Συνέντευξη Αρχιεπισκόπου στον "Εθνικό Κήρυκα"

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 21 Δεκεμβρίου 2007

Γράφτηκε από τον/την Θεόδωρος Καλμούκος "Βοστώνη"

Με την φράση "γνωρίζω το μέγεθος της κατάστασης, αλλά δεν το βάζω κάτω. Ελπίζω στην αγάπη του Θεού.

Ας γίνει το θέλημα του", ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος μιλώντας αποκλειστικά στον «Εθνικό Κήρυκα» είπε όλα όσα συνεπάγονται από τον έμπονο και ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά της υγείας του που ανεβαίνει από τον περασμένο Ιούνιο, όταν αισθάνθηκε πόνο και ανησυχία στην κοιλιακή χώρα και εισήλθε στο νοσοκομείο στην Αθήνα. Αισθάνεται δε αναπαυμένος ψυχικά διότι όπως, είπε, "έχω επιτελέσει στο ακέραιο το καθήκον μου".

Ε.Κ: Μακαριώτατε, η Ομογένεια επιθυμεί να πληροφορηθεί εκ χειλέων σας για την πορεία της υγείας σας.

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: "Είναι γνωστό σε όλους το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζω.Ήθελα, εξ αρχής και εξακολουθώ να θέλω, ο λαός μας να γνωρίζει όλη την πορεία αυτής της ιστορίας χωρίς περιστροφές και διάθεση απόκρυψης της αλήθειας. Έχω την αίσθηση και την πεποίθηση ότι οι Εκκλησιαστικοί άνδρες δεν ανήκουμε στον εαυτό μας. Πρωτίστως ανήκουμε στην Εκκλησία και στο πλήρωμά Της και όταν ευτυχούμε και όταν δοκιμαζόμαστε.Έχω εναποθέσει τον εαυτό μου στα χέρια του Θεού και στην επιστημονική γνώση και εμπειρία των ιατρών, προς τους οποίους τρέφω απόλυτη εμπιστοσύνη. Γνωρίζω το μέγεθος της κατάστασης, αλλά δεν το βάζω κάτω. Ελπίζω στην αγάπη του Θεού. Ας γίνει το θέλημά Του".

Ε.Κ: Πόσο σας άλλαξε αυτή η αναπάντεχη δοκιμασία σας και, συγκεκριμένα, πώς θεωρείτε τη σχέση σας με τον Θεό και τους ανθρώπους;

 

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: Ο πόνος μπορεί να ενεργήσει στον άνθρωπο με δύο τρόπους: ή να τον σκληράνει και να τον εξαγριώσει απέναντι στον Θεό και τους ανθρώπους, κάνοντάς τον απόμακρο και αντικοινωνικό ή να τον μαλακώσει, να τον εξανθρωπίσει και να του δώσει την διάθεση να δει τη ζωή και τη σχέση του με τον Δημιουργό και τον συνάνθρωπο με άλλο μάτι.Τα όρια αυτής της διττής προσέγγισης εξαρτώνται από το μέτρο της πίστης. Εκείνος που πιστεύει, που εμπιστεύεται δηλαδή τον Θεό και το θέλημά Του, αντιμετωπίζει τον πόνο, την ασθένεια και την κάθε λογής δοκιμασία, ως επίσκεψή Του. Μπορεί προς στιγμήν να απορεί, να κραυγάζει το μεγάλο "γιατί", αλλά τελικά συνειδητοποιεί πως ό,τι επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας, καλό ή δύσκολο και τραγικό ακόμα, το επιτρέπει για την ωφέλεια και βελτίωσή μας. Σ’ αυτή την περίπτωση ο άρρωστος επιθυμεί την κοινωνία με τους ανθρώπους, θέλει να γίνεται μέτοχος της αγάπης τους, νιώθει ανακούφιση από την αναστροφή μαζί τους.Σε αντίθετη περίπτωση, όταν η πίστη απουσιάζει ή είναι επιδερμική, απουσιάζει, δηλαδή η εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού και ο Θεός μετατρέπεται σε αντίπαλο και αντικείμενο, τότε η αρρώστια σκληραίνει τον άνθρωπο, τον καθιστά απρόσιτο και δύσκολα προσεγγίσιμο.Δοξάζω τον Θεό γιατί, σ’ αυτή την τόσο δύσκολη για την ζωή μου περίοδο, έχει ενισχύσει και ενδυναμώσει την πίστη μου και μου δίνει την δυνατότητα όσα δίδασκα και ευαγγελιζόμουν στους άλλους όλα τα προηγούμενα χρόνια, τώρα να τα βιώνω και να τα κάνω τρόπο ζωής.Τον ευχαριστώ γιατί δεν είμαι μόνος, καθώς έχω διαρκώς κοντά μου τα πνευματικά μου παιδιά, συνκυρηναίους στην πορεία του πόνου μου, γιατί μπορώ να ιεραρχώ πιο εύκολα τις αξίες της ζωής και να βάζω στην άκρη τις αδυναμίες και τις μικρότητές της, γιατί μπορώ πιο εύκολα να συγχωρώ και να απλώνω το χέρι της συγκατάβασης σε εκείνους που με πίκραναν και με πόνεσαν στο παρελθόν.

