Ρόλοι σε συνέχεια

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 09 Φεβρουαρίου 2015

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 00.45

Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr

---

Σε πολλές περιπτώσεις το Άγιο Ευαγγέλιο παρουσιάζει σχεδόν θεατρικές παραστάσεις.

Τις λέει παραβολές. Όχι γιά να παίξουμε θέατρο, εικονικό και ψεύτικο, αλλά γιά να διαλέξουμε ρόλους και μέσα από αυτούς να κερδήσουμε, αν τα καταφέρουμε, τον γλυκύ Παράδεισο.

Έτσι και τώρα που άρχισε το Τριώδιο, άνοιξε η αυλαία, και στις δύο πρώτες Κυριακές πάλι είναι μπροστά μας οι ρόλοι. Δηλαδή ο τρόπος της βιοτής μας.

Την προηγούμενη Κυριακή, είμασταν μέσα στον ναό, μπροστά στον ουράνιο πατέρα.

Ο ένας να ζητάει δικαίωση, αποδοχή, καταξίωση, και ο άλλος σε μιά γωνιά να ζητάει έλεος.

Βέβαια συνήθως τα βλέπουμε αλλοιώς και τα ερμηνεύουμε ως στάση προσευχής.

Μήπως όμως αξίζει να τα δούμε και κάπως έτσι, σαν μοναξιά, σαν απογοήτευση, σαν αναγκη γιά αναγνώριση και αποδοχή;

Εμείς, συνήθως, οι «καλοί χριστιανοί», καταδικάζουμε τον φαρισαίο, και οι ποικίλες εικόνες τον ζωγραφούν κοιλαρά, με μακρύ ζωνάρι, τσαμπουκά, μάγκα, που μπορεί και στέκεται μπροστά στον Θεό μέ αναίδεια. Και τον καταδικάζουμε.

Δηλαδή καταδικάζουμε τον Φαρισαίο του ευαγγελικού αναγνώσματος. Και αυτό γιατί είμαστε σίγουροι ότι φαρισαίοι ΔΕΝ είμαστε «εμείς».

Άρα εμείς παίρνουμε τον ρόλο του τελώνη, αυτού δηλαδή που με την συντριβή του κερδίζει τελικά το έλεος του Θεού. Αυτόν εξάλλου, λέμε, προβάλλει ως σεσωσμένο και ο ίδιος ο Χριστός.

Εμείς λοιπόν δεν είμαστε φαρισαίοι. Δεν είμαστε φαρισαίοι; Ας αφήσουμε γιά αργότερα την συνέχεια.

Και ας έρθουμε στην σημερινή Κυριακή. Σήμερα το σκέτς έχει περισσότερους ρόλους, πιό δραματική, με την αρχαία έννοια, η σκηνή, πολυχρόνιο το έργο, τα σκηνικά συναλλάζονται με πολλές εικόνες.

Ό,τι θέλεις, γουρούνια, ξυλοκέρατα, πόρνες, πορνεία, μοσχάρια, δούλοι, αδερφός μεγαλύτερος. Πατέρας.

Και όλα εξελίσσονται σε πολλά μέρη αλλά κυρίως μέσα στο σπίτι, στην οικία του πατρός, δηλαδή και πάλι μέσα και έξω από την αγία εκκλησία. Τελικά nulla salus extra eglesia (=καμία σωτηρία δεν βρίσκεται εκτός Εκκλησίας).

Σκεφτήκατε ποιόν ρόλο διαδραματίζετε; Ποιός, τέλος πάντων, ρόλος είναι γιά εσάς;

Δεν είσασταν ποτέ μεγάλος αδελφός γιά τον μικρότερο αδελφό σας, δηλαδή ποτέ σας δεν τα βάλατε μαζί του μπροστά στον μπαμπά ή στην μαμά, γιατί πιστεύατε ότι τον αγαπούν περισσότερο και του κάνουν όλα τα χατήρια;

Δεν είσασταν ποτέ άσωτος, που θέλατε μιά μεγάλη αγκαλιά από τον πατέρα, αλλά απέναντί σας ο πατέρας δεν άνοιξε την αγκαλιά του, γιατί, όπως μάθαμε, οι άντρες δεν συμπεριφέρονται συναισθηματικά, δεν χαϊδεύουν, δεν φιλούν τα αγόρια γιά να τους κάνουν «άντρες σκληρούς»;

Και όμως, σαν αγόρια, θέλαμε πολλές φορές να ανοίξει η αγκαλιά του πατέρα, ναι του πατέρα, γιά να γείρουμε γιά ένα λεπτό στον ώμο του και να νοιώσουμε ότι ο πατέρας μάς αγαπάει.

