Θρονική εορτή του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 09 Νοεμβρίου 2009

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 12:04

Ο Άγιος Ιάκωβος, ο οποίος ονομάζεται και Αδελφόθεος, είναι ο πρώτος ιεράρχης

της Εκκλησίας Ιεροσολύμων.

 

Είναι εκείνος, τον οποίον εγκατέστησεν ο ίδιος ο Κύριος εις το επισκοπικόν αξίωμα της διαποιμάνσεως της Μητρός των Εκκλησιών. Το γεγονός τούτο πιστοποιεί η Εκκλησία εις το κοντάκιον της εορτής του Αγίου Ιακώβου: «Ο του Πατρός Μονογενής Θεός Λόγος, επιδημήσας προς ημάς επ' εσχάτων των ημερών, Ιάκωβε θεσπέσιε, πρώτόν σε ανέδειξε των Ιεροσολύμων, ποιμένα και διδάσκαλον και πιστόν οικονόμον των μυστηρίων των πνευματικών, όθεν σε πάντες τιμώμεν, απόστολε».

 

Δια τον λόγον τούτον το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων διατηρεί απ' αρχαιοτάτων χρόνων ιερόν ναόν προς τιμήν του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου παρά τον Ναόν της Αναστάσεως. Δια των βαθμίδων του Ναού τούτου έχει την εσωτερικήν πρόσβασιν αυτής η Αγιοταφιτική Αδελφότης προς τον Ναόν της Αναστάσεως.

 

Ο Ναός ούτος έχει παραχωρηθή υπό του Πατριαρχείου εις την αραβόφωνον Ορθόδοξον Κοινότητα αυτού των Ιεροσολύμων, ίνα χρησιμεύη ως ο καθεδρικός ναός αυτής με τας ακολουθίας εις την Αραβικήν γλώσσαν.

 

Δια τον λόγον τούτον, άμα τη λήξει της εορτής εις το Πατριαρχείον ο Επιτροπος του Αγίου Ιακώβου παραδίδει τας κλείδας του Ναού εις τον Πατριάρχην ως σημείον αναφοράς και υπακοής και ο Πατριάρχης πάλιν επιδίδει αυτώ ταύτας.

 

Εις τον ναόν τούτον εωρτάσθη πανηγυρικώς και εφέτος υπό του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων η μνήμη του Αγίου Ιακώβου.

 

Αφ' εσπέρας ετελέσθη Μέγας Εσπερινός μετ' αρτοκλασίας, χοροστατούντος του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου του Γ'.

 

Ανήμερα της εορτής ετελέσθη Όρθρος και θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος της Α.Θ.Μ. του Πατριάρχου Θεοφίλου και συλλειτουργούντων Αυτώ των Αρχιερέων του Θρόνου, Ιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου καί Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Αγιοταφιτών ιερομονάχων και των εφημερίων του ιερού ναού οικονόμου π. Ήσσα Φουάδ και πρεσβυτέρου π. Φάραχ Νταμπούρ.

 

Κατανυκτική, μυσταγωγική και αγιαστική ήτο η θ. Λειτουργία χάρις εις το λειτουργικόν ήθος του Αρχιθύτου και των συλλειτουργών Αυτώ, χάρις εις το βυζαντινόν μέλος της χορωδίας του Πατριαρχείου εις την Ελληνικήν και αυτής του Ιερού Ναού εις την Αραβικήν και χάρις εις την ευσέβειαν του χριστεπωνύμου πληρώματος, ελληνοφώνου, αραβοφώνου και ρωσοφώνου εις την διάλεκτον, ομοφώνου όμως εις την ορθόδοξον πίστιν.

 

Εις το ποίμνιον τούτο εκήρυξε τον θείον λόγον ο Μακαριώτατος έχοντα ως έπεται:

«Χαίρε Σιών Αγία Μήτηρ των Εκκλησιών Θεού κατοικητήριον, συ γαρ εδέξω πρώτη άφεσιν αμαρτιών δια της Αναστάσεως» (Στιχ. Πλ. δ').

 

Αγαπητοί μου αδελφοί, ευσεβείς χριστιανοί, ευλαβείς προσκυνηταί,

 

Χαίρει σήμερον η Αγία Σιών, η Αγία Πόλις Ιερουσαλήμ δηλονότι η Εκκλησία Ιεροσολύμων, η οποία ανεδείχθη το κατοικητήριον του Θεού και η μητέρα όλων των Εκκλησιών.