Ε.Κ: Ποια πράγματα σημάδεψαν τη ζωή σας και ιδιαίτερα την οιακοστρόφια σας στην Εκκλησία της Ελλάδος;

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: Ένα πράγμα, από το οποίο απορρέουν και εκπορεύονται πολλά άλλα. Είναι η συνειδητοποίηση της δίψας των ανθρώπων για αγάπη και για διαρκή διακονία των αναγκών τους, είτε αυτές είναι πνευματικές, είτε είναι υλικές. Είναι η συνειδητοποίηση του καθήκοντος του Εκκλησιαστικού Λειτουργού απέναντι στον λαό του Θεού, που, όταν επιτυγχάνεται, τότε το πνευματικό και κοινωνικό μας έργο είναι αληθινό, θεάρεστο, αποδοτικό και αποδεκτό από την κοινωνία.Το γεγονός αυτό επιβάλει στην Εκκλησία και στους ανθρώπους Της να είναι πρωτοπόροι στον στίβο της κοινωνικής ζωής, εκλεκτοί κοινωνικοί εργάτες στο όνομα του Ιησού Χριστού, άξιοι αποδέκτες της ευσέβειας, της αγάπης και της εμπιστοσύνης του λαού.Αυτή την υπεραξία είχα και έχω πάντα προ οφθαλμών και στο όνομά της ενήργησα και θα εξακολουθώ να ενεργώ ως Εκκλησιαστικός άνθρωπος, κατέχων, μάλιστα, την κορυφαία θέση στο Εκκλησιαστικό γίγνεσθαι της πατρίδος μας. Στο όνομά της οι αγώνες, οι διώξεις, οι θυσίες, οι πόνοι, οι στενοχώριες, οι συγκρούσεις, τα προβλήματα. Στο όνομά της, όμως και η ικανοποίηση, την οποία νιώθω, ότι μέχρι τώρα έχω επιτελέσει στο ακέραιο το καθήκον μου.

 

Ε.Κ: Τελικά, έχει μέλλον ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία στην Αμερική ή μήπως βαίνουμε με ημερομηνία λήξεως;

 

