομεν και συγχαίρομεν επί τη αισία συνεχίσει και προόδω αυτού, του μεν διαλόγου της αγάπης αποκαθαίροντος τας σχέσεις ημών εκ πάσης προσηλυτιστικής η άλλης ενεργείας αντικειμένης εις το πνεύμα του αμοιβαίου σεβασμού και της αγάπης, του δε διαλόγου της αληθείας συνεχίζοντος δια της επί τούτο συσταθείσης Μικτής Διεθνούς Επιτροπής το δυσχερές και επίπονον έργον αυτού υπό την συμπροεδρείαν και της υμετέρας αγαπητής Σεβασμιότητος, την οποίαν και επί τούτω συγχαίρομεν και ευχαριστούμεν.

 

Κατά την ανάγνωσιν της εκ του ιερού Ευαγγελίου του Ιωάννου περικοπής – κατά την τελεσθείσαν σήμερον Θείαν Λειτουργίαν – ηκούσαμεν πόσον ισχυρός υπήρξεν ο μετά του Κυρίου δεσμός των αυταδέλφων Μαθητών Ανδρέου και Πέτρου.

 

Αφού διήλθε μετ' άλλου τινός μαθητού, πιθανώς του Ιωάννου, μίαν ολόκληρον ημέραν συνομιλών και αναστρεφόμενος μετά του Κυρίου εις το κατάλυμα Αυτού – οποίον, αληθώς, και όντως μέγα προνόμιον! – ο Ανδρέας σπεύδει να αναγγείλη εις τον Πέτρον μετά χαράς ότι «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν», και να παρουσιάση αυτόν εις τον Κύριον.

 

Η σκηνή είναι όντως συγκλονιστική και αποφασιστικής σημασίας, δι' όσα θα ηκολούθουν εις το μέλλον. Πέτρος και Ανδρέας, αδελφοί κατά σάρκα, κατέστησαν την στιγμήν εκείνην και αδελφοί εν Χριστώ, ενωθέντες τόσον μετ' Αυτού όσον και μετ' αλλήλων δια δεσμών ακαταλύτων.

 

Ότε δε μετά την εις ουρανούς Ανάληψιν του Κυρίου και την επιφοίτησιν του Αγίου Πνεύματος την ημέραν της Πεντηκοστής εξήλθον ευαγγελιζόμενοι τους λαούς καθιστάμενοι μάρτυρες του Αναστάντος Χριστού, ο μεν Πέτρος έφθασε μέχρι Ρώμης καθαγιάσας δια του αίματος αυτού την εκεί Εκκλησίαν, ο δε Ανδρέας διήλθε, κατά την αρχαίαν παράδοσιν, εκ Βυζαντίου, ιδρύσας την Εκκλησίαν εν τω τόπω, όστις επρόκειτο αργότερον, θεία προνοία, να καταστή η Νέα Ρώμη, η Πόλις του Κωνσταντίνου.

 

Ούτως οι δύο αδελφοί, Πέτρος και Ανδρέας, καίτοι ηκολούθησαν διάφορον γεωγραφικώς πορείαν εν τη μαρτυρία του Ευαγγελίου, παρέμειναν ηνωμένοι εν τη ιστορία δια του δεσμού των Εκκλησιών ημών, Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως.

 

Τον σύνδεσμον τούτον μεταξύ των δύο Αποστόλων, όστις εκκινεί ως βιολογικός δεσμός, δια να καταστή δεσμός πνευματικός εν τω αυτώ Κυρίω, και καταλήξη ως δεσμός Εκκλησιών, καλούμεθα να έχωμεν αδιαλείπτως κατά νουν, καθώς πορευόμεθα προς την αποκατάστασιν της πλήρους ενότητος των Εκκλησιών ημών.

 

Τιμώντες σήμερον τον Απόστολον Ανδρέαν τιμώμεν συγχρόνως και τον αδελφόν αυτού Πέτρον. Και ως δεν είναι δυνατόν ο Πέτρος και ο Ανδρέας να νοηθούν κεχωρισμένοι απ' αλλήλων, ούτω δεν είναι επιτρεπτόν αι Εκκλησίαι Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως να συνεχίσουν πορευόμεναι εν διαιρέσει.

 

Οφείλομεν, όθεν, να άρωμεν εκ του μέσου ημών τας συσωρευθείσας επί μίαν χιλιετίαν ακάνθας εις τας σχέσεις των Εκκλησιών ημών, τόσον εις ζητήματα πίστεως, όσον και εις θέματα απτόμενα της δομής και διοικήσεως της Εκκλησίας.

 

Εις τούτο έχομεν πολύτιμον οδηγόν την κοινήν ημών παράδοσιν των επτά Οικουμενικών Συνόδων και της πρώτης μ. Χ. χιλιετίας, εκ της οποίας θα αντλήσωμεν τας βασικάς αρχάς και τα κριτήρια, δια των οποίων θα αποκαθάρωμεν όσα η χιλιετία της απ' αλλήλων αποξενώσεως ημών συνεσώρευσεν επιτείνουσα την μεταξύ ημών απόστασιν.

 

Εις τούτο καλούμεθα όχι μόνον, ως προείπομεν, εκ σεβασμού προς την ιεράν μνήμην των δύο Πρωτοκλήτων Αποστόλων, εκ των οποίων αντλούν την υπόστασιν αυτών αι Εκκλησίαι ημών, αλλά και εκ του χρέους ημών έναντι του συγχρόνου κόσμου, ο οποίος, σπαρασσόμενος υπό ποικίλων συγκρούσεων, έχει κατεπείγουσαν ανάγκην του μηνύματος της καταλλαγής, το οποίον έφερεν ο Ιδρυτής της Εκκλησίας δια του Σταυρού και της Αναστάσεώς Του.

 

Είναι προφανές ότι εάν το μήνυμα τούτο δεν γίνη σεβαστόν υφ' ημών των ιδίων των χριστιανών, η επίδρασις αυτού εις τον σύγχρονον άνθρωπον θα παραμένη δυσχερής.

 

Η Εκκλησία οφείλει να είναι πάντοτε εις θέσιν να επαναλαμβάνη προς πάντας τους λόγους του Φιλίππου προς τον Ναθαναήλ, τους οποίους ηκούσαμεν σήμερον εις την ευαγγελικήν περικοπήν: «έρχου και ίδε» (Ιω. 1, 47). Τότε μόνον ο λόγος της θα είναι πειστικός, όταν δύναται να δώση, πρώτη εκείνη, το παράδειγμα της καταλλαγής και της αγάπης.

 

Εν τω πνεύματι τούτω και μετά τοιούτων σκέψεων και αισθημάτων χαιρετίζομεν και πάλιν την εν τω μέσω ημών παρουσίαν της τιμίας αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της πρεσβυτέρας Ρώμης και της Αυτού Αγιότητος του Προκαθημένου αυτής προσφιλούς ημίν αδελφού Πάπα Βενεδίκτου, δεόμενοι του Κυρίου όπως ευλογήση και κατευθύνη την πορείαν των Εκκλησιών ημών εις την εκπλήρωσιν του αγίου Αυτού θελήματος.

 

Αμήν.