Ζωή χωρίς σύμβολα - Ζωή χωρίς ελευθερία

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 01 Οκτωβρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Κισάμου - 20.42

Του Σεβ. Μητροπολίτη Κισάμου & Σελίνου κ. Αμφιλοχίου

«Τὸ πρωτο σου χρέος, εκτελώντας τὴ θητεία σου στὴ ράτσα, είναι να νιώσης μέσα σου όλους τοὺς προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσης τὴν ορμή τους καὶ νὰ συνεχίσης το έργο τους. Τό τρίτο σου χρέος, νὰ παραδώσης στὸ γιὸ τὴ μεγάλη εντολὴ να σε ξεπεράση». (Νίκος Καζαντζάκης, «Ασκητική»)

Τυχαία, άραγε, και… «αθώα» η εικόνα να πωλούνται στα καλάθια μεγάλης αλυσίδας Σουπερ Μάρκετ παντόφλες με σχέδιο την Ελληνική σημαία και φόντο τον Σταυρό;

Μήπως τέτοιου είδους συμπεριφορές, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις των «φωταδιστών» των καιρών μας περί αποκαθήλωσης των συμβόλων από δημόσιους χώρους, σχολεία, αφαίρεση του Σταυρού από την Ελληνική Σημαία, κατάργηση της αργίας της Κυριακής, ως και άλλα που κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αποτελούν μέρος οργανωμένου και καλά μελετημένου σχεδίου αποψίλωσης και αποϊεροποίησης της Ελληνικής κοινωνίας;

Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσομε πως η ισοπέδωση των στοιχείων εθνικής και ιστορικής ταυτότητας ενός λαού και η περιφρόνηση προς τα πιστεύω της μεγάλης πλειοψηφίας είναι όχι μόνον αντιδημοκρατικά στοιχεία, αλλά ανοίγουν και δρόμους ολισθηρούς και οδυνηρούς;

Τι μπορεί να σημαίνει άραγε η ανοχή και αδιαφορία μας σε τέτοιου είδους φαινόμενα και συμπεριφορές;

Πόσο δυσκολονόητο είναι το γεγονός πως όταν διαστρεβλώνομε την ιστορία μας, υποτιμάμε τις αξίες μας, ποδοπατάμε, καίμε, προσβάλλουμε και ισοπεδώνουμε τα σύμβολα του Έθνους μας, τότε κινδυνεύουμε πολύ περισσότερο με «άλωση» και κατοχή από τον εσωτερικό εχθρό της δικής μας κοινωνίας και όχι από τους ξένους, ακόμα και αν αυτοί είναι οι «δανειστές» μας;

Ζούμε σε πολυπολιτισμική κοινωνία θα ισχυρισθούν κάποιοι και όλοι έχουν ίσα δικαιώματα στην ζωή και την κοινωνία.

Θα συμφωνήσουμε μαζί τους. Εξ΄ άλλου το ήθος του Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθόδοξης Εκκλησίας και παράδοσης, διαχρονικά και ιστορικά, υπήρξε ξένο και αντίθετο προς κάθε μορφή μισαλλοδοξίας, φανατισμού και φονταμενταλισμού.

Όμως εδώ μιλούμε για κάτι διαφορετικό. Στην Ελλάδα –μια κατ΄ εξοχήν και κατά παράδοση χώρα συμβόλων- τα σύμβολα και η ουσία τους, έχουν χαλκευτεί.

Τα σύμβολα που αποτελούσαν το καταφύγιο των Ελλήνων για την προσφυγή στην ελπίδα και την προσδοκία επλήγησαν σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό.

Οδηγούμαστε σε μία κατάσταση χωρίς ισορροπία, όπου η κρίση υπερβαίνεται συνεχώς με μια κατάσταση ακόμα μεγαλύτερης κρίσης.

Μια κρίση που βαθαίνει μέρα με την ημέρα και που δεν οδηγεί μόνο στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, στο νέο κύμα μετανάστευσης πλήθους επιστημόνων, στην στέρηση δικαιώματος των νέων να ονειρεύονται και να ελπίζουν, στην απώλεια κάθε αξιοπρέπειας και τιμής, αλλά που προεκτείνεται στην συστηματική και ενορχηστρωμένη απαξίωση και αποψίλωση των συμβόλων του Γένους.

Με άλλα λόγια δηλαδή στην αποϊεροποίηση της Ελληνικής κοινωνίας. Στην δημιουργία μιάς κοινωνίας χωρίς αξιακό υπόβαθρο, χωρίς σύμβολα, ρίζες, πιστεύω και ιδανικά.

Μιάς κοινωνίας χωρίς ιστορική μνήμη και συνείδηση. Αυτή λοιπόν η κοινωνία, αυτός ο λαός είναι καταδικασμένος σε μαρασμό, σε ιστορική λήθη.

Και επειδή «κάλλιον του προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν», όπως έλεγε και ο Ιπποκράτης, είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει κάτι. Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;

Την απάντηση, νομίζω, δίδει ο ανώνυμος Κύπριος αγωνιστής του 1955: «Κοίταξα πίσω μου, είδα ιστορία· ένιωσα τὸν προορισμό. Κοίταξα γύρω μου, είδα χάος· σκέφτηκα ότι χρειάζεται πρόσωπο. Κοίταξα μπροστά μου, είδα δρόμο· κατάλαβα ότι αξίζει να προσπαθήσω. Κοίταξα μέσα μου, είδα πίστη· ήξερα ότι θα φτάσω σίγουρα στη νίκη».

Το θέμα είναι, τελικά, εμείς τι κάνομε;;