Η Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Αθήνα – Δανιήλ «Ο θρίαμβος της Εκκλησίας»

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 13 Μαρτίου 2011

Γράφτηκε από τον/την Αιμίλιος Πολυγένης 11:41

Με λαμπρότητα και ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε σήμερα στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, η εορτή της Αναστηλώσεως των εικόνων η οποία καθιερώθηκε το 843 από την Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, τον Υιό της Μιχαήλ τον Γ’ και τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μεθόδιο τον Ομολογητή.

Της Συνοδικής Θείας Λειτουργίας προεξήρχε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, συμπαραστατούμενος από τους Μητροπολίτες Καστορίας Σεραφείμ, Κασσανδρείας Νικόδημο, Ύδρας Εφραίμ, Πειραιώς Σεραφείμ, Σύρου Δωρόθεο, Καισαριανής Δανιήλ, Νέας Σμύρνης Συμεών, Φλωρίνης Θεόκλητο, Σερρών Θεολόγο, Σιδηροκάστρου Μακάριο και Χαλκίδος Χρυσόστομο.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι στην Θεία Λειτουργία συμμετείχε ο  Εξοχώτατος  Πρόεδρος  της Δημοκρατίας κ. Καρολος Παπούλιας,  μέλη της Κυβερνήσεως, Βουλευτές, οι Πρέσβεις των Ορθοδόξων Κρατών και άλλοι επίσημοι.

Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Καισαριανής κ. Δανιήλ, ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε: «Ο σκοπός της διακονίας και αποστολής των Ποιμένων της Εκκλησίας είναι να καταρτίσουν τους πιστούς, ώστε να αποκτήσουν την επίγνωση του Υιού του Θεού κατά τον αποστολικό λόγο:

«Αυτός έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς τον καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού, μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού » (Προς Εφεσίους δ  11-13).

 

Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», δημοσιεύει αποκλειστικά τον πανηγυρικό της ημέρας.

«Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ »

τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

«Τω δε Θεώ χάρις τω πάντοτε θριαμβεύοντι ημάς εν τω Χριστώ και την οσμήν της γνώσεως αυτού φανερούντι δι' ημών εν παντί τόπω » (Προς Κορινθίους Β  β  14)

Ας είναι δοξασμένος ο Θεός που μας οδηγεί πάντοτε σε θριάμβους με την δύναμη του Χριστού και κάνει με το κήρυγμα μας να διαδίδεται σαν άρωμα παντού η γνώση του Χριστού.

Ιερώς και ευφροσύνως πανηγυρίζει η αγία Εκκλησία σήμερα την αναστήλωση των αγίων εικόνων (11 Μαρτίου 843 μ.Χ.), με την οποία τερματίσθηκε η υπερεκατονταετής (727 έως 843 μ.Χ.) περίοδος ταραχών στην εκκλησιαστική ζωή και διωγμών της ορθοδόξου πίστεως και πνευματικότητος, κατά την οποία η Πολιτεία εισήλθε βιαίως στα ενδότερα της Εκκλησίας αποπειραθείσα να ερμηνεύσει την ευαγγελική διδασκαλία και να επιβάλει την άποψη της στην εκκλησιαστική ζωή.

Οι εικονομάχοι αυτοκράτορες έχοντες αιρετικά φρονήματα απεφάσισαν εκκλησιαστικές μεταρρυθμίσεις που προκάλεσαν την οξύτατη αντιπαράθεση μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, που είναι γνωστή ως εικονομαχική έρις.

Συγκεκριμένως με διατάγματά τους συντομεύθηκε η θεία Λειτουργία, καταργήθηκαν αγρυπνίες και άλλες ιερές Ακολουθίες, νηστείες και εορτές, απλοποιήθηκε η ζωή των Μοναστηριών, δημεύθηκε η κτηματική περιουσία τους, περιορίσθηκε και ορίσθηκε ο αριθμός των Ιερέων και των Μοναχών, η εκλογή των Επισκόπων υποβλήθηκε στην κύρωση του Αυτοκρατορικού Συμβουλίου. (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Κ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία, εκδοτικός οίκος «ΑΣΤΗΡ», Αθήναι 1959, σ.256-257).

