Μία επίσκεψη στην Βασιλίδα των πόλεων...

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 26 Οκτωβρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 01.27

Του Αγγέλου Ν. Πάκλαρα, Θεολόγου | Romfea.gr

Όταν κάποιος Έλληνας επισκέπτεται την πανέμορφη Κωνσταντινούπολη, η ψυχή του κατακλύζεται από νοσταλγικές και γλυκόπικρες αναμνήσεις.

Μία χαρμολύπη πλημμυρίζει την ευαίσθητη καρδιά του, χαρά διότι βρίσκεται στην πιο εκθαμβωτική και επιβλητική πόλη του κόσμου, που φέρει επάνω της τόσους αιώνες θρησκευτικής και ιστορικής κληρονομιάς αλλά και λύπη βαθύτατη, διότι έρχεται ως ξένος και άγνωστος επισκέπτης, ή ως ένας περαστικός τουρίστας…

Έχοντας την μεγάλη και ύψιστη τιμή να συνοδεύσω έναν Ιεράρχη στην Κωνσταντινούπολη, συναντήσαμε την  Α.Θ.Π. Παναγιότητα, τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και συνομιλήσαμε μαζί του.

Είναι ένας άνθρωπος ευφυής, ευγενέστατος, διακριτικός που μόνο και η παρουσία του σε συγκινεί… Μόνο ο λόγος του σε καθηλώνει.

Διακρίνει κανείς στα μάτια του, τον πόνο, την θλίψη, την αγωνία, αλλά και την ασάλευτη ελπίδα και βεβαιότητα ότι το Πάνσεπτο  Οικουμενικό Πατριαρχείο παρά τους εχθρούς και πολεμίους που το βάλουν πανταχόθεν θα επιβιώσει και θα αναπνέει πάντοτε.

Διότι είναι ένας θεσμός ακλόνητος και ασάλευτος ανά μέσω των αιώνων, όπως είπε ο ίδιος ο Χριστός στον Απ. Πέτρο "Καγώ δε σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής" (Ματθ. 16, 19).

Την επαύριον εκκλησιασθήκαμε στον Ι. Ν. Αγίου Δημητρίου Ταταούλων διά το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο της μακαριστής  Ζωής Κομματά, μητρός του Σεβ. Μητροπολίτου Σεβαστείας κ. Δημητρίου, ενώ ήταν παρών και συμπροσευχόμενος εν τω Ι. Βήματι, ο Οικ. Πατριάρχης μετά δεκατριών άλλων αρχιερέων ενώ στην Θ. Λειτουργία προέστη ο Σεβ. Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, αγαπητός εν Χριστώ αδελφός του Αγίου Σεβαστείας.

Εκεί στον ιστορικό αυτό, απλό και απέριττο ιερό ναό η συγκίνηση ήταν μεγάλη. Έβλεπε κανείς Έλληνες ομογενείς με κυπτόμενο τον αυχένα να προσεύχονται με κατάνυξη, με προσήλωση υποδειγματική, δίχως ομιλίες ή θορύβους.

Σαν σκιές άναβαν ένα κεράκι και παρέμεναν αμετακίνητοι στις θέσεις τους…

Κι εκεί ο σεπτός προκαθήμενος του Οικουμενικού θρόνου με πολλή ευλάβεια παρακολουθούσε την Θ. Λειτουργία σιωπηλός φέροντας επάνω του όλη την αρχοντιά της βασιλευούσης πόλεως.

Το θείο κήρυγμα του Σεβ. Φιλαδελφείας διδακτικό και αγιοπατερικό. Αναφερόμενος με λόγους συγκινητικούς, της αγαπώσης καρδίας του, διά την επίγεια εν Χριστώ ζωή της μακαριστής Ζωής, που ήτο πρότυπο συζύγου και υπόδειγμα μητρός με θυσιαστική αγάπη, ενώ όπως είπε χαρακτηριστικώς η αγία ψυχή της αναπαύεται ήδη «εν τω τρίτω ουρανώ», το δε πνεύμα της παρίσταται ανάμεσά μας.

Ακολούθησε τρισάγιο στα κοιμητήρια του Ι.Ν. Αγ. Δημητρίου Ταταούλων.

