Η μαρτυρία του ορθόδοξου μοναχισμού στην ελληνική πραγματικότητα

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 09 Νοεμβρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 01.35

Του Σεβ. Μητροπολίτου Μεγάρων και Σαλαμίνος Κωνσταντίνου

Αφορμή της καταγραφής κάποιων σκέψεων με αισιόδοξη - ελπίζω και για τους αναγνώστες του παρόντος - προοπτική μέσα στην Ελλάδα της γενικευμένης κρίσεως αποτελεί η πρόσφατη πρώτη επαφή της ελαχιστότητός μου με τον λαό που με ενέταξε η Εκκλησία να διακονήσω ως επίσκοπος στη Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος.

Σε μιαν εκτεταμένη περιοχή με πολλούς αναγκεμένους αδελφούς παρουσιάζεται όπως, άλλωστε, και στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας ένα ανθρώπινο ρεύμα επιστροφής προς τον θεό, γιατί πιστεύει ότι η ενίσχυσή Του αποτελεί στήριγμα, ώστε να εξέλθη συνετός και δυνατός από τη βιούμενη περιδίνησή του.

Μέσα στη θρησκευτική αυτή αναγέννηση παρατηρείται και ένα ζωηρό ενδιαφέρον για τον μοναχισμό.

Στην επαρχία μας το επιμαρτυρούν 15 παλαιές και νεότερες μονές και 153 εργάτες και εργάτριες της μυστικής εργασίας.
Της αδιάλειπτης προσευχής. Γιατί αυτό το έργο αναδεικνύει και καταξιώνει τη μοναχική ιδιότητα.

Ο μοναχισμός, αρχαιότατος θεσμός της Εκκλησίας, ανέδειξε πλήθος αγίων μορφών και η προσφορά του είναι ανεκτίμητη από κάθε άποψη.

Συνεπώς, δεν χρειάζεται εμάς απολογητές, υπέρμαχους και εγκωμιαστές του. Απλώς θα αναφέρουμε μερικά βασικά στοιχεία της ιστορίας του, της αξίας και της σημασίας του.

Δεν παραβλέπουμε ότι και σήμερα κάποιοι ασκούν μιαν ουσιαστικά ανεπέρειστη πολεμική στο μοναχικό ιδεώδες.

Ισως επειδή θεωρούν λιποταξία από την κοινωνική εργασία και την ωφέλεια του συνόλου και κίνηση τελικώς αφιλάνθρωπη και αντιευαγγελική άνθρωποι νέοι, δημιουργικοί, ευφυείς και μορφωμένοι να καταφεύγουν στα μοναστήρια.

Ερμηνεύουν την άσκησή τους ως πράξη εγωιστική, προς επίτευξη μόνο της ατομικής τους σωτηρίας.

Υπάρχει μεγάλη παρεξήγηση σε αυτήν τη θεώρηση, διότι ο ορθόδοξος μοναχισμός, παρά τις διάφορες αιτιάσεις, δοξασίες και τυχόν κατά καιρούς αστοχίες ορισμένων λαθεμένων εκφραστών του, αποτελεί εργαστήριο αγιότητας, υπόδειγμα αρμονικής σύζευξης προσωπικών χαρισμάτων και κοινής στοχοθεσίας προς δοξασμό όλης της Εκκλησίας.

Μέσα από την υπακοή στον πρώτο, την εργασία και τη δισδιάστατη ηροσευχητική έκφρασή τους, μοναχοί και μοναχές γίνονται στηρίγματα ψυχών, πυξίδες προς μονοπάτια συνάντησης του προβληματισμένου ανθρώπου με τον Θεό της αγάπης.

Η αναβίωση και ανακαίνιση αρχαίων μοναστικών καθιδρυμάτων με φιλόθεες αδελφότητες σε όλη την Ελλάδα και τις ορθόδοξες χώρες αποτελεί ευλογία για κάθε πιστό, παρήγορη ελπίδα και ανάχωμα στην κρίση ταυτότητας και τρόπου ζωής, οι οποίες επιγεννούν και τις λοιπές μορφές κρίσης που βιώνουμε.

Οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας μας ήταν όλοι μοναχοί. Ο υγιής μοναχισμός αποσόβησε τον κίνδυνο της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας και τη νόθευση της θεολογίας.

Γι΄ αυτό και ο στρατηγός Μακρυγιάννης, σχολιάζοντας τη λυσσώδη προσπάθεια των Βαυαρών βασιλέων να κλείσουν τα μοναστήρια μετά την παλιγγενεσία έγραφε χαρακτηριστικά: "Διέλυσαν τα μοναστήρια, συμφώνησαν με τους Μπουαρέζους που πούλαγαν τα δισκοπότηρα κι όλα τα γερά εις το παζάρι. Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια και οι καημένοι οι καλόγεροι, όπου αφανίσθηκαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα στους δρόμους, όπου αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επαναστάσεως..."

Εάν σήμερα στρέφει ο λαός μας τις χρηστές ελπίδες του στην Εκκλησία, αξιώνει να τον παιδαγωγήσει, ώστε εξερχόμενος από την κρίση να επανεύρει αληθινό νόημα ζωής, αυτό οφείλεται και στο ασκητικό ήθος της μοναχικής μας παραδόσεως: Διιστορικά μετρημένο, ζυγισμένο και διαπιστωμένα αφθονοπάροχο για όποιον βιωματικά το προσεγγίσει.

Πηγή: Εφημερίδα Δημοκρατία