Είσαστε πατέρας; Αν, ό μή γένοιτο, ο γιός παραστρατήσει και αλητέψει, τί θα κάνουμε; Ακούω περιπτώσεις και περιπτώσεις. Άκουσα και γονείς που καταράστηκαν την ώρα που έφεραν στον κόσμο τέτοιο τέρας, που πλέον δεν το αντέχουν και παρακαλούν τον Θεό να το πάρει.

Ας πούμε λίγα τώρα γιά τον φαρισαϊσμό του καθενός μας. Θυμάσαι στην κουβέντα με τον άλλο που επέμενες ότι εσύ ξέρεις το σωστό και ο άλλος είναι λάθος; Και έγινες κόκορας με λειρί κατακόκκινο, όταν το διηγιούσουν στην παρέα. Αυτό Δεν είναι φαρισαϊσμός;

Θυμάσαι που μιλούσατε γιά ελεημοσύνη με τις φίλες και είπες; «βρε, παιδί μου, πολύ δύσκολα τα φέρνει βόλτα η κυρία τάδε. Και εμείς τους δώσαμε - λόγος να μην γίνεται - κάποια βοήθεια, δεν ήταν και πολλά, να από οικονομίες - δηλαδή κάνετε ΕΣΕΙΣ και οικονομίες, και έχετε κάποιο κομπόδεμα στην άκρη – και, μεταξύ μας, είχαν να πληρώσουν δύο τρεις λογαριασμούς ΔΕΗ.» Αυτό δεν είναι φαρισαϊσμός;

«Εγώ με τον Θεό τα έχω ταχτοποιημένα. Πηγαίνω όποτε μπορώ, κάθομαι μπροστά στην εικόνα και όλα του τα λέω. Όχι σαν την κυρία δείνα, την κακομοίρα, πολύ την λυπάμαι. Όλοι την ώρα λέει «αχ, να μας ελεήσει ο Θεός» και αναστενάζει. Καλός άνθρωπος, δεν λέω, αλλά αμάν πιά με αυτήν την ταπείνωσή της. Δεν έχει λίγο τσαγανό, βρε παιδί μου, λίγη υπερηφάνεια;!» Αυτό δεν είναι φαρισαϊσμός;

Ας μην συνεχίσουμε. Πέρασε η ώρα.

Εμείς δεν δίνουμε λύσεις. Η λύση είναι το ίδιο το Άγιο Ευαγγέλιο. Ο σωτήριος λόγος του Χριστού. Εμείς συνεχώς αναμοχλεύουμε και δεν αφήνουμε σε ησυχία τον λόγο του Θεού, δεν αναπαυόμαστε.

Πιό πολύ από όλα φοβόμαστε την ύπουλη μούχλα, μέσα στην οποία συνήθως επαναπαυόμαστε και αυτοδικαιωνόμαστε.

Η αυλαία του αγίου ευαγγελίου συνέχεια μας δίνει δυνατότητα να βρούμε ρόλο.

Και μάλιστα τώρα στην Σαρακοστή που έρχεται δρομέως. Εκεί στον Μεγάλο Κανόνα είναι ο καθένας μας, αλοιώς δεν έχει νόημα να διαβάζουμε τους ρόλους της Παλαιάς Διαθήκης.

Ηθοποιοί, ηθο-ποιοί, να γίνουμε στον εαυτό μας. Δηλαδή; Δηλαδή, μας χρειάζεται κάτι που συνήθως ξεχνιέται. Μας χρειάζεται αυτογνωσία. Και στο βάθος ταπείνωση.

Κύταγμα στον καθρέφτη, αλλά ο καθρέφτης να μην είναι γυάλινος, που δείχνει είδωλο, αλλά να είναι αληθινός.

Και ο πιό αληθινός καθρέφτης γιά την αυτογνωσία είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Αυτώ η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν.