Τα Χανιά γιορτάζουν

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Κυδωνίας - 21.55

Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Κυδωνίας και Αποκορώνου Αρχ. Δαμασκηνού Λιονάκη

Τά Παναγιοφρούρητα Χανιά καί ὁλόκληρος ὁ ὑπό τήν ὑπό τόν Ἤλιον Ορθόδοξος Χριστιανικός κόσμος πανηγυρίζουν σήμερα τά Εἰσόδια στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἄνθρωποι καί Ἄγγελοι συγχορεύουν καί συναγάλλονται σήμερα μαζί μέ τόν φιλόχριστο Λαό τῶν Χανίων, ἑδῶ, στόν πνευματικό Παρθενῶνα της Κυρίας Θεοτόκου.

Ευφραίνεται και πανηγυρίζει η γη και οι πιστοί σπεύδουν με κάθε ευλάβεια να τιμήσουν την πανύμνητο Μητέρα του Κυρίου μας ἡ Ὁποία εἰσέρχεται στά ἁγιότερα μέρη τοῦ ἐπιγείου ναοῦ τοῦ Θεοῦ καί καταξιώνεται νά γίνει ὁ ὑπέρλαμπρος Ναός τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Κάθε φορά, πού ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὁ νοῦς καί ἡ σκέψη μας ἀμέσως στρέφεται πρός Ἐκείνη, πού εἶναι «ἡ κιβωτός ἡ χρυσωθεῖσα τῷ πνεύματι»·

σ' Ἐκείνη, πού μέ τήν εἴσοδό της στό Ναό ἄνοιξε τίς πόρτες τῆς ζωῆς καί μέ τήν Κοίμησή της ἔκλεισε τίς πύλες τοῦ θανάτου·

σ' Ἐκείνην, τήν ὁποία «οὐκ ἀνθρωπίνη γλῶττα, ούκ ἀγγέλων νοῦς ὑπερκόσμιος κατ' ἀξίαν εὐφημεῖσθαι δύναται» καί «δι' ἧς ἡμῖν δέδοται τήν δόξαν Κυρίου τηλαυγῶς κατοπτρίζεσθαι», κατά τόν Ἰωάννη τό Δαμασκηνό!

Στήν Παναγία, ἡ ὁποία «ἔλυσε τόν δεσμόν καί τήν λύπην καί τόν στεναγμόν τῆς καταδικασμένης Εὔας», κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο·

«ἡ μέν γάρ Εὔα πρόφασις γεγένηται θανάτου τοῖς ἀνθρώποις, δι' ἧς εἰσῆλθεν θάνατος εἰς τόν κόσμον, ἡ δέ Μαρία πρόφασις ζωῆς, δι' ἧς ἐγεννήθη ἡμῖν ζωή», ὅπως χαρακτηριστικά ὡσαύτως τονίζει ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου.

Ὁ ἀοίδιμος καί σοφός Μητροπολίτης Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός ὑπογραμμίζει, μάλιστα, ὅτι «δέν νοεῖται καί δέν μπορεῖ νά σταθεῖ ἡ Ἐκκλησία χωρίς τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Ὅταν πεῖ κανείς τό 'Θεοτόκος' συμπεριλαμβάνει σ'αὐτό ὅλη τήν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας, γιατί διά τοῦ ὀνόματος τούτου καί στό πρόσωπο τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἐκφράζεται ὅλο τό θεῖο μυστήριο τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ Πλατυτέρα, ζωγραφουμένη στό ἠμιθόλιο τῆς κόγχης τοῦ ἱεροῦ Βήματος μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, αὐτό ἀκριβῶς συμβολίζει, τήν Ἐκκλησία, δηλαδή, μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τό μέσον αὐτῆς...Καί ἡ Ὁδηγήτρια εἶναι ἡ ἐπίγεια Ἐκκλησία, πού ὁδηγεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους νά τούς συνενώσει σέ Σῶμα Χριστοῦ.»

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἀποτελεῖ τή σύνοψη καί τήν ὁλοκλήρωση ὅλων τῶν προεικονίσεων, τῶν προφητειῶν καί τῶν προτυπώσεων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης!

