Αρχιεπίσκοπος: ''Οι καιροί επιβάλλουν την ενότητά μας''

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 24 Μαρτίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr -

Στα μηνύματα που στέλνει η σημερινή εορτή για την Ορθοδοξία και στην ανάγκη ενότητας όλων των δυνάμεων, την κρίσιμη αυτή περίοδο που περνά η χώρα, αναφέρθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος κατά τη διάρκεια του επίσημου γεύματος που παρέθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας προς τιμήν του Αρχιεπισκόπου και των μελών της Ιεράς Συνόδου.

Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του Αρχιεπισκόπου:
"Ἐξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε,

Θερμές  καί  ἐγκάρδιες  εἶναι  οἱ  εὐχαριστίες  μου  διά  τήν  εὐγενῆ  πρόσκλησιν  καί  τό  ἄριστον  τό  ὁποῖον  παραθέτετε  πρός  τιμήν  τῶν  Σεβασμιωτάτων  Συνοδικῶν  Ἱεραρχῶν  καί  πρός  τήν  ἐλαχιστότητά  μου τήν  σημερινήν  λαμπράν  ἡμέραν  τῆς  Κυριακῆς  τῆς  Ὀρθοδοξίας.

Καί  τῷ  ὄντι  εἶναι  πανηγυρική  καί  λαμπροφόρος  ἡ  Κυριακή αὐτή, ἡ  ἐπωνομαζόμενη  τῆς  Ὀρθοδοξίας  καθ΄ὅτι  ἑορτάζουμε  τήν  θριαμβευτική  ἀναστήλωση  τῶν  ἱερῶν  εἰκόνων  μέ  τήν  λήξη  τῆς  εἰκονομαχίας  τά  βυζαντινά  ἐκεῖνα  χρόνια.  Ἡ  Σύνοδος  τοῦ  787  στή  Νίκαια  λάλησε  τήν  ἀλήθεια  τῆς  πίστεως  τῆς  Ἐκκλησίας  καί  ἀποκατέστησε  τήν  τιμή  τῶν  ἱερῶν  εἰκόνων  καί  κατ΄ἐπέκτασιν  ἔθεσε  τήν  πρέπουσα  θέση  καί  ἀξία  στόν  ὑλικό  κτιστό  κόσμο, στήν  ὕλη, στά  ἀνθρώπινα  ἐπιτεύγματα, στόν πολιτισμό.

Ἡ  Ὀρθόδοξη  διδασκαλία  δέν  καταδικάζει  τόν  ὑλικό – κτιστό   κόσμο  ἀλλά  ἔρχεται  καί  τόν  θεωρεῖ  δημιούργημα  τῆς  πανσοφίας  τοῦ  Θεοῦ, τόν  καταξιώνει  καί  τόν  ἁγιάζει.  Ἔτσι  ὁ  κόσμος  καθίσταται  κόσμημα  εἰς  διακονίαν  τοῦ  ἀνθρώπου. Ἡ  Ὀρθόδοξη  διδασκαλία δέν   θέλει τόν  ἄνθρωπο  νά  γίνεται  δοῦλος  τῆς  ὕλης  ἀλλά  αὐτή  τήν  φθαρτή  ὕλη  τήν  θέλει  εἰς  τήν  καλήν  ὑπηρεσίαν  τοῦ  ἀνθρώπου  καί  πρός  δόξαν  Θεοῦ.

Ἀλλοίμονο, ἄν  ὁ  ἄνθρωπος  ὑποδουλωθεῖ  στήν  ὕλη  καί  καταστεῖ  μονοδιάστατος, χωρίς  μεταφυσική  δυναμική  καί  ἀνοικτούς  οὐρανούς. Καί  ἀκόμη  περισσότερο «Ὀρθοδοξία ὡς δόγμα ἦθος καί πράξη, ὅταν  ὁ  Θεός  προσλαμβάνει  τόν  ἄνθρωπο  μέ  τήν  ἐνανθρώπησή Του, τότε  στό  χῶρο  τῆς  Ἐκκλησίας  συναντᾶται  τό  κτιστό  μέ  τό  ἄκτιστο  καί  ὁ  ἄνθρωπος  καθίσταται  «θείας φύσεως κοινωνός», ἀλλά  καί  κοινωνός  ἀγάπης  πρός  τόν  πλησίον.

