Η εξάρτηση δεν είναι λύση

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 00.45

Του Σεβ. Μητροπολίτη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ

Ἡ 26 Ἰουνίου ἑκάστου ἔτους εἶναι ἀφιερωμένη στόν ἀγῶνα κατά τῶν ναρκωτικῶν καί τῆς παράνομης διακίνησής τους. Κρίνεται ἑπομένως ἐπίκαιρο νά καταθέσουμε ὡς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τήν ἄποψή μας γιά τήν μάστιγα αὐτή πού ἀπαξιώνει τούς νέους, διαλύει τήν ζωή τους καί τούς ὁδηγεῖ στόν ὄλεθρο ἐπισημαίνοντας ὅτι:

1. Τά ναρκωτικά γενικότερα εἶναι καρποί τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς μας. Ἡ κοινωνία μας γεννᾶ τήν ἄθλια κίνηση τῶν νέων πρός τά ναρκωτικά πού τούς ὁδηγεῖ στό θάνατο.
Τά ναρκωτικά εἶναι τό θλιβερό σύμπτωμα τῆς ἠθικῆς κρίσεως καί βαθειᾶς παρακμῆς πού βιώνουμε στήν διαλυμένη κοινωνία μας, πού ἔχει ἀπό καιρό ἀρχίσει νά χάνει τούς συνδετικούς της ἱστούς, πού εἶναι παράλυτη ἀπό τίς ἁμαρτίες της, πού στέκεται ἀκόμη στά πόδια της μέ τά δεκανίκια τοῦ ἔξωτερικοῦ ὡραϊσμοῦ της, τοῦ τηλεοπτικοῦ life style, ἐνῶ ἐσωτερικά ἡ σήψη ἔχει προχωρήσει ἀνησυχητικά, πού εἶναι ἡ ἴδια ναρκωμένη.

2. Τό πρόβλημα ἑπομένως δέν ἀντιμετωπίζεται ἄν ντυθοῦμε τήν ἄψογη ρεντιγκότα καί υἱοθετήσουμε τήν ἄτεγκτη ἐτυμηγορία τοῦ Ἰαβέρη πού ἐπιζητεῖ τήν ἀμείλικτη τιμωρία τοῦ κάθε ἄθλιου Γιάννη Ἁγιάννη, γιά νά δημιουργήσουμε νέους ἀποσυνάγωγους καί νά διασώσουμε τήν κοινωνική εὐπρέπεια καί ἐντιμότητά μας.

3. Γινόμαστε συνένοχοι, ὅταν κλείνουμε τά μάτια μας ἐμπρός στούς μεγαλόσχημους ἐγκληματικούς κακούργους, τούς ἠθικούς αὐτουργούς τῶν νεανικῶν πταισμάτων πού εἶναι οἱ μεγάλοι ἀμετανόητοι καί ἀνενόχλητοι ἔνοχοι τῆς φρικτῆς κακοδαιμονίας πού πλήττει τήν κοινωνία καί ἀφανίζει τίς ζωές τῶν νέων μας.

4. Τά ναρκωτικά δέν τά χρειάζονται οἱ νέοι. Δέν εἶναι πρωτογενής ἀνάγκη ἐπιβιώσεως. Ἡ ἀναζήτηση τῶν οὐσιῶν ἐμφανίζεται ὡς συνέπεια ἄλλων ἐσωτερικῶν διεργασιῶν καί πιεστικῶν ἀναγκῶν, τίς ὁποῖες γιά νά διαχειρισθοῦν οἱ νέοι καταφεύγουν στήν χρήση μεταπίπτουν καί ἀπό τήν χρήση στήν ἐξάρτηση ἀπό τίς οὐσίες. Ἑπομένως ἡ θεραπεία τους γιά νά εἶναι ἀποτελεσματική πρέπει νά ἀποβλέπει στήν ἐπίλυση τῶν ὑπαρξιακῶν προβλημάτων τους καί ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν τους.

5. Οἱ Ἀρχές εὑρίσκονται ἐνώπιον ἑνός συνθέτου καί δυσχερεστάτου προβλήματος, διότι ὀφείλουν νά ἀντιμετωπίσουν τούς ἐξηρτημένους νέους πού ἔχουν συγχρόνως ἐμπλακεῖ σέ παραβάσεις τοῦ ποινικοῦ κώδικα συνδυάζοντας τήν βοήθεια γιά τήν ἀπεξάρτηση τους ἀπό τίς οὐσίες καί τόν σωφρονισμό τους γιά τήν παράβαση. Ἡ μονομερής θεώρηση τῶν ἐξαρτημένων παραβατῶν δέν θεραπεύει καί δέν ἀποκαθιστᾶ τόν νέο πού πολύ εὔκολα παρασύρεται εἴτε στήν χρήση εἴτε στήν παραβατικότητα.

