Οι επόμενοι Άγιοι

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 23 Μαρτίου 2015

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 01.02

Του Αντώνη Μακατούνη
Από την εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια που εξακολουθεί να κυκλοφορεί στα περίπτερα

Πριν από σχεδόν δύο μήνες (13 Ιανουαρίου) έλαβε χώρα η αναμενόμενη, από εκατομμύρια πιστούς στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο, αγιοκατάταξη του γέροντα Παΐσιου.

Ηταν αναμφίβολα μια μεγάλη στιγμή που μοίρασε χαρά και συγκίνηση και δημιούργησε σε πολλούς πιστούς, ιερείς και αρχιερείς αισθήματα δικαίωσης, αφού ένιωσαν ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο αφουγκράστηκε τη λαϊκή θέληση και προσμονή.

Ηδη όμως μεταξύ των πιστών έχει «ανάψει» μια νέα συζήτηση, με θέμα ποιοι έπονται, ποιοι θα είναι οι επόμενοι άγιοι; Ποιων η ζωή θα αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση αλλά και έμπνευση για το ποίμνιο.

Η «ορθόδοξη Αλήθεια», προσπαθώντας να δώσει απαντήσεις, ερεύνησε και επικοινώνησε με τα «κέντρα αποφάσεων», την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, που εισηγείται όσον αφορά τους κληρικούς και τους μοναχούς που υπάγονται σε αυτήν, αλλά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που λαμβάνει τις τελικές αποφάσεις καθοδηγούμενο από το Αγιο Πνεύμα.

Οι εισηγήσεις από την Εκκλησία της Ελλάδος, που εξασφάλισε σε αποκλειστικότητα για τους αναγνώστες της η «ορθόδοξη Αλήθεια», περιλαμβάνουν δύο ονόματα, τους μακαριστούς γέροντες Ιάκωβο Τσαλίκη και Φιλόθεο Ζερβάκο εκ των Μητροπόλεων Χαλκίδος και Παροναξίας. Ηδη οι σχετικοί φάκελοι έχουν πάρει τον δρόμο τους προς το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης (Οικουμενικό Πατριαρχείο), που έχει, όπως αναφέρθηκε, τον τελικό λόγο στις αγιοκατατάξεις.

Ο Μικρασιάτης

Γεννημένος στις αλησμόνητες πατρίδες, στο Λιβίσι της Μάκρης της Μικράς Ασίας στις 5 Νοεμβρίου του 1920, ο γέροντας Ιάκωβος βίωσε τον ξεριζωμό στη βρεφική ηλικία των 2 ετών.

Ξεχώρισε από τη νηπιακή ηλικία του για την αγάπη του στον Χριστό και τη συνεχή ενασχόλησή του με την Εκκλησία. Διακόνησε επί 40 έτη (16 ως ηγούμενος) στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος στη Λίμνη Ευβοίας.

Σύμφωνα με μαρτυρίες μοναχών που τον γνώρισαν, τον χαρακτήριζε η ελεημοσύνη του, η οποία υπήρξε παροιμιώδης, ενώ αρκετοί ντόπιοι κάτοικοι τονίζουν τις θαυματουργικές και θεραπευτικές ικανότητές του.

Ακόμη και μετέπειτα άγιοι που συναναστράφηκαν μαζί του τον αποκαλούν άγιο.

Ο άγιος Πορφύριος, όταν πληροφορήθηκε για την κοίμησή του (21 Νοεμβρίου 1991), έκανε λόγο για την αγιοσύνη του, αλλά και για το σπάνιο χάρισμα της ταπεινοφροσύνης του.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο γέροντας Ιάκωβος εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο 11 μόλις ημέρες νωρίτερα από τον άγιο Πορφύριο.

Η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο την τελευταία Κυριακή πριν από τη μεγάλη εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, ενώ το πλήθος του κόσμου που επισκέπτεται εκείνες τις ημέρες τη μονή χρόνο με τον χρόνο αυξάνεται.

