Χρυσούν και κρυστάλλινον Ιωβηλαίον

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 31 Μαΐου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 17.25

40 χρόνια ευλάλου σιωπής και εργώδου μαρτυρίας!

Μίαν τεσσαρακονταετίαν ὁλόλαμπρον καί χρυσῆν, κρυσταλλίνου βιοτῆς καί πολιτείας συνεπληρώσεν τήν Δευτέραν, 26ην Μαϊου 2014 (1974-2014) Ἀρχιερωσύνης, Ἀρχιερατείας καί εὐλογητῆς Ποιμαντορίας ὁ ἐκ τῶν Πρυτάνεων τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πολιός Γέρων Μητροπολίτης Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς, πολυσέβαστος καί πεπνυμένος, πρῶτος -Αὐτός- Ποιμενάρχης τῆς τότε ἀρτισυστάτου ὁμωνύμου Ἱερᾶς Μητροπόλεως, κύριος Προκόπιος, ὁ Γεωργαντόπουλος!

Λαμπρός ἄνθρωπος, εὐγενής καί φιλότιμος, προσωπικότης ἐκκλησιαστική, ἐμπειρικός Θεολόγος (ὄχι τοῦ γραφείου καί τῆς συγγραφῆς καί τῆς ἀμπελοφιλοσοφίας).

Χριστιανός κατά πίστιν καί ζωήν, ψυχῇ τε καί σώματι καθαρός καί τίμιος, μέτριος καί πρᾶος, ταπεινός καί ἡσύχιος! Κληρικός πανσέβαστος, ἱεροπρεπής, νουνεχής καί περίφροντις, ὄντως ἄρχων τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί Προεστώς καί ἡγήτωρ ἐξ αὐτῶν τῶν σπαργάνων Του.

Ἱεράρχης συνετός, σοφός, δίκαιος, προσεκτικός, ἠπίων τόνων, μηδενί μηδέποτε δούς ἀφορμήν.

Προσωπικότης λαμπρά, τῆς ὁποίας τά ἔργα καί τήν πολιτείαν βλέποντες οἱ Χριστιανοί δοξάζομεν τόν Πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς!

Εὐθύφρων καί ἐχέφρων, ἀκριβής καί στιβαρός, μέ σύνεσιν, ἱερόν φόβον καί κρίσιν μοναδικήν, ἀταλάντευτον καί ἀκριβοδικαίαν.

Οἰακοστρόφος ἔμπειρος, ἔξυπνος συζητητής, τῆς Ἐκκλησίας ὑπεύθυνος πλοηγός, ἀκαταπόνητος, ἀθόρυβος, δίκαιος, παραγωγικός, πολύκαρπος καί καλλίκαρπος.

Πάντες οἱ μετ' Αὐτοῦ καί περί Αὐτόν βιοῦμεν πλησίον Του ἐπαληθευόμενον τό Ἰγνατιανόν ἀπόφθεγμα: "Ὅσῳ οὖν βλέπ(ομεν) σιωπῶντα τὸν Ἐπίσκοπον (ἡμῶν), πλεῖον αὐτὸν φοβούμεθα (=σεβόμεθα)· πάντα γὰρ ὃν πέμπει ὁ οἰκοδεσπότης εἰς ἰδίαν οἰκονομίαν, οὕτως αὐτὸν δεῖ ἡμᾶς δέχεσθαι, ὡς αὐτὸν τὸν Πέμψαντα". (Ἰγνατίου Ἀντιοχείας Πρός Ἐφεσίους, “Patres apostolici, vol. 2, 3rd edn.”, Ed. Funk, F.X., Diekamp, F.Tübingen: Laupp, 1913).

Ἔχων ὁ πολυχεύμων Γέρων Μητροπολίτης μόρφωσιν βαθεῖαν καί οὐσιαστικήν (θύραθεν, ἐκκλησιαστικήν καί Θεολογικήν) ἐκαλλιέργησεν ἐν Ἑαυτῶ αἰσθητήριον ὑψηλῆς αἰσθητικῆς καί κάλλους, ὑπάρχων καί γενόμενος ρέκτης τοῦ ὡραίου, τοῦ σεμνοῦ, τοῦ θεοπρεποῦς καί ἁγιόφρονος.

Διό, καί μετά γνησίου ἐκκλησιαστικοῦ καί ὀρθοδόξου "γούστου" ἐστόλισεν τούς Ναούς τῆς Ἐπαρχίας Του, ὡς κτίρια ἀναγωγικά εἰς τήν θεόφρονα διαγωγήν καί τήν ἐπουράνιον πολιτείαν, πρός προσανατολισμόν τῶν πιστῶν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί μόνον, ἀφοῦ ποιμαντική μεριμνά Του διηνεκῶς ἦταν καί εἶναι ἡ Θεία λατρεία καί ἡ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων!