Εἶναι ἡ Ἐδέμ ἡ νοητή, στήν ὁποία αὐτός ὁ Κύριος ἐνηυλίσθη.

Εἶναι ἡ ρίζα, ἀπό τήν ὁποία τό ἄνθος τοῦ Ἰεσσαί ἀνεβλάστησε καί τό γένος μας «δόξῃ καί τιμῇ» ἐστεφάνωσε.

Εἶναι ἡ στάμνος ἡ χρυσῆ, «ἡ τόν οὐράνιον ἄρτον ἐν γαστρί χωρήσασα, τόν εἰς βρῶσιν καί ρῶσιν τοῖς πιστοῖς διδόμενον» κατά τόν Ἅγιο Βασίλειο Σελευκείας.

Αὐτήν, ἡ βάτος προεζωγράφισε, οἱ θεόγραφες πλάκες προεχάραξαν, ἡ κιβωτός τοῦ νόμου προϊστόρησε, ἡ λυχνία καί ἡ τράπεζα καί ἡ ράβδος Ἀαρών ἡ βλαστήσασα, ἐμφανῶς προετύπωσαν.

Αὐτήν, ἡ κάμινος, μέ τό πῦρ τό δροσίζον, καί ἡ σκηνή τοῦ Ἀβραάμ καί ἡ κλῖμαξ τοῦ Ἰακώβ σαφῶς προεμήνυσαν. (Ἰω. Δαμασκηνός).

Ἡ Θεοτόκος, ὀνομασία τήν ὁποία ἀπέδωσε στήν ἁγία Παρθένο τό 431 ἡ Γ΄ ἐν Ἐφέσῳ Οίκουμενική Σύνοδος, «διά τό τόν Θεόν Λόγον σαρκωθῆναι καί ἐνανθρωπῆσαι καί ἐξ αὐτῆς τῆς συλλήψεως ἑνῶσαι ἑαυτῷ τόν ἐξ αὐτῆς ληφθέντα ναόν», «ὑπάρχει», ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, «ὁ ἁπάντων τῶν λόγων ἐπίλογος· πάσης τῆς Βίβλου, παλαιᾶς καί νέας, ἡ τελείωσις · στοιχεῖον πάντων γραμμάτων κρύφιον, τό Ἄλφα καί τό Ὠμεγα, ἡ ἀρχή καί τό τέλος, μετά τον Τόκον Της»(Κανών εἰς τήν Θεοτόκον, Παρασκευή ἑσπέρας).

Γιατί, ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου προέρχεται ἀπό τή θέλησή του καί τή συνεργασία του μέ τό Θεό. Σώζεται μόνο μέ τόν «Θεανθρώπινον συνεργισμόν», κατά τόν ἱερό Δαμασκηνό, καί μέ τή «συζωή» Θεοῦ καί ἀνθρώπου, σύμφωνα μέ τόν Νικόλαο Καβάσιλα.

Ἡ Παναγία, λοιπόν, μέ τή συγκατάθεσή της στήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ τή μέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἐκφράζει τήν πρόθεση τοῦ ἀνθρώπου νά σωθεῖ καί ταυτόχρονα εἶναι ἡ ἁγνότερη προσφορά τῆς ἀνθρωπότητας στό Θεό Λόγο, γιά νά σαρκωθεῖ. Ἔγινε «ἡ χώρα τοῦ Ἀχωρήτου, ἡ ὁποία ἐχώρησε καί οὐκ ἐστενοχώρησε» Ἐκεῖνον, τόν ὁποῖον δέν χωροῦν τά μεγέθη τοῦ οὐρανοῦ. (Κανών 7ης Σεπτεμβρίου, ᾠδή στ΄)

Εἶναι ἐκείνη, πού μέ τήν ἐλεύθερη καί ἀβίαστη συμμετοχή της στό σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας κατέστησε τόν ἑαυτό της κλίμακα μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου καί ἀπέβη τρανό παράδειγμα τῆς κατά Θεόν ζωῆς, αἰώνιο καί διαχρονικό πρότυπο βιοτῆς γιά κάθε ἄνθρωπο, Προστασία καί Σκέπη τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων. 

Ἁδελφοί μου, 

Σέ ὅλες τίς κρίσιμες, ἀλλά καί μεγάλες στιγμές τοῦ Ἔθνους μας, ἀπό τή μεγαλειώδη νίκη στή ναυμαχία τῆς Σαλαμίνας μέχρι τό ἔπος τοῦ '40 ἡ σωτηρία καί ἡ δόξα συναρτήθηκε μέ τή θεία προστασία. 

Ἀπό τότε, μάλιστα, πού ὁ Σταυρός μέ τό «ἐν τούτῳ νίκα» τοῦ Μ.Κωνσταντίνου χάραξε στόν οὐρανό τήν αὐγή τοῦ βυζαντινοῦ Ἑλληνισμοῦ, πάντοτε ἕνας Ἔφιππος Ἅγιος ἤ ὁ λαμπρός Ἀρχάγγελος ὁδηγεῖ τίς τύχες τῆς Ρωμιοσύνης.

Μά πιό πολύ ἀπ' ὅλους εἶναι ἡ Παναγία, ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός, πού, μέ τή βοήθειά της ἀμυνόμενος ὁ πιστός Λαός, τό 626 γκρέμισε τά στίφη τῶν Ἀβάρων ἀπό τά τείχη τῆς Βασιλεύουσας Πόλης, τό 862 καταπόντισε τά πλοῖα τῶν Σκυθῶν στόν Κεράτιο καί τό 673 καί τό 718 κατετρόπωσε τούς Ἄραβες. 

Εἶναι ἡ ἴδια, πού εὐλόγησε τόν ξεσηκωμό τοῦ 1821, τή μέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, καί ἐκείνη, πού πληγώθηκε πρώτη καί μάτωσε ἀπό τόν ἄνανδρο τορπιλισμό τῆς «Ἔλλης», το Δεκαπενταύγουστο τοῦ 1940, εἶναι ἡ Παναγία πού «τῶν χρυσοφόρων ὀρδῶν ἐστόρεσε τή δύναμη», καί κατεπτόησε «κείνους πού πράξαν τό κακό», πού ἀμφισβήτησαν τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί πίστεψαν στόν Ὑπεράνθρωπο ἄνθρωπο καί ὁδήγησε τό στρατό μας τή μέρα τῶν Εἰσοδίων της στήν εἴσοδο τῆς Κορυτσᾶς, τήν πρώτη συμμαχική νίκη τοῦ Πολέμου. 

Εἶναι ἡ ἴδια, πού καί σήμερα εὐλογεῖ καί σκέπει τίς τιμημένες καί δοξασμένες Ἔνοπλες Δυνάμεις τῆς Πατρίδος μας, εἶναι ἡ ἴδια στήν Ὁποία καταφεύγει καί σήμερα ὁ Λαός μας, ἀπό ποικοιλώνυμους βαρβάρους πολιορκημένος, ἀπό τά δεινά τῆς δεινῆς οἰκονομικῆς συγκυρίας καθημαγμένος, ἀπό τούς πάντες ἐξαπατημένος, ἁπό τήν ἀπελπισία ἐξουθενωμένος... 

Γι' αὐτόν τό Λαό, Παναγία μου, 

θά ξεθαρρέψω

νά σοῦ δεηθῶ γι' αὐτό πού κρύβω μυστικό:

καμιά παράκληση δέν ἔχω γιά τόν ἑαυτό μου·

γιά ὅλον ἐτοῦτον τό λαό μας θά σοῦ δεηθῶ,

πού ἀγρίεψε πιά ἀπ' τόν πόνο καί ἁπελπίστη,

ζητάει λιγάκι εἰρήνεψη, ν' ἀνασάνει.

Ἄλλοτε τοῦ τήν ἔδινες πλουσιοπαρόχως,

πικρό παράπονο τόχει, πού τόν ἀμέλησες.

Μάνα τους σέ λέγαν, καί μάνα τους στεκόσουν.

Δεῖξε τους πάλι τήν καρδιά σου, Εἰρηνοφόρα μου.

Στούς ταπεινούς, ἡ ταπεινή φανερώσου,

Περιστερά πάλι τοῦ Νῶε μαντατοφόρα,

στήριξε στή γαλήνη σου τούς φτωχούς ἀνθρώπους.

ΑΜΗΝ!