Οι πιστοί υψώνουν ευχαριστήριο αίνο και δοξολογία στον Τριαδικό Θεό, που εστήριξε την πίστη τους στην διδασκαλία του Ευαγγελίου και την μαρτυρία τους για τον θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όπως διεκήρυξε η 7η Οικουμενική Σύνοδος 786/7μ.Χ.

Κρίναμε κατάλληλο στην ιερή και λαμπρή σύναξή μας να εμβαθύνουμε στην ουσία της πανηγύρεως με οδηγό μας τον αποστολικό λόγο που προτάχθηκε στην ομιλία μας.

Θα αναζητήσουμε το νόημα της πανηγύρεως, έχοντες υπόψη μας τα ιστορικά γεγονότα, που είναι καταγεγραμμένα.

* * * * *

1. Θρίαμβος

Πρώτο επιβάλλεται να προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτού του θριάμβου:

α  Ὁ θρίαμβος της Εκκλησίας είναι θρίαμβος κατά του ψεύδους. Πολλοί κατά καιρούς χρησιμοποίησαν το ψεύδος για να εξαπατήσουν τους πιστούς και να αλλοιώσουν το ορθόδοξο φρόνημα.

Ψεύδη, πλάνες, συκοφαντίες και απάτες επεχείρησαν και επιχειρούν να νοθεύσουν με αλλότριες απόψεις και ετεροδιδασκαλίες την παραδοθείσα στους αγίους πίστη (Ιούδα 2) και να κλονίσουν την εμπιστοσύνη των ανθρώπων στον αληθινό Θεό και τον αιώνιο λόγο Του , στην αγία Εκκλησία Του, στην ιερή ευαγγελική διδασκαλία, στο ορθόδοξο ήθος και την «εν Χριστώ» ζωή.

Ο πόλεμος αυτός κατά της αληθείας τότε και σήμερα, στο παρελθόν και στο παρόν, διεξάγεται με πολλά προσχήματα.

Ο σκοπός όμως είναι ένας να συσκοτισθεί η αλήθεια και να χαθεί το κριτήριο για το νόημα της ζωής, ώστε ο άνθρωπος, επειδή δεν θα στηρίζεται σε σταθερές αρχές να ζει και να συμπεριφέρεται «μη έχων ελπίδα» (Προς Θεσσαλονικείς δ  13) και να παρασύρεται εύκολα από διαφόρους εξουσιαστές.

Την αλήθεια της Εκκλησίας όσοι και όποιοι και αν την πολεμήσουν δεν θα κατορθώσουν να την εξαλείψουν, διότι είναι το φως του κόσμου και θα ευρίσκεται πάντοτε «επί την λυχνίαν δια να φέγγη  πάσι τοις εν τη οικία» (Ματθαίου ε  15).

β  Ο θρίαμβος της Εκκλησίας είναι θρίαμβος κατά της αμαρτίας.

Η αμαρτία είναι προκλητική, επειδή ο άνθρωπος παρασύρεται πλανώμενος εύκολα για να την διαπράξει (Προς Εβραίους ιβ  1).

Η αμαρτία εξαχρειώνει την εικόνα του Θεού, που είναι ο άνθρωπος (Γεν. α  27), ο οποίος ενώ πρέπει να αντανακλά την δόξα του Δημιουργού του, αυτός προσκτάται τις θηριώδεις ιδιότητες των επιρρύτων παθών.

Μόνο ο λόγος του Θεού που οριοθετεί την αρετή και την αλήθεια «ο τομώτερος υπέρ πάσαν αμφίστομον μάχαιραν» (Προς Εβραίους δ  12) κατακόπτει την αμαρτία και την εκριζώνει από τις ψυχές των ανθρώπων.

Όταν ακυρωθεί η δύναμη και η αυθεντία του λόγου του Θεού, τότε και η αμαρτία δεν ελέγχεται, δεν απαγορεύεται, δεν καταδικάζεται, «δια γαρ νόμου επίγνωσις αμαρτίας» (Προς Ρωμαίους γ  20) και «αμαρτία δε ουκ ελλογείται μη όντος νόμου» (Προς Ρωμαίους ε  13).

Ο λόγος του Θεού αγιάζει τις ψυχές και προσδίδει σ’ αυτές την θεοειδή μορφή του Χριστού (Προς Γαλάτες δ  19), που είναι η άχραντη εικόνα του Θεού του αοράτου (Προς Κολοσσαείς α  15).

