Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου για τα πενηντάχρονα του Ι.Ν. Παναγίας της Παλλουριώτισσας

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 22 Νοεμβρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Εκ της Αρχιεπισκοπής - 11.03

Μὲ αἰσθήματα βαθύτατης ἐκκλησιαστικῆς συγκίνησης καὶ ἐσωτερικῆς ἐγκαύχησης χαιρετίζω τὶς ἐκδηλώσεις, τὶς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας τῆς Εὐαγγελίστριας – Παλουριώτισσας, προγραμματίζει, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν σεβαστὸ καὶ λίαν ἀγαπητὸ μας πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Γεώργιο Ἀντωνίου.

Ἀναμφισβήτητα, ἡ ἵδρυση τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας τῆς Εὐαγγελίστριας στὴν Παλουριώτισσα, καὶ ἡ τελετὴ τῶν Θυρανοιξίων, ποὺ ἔγινε ἀπὸ τὸν ἀοίδιμο Ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο τὸν Γ΄, στὶς 20 Νοεμβρίου 1963  –  50 χρόνια ἀπὸ σήμερα – ἀποτελοῦν μεγάλους ἐκκλησιαστικοὺς καὶ ἱστορικοὺς σταθμοὺς στὰ δρώμενα τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ  τῆς Κύπρου γενικότερα.

Ἡ ἔνθερμη ἀγάπη τῆς τότε ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν ἀείμνηστο Μιχαὴλ Σολομίδη, ὁ ὁποῖος παράλληλα ὑπῆρξε καὶ μεγάλος εὐεργέτης τοῦ Ναοῦ, παρέδωσε στὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἕνα λαμπρότατο καὶ περικαλλέστατο Ναὸ, ποὺ ἦταν  ὁ μεγαλύτερος καὶ ἐπιβλητικότερος στὴν Κύπρο, γιὰ νὰ ὑμνολογεῖ καὶ νὰ δοξολογεῖ «τὸν Βασιλέα τῆς Δόξης» καὶ νὰ ἐκπληρώνει τὶς λατρευτικές του ὑποχρεώσεις.

Καὶ εἶναι ὄντως περικαλλέστατος ὁ ναὸς τῆς Παναγίας τῆς Παλουριώτισσας, γιατί κτίστηκε στὰ πρότυπα τοῦ μνημειώδους Βυζαντινοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ καύχημα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, κάτω ἀπὸ τὴ σοφὴ καθοδήγηση τοῦ διαπρεποῦς καθηγητῆ τῆς ἀρχιτεκτονικῆς, Γεωργίου Νομικοῦ.

Καὶ ὅπως πολὺ εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ διακεκριμένος καὶ ἐμβριθὴς Θεολόγος  Νικόλαος Βασιλειάδης «Ὁ Χριστιανικὸς ναός, μάλιστα δὲ ὁ Βυζαντινὸς ρυθμός, παριστᾷ « τὴν ἐν Χριστῷ ἕνωσιν οὐρανοῦ καὶ γῆς καὶ τὴν πνευματικὴ ἑνότητα τῆς στρατευομένης μετὰ τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας» οἱ ὁποῖες ἑνώνονται σὲ κοινὴ λατρεία.» 

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Παναγίας τῆς Παλουριώτισσας, ὅπως ἐπικράτησε νὰ λέγεται, ἀπέβη τὸ κέντρο τῆς ζωῆς ὄχι μόνο τῶν κατοίκων τῆς Ἀνατολικῆς Λευκωσίας ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρου τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ.

Ὁ ἱερὸς αὐτὸς Ναὸς  ἀντικατέστησε στὴν πράξη τὸν καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, γιατί ἐδῶ ἔλαβαν χώρα ὅλα τὰ μεγάλα καὶ καθοριστικὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ ἱστορικὰ δρώμενα τῆς νεόδμητης Κυπριακῆς Δημοκρατίας.

