Προσλαλιά Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 09 Δεκεμβρίου 2008

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έκανε της εξής Προσλαλιά κατά την Εξόδιο Ακολουθία, αοιδίμου Πατριάρχου Μόσχας και Πασών των

Ρωσιών κυρού Αλεξίου Β΄.

 

ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ ΤΗΣ Α.Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

 

«Εγώ γαρ ήδη σπένδομαι και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε· τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα...» (Β’ Τιμ. 4, 6-8).

Οξυβελές άγγελμα διέτρησε κατ’ αυτάς την καρδίαν της υπ’ ουρανόν Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, επί τη αδοκήτω εκδημία του γεραρού Προκαθημένου της αδελφής εν Ρωσία Αυτοκεφάλου Εκκλησίας, αγαπητού αδελφού και συλλειτουργού ημών κυρού Αλεξίου.

 

Προτάσσομεν εις τον κατά την περίστασιν αποχαιρετιστήριον λόγον ημών τους ως άνω επικαίρους λόγους του Ουρανοβάμονος Αποστόλου, καθ’ ότι φρονούμεν απολύτως ότι έχει αδιατάρακτον συνέχειαν η μαρτυρική ομολογία και αένναον εκφοράν και δυναμικήν της υγιαινούσης πίστεως, ως καταδεικνύουσι περιτράνως τα κατά καιρούς χριστοτερπή πρόσωπα τα ακολουθούντα εμπράκτως το σωτήριον παράδειγμα αυτού.

 

Βεβαίως δεν υπάρχει απόλυτος ταύτισις μεταξύ Παύλου και τούτων, αλλά δυνάμεθα να ποιήσωμεν την προσέγγισιν ταύτην, δεδομένου ότι πανταχού ακατάβλητοι μαχηταί αίρουν ανυποστόλως τον σταυρόν του καλού αγώνος και συνεχίζουν οιονεί την αυτήν αποστολήν δια μέσου των αιώνων.

 

Ως αγωνιστής ο αποιχόμενος αδελφός τυγχάνει άξιος αποδέκτης των λόγων τούτων και της αναμονής του στεφάνου. Ο ίδιος μετά σεμνότητος και μετριοπαθείας εβημάτισεν εις την πολυστένακτον ατραπόν της υψηλής και λίαν ευθυνοφόρου πρωθιεραρχικής αυτού διακονίας.

 

Αλλ’ ημείς, καλώς γινώσκοντες την πρωτοστατικήν συμβολήν του εις την αναζωογόνησιν και στερέωσιν της διατρήτου εκ των πληγών εκλογάδος, εις ην εμπνευσμένον ηγήτορα έθεσεν αυτόν η προνοιακή μέριμνα του Αρχιποίμενος Κυρίου, δυνάμεθα να θέσωμεν εις την εκφοράν των χειλέων του τους λόγους τούτους του Αποστόλου Παύλου, ως ευχαριστίαν τω Θεώ, διότι έδωκεν εν τω προσώπω του κατηξιωμένου τούτου Πρωθιεράρχου αξιομίμητον παράδειγμα εις τον αγωνιζόμενον λαόν Του.

 

Ο αείμνηστος Πατριάρχης Αλέξιος επηδαλιούχησε δεξιώς την Εκκλησίαν του και ηδυνήθη να εξαγάγη την Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ρωσίας εκ του περιωρισμένου κύκλου των εσωτερικών αυτής αγκυλώσεων.

 

Ως απλούς Ιεράρχης, προτού να ανυψωθή εις την προκεχωρημένην ταύτην έπαλξιν της Πατριαρχικής καθέδρας, συνήντησε την πείσμονα και φανατικήν αντιπαλότητα της εχθρικής εξουσίας. Το γεγονός τούτο εμπέδωσεν εις την καρδίαν του την πεποίθησιν του ισοβίου ανυποχωρήτου αγώνος και την προσμονήν της σταυροδυνάμου απορροής των τεκμηρίων της αναστάσεως.

 

Και η μακαρία ελπίς της μαρτυρικής ταύτης αποκαραδοκίας και προσμονής, επετεύχθη επί των ημερών της πεπνυμένης Πατριαρχείας αυτού, ότε εξέλιπε πλέον το ελεεινόν θέαμα, ο έβλεπον επί μακράν σειράν ετών οι μαρτυρικοί προκάτοχοί του, ήτοι «την Ιερουσαλήμ ηδαφισμένην και τους υιούς Σιών, τους τιμίους και ισοστασίους χρυσίω, πορευομένους εν αιχμαλωσία και μυριάδας πίπτοντας, και κάμνουσαν την γην τοις αίμασι και τοις πτώμασι», ίνα κατά τον μέγιστον προκάτοχον ημών, άγιον Γρηγόριον τον Θεολόγον και ημείς είπωμεν.

 

Κυκλούντες σήμερον το σεπτόν σκήνωμα αυτού, εν μέσω πενθηφόρου Εκκλησίας, ομολογούμεν και λέγομεν· ως φοβερά τα έργα Κυρίου· εν τω πλήθει της δυνάμεώς Του εψεύσθησαν οι εχθροί Αυτού· είδομεν τα έργα Αυτού και έγνωμεν ότι φοβερός υπέρ τους υιούς των ανθρώπων· οι οφθαλμοί Αυτού επέβλεψαν επί την αιματοπόρφυρον ταύτην μάνδραν και οι παραπικράναντες τον χριστώνυμον λαόν του ουχ υψώθησαν προς πλήρη αυτού αφανισμόν, αλλ’ ο Κύριος των κυριευόντων έθετο τας ψυχάς των απολειφθέντων εις ζωήν και εξήγαγεν αυτούς εις αναψυχήν· εσκέπασεν ο εν φιλανθρωπία ανείκαστος από συστροφής πονηρευομένων και οικτειρήσας απέδωκεν αυτώ Πατριάρχην μεγαλουργόν και οτρηρόν εν τοις σκάμμασιν, ίνα την μωλωπισμένην άμπελον ακεραιώση και τας κλονουμένας συνειδήσεις επιστηρίξη με την ακένωτον δύναμιν της απεριορίστου αγάπης και της καρτεροψύχου αυτού ανοχής.