Με τον λόγο του Θεού αποκαθιστά η Εκκλησία το ανθρώπινο πρόσωπο κατά το αρχέτυπό του αίρουσα απ’ αυτό το κάλυμμα των παθών.

Πολλοί όχι μόνο τον λόγο του Θεού δεν αντέχουν να ακούουν, αλλά και το βλέμμα Του επάνω τους είναι βαρύ και αβάσταχτο.

Γι’ αυτό το σύστημα των πονηρευομένων πολεμεί την Εκκλησία, ώστε να μη γεννά «εν Χριστώ και δια του Ευαγγελίου» (Προς Κορινθίους Α  δ 15) τέκνα Θεού.

Αλλά πάντοτε θα θριαμβεύει η αλήθεια και θα υψώνεται η αγιότητα που ενεργεί η Χάρη του Θεού και η Εκκλησία θα προσάγει υιούς και θυγατέρες δια Ιησού Χριστού στον επουράνιο Θεό και Πατέρα.

γ  Ὁ θρίαμβος της Εκκλησίας είναι θρίαμβος κατά του θανάτου.

Ο θάνατος απλώθηκε και επικράτησε στον κόσμο για να καταπιεί κάθε μορφή ζωής, που ο Θεός δίδει.

Είναι επόμενο να θέλει να καταπιεί και να εξαφανίσει την Εκκλησία, που γεννά, την «εν Χριστώ» ζωή, για να κυριαρχήσει αιώνια.

Ο Κύριος μας όμως διαβεβαίωσε με τον αψευδέστατο λόγο Του, ότι «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσι της Εκκλησίας» (Ματθαίου ιστ  18) δηλαδή ούτε ο θάνατος μπορεί να εξαφανίσει την Εκκλησία.

Οι άγιοι Πατέρες μας για να στηρίξουν την «εν Χριστώ» ζωή και την ελπίδα των πιστών υπέστησαν μαρτύρια, εξορίες, διωγμούς, αποκλεισμούς, φυλακίσεις, δημεύσεις, βασανισμούς, θάνατο, αλλά δεν υποτάχθηκαν στην ασεβή εξουσία που τους δίωκε και έμειναν σταθεροί υποστηρικτές της αληθείας.

Οι εχθροί και διώκτες τους χάρηκαν μία σύντομη επιτυχία, όταν τους δίωκαν η τους θανάτωναν, την φυσική εξόντωσή τους. Τελικώς όμως ηττήθηκαν από την η δύναμη της αλήθειας και ζωής της Εκκλησίας.

Ηττήθηκαν όπως οι σταυρωτές του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που χάρηκαν μια πρόσκαιρη και ασήμαντη επιτυχία, όταν σταύρωσαν και θανάτωσαν τον Κύριο της δόξης Ιησού Χριστό και τον έθεσαν στον τάφο για τρεις ημέρες και η νίκη τους διαλύθηκε από την αιώνια δόξα του Ιησού Χριστού, που αναστήθηκε από τους νεκρούς, ώστε να μη διαιωνίζει θάνατος του γένους των βροτών.

Έκτοτε η Εκκλησία θα γεννά τους «υιούς της αναστάσεως» (Λουκά κ  36). Θα ερωτά και θα ελέγχει με το στόμα του αποστόλου Παύλου: «Που σου θάνατε το κέντρον; Που σου Άδη το νίκος;» (Προς Κορινθίους Α  ιε  55).

Που είναι θάνατε η δύναμή σου; Που είναι η εξουσία σου; Που είναι η νίκη σου; Όλα εξαφανίσθηκαν μπροστά στον Κύριο της ζωής και της αθανασίας.

Γι’ αυτά πανηγυρίζει σήμερα η Εκκλησία. Γι’ αυτό τον θρίαμβο χαίρεται και ευφραίνεται.

* * * * *

2. Θρίαμβος με την δύναμη του Χριστού «εν τω Χριστώ»

Ομολογούμε και κηρύττουμε, ότι η νίκη και ο θρίαμβος της Εκκλησίας είναι έργο της δυνάμεως του Παντοδυνάμου Θεού.

Ο Θεός που είναι ο Κύριος της ιστορίας και κυβερνήτης της ζωής οδηγεί την Εκκλησία Του σε θριάμβους, σε νίκες πνευματικές από τις οποίες αναδεικνύεται η δύναμη της πίστεως.