Ὁ ναὸς αὐτὸς εἶναι ταυτισμένος καὶ συνδεδεμένος μὲ τὴ ζωή, τοὺς στόχους, τὶς ἀγωνίες, τὶς θλίψεις ἀλλὰ καὶ τοὺς ὁραματισμοὺς τοῦ μεγάλου μας Ἡγέτη Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου τοῦ Γ΄.

Στὸν ἱερὸ αὐτὸ ναὸ ὁ Μακάριος χειροτόνησε πλείστους ἀπὸ τοὺς ἐν Κυρίῳ συνεργάτες του, ὅλων τῶν βαθμῶν. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ πολλοὶ ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς εἶναι πνευματικὰ συνδεδεμένοι μὲ τὸν ἱερὸ Ναὸ τῆς Παναγίας τῆς Παλουριώτισσας.

Κάθε φορὰ ποὺ ἡ Ἐκκλησία Κύπρου εἶχε ἕναν ἐπίσημο Ἀρχιερέα, ὡς ἐπίσημο προσκεκλημένο, στὸ ναὸ αὐτὸ τελοῦσε τὴν ἐπίσημη Θεία Λειτουργία καὶ ἐδῶ ὀργάνωνε τὴν ἐπίσημη ὑποδοχή του.

Τὸν Ἰούλιο τοῦ 1973, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ Ἐθνάρχης τῆς Κύπρου Μακάριος, στὸν περικαλλὴ αὐτὸ ναὸ τῆς Παναγίας τῆς  Παλουριώτισσας, τέλεσε τὸ περίφημο ἐκεῖνο ἀρχιερατικὸ Συλλείτουργο, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς Μείζονος καὶ Ὑπερτελοῦς Συνόδου. Συμμετέσχον δὲ σ’ αὐτὸ δύο Πατριάρχες, ὁ Ἀλεξανδρείας Νικόλαος καὶ ὁ Ἀντιοχείας Ἠλίας, μὲ ἄλλους δεκατέσσερεις Ἀρχιεπισκόπους καὶ Ἐπισκόπους,

Ἀπὸ τὸν ἱερὸ αὐτὸ ναὸ ἐπίσης πέρασαν καὶ λειτούργησαν μεγάλες μορφὲς τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ Πατριάρχες Ρωσίας, Ποιμὴν καὶ Ἀλέξιος, ὁ εὐσεβέστατος Πατριάρχης Σερβίας Παῦλος, ὁ Βουλγαρίας Μάξιμος, ὁ Ἀλεξανδρείας Πέτρος.

Πέρασε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος, ὁ Φιλλανδίας Λέων, ὁ Τσεχίας καὶ Σλοβακίας Χριστοφόρος, ὁ Ἑλλάδος   Χριστόδουλος.

Στὸν περικαλλὴ αὐτὸ ναὸ τελέστηκε ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ Ἐθνάρχη τῆς Κύπρου Μακαρίου, στὶς 3 Αὐγούστου 1977, στὴν ὁποία συνέρρευσαν δεκάδες χιλιάδες πλήθη γιὰ νὰ ἀποχαιρετήσουν, μὲ πόνο ψυχῆς, τὸν λαοπρόβλητο Πρόεδρὸ τους καὶ Ἀρχιθύτη τῆς Κυπριακῆς Ἐκκλησίας.

Ἰδοὺ γιατί εἴπαμε στὴν ἀρχὴ ὅτι ὁ ναὸς αὐτὸς εἶναι συνδεδεμένος μὲ τὰ σπουδαιότερα θρησκευτικὰ καὶ ἱστορικὰ γεγονότα τῆς Πατρίδας μας.

Βεβαίως, τὰ ὅσα ἀναφέραμε εἶναι γεγονότα μεγάλα καὶ ἀξιόλογα. Πέραν ὅμως τούτων, τὸ σπουδαιότερο ἀπὸ ὅλα εἶναι, ἡ τέλεση τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ αὐτὸ ποὺ τελεσιουργεῖται καθ’ ἑκάστη Θεία Λειτουργία:

Ἡ τέλεση τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας

Ἐμεῖς, οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ, ἂς συνειδητοποιήσουμε τούτη τὴ διαχρονικὴ καὶ δογματικὴ ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας.