 

Χαίρει, επαναλαμβάνομεν, η Εκκλησία των Ιεροσολύμων επί τη σημερινή εορτή μνήμης του Αγίου ενδόξου αποστόλου Ιακώβου του αδελφοθέου και πρώτου Ιεράρχου Αυτής. Χαίρει η Αγία των Ιεροσολύμων Εκκλησία, διότι το κατοικητήριον του Θεού, το θείον οικοδόμημα, το οποίον είναι θεμελιωμένον επί του σταυρικού αίματος του Σωτήρος ημών Χριστού, αλλά και επί του συσταυρικού αίματος του Αγίου αποστόλου Ιακώβου παρατείνει αδιακόπως την φωτιστικήν, αγιαστικήν και σωτηριώδη αποστολήν αυτού εν τω κόσμω και δια τον κόσμον εις τους αιώνας.

 

Το δε κατοικητήριον και οικοδόμημα του Θεού δεν είναι άλλο από τον μονογενή Θεού Λόγον του Πατρός, τον επιδημήσαντα επ' εσχάτων των ημερών προς ημάς τους ανθρώπους, τον Χριστόν, και αναδείξαντα Ιάκωβον τον θεσπέσιον, πρώτον των Ιεροσολύμων ποιμένα και διδάσκαλον και πιστόν οικονόμον του μυστηρίου του πνευματικού.

 

Τούτον τον Άγιον απόστολον εγκατέστησεν ο Χριστός επί του θρόνου της βασιλείας και της δικαιοσύνης Αυτού κατά τον Απόστολον Παύλον, ακολουθούντα τον ψαλμωδόν: «Προς δε τον υιόν λέγει: ο θρόνος σου ο Θεός εις τον αιώνα του αιώνος• ράβδος ευθύτητος η ράβδος της βασιλείας σου• ηγάπησας δικαιοσύνην και εμίσησας ανομίαν• δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου» (Εβρ. α', 8-9).

 

 

Αυτόν ακριβώς, αγαπητοί μου αδελφοί, τον θρόνον της βασιλείας του Θεού, αλλά και της δικαιοσύνης Αυτού εκόσμησε ο σήμερον τιμώμενος Άγιος Ιάκωβος, ο οποίος εγένετο πρώτος Επίσκοπος των Ιεροσολύμων, χειροτονηθείς παρ' αυτού του Σωτήρος ημών Χριστού.

 

Αυτός δε πρώτος έγραψε και εξέθετο την θείαν Λειτουργίαν, παρ' Αυτού του Χριστού ταύτην διδαχθείς, ως μας πληροφορεί ο συναξαριστής αυτού. Αυτός επίσης πρώτος συνεκάλεσε την εν Ιεροσολύμοις σύνοδον των Αγίων Αποστόλων, θεμελιώνοντας ούτως τον εν Αγίω Πνεύματι συνοδικόν θεσμόν της διοικήσεως της Εκκλησίας του Χριστού. «Τον νόμον της ζωής τη Εκκλησία του Χριστού τέθεικας, ζωοποιώ Πνεύματι, συνομοθετών και φθεγγόμενος», λέγει ο υμνωδός αυτού.

 

Τον νόμον δε τούτον, τον της ζωής της Εκκλησίας, επεσφράγισε ο Άγιος Ιάκωβος με τον μαρτυρικόν αυτού αίμα, γενόμενος ούτω κήρυκας και μιμητής του Πάθους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «Σε Κύριε», αναφωνεί ο υμνωδός, «φωνή ελευθέρα εκήρυξεν, ο δίκαιος αδελφός σου, μιμητής τε του πάθους, εγένετο κτεινόμενος».

 

 

Τον νόμον τον της ζωής της Εκκλησίας, τουτέστιν τον Σωτήρα και λυτρωτήν Χριστόν ευηγγελίσατο και ευαγγελίζεται ο Απόστολος Ιάκωβος έργω τε και λόγω, τόσον δια του μαρτυρίου αυτού όσον και δια της καθολικής αυτού επιστολής. «Ον έτεκες εν σαρκί Παρθενομήτορ», αναφωνεί πάλιν ο υμνωδός, «εκ Πατρός λάμψαντα, τούτον, Αγνή, Ιάκωβος, ως Θεόν των όλων εκήρυττε και εμαρτύρει».

