''Το καλύτερο μνημόσυνο για τον Μακάριο, είναι η προσήλωσή μας στις διαχρονικές παρακαταθήκες''

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 06 Απριλίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr

"Για τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο οι μεγάλες έννοιες τής ζωής του ήταν ο χριστιανισμός και η ελευθερία τού ανθρώπου. Πνευματική αλλά και πολιτική.  Ήταν η πίστη προς τον Χριστό και προς την Πατρίδα. Οι έννοιες αυτές μέσα του, ήταν  όχι μόνο αλληλένδετες αλλά και ταυτόσημες", αναφέρει μεταξύ άλλων ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, σε χαιρετισμό του για ημερίδα προς τιμήν του Εθνάρχη Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:

Όταν στις 13 Αυγούστου τού 1913 ερχόταν στον κόσμο ο κατά κόσμο Μιχαήλ, ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι θα αναδεικνυόταν ο «κόσμος» τής εκκλησιαστικής και πολιτικής ζωής τής Ιστορίας τής Κύπρου.

Ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι  « ο Θεός εκάλεσεν αυτόν εκ κοιλίας μητρός αυτού» ( Γαλ. 1, 15) προκειμένου να πραγματοποιήσει τα όνειρα τού Κυπριακού Λαού και να  γίνει ο σημαιοφόρος και ο ενσαρκωτής των αγώνων του για την πολυπόθητη Ελευθερία.

Ουδείς μπορούσε να προΐδει ότι το μικρό βοσκόπουλο τής Παναγιάς, τής εύανδρης Πάφου, θα αναδεικνυόταν ο νέος ιστορικός Δαυΐδ, ο νέος Ποιμενάρχης ενός μικρού αλλά δυναμικού λαού, που στα σπλάχνα του κυοφορούσε τόσους μεγαλεπήβολους και υψηλούς οραματισμούς.

Ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι θα αναδεικνυόταν ο Εθνάρχης τού νέου Ελληνισμού.

Για τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο οι μεγάλες έννοιες τής ζωής του ήταν ο χριστιανισμός και η ελευθερία τού ανθρώπου.  Πνευματική αλλά και πολιτική.  Ήταν η πίστη προς τον Χριστό και προς την Πατρίδα. Οι έννοιες αυτές μέσα του, ήταν  όχι μόνο αλληλένδετες αλλά και ταυτόσημες.

Ως εκ τούτου, όταν εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, είχε βαθύτατη τη συνείδηση ότι ήταν ταυτόχρονα και ο Εθνάρχης αυτής. Μέσα του ένοιωθε το βαθύ χρέος να οδηγήσει το ποίμνιό του όχι μόνο στην κατά Χριστό ελευθερία αλλά και στο εύδιο λιμάνι τής πολιτικής του ελευθερίας. Γνώριζε καλύτερα από κάθε άλλο ότι η δεύτερη ήταν ο καρπός τής πρώτης.

Τούτος ο στόχος φαίνεται ολοκάθαρα στον ενθρονιστήριο λόγο του, τον οποίο εκφώνησε στις 20 Οκτωβρίου 1950. « … περί εμού δε λέγω, ότι ου δώσω ύπνον τοις οφθαλμοίς μου και τοις βλεφάροις μου νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις μου»( Ψαλμ.131,4) μέχρις ότου εις τον εθνικόν ορίζοντα ροδίση χρυσόπτερος ίρις αγγέλλουσα το φέγγος τής ποθεινής ημέρας τής εθνικής απολυτρώσεως…».

Όλοι οι μετ’ έπειτα αγώνες και θυσίες στις οποίες «ήδιστα εξεδαπανήθη» φανερώνουν το υψηλό αίσθημα τής ευθύνης που είχε μέσα του, όταν έδιδε τη διαβεβαίωση αυτή. Γιατί όντως καθ’ όλη τη διάρκεια τής ζωής του όχι μόνο δεν έδωσε ύπνο στους οφθαλμούς του όχι μόνο δεν έδωσε ανάπαυση στους κροτάφους του αλλά δια πυρός και ύδατος αγωνιζόταν νυχθημερόν για την ελευθερία τής πολυαγαπημένης του πατρίδας.