Για πολλούς είναι ήδη άγιος· ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι κάποιοι τον αγιογραφούν στους ναούς. Αρκετοί μάλιστα είναι ανυπόμονοι και ζητούν έντονα και επίμονα την επίσημη αναγνώρισή του.

Ο δάσκαλος

Ο μακαριστός γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος γεννήθηκε τον Μάιο του 1884 στο χωριό Πάκια των Μολάων της Λακωνίας.

Οι γονείς (Παναγιώτης, Αικατερίνη) του ήταν ευσεβείς άνθρωποι και κοντά στην Εκκλησία, κάτι που το μετέδωσαν και σε εκείνον.

Σε ηλικία 17 ετών έγινε διδάσκαλος -είχε φοιτήσει στο διδασκαλείο της εποχής-, με την αγάπη του για την Εκκλησία να ενισχύεται από την ακατάπαυστη μελέτη των βίων των αγίων.

Ελεγε μάλιστα χαρακτηριστικά: «Οσάκις δε ανεγίγνωσκον τους βίους των Οσίων Πατέρων, εφανταζόμην την έρημον και ησθανόμην γλυκύτητά τινα και ολίγον κατ' ολίγον μοι ήρχετο η επιθυμία προς την μοναχικήν πολιτείαν».

Υπήρξε το πρότυπο του αληθινού δασκάλου, που παρέχει την παιδεία εκείνη που διαμορφώνει χαρακτήρες, αξιοποιεί χαρίσματα και συμβάλλει όχι μόνο στην ποιότητα της ζωής, αλλά και στη σωτηρία της ψυχής, που είναι το σημαντικότερο.

Συνδέθηκε με σπουδαίες πνευματικές προσωπικότητες, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, τον άγιο Νικόλαο Πλανά κ.ά. Εκείνος όμως που καθόρισε την περαιτέρω πορεία και εξέλιξή του ήταν ο πνευματικός πατέρας του και πολυαγαπημένος άγιος των Ελλήνων, ο άγιος Νεκτάριος, που τον συμβούλεψε να πάει στην Ιερά Μονή Λογγοβάρδας στο νησί της Πάρου, έναν τόπο με ασκητική παράδοση.

Μέσα σε λίγα χρόνια η φήμη της ιεραποστολικής δράσης του εξαπλώνεται σε όλη την ελληνική επικράτεια, με αποτέλεσμα πολλοί αρχιερείς να του ζητούν να μεταβεί στις επαρχίες τους ώστε να τους στηρίξει με τα αξέχαστα κηρύγματά του.

Ο μακαριστός επίσκοπος Φωκίδος Ιωακείμ τον αποκαλεί χαρακτηριστικά ιατρό των ψυχών: «Θα σας αναμένωμεν με όλον τον πόθον τον οποίον έχομεν να ίδωμεν ένα κατάλληλον ιατρόν των ψυχών, επισκεπτόμενον και τα μέρη ταύτα καί βοηθούντα ημάς ειἰς το έργον του κηρύγματος της μετανοίας».

Σε ηλικία 46 ετών έγινε ηγούμενος της μονής. Οι πατέρες του μοναστηριού που τον έζησαν από κοντά σημειώνουν την απλότητα του χαρακτήρα του και την ενάρετη προσωπικότητά του.

«Ο πατήρ Φιλόθεος ήταν μεγάλος αγωνιστής και επί 60 χρόνια δεν μας στενοχώρησε ποτέ. Πάντοτε παρακλητικά έδινε τις εντολές και αν αντιδρούσε κανείς υποχωρούσε. Ηταν μεγάλος νηστευτής, άνθρωπος προσευχής, ζούσε με απλότητα μικρού παιδιού και με ιδιαίτερη αγάπη μελετούσε τον νόμο του Θεού. Ολοι πιστεύουμε ότι δεν θα ξαναγίνει τέτοιος άνθρωπος».