Οὐδέποτε ἐτέθησαν ἐνώπιόν Του ἀλλότριοι στόχοι, διότι οὐκ ἀπέβλεπεν εἰς πρόσωπα ἀνθρώπων, ἀλλά μόνον εἰς τό Πρόσωπον τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, τόν Ὁποῖον ἀενάως καί ὁλοκαρδίως λατρεύει.

Ἔχων ρίζας βαθυστηρίκτους, ἐκ πιστῶν γονέων γεννηθείς, τιμίων, ἐργατικῶν καί καλῶς ποριζομένων, δέν εἶχεν ἀνάγκην τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χρήματος διά νά ἀναδειχθῆ ἤ νά σπουδάσῃ, οὐδέ πορισμός ἐγένετο Αὐτῷ οὐδέποτε ἡ εὐσέβεια, ὡς χορτᾶτος δέ, ἐκ τῆς πατρικῆς ἑστίας ἔδωκεν τῆ Ἐκκλησίᾳ καί δέν ἔλαβε, μηδέποτε αἰσχροκερδήσας εἰς βάρος Της.

Ὁ Πατέρας Του Ἀνάργυρος, λεβέντης Καλαβρυτινός, τίμιος βιοπαλαιστής καί ἡ Μητέρα Του Ἄννα, γνησία Ὑδραία ἀρχόντισσα -ἁγιωσύνης στολισμῷ περικειμένη- ἀνέθρεψαν τόν σεπτόν ἐπαινούμενον ἐν παιδείᾳ καί πίστει Κυρίου.

Ἀλλά καί αἱ πνευματικαί Του ρῖζαι εἶναι βαθύπνοες καί στερές: ὁ πολύς Ὕδρας Προκόπιος καί ὁ μεγαλώνυμος Πειραιῶς Χρυσόστομος, ὁ Ταβλαδωράκης, ὅστις διαγνούς καί προγνούς ἐπρότεινεν πρός Ἀρχιερωσύνην τό 1974, τόν λαμπρόν καί σεμνόν καί ἱεροπρεπῆ Κληρικόν Του, π. Προκόπιον Γεωργαντόπουλον!

Καί οὕτω ἐτέθη τῷ ὄντι ὁ λύχνος ἐπί τήν λυχνίαν φέγγων πᾶσιν εἰς τήν προσφυγικήν περιοχήν τῆς Νέας Κρήνης Θεσσαλονίκης ἐπί τεσσαράκοντα ἤδη ἔτη !!!

Ὅταν ἐγένετο Μητροπολίτης παρέλαβεν μίαν νεοσύστατον Μητρόπολιν ἐν σπαργάνοις, εἰς μίαν περιοχήν χωρίς ἀναπτυξιν, ἀναπτυσσομένην ὅμως, προσφυγικήν, ὅπου ἡ Ἐκκλησία ἐκαλεῖτο ἀκόμη διά νά σφογγίσῃ τόν πόνον καί τά δάκρυα τῶν ἀνθρώπων ἐκ τῆς προσφυγιᾶς καί τῆς δυστυχίας... Καί Ἐκεῖνος, ὁ μεγαλόκαρδος καί μεγάπνους Μητροπολίτης Προκόπιος, εἰσῆλθεν δυναμικῶς εἰς τό ἔργον τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, κηρύττων καί διδάσκων, ποιμαίνων καί διοικῶν, εὐλογῶν καί νουθετῶν, ποδηγετῶν καί χειραγωγῶν, προστρέχων εἰς τάς ἀνάγκας τῶν ἐνδεῶν καί εἰς τάς ἀναγκαίας χρείας τῶν κατά τόπους Ἐνοριῶν Του.

Παραλλήλως, ἀνεκαίνισεν, ὠκοδόμησεν καί ἔστησεν ἐκ νέου καί ἐκ βάθρων Ναούς καί Ἐκκλησίας.

Παρέλαβεν Ἐκκλησίας -παράγκας καί ὕψωσεν Ναούς καί Ἐκκλησίας περικαλλεῖς.