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης έγραψε σε καιρούς χαλεπούς για την νίκη της πίστεως στον Ιησού Χριστό:

«Παν το γεγεννημένον εκ του Θεού νικά τον κόσμον· και αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών. τις εστιν ο νικών τον κόσμον ει μη ο πιστεύων ότι Ιησούς εστιν ο υιός του Θεού» (Α  Ἰωάννου ε  4-5).

Η Εκκλησία θριαμβεύει και νικά κηρύττουσα την θεότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, προσκαλούσα τους ανθρώπους να ενωθούν μαζί Του με τα άγια Μυστήρια, ώστε να καθαρισθούν από τον ρύπο της αμαρτίας, να αρθούν οι συνέπειες της παραβάσεως των εντολών του Θεού και  της παρακοής στο άγιο θέλημά Του, να αγιασθούν και να δοξασθούν ενωμένοι με τον Χριστό στην αιώνια βασιλεία Του.

Ο θρίαμβος της Εκκλησίας επομένως οφείλεται στην ένδοξη εσχατολογική προοπτική του ανθρωπίνου προσώπου και της ζωής, στην δυνατότητα του ανθρώπου να ενωθεί με τον Ιησού Χριστό κατά την διδασκαλία της.

Αυτή η καταξίωση του ανθρωπίνου προσώπου να ενωθεί με τον Υιό του Θεού προκαλεί την ακλόνητη χαρά, τα πνευματικά σκιρτήματα, την θεία ευφροσύνη.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ο Νικητής (Αποκαλύψεως γ  12,21) που εξήλθε «νικών και ίνα νικήσει» (Αποκαλύψεως στ  2).

Αυτός θριάμβευσε όταν υψώθηκε στον σταυρό «απεκδυσάμενος τας αρχάς και τας εξουσίας εδειγμάτισεν εν παρρησία, θριαμβεύσας αυτούς εν αυτώ » (Προς Κολοσσαείς β 15).

Με την δική Του δύναμη νικούν και οι πιστοί, που ζουν «εν Χριστώ», επειδή είναι ενωμένοι μαζί Του ενδυναμώνονται στους αγώνες τους υπέρ της αληθείας, ανθίστανται στην ματαιότητα και φθορά της αμαρτίας.

Όπως είναι αδύνατο να ηττηθεί ο Χριστός, το ίδιο είναι αδύνατο να ηττηθεί και η Εκκλησία που είναι το ένδοξο σώμα Του, όπως θεολογεί ο απόστολος Παύλος κηρύττοντας «υμείς δε εστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους» (Προς Κορινθίους Α ιβ  27).

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός επαναλαμβάνει προς τους διώκτες Αυτού και της Εκκλησίας Του, τους λόγους Του προς τον πρώην διώκτη Του απόστολο Παύλο «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πράξεων κστ  14).

Εκείνος ο ακάματος εργάτης του Ευαγγελίου και Απόστολος των Εθνών διεκήρυττε πανηγυρικά πρώτον μεν, ότι αισθανόταν ισχυρός να κατορθώσει τα πάντα και να επιτύχει τον σκοπό της αποστολής του από την κοινωνία και την σχέση του με τον Ιησού Χριστό λέγοντας «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ » (Προς Φιληππησίους γ  13) και δεύτερον δε, ότι αποδεχόταν τον διωγμό του για τον Χριστό ευχαρίστως γράφοντας «διο ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς, εν στενοχωρίαις, υπέρ Χριστού· όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι » (Προς Κορινθίους Β  ιβ  10).

Αυτά αποδεικνύουν, ότι όσο διώκεται η Εκκλησία τόσο δοξάζεται. Όσο υβρίζεται τόσο λάμπει η αγιότητά της.

Όσο πολεμείται τόσο ισχυροτέρα αποδεικνύεται των δυνάμεων που Την πολεμούν.

Διαπνεόμενοι και εμπνεόμενοι από αυτό το φρόνημα οι άγιοι Πατέρες μας διεξήγαγαν τους υπέρ της αληθείας του Χριστού αγώνες και δεν φοβήθηκαν απειλές και διωγμούς, στερήσεις και θάνατο, διότι αισθάνονταν ισχυροί, επειδή ζούσαν ενωμένοι με τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Γι’ αυτό και η Εκκλησία ποτέ δεν ηττήθηκε, ούτε θα ηττηθεί.