Αναμένοντας τους αρχιερείς και τους συγγενείς και φίλους της εκλιπούσης, περπατώντας ανάμεσα στα στενά δρομάκια του κοιμητηρίου, θυμήθηκα τους λόγους ενός αγιορείτου μοναχού, όταν ακόμη ήμουν πρωτοετής φοιτητής στην Θεολογική Σχολή.

Τότε με είχε ρωτήσει «Θέλεις να γίνεις ένας άριστος θεολόγος και ένας τέλειος φιλόσοφος, δίχως να έχεις ολοκληρώσει τις σπουδές σου σε καμμία από αυτές τις σχολές;

Του απάντησα γεμάτος απορία ναι και τότε μου είπε: «περπάτησε ένα πρωινό μέσα σε ένα κοιμητήριο…!».

Σιώπησα αλλά ενδόμυχα μέσα μου γέλασα γεμάτος απορία.

Κι  όμως μετά από τόσα χρόνια νοιώθοντας αυτή την ατμόσφαιρα γεμάτη απέραντη ησυχία στο κοιμητήριο αυτό και διαβάζοντας τα τόσα συγκινητικά ποιήματα και κείμενα χαραγμένα επάνω στους τάφους των κεκοιμημένων αισθάνθηκα πόσο δίκαιο είχε ο μοναχός αυτός και πόσο μάταια και ψευδή είναι τα πάντα σ’  αυτόν εδώ τον κόσμο…

Εκεί δεν συναντούσες ανθρώπους να τρέχουν, δεν άκουγες θορύβους αυτοκινήτων, φωνές και γέλια παιδιών ή συζητήσεις ατελείωτες.

Το μόνο που «άκουγες» ήταν μια ατέλειωτη ηρεμία και γαλήνη που δίδασκε πολλά. Την σιωπή μόνο αυτή διέκοπτε η γλυκύτατη φωνή του σεπτού Γέροντος Σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας και Ναούσης κ. Παντελεήμονος που τελούσε το τρισάγιο και ο ήχος από τα κουδουνάκια του θυμιατηρίου με το θυμίαμα που προσφέρονταν στην κεκοιμημένη Ζωή «εις οσμήν ευωδίας πνευματικής..».

Αναχωρώντας για την δεξίωση του μνημοσύνου αντίκρυσα ανάμεσα σε πολλά άλλα μνήματα, τα περισσότερα αλλοιωμένα από τα χρόνια μια μαρμάρινη αρχιερατική μίτρα. Πλησίασα και διάβασα: Θεόκλητος, Μητροπολίτης Μετρών και ΑΘύρων κοιμηθείς εν Κυρίω 22 Απριλίου 2004. Δέκα χρόνια πριν…

Αναλογίστηκα, θυμάται κανείς αυτό τον μακαριστό ιεράρχη ή τα έτη αρχιερατείας του στην Κωνσταντινούπολη;

Εγώ προσωπικά δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ, παρά μόνον από φωτογραφίες… Έκανα τον σταυρό μου, ασπάσθηκα την μικρή φωτογραφία του και έφυγα αναλογιζόμενος ότι εάν και πέρασαν τόσα χρόνια πάντοτε η φιλόστοργος Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως αλλά και ο ίδιος ο εκάστοτε «νεομάρτυς» Οικουμενικός Πατριάρχης, πάντοτε θα μνημονεύει το όνομα του μακαριστού Ιεράρχου…

Απομακρυνόμενος από το κοιμητήριο θυμήθηκα τον τίτλο βιβλίου ενός λογίου Ιεράρχου που έλεγε: «Δεύτε χριστοφόροι λαοί λάβετε φως εκ Φαναρίου».

Ίσως μία αχτίδα από αυτό το φως να έλαμψε μέσα στην ψυχή μου, δίδοντας  μου αισιοδοξία ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα παραμείνει αμετακίνητο και ανέπαφο στο πέρασμα των αιώνων και όπως έλεγε ο μεγάλος Πατριάρχης του Γένους μακαριστός Δημήτριος ο Α΄: «Η ακοίμητη κανδήλα του Φαναρίου δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ…».