Μεταξύ δέ αὐτῶν τὸ περίλαμπρον τῆς Κυρίας Θεοτόκου Τέμενος εἰς τήν Νέαν Μηχανιώναν ὅπου εὑρίσκεται ἀποθησαυρισμένον τό ἱερόν Παλάδιον τῶν Κυζικηνῶν, ἡ θαυματουργός καὶ χαριτόβρυτος εἰκών τῆς Παναγίας Φανερωμένης ἐκ τῆς Μηχανιώνας τῆς Κυζίκου.

Ὠκοδόμησεν, ἐπίσης, Ἐπισκοπεῖον, Γραφεῖα τῆς Μητροπόλεως, Πνευματικά Κέντρα καί Πνευματικήν Ἑστίαν, ἅπαντα μέ τέχνην καί γοῦστον ἐκκλησιαστικόν, τήν πνευματικήν Του ἀριστοκρατίαν ἀντικατοπτρίζοντα.

Ἀλλά καί ὡς λειτουργός τυγχάνει ἄριστος, ἱεροπρεπής καί ἀπαράμιλλος, διότι λειτουργεῖ τῷ Κυρίῳ ἐκ μέσης καρδίας, ψάλλει δέ, τέρπων καί τερπόμενος, ἠδυμόλπως καί καρδιακῶς, μετά ὕφους ἐκκλησιαστικοῦ καί μετά φωνῆς αἰνέσεως, γλυκείας καί σεμνοτάτης, ὡς ἁρμόζει εἰς τήν τῆς Ἐκκλησίας Εὐχαριστίαν.

Προσέτι, ἡ παρουσία Του εἰς τήν ἐν γένει ἐκκλησιαστικήν ζωήν καί τό "γίγνεσθαι" αὐτῆς ἦτο καί εἶναι πάντοτε διακριτικοτάτη, ἐν ταυτῷ δέ, ἐναργής καί παραδειγματική. Πάντοτε καί ἀείποτε συνετός ὁ Γέροντας, ἐκπέμπει ἐξ αὐτῆς ταύτης τῆς ὑπάρξεώς Του "σοφίαν, σύνεσιν, φόβον"! Ὀλιγόλογος καί συνήθως σιωπῶν, ζυγίζει τά πράγματα καί ἀποφαινόμενος διακριτικῶς, πηδαλιουχεῖ, διό καί "ὃς σιγῶν πλείονα δύναται τῶν μάταια λαλούντων!".

Διά τοῦτο, καί τοῦ Σεβ. ἁγίου Νέας Κρήνης "καταπέπληγμαι τὴν ἐπιείκειαν".

Καθόσον εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος, Ὅστις ἔχει ἐπίγνωσιν ὅτι "οὐκ ἀφ' ἑαυτοῦ οὐδὲ δι' ἀνθρώπων κεκτῆσθαι τὴν διακονίαν τὴν εἰς τὸ κοινὸν ἀνήκουσαν οὐδὲ κατὰ κενοδοξίαν, ἀλλ' ἐν ἀγάπῃ Θεοῦ Πατρὸς καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ". (ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΥΣΙΝ ΙΓΝΑΤΙΟΣ. 5.1“Patres apostolici, vol. 2, 3rd edn.”, Ed. Funk, F.X., Diekamp, F.Tübingen: Laupp, 1913).

Ὅθεν, ὡς συνετός καί ἐχέφρων ἐκλήθη ὑπό τοῦ Θεοῦ νά πλοηγήσῃ τό ἱερόν σκάφος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τήν κρίσιμον καμπήν τοῦ 2007-2008, τυγχάνων τότε, -κατά εὐλογητήν συγκυρίαν- Ἀντιπρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, κατά τήν ἀσθένειαν καί τήν κοίμησιν τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου(+).

Τότε ὡς εὔρρυθμος καί εὐκίνητος καί ἔμπειρος πιλότος ἐνορχήστρωσεν τήν ὁμαλήν καί κανονικήν μετάβασιν διά τῆς πετρέας παρουσίας Του εἰς νέαν ἱστορικήν σελίδα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διά τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου.

Ἅπαντα τότε ἠθέλησεν, ἐπρόσεξεν καί ἐγένοντο ἐκκλησιαστικῶς καί οὐχί ἐκκοσμικευμένως. Ἄλλωστε, οὐδέποτε ἐπέτρεψεν ὁ πολιός Γέροντας ἡ ἐκκλησιαστική Του βιοτή, πολιτεία, ποιμανσία καί διακυβέρνησις νά λάβῃ χρῶμα σωματειακόν ἤ κοσμικόν ἤ φατριαστικόν, καθ' ὅτι πάντοτε διέκρινεν τό Ἐκκλησιαστικόν Σῶμα, τό Σῶμα τοῦ Ἀναστάντος Θεανθρώπου Κυρίου, ἐκ τῶν παντοειδῶν κοσμοφθειρομένων καί θνησιγενῶν κοσμικῶν σωματείων, ἔστω καί θρησκευτικῶν...