Είναι εύκαιρο και για την ανάγκη της πανηγύρεώς μας να αναφέρουμε τους λόγους του αγίου Πατρός της Εκκλησίας μας Ιωάννου του Χρυσοστόμου που εξαίρουν πανηγυρικότατα το αήττητο και ακλόνητο της Εκκλησίας:

«Τοιούτον έχει μέγεθος η Εκκλησία· πολεμουμένη νικά· επιβουλευομένη περιγίνεται· υβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα, και ου καταπίπτει υπό των ελκών· κλυδωνίζεται, αλλ’ ου καταποντίζεται· χειμάζεται, αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει· παλαίει, αλλ’ ουχ ηττάται· πυκτεύει, αλλ’ ου νικάται. Δια τι ουν συνεχώρησε το πόλεμον ; Ίνα δείξη λαμπρότερον το τρόπαιον». (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία ότε της Εκκλησίας έξω ευρεθείς Ευτρόπιος απεσπάσθη, και περί παραδείσου και Γραφών, και εις το «Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου» , P.G. 52,398).

Δηλαδή: «Τέτοιο μεγαλείο έχει η Εκκλησία. Όταν την πολεμούν, νικάει· όταν την επιβουλεύονται, θριαμβεύει· όταν την βρίζουν, γίνεται λαμπρότερη· δέχεται τραύματα και δεν πέφτει από τις πληγές· κλυδωνίζεται, αλλά δεν καταποντίζεται · δοκιμάζεται από τρικυμίες, αλλά δεν υφίσταται ναυάγιο· παλεύει, αλλά μένει αήττητη· αγωνίζεται, αλλά δεν νικιέται. Γιατί λοιπόν επέτρεψε τον πόλεμο; Για να δείξει πιο λαμπρό τρόπαιο».

«Σκληρόν γαρ σοι προς κέντρα οξέα λακτίζειν. Ουκ αμβλύνεις τα κέντρα, αλλά τους πόδας αιμάσσεις· επεί και τα κύματα την πέτραν ου διαλύει, αλλ' αυτά εις αφρόν διαλύονται.

Ουδέν Εκκλησίας δυνατώτερον, άνθρωπε. Λύσον τον πόλεμον, ίνα μη καταλύση σου την δύναμιν· μη είσαγε πόλεμον εις ουρανόν. Άνθρωπον εάν πολεμής, η ενίκησας, η ενικήθης.

Εκκλησίαν δε εάν πολεμής, νικήσαί σε αμήχανον· ο Θεός γαρ εστιν ο πάντων ισχυρότερος. Μη παραζηλούμεν τον Κύριον; μη ισχυρότεροι αυτού εσμεν; Ο Θεός έπηξε, τις επιχειρεί σαλεύειν; Ουκ οίσθα αυτού την δύναμιν.

Επιβλέπει επί την γην, και ποιεί αυτήν τρέμειν· κελεύει, και τα σειόμενα ηδράζετο. Ει την πόλιν σαλευομένην έστησε, πολλώ μάλλον την Εκκλησίαν στήσαι δύναται. Η Εκκλησία ουρανού ισχυροτέρα· Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι. Ποίοι λόγοι; Συ ει Πέτρος, και επί ταύτη μου τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής. Ει απιστείς τω λόγω, πίστευε τοις πράγμασι.

Πόσοι τύραννοι ηθέλησαν περιγενέσθαι της Εκκλησίας; πόσα τήγανα; πόσοι κάμινοι, θηρίων οδόντες, ξίφη ηκονημένα; και ου περιεγένοντο. Που οι πολεμήσαντες; Σεσίγηνται και λήθη παραδέδονται. Που δε η Εκκλησία; Υπέρ τον ήλιον λάμπει » (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Προ της εξορίας, P.G. 52,428)

Δηλαδή: «Είναι σκληρό για σένα να κλωτσάς προς μυτερά καρφιά. Δεν χαλάς την αιχμή των καρφιών, αλλά τα πόδια ματώνεις· επειδή και τα κύματα δεν διαλύουν την πέτρα, αλλά αυτά διαλύονται σε αφρό. Τίποτε δεν είναι δυνατότερο από την Εκκλησία, άνθρωπε…Εάν έχεις πόλεμο με έναν άνθρωπο, η νίκησες η νικήθηκε.