Ἡ  Ὀρθόδοξη  διδασκαλία  αὐτό  ἀκριβῶς  ἔρχεται  νά  μᾶς  ὑπογραμμίσει, ὅτι  μέσα στή ζωή τοῦ κόσμου ἡ  Ἐκκλησία  τοῦ  Χριστοῦ  εἶναι  μία  διαρκής  θεία  πρόσκληση  καί  πρόκληση  γιά  ὑπέρβαση  τῆς  ὕλης, μία  διηνεκής  δυναμική  πρός  τά  ἄνω  ὡς  προτρέπει  καί  ὁ Ἀπόστολος  τῶν  ἐθνῶν  Παῦλος  ὅταν  μᾶς  λέγει: «τά ἄνω φρονεῖτε». (Κολ. 3,2).

Ὀφείλουμε  ὅμως  νά  ἐπισημάνουμε  ὅτι  σ΄ὅλες  τίς  ἐποχές  ὑπῆρχαν  καί  ὑπάρχουν  οἱ  εἰκονοκλάστες, ἐκεῖνοι  πού  θέλουν  νά  ἀποϊεροποιήσουν  τήν  κοινωνία  μας, καί  νά  ἀφήσουν  μετέωρο  τόν  ἄνθρωπο  μέ  ὑπαρξιακό  κενό  καί  χωρίς  τήν βεβαιότητα  τῆς  πίστεως  τῶν  Ἁγίων  καί  Θεοφόρων  Πατέρων  μας. Ἀλλά  ποιός  ἄραγε  μπορεῖ  νά  παραμείνει  ἀλαζών  μπροστά  στήν  εἰκόνα  τοῦ  Θεοῦ;

Καί  ἐπειδή  κατ΄αὐτάς  ἐνθυμούμεθα  τούς  προγόνους  μας, τούς  ἥρωες  ἐκείνης  τῆς  Μεγάλης  Ἑλληνικῆς  Ἐπαναστάσεως  τοῦ  1821, εἴχαν  ἀρραγές  θεμέλιο  τήν  πίστη  στο  Θεό  καί  τήν  Ἀγάπη  πρός  τήν  πατρίδα. Οἱ  ἀξίες  αὐτές  ἦταν  πολύ  ὑψηλά  μέσα  τους  γι΄αύτό  καί  ἀγωνίσθηκαν, θυσιάσθηκαν, μεγαλούργησαν,  εἶπαν: «ὁ  Θεός  ἔβαλε  τήν  ὑπογραφή  του  γιά  τήν ἐλευθερία  τῆς  Πατρίδος  καί  δεν  τήν  παίρνει  πίσω» (Κολοκοτρώνης) καί «γι΄αὐτές τίς πέτρες πολεμήσαμε»  (Μακρυγιάννης).

Τώρα λοιπόν μέσα στίς ποικίλες δοκιμασίες καί πικρίες  οἱ καιροί ἐπιβάλλουν  τήν  ἑνότητά μας, ἑνότητα ἀρχῶν καί ἀξιῶν  τῆς Ἑλληνορθοδοξίας  μας, ὥστε βλέποντας τοῦτο καί ἡ Γηραιά Ἤπειρος καί ὁ κόσμος ὅλος πού δεινοπαθεῖ  ἀπό  πολλά προβλήματα καί ἀδιέξοδα  νά  ἀρχίσει  ἐπιτέλους νά νοιώθει ὅτι δέν εἶναι μοναχά ἡ οἰκονομική κρίση ἀλλά καί ἡ πνευματική τοιαύτη διά τήν ὁποίαν πρέπει ἐπειγόντως  νά προβληματιστεῖ ὁ κόσμος, ὅλοι μας καί ὁ καθένας μας.