6. Ἡ ἀπεξάρτηση ἐπιτυγχάνεται ὅταν συντρέχουν αὐστηρά συγκεκριμένες προϋποθέσεις πού γνωρίζουν πολύ καλά ὅσοι ὑποβλήθηκαν σέ προγράμματα ἀπεξάρτησης. Ἐπειδή λοιπόν ἡ θεραπεία τοῦ ἐθισμοῦ καί ἡ ἀποκατάσταση τῶν νέων εἶναι δυσεπίτευκτο ἐγχείρημα προέχει ἡ πρόληψη.

7. Αὐτές οἱ διαπιστώσεις μᾶς ἐπιβάλλουν νά θωρακίσουμε τούς νέους μας γιά νά ἀποφύγουν τήν αἰχμαλωσία τους στήν ἐξάρτηση καί τόν ἐθισμό ἀπό τίς οὐσίες, ἐργαζόμενοι προληπτικά.
Τά ναρκωτικά δέν τά χρειάζονται:

α) ῞Οσοι νέοι ἔχουν «πιστεύω». ῞Οσοι νέοι ἔχουν ἀρχές καί ἀξίες στή ζωή τους. Ὅσοι ζοῦν μέ τή χαρά πού τούς δίνει ἡ πίστη τους στόν Θεό καί ἡ προσήλωσή τους στόν ἀγαθό νόμο τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν πίστη του ὁ νέος ἐξέρχεται ἀπό τήν φυλακή τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ του καί ἀγκαλιάζει μέ ὅλη τήν ὕπαρξή του πρῶτα τόν Θεό Πατέρα κι ὕστερα τήν κοινωνία τῶν ἀδελφῶν του. ῾Η πίστη καί ἡ ἀγάπη δίνουν νόημα στή ζωή του καί τόν ἐνισχύουν νά ἀγωνισθεῖ, γιά νά ἀγαπήσει τούς ἄλλους σάν τόν ἑαυτό του. Ἡ ἐξάρτηση καί ὁ ἐθισμός στίς οὐσίες φυλακίζει τόν νέο στά στενά ὑπαρξιακά του ὅρια καί δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά πραγματοποιήσει τό γεγονός τῆς ζωῆς ξανοιγόμενος στήν κοινωνία τῶν προσώπων ἀπό τήν ὁποία τρέφεται καί τήν ὁποία τρέφει μέ τήν ἀγάπη του. Μέ τήν πίστη δέν θά γνωρίσει ποτέ τήν ἧττα στή ζωή, γιατί αὐτός πού ζεῖ μέ τόν Θεό νικάει καί κερδίζει ὅλες τίς μάχες. Μπορεῖ νά κατακτήσει τό ἄπειρο καί αἰώνιο καί νά ὑπερβεῖ τά ὑπαρξιακά του ὅρια, πραγματοποιώντας τόν σκοπό τῆς ζωῆς του.

β) Ὅσοι νέοι ζοῦν καί ἀπολαμβάνουν τή χαρά τῆς οἰκογένειας. Εἶναι παρατηρημένο ὅτι δύσκολα ξεφεύγουν ἤ γλιστροῦν πρός τά ναρκωτικά παιδιά πού μεγαλώνουν σέ οἰκογένειες μέ γερούς συναισθηματικούς δεσμούς, ἁρμονικές σχέσεις ἀνάμεσα στούς γονεῖς, ἀλληλοσεβασμό καί κατανόηση, μέ ἀγάπη καί τρυφερότητα, ἀλλά καί μέ ἱεράρχηση στίς σχέσεις, στίς ὑποχρεώσεις καί τά καθήκοντά τους ἀπό τόν μεγαλύτερο μέχρι τόν μικρότερο.

῾Η σχέση τῶν γονιῶν μέ τά παιδιά τους πρέπει νά εἶναι αὐθεντική, εἰλικρινής καί νά διέπεται ἀπό ἀμοιβαία ἐμπιστοσύνη. Οἱ γονεῖς δέν πρέπει νά μιλοῦν στά παιδιά τους, ἀλλά νά συνομιλοῦν μέ τά παιδιά τους. Ὁ «ἰσότιμος διάλογος» θά ἐνθαρρύνει τήν ἐπικοινωνία καί θά τά βοηθήσει νά ὡριμάσουν. ῾Η ἔλλειψη ψυχραιμίας, ὑπομονῆς, αὐτοσυγκράτησης, νηφαλιότητας καί ἡρεμίας βλάπτει τήν ἐπικοινωνία, σπάζει τούς δεσμούς καί ἀπομακρύνει τό παιδί ἀπό τήν οἰκογένειά του, ὥστε νά ἀναζητήσει λύσεις στά ἀδιέξοδά του μέ τούς μηχανισμούς τῆς «δόσης».
Εἰδικοί ἐρευνητές στό θέμα τῆς ἐπικοινωνίας γονιῶν καί παιδιοῦ ἐπισημαίνουν ὅτι ἡ ἀσυνέπεια μεταξύ λόγων καί ἔργων στούς γονεῖς, ἡ ἀπρόσεκτη συμπεριφορά, ἡ διαταραχή τῶν ρόλων μέσα στήν οἰκογένεια καί κυρίως μεταξύ τοῦ πατέρα καί τῆς μητέρας ἤ τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας ἔχουν ἐπιπτώσεις στή συμπεριφορά τοῦ παιδιοῦ καί ὁδηγοῦν πολλά παιδιά στήν ἐξάρτηση.

Ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὑποδεικνύει τίς ἰδανικές σχέσεις γονέων καί τέκνων

«Τὰ τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεῦσιν ὑμῶν ἐν Κυρίῳ· τοῦτο γάρ ἐστι δίκαιον. τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα, ἥτις ἐστὶν ἐντολὴ πρώτη ἐν ἐπαγγελίᾳ, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἔσῃ μακροχρόνιος ἐπὶ τῆς γῆς καὶ οἱ πατέρες μὴ παροργίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν, ἀλλ' ἐκτρέφετε αὐτὰ ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» (Πρός Ἐφεσίους στ΄ 1-4)

Δηλαδή : «Παιδιά, νά ὑπακοῦτε στούς γονεῖς σας, σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Κυρίου· αὐτό ἄλλωστε εἶναι τό σωστό. Τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου, αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἐντολή πού περιέχει ὑπόσχεση: για νά εὐτυχήσεις καί νά ζήσεις πολλά χρόνια πάνω στή γῆ. Κι ἐσεῖς, πατέρες, μή φέρνεστε στά παιδιά σας ἔτσι ὥστε νά ἐξοργίζονται, ἀλλά νά τά ἀνατρέφετε δίνοντάς τους ἀγωγή καί συμβουλές πού ἐμπνέονται ἀπό τήν πίστη στόν Κύριο»

γ) ῞Οσοι νέοι διαμορφώνουν ἦθος καί χαρακτήρα μέσα ἀπό τήν παιδαγωγική διαδικασία τοῦ σχολείου καί τῆς σχέσεως παιδαγωγοῦ καί νέου. Τό σχολεῖο καί ὁ παιδαγωγός εἰσάγουν τόν νέο στή ζωή, τόν ἐφοδιάζουν μέ τά ἀπαραίτητα προσόντα γιά νά δώσει τή μάχη τῆς ζωῆς νικηφόρα. Ὁ παιδαγωγός τοῦ ἑρμηνεύει τόν σύνθετο κόσμο καί τήν κοινωνία, μέσα στήν ὁποία ζεῖ καί τόν βοηθᾶ νά ἐνταχθεῖ ὡς ὑγιές μέλος σ’ αὐτή. Ἕνα ἰσορροπημένο ἐκπαιδευτικό σύστημα ὀφείλει νά μεταδίδει γνώσεις καί νά διαπλάθει ἦθος. Τά δύσκολα ἀρχίζουν ἀπό τή στιγμή πού ὁ νέος θά πρέπει νά χρησιμοποιήσει τή γνώση γιά τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο θέλησε νά τήν ἀποκτήσει: Γιά νά γίνει δηλαδή ἱκανός νά κάνει μιά ἐλεύθερη ἐκλογή. Κι αὐτό ἐπιτυγχάνεται μόνο ἀπό νέους μέ χαρακτήρα καί ἦθος, οἱ ὁποῖοι, ἐπειδή ἀκριβῶς ἔμαθαν, μποροῦν νά ἐπιλέξουν γιά νά βροῦν τήν εὐτυχία τους καί τόν δρόμο τῆς ὁλοκλήρωσής τους. Ἀντίθετα, γιά τόν ἐξαρτημένο ἡ ἤδη ὑπεύθυνη πράξη τῆς ἐκλογῆς γίνεται ἀκατόρθωτη, γιατί δέν τοῦ δόθηκε ἀπό τό ἐκπαιδευτικό σύστημα ἡ δυνατότητα νά δώσει κάποια ἀπάντηση στά βασικά ἐρωτηματικά τῆς ζωῆς.