Αλλά εάν έχεις πόλεμο με την Εκκλησία, είναι αδύνατο να νικήσεις. Ο Θεός στερέωσε, ποιός είναι δυνατό να κλονίσει. Δεν γνωρίζεις την δύναμή του;

Ρίχνει ένα βλέμμα πάνω στην γη και την κάνει να τρέμει. Δίνει μία εντολή, και εκείνα, που σείονται, στερεώνονται. Εάν την πόλη, που σείεται από τον σεισμό, κράτησε όρθια, πολύ περισσότερο μπορεί να κρατήσει όρθια την Εκκλησία.

Η Εκκλησία είναι ισχυρότερη του ουρανού. “ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, οι δε λόγοι μου δεν θα παρέλθουν”. Ποίοι λόγοι; “Συ είσαι Πέτρος και πάνω στον βράχον αυτόν (της αληθινής πίστεως, που ωμολόγησες, γενόμενος με την ομολογία αυτή ο πρώτος λίθος της πνευματικής μου οικοδομής), θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου, ο θάνα τος και οι οργανωμένες δυνάμεις του κακού δεν θα υπερισχύσουν και δεν θα κατανικήσουν την Εκκλησία”.

Εάν πιστεύεις στον λόγο, να πιστεύεις στα πράγματα. Πόσοι τύραννοι θέλησαν να νικήσουν την Εκκλησία; Πόσα τηγάνια χρησιμοποιήθηκαν για αυτό; Πόσα καμίνια; Δόντια αγρίων θηρίων, ακονισμένα ξίφη; Και παρόλα αυτά δεν νίκησαν.

Που είναι όσοι πολέμησαν την Εκκλησία; Δεν γίνεται πλεόν λόγος για αυτούς και έχουν λησμονηθεί. Που είναι δε η Εκκλησία; Λάμπει περισσότερο από τον ήλιο».

«Ακουέτωσαν Έλληνες, ακουέτωσαν Ιουδαίοι τα κατορθώματα ημών και την προεδρίαν της Εκκλησίας. Υπό πόσων επολεμήθη η Εκκλησία, αλλ' ουδέποτε ενικήθη; πόσοι τύραννοι; πόσοι στρατηγοί; πόσοι βασιλείς;

Αύγουστος, Τιβέριος, Γάϊος, Κλαύδιος, Νέρων, άνθρωποι λόγοις τετιμημένοι, δυνατοί, τοσαύτα επολέμησαν ακμήν νεάζουσαν, αλλ' ουκ εξερρίζωσαν· αλλ' οι μεν πολεμήσαντες σεσίγηνται και λήθη παραδέδονται, η δε πολεμηθείσα τον ουρανόν υπεραίρει.

Μη γαρ μοι τούτο ίδης ότι εν γη έστηκεν η Εκκλησία, αλλ' ότι εν ουρανώ πολιτεύεται; Πόθεν τούτο δήλον; Δείκνυσι των πραγμάτων η απόδειξις.

Επολεμήθησαν ένδεκα μαθηταί και η οικουμένη επολέμει· αλλ' οι πολεμηθέντες ενίκησαν και οι πολεμήσαντες ανηρέθησαν· τα πρόβατα των λύκων περιεγένοντο.

Είδες ποιμένα τα πρόβατα εν μέσω των λύκων αποστέλλοντα, ίνα μηδέ τη φυγή την σωτηρίαν πορίσωνται; Ποίος ποιμήν τούτο εργάζεται; Αλλ' ο Χριστός » (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Εκ της 4ης ομιλίας αυτού εις το χωρίον Ησαΐου στ 1, P.G. 56, 121-122).

Δηλαδή: «Ας ακούουν όλοι τα κατορθώματα μας και την πρωτοκαθεδρία (τα πρωτεία) της Εκκλησίας. Από πόσους πολεμήθηκε η Εκκλησία, αλλά ποτέ δεν νικήθηκε; Πόσοι τύραννοι; Πόσοι στρατηγοί ; Πόσοι βασιλείς ;

Ο Αύγουστος, οΤιβέριος, ο Γάϊος, ο Κλαύδιος, ο Νέρων, άνθρωποι τιμώμενοι για την μόρφωσή τους, δυνατοί τόσο πολύ (την) πολέμησαν, ενώ βρισκόταν ακόμη στην νεανική της ηλικία, αλλά δεν την εξερίζωσαν.