Η «αυτοθυσία»

Τη δύσκολη περίοδο της γερμανικής Κατοχής έσωσε εκατοντάδες ανθρώπους από την ασιτία και τον βέβαιο θάνατο. Οργάνωσε συσσίτιο στο μοναστήρι που έδινε φαγητό σε 200 άτομα ημερησίως.

Με αυτοθυσία έσωσε τη ζωή 125 νέων που είχαν καταδικαστεί σε εκτέλεση, αφού με το απύθμενο θάρρος του είπε στον Γερμανό διοικητή να εκτελεστεί και εκείνος, με συνέπεια να καμφθεί η σκληρότητά του και να τους ελευθερώσει.

Εως το τέλος της επίγειας ζωής του (8 Μαΐου 1980) εξομολογούσε, παρηγορούσε και στήριζε τους ενδεείς. Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του έγινε στις 24 Σεπτεμβρίου του 1993.

Ο μακαριστός μητροπολίτης Παροναξίας κυρός Αμβρόσιος κατά την ομιλία του τόνισε προφητικά εκείνη την ημέρα: «Ο Γέροντας είναι ένας κυοφορούμενος άγιος. Η επίσημος αναγνώρισις της αγιότητάς του κυοφορείται. Πόσο θα διαρκέσει η κυοφορία είναι άγνωστο. Ομως στη συνείδηση όλων μας είναι άγιος. Μπορούμε να τον επικαλούμεθα και να ζητάμε την πρεσβεία του».

Ο ηγούμενος από το νησί της Αποκάλυψης

Επόμενος στην «αγία λίστα» είναι ο γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής, γνωστός ευρύτερα στον λαό και ως ο όσιος Αμφιλόχιος της Πάτμου. Συνδέεται μάλιστα πνευματικά με τον Φιλόθεο Ζερβάκο, που ήταν ο πνευματικός πατέρας του.

Υπήρξε σε όλη τη ζωή του ιδιαίτερα φιλάσθενος, όπως (ως γνωστόν) και ο άγιος Παΐσιος, υπηρετώντας με όλη του την ψυχή την Εκκλησία και την πατρίδα.

Για πολλά χρόνια ήταν ηγούμενος της Μονής του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου.

Τα πνευματικά λόγια του ακόμη αντηχούν στα αυτιά όσων είχαν τη μεγάλη τύχη να τον ζήσουν από κοντά στο νησί της Αποκαλύψεως.

Οι πολύτιμες παρακαταθήκες λειτουργούν ως πρότυπο βίου για νέους μοναχούς.

Κοντινοί του άνθρωποι ισχυρίζονται μετά βεβαιότητας ότι κατείχε το προορατικό χάρισμα, ενώ τα αποφθέγματά του είναι ιδιαιτέρως διδακτικά για τους πιστούς.

Ελεγε χαρακτηριστικά ότι «εκείνος που ταράζεται, δεν σκέφτεται λογικά και ορθά. Κάνε υπομονή και θα βραβευτείς με στέφανο».

Η πατρική φιγούρα του κοσμούσε το νησί, κάθε φορά απευθυνόταν στους νέους με πατρική αγάπη λέγοντας: «Παράδεισο χωρίς εσάς, παιδιά μου, δεν τον θέλω».

Ενώ, χαριτολογώντας, κάποιες φορές ανέφερε: «Ο Χριστός είναι κοντά μας, ας μην τον βλέπουμε… καμιά φορά δίνει και κανένα “μπάτσο” από πολλή αγάπη».

Πριν από ακριβώς 35 χρόνια «πέταξε» για τον ουρανό σε ηλικία 82 ετών, με την απόλυτη γαλήνη να είναι ζωγραφισμένη στην ασκητική μορφή του.

Ολη η Πάτμος περιμένει διακαώς την επίσημη αγιοκατάταξή του, που αρκετοί κάτοικοι του νησιού λένε ότι έχει καθυστερήσει.

Πάντως, η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες από ιεράρχες που ανήκουν σε αυτήν, δεν θα αργήσει να τον αγιοκατατάξει.