 

Ανεδείχθη τω όντι ανακαινιστής και εκφαντορικός λαμπτήρ πίστεως εν έργοις και λόγοις, εν αγαστή συνεργία ευρισκόμενος με τας εκασταχού αδελφάς Ορθοδόξους Εκκλησίας.

 

Προσέβλεπεν εις την καθ’ ημάς Πρωτόθρονον Εκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως ως μήτραν αναγεννήσεως του υπερόχου λαού, ου την ποιμασίαν κενωτικώς εξετέλει. Οσάκις αναφύονται νέφη εις τας αρμονικάς σχέσεις των δύο Εκκλησιών, αύται αποκαθίστανται υπό της ουρανοφοίτου πνοής της αγάπης και της ερειδομένης επί των ιερών κανόνων ιεραρχικής των πραγμάτων διατάξεως.

 

Εξετίμα υπερβαλλόντως την ιεραποστολικήν μαρτυρίαν ην εν καιρώ απέδωκεν η Μήτηρ Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως επί την αγιοδόξαστον ταύτην γην της Ρωσίας, διο και ωμολόγει αυτήν ως πρωταίτιον και βασικόν συντελεστήν της επιτευχθείσης ενταύθα αναγεννήσεως.

 

Εν τω αυτώ πνεύματι επεκοινώνει πάντοτε και η Μήτηρ Εκκλησία μετ’ αυτού. Παρηκολουθήσαμεν και εξητάσαμεν πολλάκις τον διαμορφούμενον βίον της απειροπληθούς ταύτης Εκκλησίας επί των ημερών της πεπνυμένης Πατριαρχείας του. Ευχάριστοι εκπλήξεις επί εκπλήξεων ήσαν αι εντυπώσεις ημών· τελεία και πειθαρχική και καρποφόρος οργάνωσις της Εκκλησίας· ευπρεπείς και περικαλλέστατοι Ιεροί Ναοί και περίπυστοι Ιεραί Μοναί, εν αις ασκούνται χιλιάδες μοναχοί και μοναχαί· Ακαδημίαι Θεολογικαί, Ιερατικαί Σχολαί και Σεμινάρια και εν γένει όλα εκείνα, δια τα οποία δέον όπως σεμνύνηται πάσα καλώς γεωργηθείσα Ορθόδοξος Εκκλησία· τα είδομεν και τα εξετιμήσαμεν δεόντως.

 

Ο υφιστάμενος μεταξύ ημών και της πολυευφόρου ταύτης Εκκλησίας πνευματικός σύνδεσμος ηύξανεν ολονέν και περισσότερον και προσέδιδε την ουρανόδροσον απόγευσιν της ορθοδόξου βιοτής εις την αυχμώσαν παγκόσμιον κοινωνίαν της σήμερον.

 

Τον ιερόν τούτον σύνδεσμον ενίσχυσε και ο θερμουργός εν έργοις αγαθοίς αποιχόμενος Πατριάρχης, μετά του οποίου είχομεν την ανεκλάλητον χαράν να ευρεθώμεν προσφάτως εις κοινήν συνιερουργίαν τόσον εν Κιέβω της Ουκρανίας, όσον και εν τη Βασιλίδι των Πόλεων.

 

Ουδέν το ανησυχητικόν προεμήνυε την αδόκητον ταύτην και αλγεινήν δια σύμπασαν την Εκκλησίαν εξέλιξιν. Όμως, άλλως έδοξε τω Κυρίω· ο ακάματος Πατριάρχης Αλέξιος έφθασεν ως άνθρωπος εις το υπό του Κυρίου τεθέν πάσιν ανθρώποις κοινόν πέρας του βίου. Έκλεισε την λαμπράν εκκλησιαστικήν του σταδιοδρομίαν αγωνισθείς εν η ετάχθη θέσει ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού.

 

Αναλογιζόμενοι ημείς οι περιλειπόμενοι την έκβασιν της αναστροφής αυτού μεθ’ ημών και την εμπνευσμένην πηδαλιουχίαν υπ’ αυτού της περιβλέπτου ταύτης νηός της κατά Ρωσίαν Εκκλησίας, ας διερωτηθώμεν εάν είναι ορθόν να δεσπόζη καταλυτικώς εις την παρούσαν συνάθροισιν η θλίψις.

 

Όταν η Εκκλησία προπέμπη εν μέλος αυτής εκλεκτόν και δη άγαν καρποφορήσαντα Πρωθιεράρχην, όστις ομολογουμένως μέχρι τελευταίας στιγμής ευρίσκετο εν εγρηγόρσει πνευματική, η οδύνη μεταμορφούται εις πένθος χαροποιόν και η θλίψις του απορφανισμού εις χαρμολύπην, πλήρη ειρήνης.

 

Ο λόγος του Κυρίου, εις τον οποίον εστήριξε την ύπαρξίν του και την πολύπλαγκτον διακονίαν του ο μακαριστός δίδει εντελώς διαφορετικάς διαστάσεις εις το σημερινόν γεγονός· «πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται· και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ, ου μη αποθάνει εις τον αιώνα».

 

Αμήν.