Αλλά εκείνοι που την πολέμησαν, δεν ακούονται πλέον και έχουν λησμονηθεί, ενώ η Εκκλησία που πολεμήθηκε υψώνεται υπεράνω του ουρανού. Γιατί να μην κοιτάξεις αυτό, ότι δηλαδή η Εκκλησία βρίσκεται στην γη αλλά ότι έχει το πολίτευμά της στον ουρανό.

Από που είναι φανερό αυτό; Το δείχνει η απόδειξη των πραγμάτων. Πολεμήθηκαν έντεκα μαθητές και η οικουμένη πολεμούσε, αυτοί δε που πολεμήθηκαν  νίκησαν, ενώ αυτοί που πολέμησαν καταλύθηκαν (αφανίσθηκαν).

Τα πρόβατα νίκησαν τους λύκους. Είδες ποιμένα να αποστέλλει πρόβατα ανάμεσα σε λύκους, για να μην σωθούν ούτε με την φυγή. Ποιός ποιμένας το κάνει αυτό; Ο Χριστός.»

Η πεποίθηση αυτή χαλιβδώνει την θέληση των πιστών που χειμάζονται από τυράννους και δυνάστες, από διώκτες και επίβουλους να προτιμήσουν να μείνουν ενωμένοι με τον Χριστό παρά να χωρισθούν απ’

Αυτόν και να έχουν πρόσκαιρη απόλαυση και άνεση.

* * * * *

3. Θρίαμβος είναι η φανέρωση της γνώσεως αυτού, η γνώση του Ιησού Χριστού.

Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας αγωνίσθηκαν για να δώσουν στους ανθρώπους την δυνατότητα να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό κατά την μαρτυρία των μαρτύρων της ενσάρκου ζωής και παρουσίας Του στον κόσμο, δηλαδή των αγίων Αποστόλων.

Με τους αγώνες τους διαφύλαξαν αναλλοίωτη και ανόθευτη αυτή την μαρτυρία και εμπειρία τους και εκάλεσαν τους ανθρώπους να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό και να ενωθούν μαζί Του, να ζήσουν δηλαδή «εν Χριστώ».

Ο σκοπός της διακονίας και αποστολής των Ποιμένων της Εκκλησίας είναι να καταρτίσουν τους πιστούς, ώστε να αποκτήσουν την επίγνωση του Υιού του Θεού κατά τον αποστολικό λόγο:

«Αυτός έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς τον καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού, μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού » (Προς Εφεσίους δ  11-13).

Επομένως ο θρίαμβος της Εκκλησίας συνίσταται στο ότι πάντοτε θα  κηρύττει την σωτήρια γνώση και ουδείς θα δύναται να εμποδίσει  τον λόγο του Θεού να τρέχει, να διαδίδεται και να δοξάζεται, διότι «ο λόγος του Θεού ου δέδεται» (Προς Τιμόθεον Β  β  9) έστω κι αν οι κήρυκες αυτού του λόγου κακοπαθούν μέχρι δεσμών και χρειάζονται τις προσευχές των πιστών, όπως τις ζητούσε ο απόστολος Παύλος από τους Θεσσαλονικείς που τους προέτρεπε να προσεύχονται γι’ αυτόν, ώστε να διαδίδει και να δοξάζει τον λόγο του Κυρίου:

«Το λοιπόν, προσεύχεσθε, αδελφοί, περί ημών, ίνα ο λόγος του Κυρίου τρέχη και δοξάζηται, καθώς και προς υμάς» (Προς Θεσσαλονικείς Β  γ 11).

Η Εκκλησία ερμηνεύει αυθεντικά και αλάνθαστα το πρόσωπο και την διδασκαλία του Κυρίου Ιησού Χριστού, ώστε αυτοί που πιστεύουν να μη διαψευσθούν, οι αγώνες τους να μην αποβούν μάταιοι, η ελπίδα τους να μην χαθεί.

Γι’ αυτό η Εκκλησία αγωνίσθηκε συγκαλούσα Συνόδους για να φυλάξει την υγιαίνουσα διδασκαλία (Προς Τιμόθεο Α 10) για να απαλλάξει τους υγιαίνοντες λόγους (Προς Τιμόθεο Β α 13) από ο,τι αντίκειται σ’ αυτούς.