Τὸ θυσιαστήριο τοῦ κάθε μας ναοῦ βρίσκεται σὲ ἄμεση σχέση μὲ τὸ Ἕνα, τὸ ὑπερουράνιο Θυσιαστήριο, ἐπὶ τοῦ ὁποίου καὶ προσφέρεται ἡ μία αἰώνια καὶ ἀπεριόριστης δυνάμεως καὶ ἀξίας θυσία, ἡ ὁποία ταυτίζεται πλήρως πρὸς τὴ θυσία, τὴν ὁποία, μὲ τὸν σταυρικό Του θάνατο, προσέφερε, μία φορά, γιὰ πάντα, ὁ Κύριος, γιὰ τὴ σωτηρία μας, στὸν φρικτὸ Γολγοθᾶν.

Ἑπομένως, κάθε φορὰ, ποὺ τελεσιουργεῖται τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, σὲ ὁποιονδήποτε ἱερὸ ναό, τὸ ἐπίγειο Θυσιαστήριο ἑνώνεται πλήρως μὲ τὸ Ἕνα, τὸ ὑπερουράνιο Θυσιαστήριο. 

Συνεπῶς πέραν ἀπὸ τὸ κάλλος ἢ τὴ μεγαλοπρέπεια τοῦ κάθε ναοῦ, τὰ ὁποία καὶ ἐπαινετὰ εἶναι καὶ μᾶς γεμίζουν μὲ ἐσωτερικὴ ἐγκαύχηση,  μέσα μας ἂς βιώνουμε τὸ δογματικὸ μεγαλεῖο τῶν Μυστηρίων τῆς πίστεώς μας, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προσφέρει συνεχῶς μὲ τόση στοργὴ καὶ μὲ τόση ἀγάπη, ἀποβλέπουσα πάντα στὴν αἰώνια σωτηρία μας.

Περαίνων, κατὰ πρῶτο,  ἐπιθυμῶ νὰ παρακαλέσω τὸν Κύριο, ὅπως ἀναπαύσει τὶς ψυχὲς  τῶν ἀοιδίμων κτιτόρων τοῦ περικαλλοῦς ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας τῆς Εὐαγγελίστριας – Παλουριώτισσας, καὶ νὰ τὶς κατατάξει ἐν σκηναῖς δικαίων.

Κατὰ δεύτερο νὰ συγχαρῶ θερμὰ ὅλους, ὅσοι ἀόκνως συνεχίζουν τὸ θεοφιλὲς ἔργο τῶν εὐσεβῶν κτιτόρων, καὶ ἰδιαίτερα τὸν πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Γεώργιο Ἀντωνίου, ὁ ὁποῖος μὲ ἔνθεο ζῆλο ὑπηρετεῖ ἀδιαλείπτως στὸν Ναὸ αὐτὸ ἀπὸ τὸ 1973 μέχρι σήμερα, καὶ ὁ ὁποῖος προήγαγε μεγάλως τόσο τὴν κατηχητικὴ του δράση ὅσο καί, ἰδιαιτέρως, τὴν κατασκηνωτικὴ στὴν Ποταμίτισσα, μὲ εὐεργετικότατα γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας ἀποτελέσματα.

Κατὰ τρίτο, ἀπὸ κέντρου καρδίας εὔχομαι ὅπως ὁ Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας Κύριος ἐπευλογεῖ τὸ θαυμάσιο ἐκκλησιαστικὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖται στὸ Ναὸ αὐτό, ποὺ εἶναι ἀφιερωμένος στὴν Παναγία Μητέρα Του, καὶ Σᾶς καταξιώνει ὅλους «εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον»  ἐνώπιόν Του.

Τέλος εὔχομαι σ’ ὅλους τους πιστοὺς  νά βιώνουν καί αὐτοί τήν οὐράνια πνευματική μεταρσίωση τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας: 

«Ἐν τῷ Ναῷ ἑστῶτες τῆς δόξης Σου,
ἐν οὐρανῷ ἑστάναι νομίζομεν».