 

Τούτον τον Απόστολον του Θεού και Σωτήρος ημών Χριστού, τον γενόμενον αυτόπτην και μάρτυρα του εν τόπω και χρόνω φανερωθέντος μυστηρίου της Εκκλησίας και μάλιστα της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, παρακαλέσωμεν ημείς οι πιστοί, εορτάζοντες την σεπτήν μνήμην αυτού, ίνα ελευθερώση ημάς από των παθών και των πταισμάτων ημών, δια δε των πρεσβειών αυτού αξιώση ημάς της άνω μεθέξεως και του ανεσπέρου φωτός, Αμήν».

 

Εις την Λειτουργίαν μετέσχε και ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος εις τα Ιεροσόλυμα κ. Σωτήριος Αθανασίου.

 

Μετά την θ. Λειτουργίαν, των κωδώνων του Ναού της Αναστάσεως κρουομένων, ο Πατριάρχης και οι συλλειτουργοί ενδεδυμένοι και ψάλλοντες, ανήλθον δια των βαθμίδων του Αγίου Ιακώβου εσωτερικώς προς την αυλήν του Μοναστηριακού Ναού των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.

 

Ενταύθα κατά την τάξιν ανέμενον οι Αρχιερείς του Πατριαρχείου, οι οποίοι και συνηνώθησαν μετά της Πατριαρχικής συνοδείας, ήτις κατηυθύνθη προς το Πατριαρχείον δια της Πύλης του Κεντρικού Μοναστηρίου, κατά τη διάβασιν της οποίας και εδόθησαν τα αρτίδια ευλογίας ενί εκάστω των διερχομένων μετόχων της εορτής.

 

Εις το Πατριαρχείον άμα τη ανόδω εις την αίθουσαν του Θρόνου εγένετο δέησις και εψάλη ο Πολυχρονισμός. Ακολούθως εγένετο η Πατριαρχική προσφώνησις έχουσα ως εξής:

 

«Υποδύς Παρθενομήτορ την σην γαστέρα, ο προ αιώνων Λόγος, γεννηθείς απορρήτως, εκ Πατρός Ιάκωβον Απόστολον δείκνυσιν», λέγει ο υμνογράφος της Εκκλησίας.

 

Τον απόστολον Ιάκωβον, τον επικληθέντα αδελφόθεον δείκνυσιν και ημίν σήμερον η πανηγυρικώς και ευχαριστιακώς τελεσθείσα αυτού μνήμη εν τω επωνύμω αυτού Ναώ παρά τον Ναόν της Αναστάσεως.

 

«Τις βρότειος σος νους, εγκωμίων εφύμνιον, δυνήσεται προσκομίζειν, αρετής λαμπρυνθέντι, ταις χάρισιν, Ιάκωβε»; διερωτάται δια της φωνής του υμνωδού, η Άγία ημών των Ιεροσολύμων Εκκλησία.

 

Και τούτο διότι ο τιμώμενος σήμερον Άγιος απόστολος Ιάκωβος εδωρήσατο ημίν δια του Σωτήρος ημών Χριστού την ιεράν παρακαταθήκην της αποστολικής διαδοχής, ως και του θείου ιερού της Εκκλησίας θεσμού της συνοδικότητος.

 

Η Αγία ημών Εκκλησία, το παλαίφατον Πατριαρχείον Ιεροσολύμων, στοιχούσα εις τον πρώτον Αυτής Ιεράρχην ποιμένα και διδάσκαλον, όστις με το τίμιον αυτού αίμα εσφράγισεν την εν τοις αγίοις τόποις αποστολικήν του Χριστού μαρτυρίαν και κοινωνίαν παραμένει πιστή και ασάλευτος εις την πατρώαν του πρώτου Ιεράρχου Αυτής σωστικήν της Εκκλησίας παράδοσιν, αδιαλείπτως προσευχόμενοι υπέρ ελέους, ζωής, υγιείας και ευσταθείας της γεραράς Αγιοταφιτικής ημών Αδελφότητος, υπέρ ειρήνης και δικαιοσύνης εν τω κόσμω και ιδιαιτέρως τη χειμαζομένη περιοχή ημών. Έτη πολλά εις πάντας Αμήν».

 

Ηκολούθησεν ο εόρτιος ασπασμός, πάντων δοξολογούντων και ευχαριστούντων τω Θεώ, ο οποίος παρέχει εις την Ορθοδοξίαν τοιαύτας ευκαιρίας πνευματικού ανεφοδιασμού και αγιασμού.