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: Τα πάντα εξαρτώνται από εσάς. Χάνεται και σβήνει στο χρόνο ό,τι ξεχνιέται και λησμονιέται.Τόσα χρόνια η Ομογένεια υπάρχει και προοδεύει γιατί είναι με συνέπεια προσηλωμένη σε δύο σταθερές: στον Ελληνισμό και στην Ορθοδοξία, γιατί περιστρέφει τη ζωή και τα ενδιαφέροντά της γύρω από την Εκκλησία. Αυτές οι δυνάμεις χρειάζονται φροντίδα, σεβασμό και διαρκή αναθέρμανση. Όσο τις τιμάτε και βιώνετε τα κορυφαία και ζωηφόρα αγαθά που από αυτές εκπορεύονται και τα μεταδίδετε συστηματικά στα παιδιά σας, τότε η Ομογένεια, όχι απλώς θα υπάρχει, αλλά θα εξακολουθεί να μεγαλουργεί. Αν και όταν τις εγκαταλείψετε, θα αφομοιωθείτε και θα κόψετε τους δεσμούς εκείνους που σάς συνδέουν με τα στοιχεία εκείνα που μέχρι σήμερα συνθέτουν την Ελληνορθόδοξη ιδιοπροσωπία σας και θα μετατραπείτε σε απρόσωπο απομεινάρι ενός ρομαντικού παρελθόντος, ωραίου μεν, αλλά νεκρού και αν, βέβαια, όλα αυτά ισχύουν για σας, τους Έλληνες του εξωτερικού και ειδικά της Αμερικής, πολλαπλώς ισχύουν για εμάς τους Έλληνες της Μητροπολιτικής Ελλάδος, που δεν διστάζουμε να ασεβούμε συχνά στα όσα από τους Πατέρες μας παραλάβαμε. Μην υποκύψετε στους πειρασμούς και στις ευκολίες της παγκοσμιοποίησης. Αγωνιστείτε. Το μέλλον σας είναι στα χέρια σας.

 

Ε.Κ: Ποίες οι σκέψεις, οι ευχές και οι προσευχές σας αυτά τα Χριστούγεννα;

 

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: Οι σκέψεις δεν μπορεί να είναι ξένες προς την προσπάθεια προσέγγισης του Μυστηρίου της Θείας Κενώσεως και Συγκαταβάσεως, της αυτόβουλης απέκδυσης της Θεϊκής λαμπρότητος και ταυτόχρονης ένδυσης του χοϊκού δερματίνου χιτώνα, που οδήγησαν στην Ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού για την αγάπη των ανθρώπων. Αν μπορούσαμε να αναλογιστούμε το μέγα γεγονός, έξω από την κοσμική διάσταση που το πνεύμα της εποχής έχει δώσει στην εορτή, θα στεκόμασταν με δέος και διά βίου ευγνωμοσύνη μπροστά στο μέγεθος της Θεϊκής ευσπλαχνίας, η οποία δεν προέκυψε άπαξ στη ζωή του κόσμου, αλλά συμβαίνει "σήμερον" στη ζωή του κάθε πιστού, εκείνου που ανοίγει την καρδιά του στην πραγματικότητα της ζωηφόρου πίστης, αρνούμενος τις πλάνες και πεπερασμένες σειρήνες του ορθολογισμό.Αυτή είναι και η ευχή μου, αυτά τα Χριστούγεννα να ξεφύγουμε από τα τετριμμένα και να βιώσουμε το Μυστήριο, εσωτερικά και εμπειρικά, μέσα στην Εκκλησία, στο περιβάλλον και στην ατμόσφαιρα που Εκείνη διαμορφώνει. Μόνο έτσι θα ζήσουμε αληθινά Χριστούγεννα.

Βέβαια, η σκέψη μου, ειδικά φέτος που δοκιμάζεται σκληρά η υγεία μου και ο Θεός με επισκέπτεται προσωπικά μέσω της ασθενείας, πηγαίνει σε όλους εκείνους τους συνανθρώπους μας που πονούν και υποφέρουν κάτω από το άλγος της αρρώστιας.Τα προηγούμενα χρόνια τούς επισκεπτόμουν στα νοσοκομεία και στα άλλα ιδρύματα, είτε της Πολιτείας, είτε της Εκκλησίας, διεκπεραιώνοντας ένα ιερό καθήκον, κατ’ εντολήν Ιησού Χριστού, φέτος τούς επισκέπτομαι νοερά και προσεύχομαι γι’ αυτούς πιο δυνατά, κυρίως, όμως, τούς νιώθω, περισσότερο από ποτέ και τούς καλώ να έχουν πίστη, κουράγιο, ελπίδα.

 

Ο Θεός δε θα μας εγκαταλείψει.