Ἐξοχώτατε,

Παρακαθήμεθα  γύρω  ἀπό αὐτή τήν  τράπεζα  οἱ  ἐκπρόσωποι  τῶν  μεγάλων  μεγεθῶν  Ἐκκλησίας  καί  Πολιτείας  καί  τό  εὐτυχές  τοῦτο  γεγονός  σηματοδοτεῖ  τήν  ἀγαστή  σχέση ἡ  ὁποία  ὅλο  καί  περισσότερο  πρέπει  νά  καλλιεργεῖται  γιά  τό  καλό  ὅλων  μας. Εἶμαι  πεπεισμένος  ὅτι  μέ  ὑπομονή, πολλή  ὑπομονή σύνεση, σοφία, ἑνότητα καί ἀγάπη  θά  θέσουμε ἐκποδών τίς δυσκολίες  καί  ἀβεβαιότητες  καί  θά  προχωρήσουμε  τα  καλλιτέρας   ἡμέρας  χάριν  τῶν  συνανθρώπων  μας  τῆς  Ἁγίας  Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας  μας  καί  τῆς  φιλτάτης  Πατρίδος  μας.

Καί  θέλω  νά  εἴσθε  βέβαιος  Ἐξοχώτατε  κύριε  Πρόεδρε  ὅτι  ἀείποτε  ἡ  Ἐκκλησία  εὔχεται  καί  προσεύχεται  ὑπέρ  τῆς  προσωπικῆς  σας  ὑγείας  καί  ὑπέρ  τῆς  εὐημερίας τοῦ  λαοῦ  μας  τόν  ὁποίον  ἔχουμε  ταχθεῖ  νά  ὑπηρετοῦμε  πιστῶς.

Θα  ἤθελα  ὡστόσο  νά  κατακλείσω  την  προσλαλιά  μου  αὐτή  ὄχι  μέ  ἰδικούς  μου  λόγους  ἀλλά  μέ  τούς  ἐμπνευσμένους  λόγους  ἑνός  λογίου  εὐπατρίδου  ἐκκλησιαστικοῦ  ἀνδρός  τοῦ  Κων/ου  Οἰκονόμου  τοῦ  ἐξ  Οἰκονόμων,  λόγους  τούς  ὁποίους  ἐξεφώνησε  λίγους  μῆνες  μετά  τήν  25η  Μαρτίου  τοῦ  ἔτους  1821 :

«Ὦ  πιστοί  τῆς  Ἐκκλησίας  υἱοί! Εἰς  τήν  κιβωτόν  τῆς  πίστεως  διεσώθητε  μέν  τοσούτων  κλυδώνων  καί  τοῦ  τελευταίου  τῆς  μωαμεθανικῆς  ἀσεβείας  κατακλυσμοῦ, διεσώσατε  δέ  καί  τήν  πατρώαν  σας  γλώσσαν  καί  τούς  νόμους  καί  τά  ἔθιμα  καί  τά  ἤθη  τά  χριστιανικά. Πολλά  ἐπάθετε  ὑπέρ  τῆς  πίστεως, ὦ  γένος  εὐσεβές!  Σᾶς  ἐτυράννησαν οἱ ἄπιστοι.

Σᾶς  ἐπενέβησαν οἱ αἰρετικοί. Σᾶς ἐπεβούλευσαν οἱ  ἀπόστολοί των. Σᾶς ἐπηρέασεν ὅλος ὁ πονηρός κόσμος. Ἀλλά ἐσεῖς  ἐμείνατε  σταθεροί  εἰς  τόν  λίθον  τόν  ἀκρογωνιαῖον, ὁ  ὁποῖος  σᾶς  διετήρησεν ἡνωμένους εἰς ἕν ἔθνος, ὁμόφρον καί ὁμόφωνον, δοξάζοντες τόν Θεόν ἑν ἑνί στόματι καί μιᾷ  καρδίᾳ ».