Καθ’ όλη τη διάρκεια τού ένδοξου απελευθερωτικού μας αγώνα υπήρξε όχι μόνο ο δεξιός οιακοστρόφος αυτού αλλά και ο ένθερμος εμψυχωτής τού αγωνιζόμενου λαού μας. Οι λόγοι του αποτελούσαν  εγερτήρια σαλπίσματα. Αποτελούσαν αστείρευτη πηγή θάρρους και ευψυχίας! Διακήρυττε χαρακτηριστικά.

« Αι μεγάλαι σελίδες τής Ελληνικής Ιστορίας επαναλαμβάνονται σήμερον εις την μαρτυρική νήσο μας. Σελίδες ηρωισμού και αυτοθυσίας. Σελίδες πόνου  και μαρτυρίου. Σελίδες αφαντάστου ψυχικής αντοχής και ηρωικής αντίστασης. Η Ελληνική Δόξα περιφέρει σήμερον υπερηφάνως τα βήματά της εις την Κύπρον…  Η Ελευθερία τής Κύπρου έχει ήδη κριθεί, με την απόφασιν τής θυσίας και την απόφασιν τής νίκης τού λαού μας…». 

Και όταν οι αγωνιστές τής ελευθερίας έπιπταν ηρωικώς μαχόμενοι ή ανέβαιναν υπερήφανοι στο ικρίωμα τής αγχόνης ο λόγος τού Μακαρίου ακουόταν ως επινίκιος ύμνος των θυσιών τού λαού του και ανέψυχε τους πάντες.

«Με την ψυχήν ευθυτενή και την καρδίαν άκαμπτον ατενίζομεν νοερώς το μαρτύριον και τη θυσίαν των, τα οποία είναι δι’ ημάς πηγή ζωής ακενώτου… Δεν θρηνωδούμεν και δεν ολοφυρόμεθα διότι εκείνοι δεν απέθανον… Ζουν και θα ζουν πάντοτε εις την ψυχήν εκείνων, οι οποίοι δεν θα παύσουν ποτέ να πιστεύουν εις τον ηρωισμόν και τη θυσίαν ως την αέναον πηγήν συνεχούς αναγεννήσεως και αναμορφώσεως τού κόσμου… 
 
Με τη σημαία υψηλά θα βαδίσωμεν εμπρός μέχρις ότου έλθη το πλήρωμα τού χρόνου και αναστάσιμος η φωνή τής σάλπιγγος θα εξαγγείλη την ημέρα την μεγάλην… Από τα βάθη των αιώνων θα ανασκιρτήσουν τότε τρισόλβιοι αι ψυχαί χιλιάδων κυπριακών γενεών, αίτινες έζησαν και απέθανον με το όραμα τής Ελευθερίας».

Η πνευματική και πολιτική του ακτινοβολία είναι τόσο μεγάλη και καθοριστική, ώστε, όταν, στις 5 Ιουνίου 1962, επισκέπτεται τις Η.Π.Α.  ο πρόεδρος Κέννεντυ, γεμάτος θαυμασμό και σεβασμό για τον μεγάλο μας Ηγέτη  θρυμματίζει κάθε καθιερωμένο πρωτόκολλο και σπεύδει για να τον υποδεχθεί προσωπικά και με βαθειά εγκαρδιότητα, στη σκάλα τού αεροπλάνου. Εις δε την προσφώνησή του είπε χαρακτηριστικά: «Σάς αναγνωρίζουμε και Σάς θαυμάζομεν Μακαριώτατε, ως  θαρραλέον μαχητήν τής ελευθερίας».

Αυτό και μόνο το γεγονός είναι αρκετό για να καταδείξει τού ανδρός το πολιτικό ανάστημα και μεγαλείο!

Αγαπητοί μου,
 
Χαιρετίζοντας την εκδήλωση αυτή, Σάς καλώ να ενωτισθούμε τους οραματισμούς του και να βιώσουμε το μεγαλείο τής ηρωικής και αγωνιστικής του ψυχής.

Σάς καλώ ακόμη να συνεχίσουμε με την ίδια πίστη και αισιοδοξία τους αγώνες για τους οποίους Εκείνος ανάλωσε τη ζωή Του.

Η προσήλωσή μας στις διαχρονικές παρακαταθήκες που μάς κληροδότησε αποτελεί για τον Μακάριο το καλύτερο μνημόσυνο και για την κλυδωνιζόμενη Πατρίδα μας το οφειλόμενο χρέος.