Ο Ρώσος της Αγγλίας και ο αγιορείτης με τα πολλά χαρίσματα

Στη μακρινή Ρωσία και τη Μόσχα γεννήθηκε η επόμενη μεγάλη μορφή της Ορθοδοξίας.

Εμελλε όμως να μείνει στη μνήμη όλων με το προσωνύμιο μιας ιστορικής περιοχής της ανατολικής Αγγλίας, το Εσεξ, όπου ίδρυσε μία χριστιανική αδελφότητα, χτίζοντας εκ παραλλήλου ένα μοναστήρι αφιερωμένο στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Ο λόγος για τον γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ ή πιο γνωστό ως γέροντα Σωφρόνιο του Εσεξ.

Το σαρανταετές (περίπου) πέρασμά του από το Περιβόλι της Παναγίας μας και συγκεκριμένα το ρωσικό μοναστήρι του αγίου Παντελεήμονος (αργότερα αναχώρησε για τα φοβερά Καρούλια) τον ώθησε ώστε να πάρει την απόφαση να εγκατασταθεί στην Αγγλία για να διδάξει την αλήθεια της Ορθοδοξίας στους Αγγλοσάξονες. Θεωρείται, όχι άδικα, ένας από τους χαρισματικότερους μοναχούς του 20ού αιώνα.

Εκοιμήθη σε ηλικία 97 ετών, στις 11 Ιουλίου 1993, ακριβώς έναν χρόνο και μία ημέρα πριν από τον άγιο Παΐσιο.

Η αγία φυσιογνωμία του καθήλωνε τα πλήθη, ακόμη και ο πιο αδιάφορος για την πίστη άνθρωπος ήθελε να τον ακούσει.

Η ικανότητα του γέροντα να επικοινωνεί με τους συνανθρώπους του ήταν ανεπανάληπτη.

Η ιερή «λίστα» κλείνει με τον «χαρισματούχο υποτακτικό» γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη, ο οποίος μαθήτευσε και ασκήτευσε δίπλα στον γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή στα Κατουνάκια του Αγίου Ορους.

Εισήλθε στο αγγελικό τάγμα σε ηλικία 21 ετών (1933), όπου και παρέμεινε επί 65 χρόνια, έως το τέλος της επίγειας ζωής του.

«Αποχαιρέτισε» το αθωνικό σπίτι του ως «θρύλος» μεταξύ των μοναχών που αναγνώρισαν πολύ πριν την εκδημία του το τεράστιο πνευματικό έργο του.

Το προσωνύμιό του («χαρισματούχος υποτακτικός») το οφείλει στην αγόγγυστη υπακοή που επέδειξε στον γέροντα Νικηφόρο, ο οποίος ήταν πολύ σκληρός κατά γενική ομολογία.

Οι λόγοι και οι διδασκαλίες του ενδυναμώνουν καθημερινά τους μεγάλους ασκητές του Αγίου Ορους, που τον θεωρούν ήδη άγιο στις ψυχές τους.

Και οι άλλοι

Εκτός από τις προαναφερθείσες και επικρατέστερες περιπτώσεις, ακούγονται και άλλα ονόματα (π.χ. ο γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής κ.ά.) σε μεγάλη μερίδα των πιστών.

Οπως τονίζουν πολλοί αρχιερείς του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο κόσμος είναι ο ουσιαστικός και δίκαιος κριτής που αποφασίζει για τις αγιοκατατάξεις.

Ο λαός στέλνει το ηχηρό και καθοριστικό μήνυμα επισπεύδοντας σε αρκετές περιπτώσεις τις σχετικές διαδικασίες (όπως στον άγιο Παΐσιο) και ανταμείβει αυτούς που αγγίζουν αλλά και αξίζουν την αγιότητα με τον ξεχωριστό και ανεπανάληπτο βίο τους.

Εξάλλου, στην Ορθοδοξία τους αγίους τους ανακηρύσσει πρώτα ο λαός.