Αυτή την παρακαταθήκη της θείας ζωής παραδίδει σαν πνευματικό θησαυρό και ελπίδα ζωής αιωνίου και δόξης σ’ όσους θέλουν να σωθούν εκ της γενεάς ταύτης της σκολιάς και διεστραμμένης.

* * * * *

4. Άρωμα πνευματικό η γνώση του Χριστού

Η γνώση του Ιησού Χριστού απλώνεται στην κοινωνία και σ’όλο τον κόσμο σαν ευώδης οσμή, που διαλύει την αποπνυκτική δυσοσμία που αναδίδει η πολύμορφη αμαρτία που μετατρέπει την εικόνα του Θεού, δηλαδή τον άνθρωπο, σε δυσώδη δυσείδεια

Οι συμπεριφορές και οι πρακτικές της αμαρτίας, της ασέβειας, της αρνήσεως του Θεού, της συγχύσεως, του ψεύδους, αναδίδουν οσμή θανάτου, που προκαλούν εντροπή και όταν ακόμη αναφέρονται.

Οι απειθείς όμως όχι μόνο δεν εντρέπονται να πράττουν τα φαύλα, αλλά και να καυχώνται για την φαυλότητά τους, για την απιστία τους, για τις αισχρές πράξεις τους, για την ασύνετη ζωή τους, όπως καυτηριάζει ο αποστολικός λόγος μοιάζουν με «κύματα άγρια θαλάσσης επαφρίζοντα τας εαυτών αισχύνας» (Ιούδα 13).

Η συνέπεια της απειθείας στον λόγο του Κυρίου είναι η δυσώδης διαφθορά, που επικρατεί στην κοινωνία.

Αντίθετα ο γεμάτος αλήθεια και δύναμη λόγος του Κυρίου αρωματίζει την ζωή και τις ψυχές των ανθρώπων που ευωδιάζουν το άρωμα της αθανασίας, το άρωμα της αγιότητος, το άρωμα της θείας ζωής.

Αυτό το άρωμα σκορπίζει η διδασκαλία της Εκκλησίας και οσφραίνονται όσοι αγαπούν την αλήθεια και δεν ευδοκούν στο ψεύδος και στην αδικία (Προς Θεσσαλονικείς Β  β  11-12).

Όσο διαχέεται το άρωμα της γνώσεως του Κυρίου στις ψυχές των ανθρώπων, η κοινωνία μετατρέπεται σε βασιλεία του Θεού από την οποία αποκλείονται «οι κύνες και οι φαρμακοί και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και πας ο φιλών και ποιών ψεύδος» (Αποκαλύψεως κβ 15).

* * * * *

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι η δόξα της Εκκλησίας. Η διδασκαλία Του είναι η δόξα της Εκκλησίας. Η πνευματικότητα της χριστιανικής ζωής είναι η δόξα της Εκκλησίας.

Οι αγιότητα των μελών Της είναι η δόξα της Εκκλησίας. Η πίστη δοξάζει τον άνθρωπο. Η εργασία των εντολών του Χριστού στολίζει τον άνθρωπο, Η υπακοή στο λόγο του Κυρίου τιμά τον άνθρωπο.

Η επίγνωση του Ιησού Χριστού καταξιώνει τον άνθρωπο. Η ένωση μαζί Του είναι το ακρότατο των εφετών και το νόημα της ζωής του και του αγώνος του.

Αυτή την εμπειρία της εν Χριστώ ζωής αγωνίζεται η Εκκλησία να μεταδώσει με λόγους, με νοήματα, με εορτές, με σχήματα, με εικόνες, με παραστάσεις.

Αυτή την πολύτιμη παρακαταθήκη φυλάσσει καλώς και ασφαλώς, ώστε ουδείς να δύναται να την νοθεύσει, ουδείς να δύναται να την αφαιρέσει, ουδείς να δύναται να την πολεμήσει.

Όσοι γεύθηκαν την χρηστότητα του Κυρίου ομολογούν αδιάψευστα νυν και εις τους αιώνες ότι :

«Αυτοί γαρ ακηκόαμεν και οίδομεν ότι ούτος εστίν αληθώς ο σωτήρ του κόσμου ο Χριστός» (Ιωάννου δ 42).