Με μια επιστολή έσωσε το κύρος της Εκκλησίας

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 12 Ιανουαρίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Εθνικός Κήρυκας - Θεόδωρος Καλμούκος 01:54

Δεν χρειάστηκε παρά μια επιστολή, για να σπάσει το φράγμα. Μια επιστολή που μοιάζει με ένα φρέσκο, δυνατό μελτέμι ελπίδας για να ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα ύδατα της Εκκλησίας μας και να επισκιάσει την Αρχιεπισκοπία του Δημητρίου αν όχι ακόμα και να την απειλήσει.

Δεν είπε ο Μητροπολίτης Ικονίου Θεόληπτος τίποτα περισσότερο στην ιστορική του πλέον επιστολή στον «Εθνικό Κήρυκα» -δείτε χθεσινό φύλλο- στην οποία ασκεί δριμύτατη κριτική στον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο που δεν συζήτησαν πολλοί -λαϊκοί και κληρικοί- από την Παρασκευή που δημοσιεύτηκε η είδηση της άρνησης του Αρχιεπισκόπου να παρέχει σκέπη σε δυο παιδάκια ελληνικής καταγωγής από την Αφρική, που έμειναν ορφανά από πατέρα και η μητέρα τους είναι βαριά άρρωστη.

Μόνο που ο κ. Θεόληπτος δεν είναι ο οποιοσδήποτε κληρικός. Είναι ένας ιεράρχης του Οικουμενικού Πατριαρχείου που η γεμάτη αγανάκτηση φωνή του παίρνει μια άλλη διάσταση.

Μια επιστολή που με αφορμή το θέμα των δυο ορφανών παιδιών βάζει το χέρι της επί τον τύπον των ήλων στη γενικότερη κατάστασή μας.

Να γιατί τελικά επέζησε και θα επιζήσει ο Ελληνισμός, να γιατί επέζησε και θα επιζήσει η Ορθοδοξία, να γιατί θα επιζήσει και το Πατριαρχείο και θα διατηρήσει τις σχέσεις του με την Ομογένεια της Αμερικής.

Γιατί εκεί που όλα μοιάζουν ισοπεδωμένα, εκεί που κλονίζεται η εμπιστοσύνη, η πίστη, ξεπροβάλει από το ανέλπιστο πουθενά, από τα βάθη της αιωνίου συνείδησης, μια αγέρωχη φωνή, για να βάλει λάδι στο καντήλι της ελπίδας, για να ανατρέψει τον εφησυχασμό, να κρατήσει υπόλογους εκείνους που πιθανόν άθελά τους διαπράττουν σοβαρά λάθη.

Ο Θεόληπτος δεν κάλυψε την οργή του με τον συνηθισμένο...βυζαντινό τρόπο. Και εκεί έγκειται η αξία της επιστολής. Εξέφρασε όλο τον ηθικό αποτροπιασμό του με λόγια που ταιριάζουν σε τέτοιες περιπτώσεις.

Με αποτέλεσμα να περισώσει το ηθικό υπόβαθρο της Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας, του Πατριαρχείου. Με αποτέλεσμα να πείσει και τους πιο κυνικούς παρατηρητές ότι εξακολουθούν και υπάρχουν ακόμα στους κόλπους του Πατριαρχείου εστίες φωτός, αχτίδες ελπίδας έτοιμες να θυσιαστούν, αν χρειαστεί, στο βωμό του χρέους τους.

Έτσι προσέφερε μεγάλη υπηρεσία στο Πατριαρχείο. Το ανύψωσε ηθικά. Το προστάτευσε. Οι λέξεις του κ. Θεόληπτου, ηχούν σαν τις καμπάνες, στο μαραμένο ηθικά κάμπο της οργανωμένης Εκκλησίας: ....» Eφριξα, λυπήθηκα και ντράπηκα που είμαι αρχιερεύς της Ορθοδόξου Εκκλησίας...», γράφει, και προσθέτει... «πού την οδηγούν (σ.σ.: την Εκκλησία) οι ασυνείδητοι ποιμένες της;... Και οι προφάσεις ανόητες και άνευ ουσίας... Εάν δεν είναι σε θέση να βοηθήσει δύο ορφανά παιδάκια δέκα ετών, τότε κακώς παραμένει εις την θέση του... Δεν υπάρχει θέληση διότι έχουμε ξεφύγει από την αποστολή µας... Ντροπή µας».

Έχουν άραγε στην ιστορία χρησιμοποιηθεί από ιεράρχη του Πατριαρχείου ανάλογες λέξεις που να χαρακτηρίσουν δημόσια ένα Αρχιεπίσκοπο Αμερικής; Αμφιβάλλουμε. Απηχεί η επιστολή αυτή τις απόψεις του Πατριάρχη Βαρθολομαίου; Δεν το γνωρίζουμε.

Οφείλουμε όμως να εξετάσουμε και μια άλλη πλευρά για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι: Μήπως ο κ. Δημήτριος απλά υπέγραψε μια επιστολή που κάποιος άλλος συνέταξε χωρίς να τη διαβάσει;

Είναι πολύ πιθανόν, δεδομένου του βαρυφορτωμένου προγράμματός του. Αν όντως συμβαίνει αυτό, τότε τίθεται το ερώτημα: Απαλλάσσεται από την ευθύνη; Δυστυχώς, για όλους μας, όχι.

Τουλάχιστον ας επανορθώσει τώρα, αν δεν είναι αργά. Η ιστορική επιστολή του κ. Θεόληπτου ανοίγει ένα μεγάλο ηθικό και εκκλησιαστικό θέμα. Για να μπορέσει να συνεχίσει το έργο του ο Δημήτριος χρειάζεται την πλήρη δημόσια κάλυψη του Βαρθολομαίου. Θα την έχει;