δ) Οἱ νέοι μέ ἰσχυρή θέληση. Τό πρόβλημα τῆς ἐξάρτησης σχετίζεται μέ τήν κεντρική λειτουργία καί δύναμη τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, πού εἶναι ἡ θέληση. Ἡ ἐξάρτηση ἀχρηστεύει καί ἀκυρώνει τήν θέληση τοῦ νέου. Ὁ νέος δέν μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ στή στέρηση τῆς οὐσίας, ἐπειδή πιστεύει ὅτι τόν ἐλευθερώνει ἀπό τά προβλήματα πού τόν περισφίγγουν καί τοῦ χαρίζει τούς ψεύτικους παράδεισους. Γι’ αὐτό καί ὅλη ἡ προσπάθεια πρόληψης ἤ καί θεραπείας εὑρίσκεται σ’ αὐτή τήν ἐργασία: Νά ἀποκτήσει ὁ νέος ἰσχυρή θέληση νά πεῖ :

ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΠΟ ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ.
ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΙ ΑΝ ΤΟΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝ
ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΛΥΣΗ ΑΛΛΑ ΔΙΑΛΥΣΗ

Τό δράμα τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου πού ἐνεργεῖ μέσα του ἡ δύναμη τοῦ κακοῦ περιγράφει μέ ἐνάργεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ τούς λόγους του
«Βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου. Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (Πρός Ρωμαίους ζ΄ 23-24)

Δηλαδή : «Διαπιστώνω ὅμως πώς ἡ πράξη μου ἀκολουθεῖ ἕναν ἄλλο νόμο, πού ἀντιστρατεύεται τό νόμο μέ τόν ὁποῖο συμφωνεῖ ἡ συνείδησή μου: εἶναι ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας πού κυριαρχεῖ στήν ὕπαρξή μου καί μέ κάνει αἰχμάλωτό της. Τί δυστυχισμένος, ἀληθινά, πού εἶμαι! Ποιός μπορεῖ νά μέ λυτρώσει ἀπό τήν ὕπαρξη αὐτή, πού ἔχει ὑποταχτεῖ στό θάνατο;».

Θεωρῶ κατάλληλη εὐκαιρία νά ἐπεκτείνω τόν λόγο καί νά ἀναφερθῶ στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὥστε νά βοηθηθοῦμε νά ἀντιληφθοῦμε καί νά κατανοήσουμε πῶς λειτουργεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ ἐλεύθερη βούληση.

Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός ἦταν ὁ ΜΟΝΟΣ πού δέν εἶχε ροπή πρός τήν ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία καί τό κακό δέν ὑπῆρχαν μέσα Του. Γι’ αὐτό ἦταν ἀπαλλαγμένος ἀπό τά διαβλητά πάθη τῆς ἁμαρτίας (φθόνος, φόνος, ἐγωϊσμός, ματαιδοξία πορνεία, κενοδοξία, ἔρις, ζήλεια, γαστριμαργία, λαιμαργία, μνησικακία, ἔχθρα κ.λπ.).

Ὡς γνήσιος καί αὐθεντικός ἄνθρωπος εἶχε τά ἀδιάβλητα πάθη τῶν ἀνθρώπων (πείνα, δίψα, κόπος, δάκρυα, αὔξηση, πόνος κ.τλ.) στά ὁποῖα ἐπέτρεπε νά ἐκδηλωθοῦν. Δέν Τόν ἐξουσίαζαν ἀλλά ΑΥΤΟΣ τά κυβερνοῦσε.

Ἐμεῖς ἔχουμε διπλό ἀγῶνα ἐναντίον ἀφ’ ἑνός τῶν διαβλητῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας καί ἀφ’ ἑτέρου τῆς κυριαρχίας μας στά ἀδιάβλητα πάθη. Αὐτό τόν ἀγῶνα διεξήγαγαν οἱ ὅσιοι πατέρες καί ὅσιες μητέρες μας μέ τήν ἄσκησή τους καί τά πνευματικά παλαίσματά τους.