Ιερώνυμος "Ελάτε, όλοι μαζί να πορευτούμε σ΄ έναν κόσμο χωρίς εξαρτήσεις"

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 23 Ιουνίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr 14:12

«Είδα βαθιά μέσα στα μάτια των νέων αυτών ανθρώπων τη δίψα να ξαναβρούν τη ζωή και το χαμόγελο, να συναντηθούν και πάλι με την καθημερινότητα που τους προσπέρασε, είδα τον υπέροχο αγώνα τους που τους κάνει να βγαίνουν νικητές, την τεράστια προσπάθεια τους να υπερβούν την εξάρτηση και να ξεπεράσουν τον ίδιο τον εαυτό τους!», αναφέρει μεταξύ άλλων ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, στο μήνυμα του με αφορμή την ημέρα κατά των Ναρκωτικών (26 Ιουνίου).

Το μήνυμα του Μακαριωτάτου έχει ως εξής:

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα η παγκόσμια κοινότητα νιώθει επιτακτική την ανάγκη να αναφερθεί στην τρομερή μάστιγα, που κατατρώγει τη νεολαία μας και απειλεί τη φυσική και ψυχική ακεραιότητα πολλών νέων ανθρώπων: τα ναρκωτικά.

Είναι –ή μάλλον πρέπει να είναι– η σημερινή ημέρα μια τολμηρή αφορμή για ειλικρινή αυτοκριτική όλων μας, για συνειδητοποίηση της ανεπάρκειάς μας και της επιτακτικής ανάγκης για συνεργασία, για τον (επανα)καθορισμό των πνευματικών συντεταγμένων της κοινωνίας μας και της παιδείας μας, για να προτρέπουμε τους νέους ανθρώπους σε αισιοδοξία και αγωνιστικότητα, για να μη διστάζουν στην ανάληψη ευθυνών, για να μπορούν να πουν θαρραλέα το «όχι» σ΄ εκείνον που θα τους προτείνει την πρώτη επαφή με κάποια ουσία που κρύβει τον θάνατο.

Είχα την εξαιρετική ευκαιρία να επισκεφθώ μία θεραπευτική κοινότητα, ενώ έτυχα και της εξαιρετικής τιμής να με συναντήσουν νέοι άνθρωποι που βρίσκονται στο στάδιο της θεραπείας και της επανένταξης.

Είδα βαθιά μέσα στα μάτια των νέων αυτών ανθρώπων τη δίψα να ξαναβρούν τη ζωή και το χαμόγελο, να συναντηθούν και πάλι με την καθημερινότητα που τους προσπέρασε, είδα τον υπέροχο αγώνα τους που τους κάνει να βγαίνουν νικητές, την τεράστια προσπάθεια τους να υπερβούν την εξάρτηση και να ξεπεράσουν τον ίδιο τον εαυτό τους!

Έχω κρύψει βαθιά στην καρδιά μου τα λόγια της Κωνσταντίνας: «Τώρα πια νιώθω περήφανη, δυνατή, χαρούμενη. Έχω προσπαθήσει πολύ και ξέρω πως αν θέλω κάτι πολύ, μπορώ να τα καταφέρω. Είμαι γεμάτη ελπίδα για τη ζωή, που με περιμένει μετά την κοινότητα». Θα θυμάμαι πάντα την ειλικρίνεια του Σωτήρη:  «Όσες φορές κι αν ορκίστηκα, υποσχέθηκα, ποτέ δεν σταμάτησα. Ήρθε όμως η στιγμή που έπρεπε να διαλέξω: να ζήσω ή να πεθάνω! Η επιλογή μου ήταν να ζήσω καθαρός. Τώρα ανακαλύπτω έναν ολόκληρο, υπέροχο κόσμο μέσα μου, πραγματικό, όχι στη φαντασίωση μου. Στόχος μου είναι να τον γνωρίσω ξανά από την αρχή και να ζήσω σ΄ αυτόν». Και θα διδάσκομαι πολλά από τα δακρυσμένα μάτια του Γιώργου που μου είπε: «Νιώθω απογοήτευση όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για την κοινωνία που με έσπρωξε στη δόση. Παίρνω δύναμη από μια μυστική πηγή στα βάθη του είναι μου για να συνεχίσω την προσπάθεια μου να μείνω καθαρός. Δεν θέλω να ξαναζήσω το παραμύθι. Θέλω τη ζωή που μου στέρησαν».

Συνοδοιπορώ με τα παιδιά αυτά, αντιλαμβάνομαι τον αγώνα τους και αναλογίζομαι τις ευθύνες μας. Μπορεί άραγε μια εξαρτημένη κοινωνία να διδάξει στους νέους την ελευθερία;

Η εξάρτηση, όπως έχει λεχθεί, μπορεί ενδεχομένως και να είναι «μια επανάσταση, μια αποτυχημένη επανάσταση, μια διαμαρτυρία που δεν βρήκε αποδέκτες, μια προσπάθεια διαφυγής από πολλά αδιέξοδα στα οποία εμείς πολλές φορές οδηγούμε τους νέους ανθρώπους».

Αδιέξοδα που έχουν να κάνουν με ένα κακό οικογενειακό κλίμα, με ένα αποτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα που συνθλίβει την προσωπικότητα και τα όνειρα των νέων, με την υποκρισία της κοινωνίας μας και περισσότερο εκείνων που έχουν την ευθύνη διαμόρφωσης των κοινωνικών δομών, με την ανεπάρκεια και της εκκλησιαστικής διακονίας μας κάποιες φορές.

Θέλω να πω σ΄ αυτά τα παιδιά – αλλά και σε όλους – πως η ζωή της Εκκλησίας είναι γεμάτη από ασώτους και καταταλαιπωρημένους νέους, που όχι μόνο ξαναβρήκαν το δρόμο τους, αλλά έφτασαν ακόμη και στην αγιότητα.

Η επιστροφή, η μεταμόρφωση, η μετάνοια: είναι τα συστατικά της ορθόδοξης πνευματικότητας.

Γι’ αυτό και σήμερα νιώθω την ανάγκη να ρωτήσω και να αναρωτηθώ: Γιατί ακόμη τόση προκατάληψη απέναντι στον Χριστό και στην Εκκλησία; Αυτός ο τόπος μοιάζει να φοβάται να μιλήσει στα παιδιά για τον Χριστό και την Εκκλησία, γιατί θέλει να είναι «αξιοπρεπής» και μοντέρνος!

Και οι νέοι μας τρυπιούνται και παραδίδονται στα ναρκωτικά και στις λογής – λογής εξαρτήσεις, στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων αλλά και στις ήρεμες πόλεις της επαρχίας μας, χωρίς στόχους, αναζητώντας την αλήθεια και την αγάπη, νιώθοντας ότι κανείς ποτέ δεν τούς πλησίασε, ότι κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε αληθινά γι΄ αυτούς.

Παρά τα λάθη και τις αστοχίες μας, στην Εκκλησία είμαστε διαρκώς έτοιμοι για να υποδεχθούμε μακρόθυμα και με έκδηλη χαρά τους νέους που επιστρέφουν, αναζητώντας νόημα ζωής, αναζητώντας τελικά αυτά που τους στερήσαμε.

Ελάτε, οι μεγάλοι, να συνεργαστούμε. Ελάτε, οι νέοι, να μας συγχωρήσετε. Κι όλοι μαζί να πορευτούμε σ΄ έναν κόσμο χωρίς εξαρτήσεις...