Τοῦτο ἀκριβῶς καί ὑπάρχει ὡς ἴδιον χαρακτηριστικόν στῖγμα τῆς Προσωπικότητος τοῦ Μητροπολίτου Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς κυρίου Προκοπίου.

Ἡ τεσσαρακονταετής εὐαγής ποιμανσία Του ἀπέδειξεν Αὐτόν ἄνθρωπον Θεοῦ καί πιστόν οἰκονόμον τῶν μυστηρίων καί φρυκτωρόν τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως.

Πρός τοῦτο, καί ὁ σοφός καί ἐχεφρονῶν Ποιμενάρχης διανύων ἤδη τάς δαυιτικάς δυναστείας, καί πλέον, τῶν ἐτῶν Του ἀνυστάκτως φροντίζει καί διά τό παρόν καί διά τό μέλλον τῆς λαχούσης Αὐτῷ ἐκκλησιαστικῆς Παροικίας, ἥτις ἐξ ἀρχῆς ἐκ τῆς γενέσεώς Της ἐταυτίσθη μετά τοῦ σεπτοῦ Προσώπου Του.

Προσβλέπει ὅθεν, εἰς τήν καλυτέραν διαδοχή Του -ὡς περί τούτου ἅδεται λόγος- ὑπό ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ καί συνεχιστοῦ τῆς πολιτείας καί τοῦ ἔργου Του, ἵνα μή καταλείπῃ τίποτα θηριάλωτον εἰς τόν ἀπαταιῶνα καί ἐξ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνον ὁλοθρευτήν.

Παρά δέ, τήν ἐπ'ἐσχάτων δοκιμασίαν τῆς ὑγείας Του (τήν ὁποίαν, σημειωτέον, μετά ἁγιοφρόνου καρτερίας φέρει καί οὕτω εὐλογεῖ τόν τόπον Του καί τόν Λαόν Του) πάντα τά κατ' Αὐτόν ἐπισκοπεύει, ἄνευ νυσταγμοῦ, ἤ βαρυθυμίας, ἤ ἀπαξιώσεως καί καλῶς ἁπάντων ἐπίσταται, ἀλλά καί τῆς περί τῆς διαδοχῆς Του, ὡς εἴπωμεν, μεριμνᾶ, ὡς Πατήρ γνήσιος καί ἄνθρωπος συνετός.

"Τά ἔτη Σου, ἅγιε Γέροντα, οὐκ ἐκλείψουσιν"! (πρβλ. Ψαλμ.101, 28).

"Ὁ αἰὼν Σου εἰς φωτισμὸν τοῦ προσώπου Σου ἐκ Κυρίου". (πρβλ. Ψαλμ.89,8)."Καὶ ἔστω ἡ λαμπρότης Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐπί Σέ, καὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν Σου".

Καθ'ὅσον "εὐλόγησεν Κύριος ἔτη δικαίου" (Ὠδή 3,9), ὅτι " μακάριος ἄνθρωπος ὃς εὗρεν σοφίαν καὶ θνητὸς, ὃς εἶδεν φρόνησιν· κρεῖττον γὰρ αὐτὴν ἐμπορεύεσθαι ἢ χρυσίου καὶ ἀργυρίου θησαυρούς.

Τιμιωτέρα δέ ἐστιν λίθων πολυτελῶν, μῆκος γὰρ βίου καὶ ἔτη ζωῆς ἐν τῇ δεξιᾷ αὐτῆς, ἐν δὲ τῇ ἀριστερᾷ αὐτῆς πλοῦτος καὶ δόξα· ἐκ τοῦ στόματος αὐτῆς ἐκπορεύεται δικαιοσύνη, νόμον δὲ καὶ ἔλεον ἐπὶ γλώσσης φορεῖ. Αἱ ὁδοὶ αὐτῆς ὁδοὶ καλαί, καὶ πάντες οἱ τρίβοι αὐτῆς ἐν εἰρήνῃ" (Παρ. Σολομ. 3, 13-17).

Ἔστωσαν οὖν, οἱ εὐλογημένοι ἐκ κοιλίας μητρός Σου χρόνοι Σου, πολιέ Γέροντα, πλείονες καί ὑγιεινοί, "καὶ τὰ ἔτη Σου ἐν εὐπρεπείαις". (Ἰώβ 36,11).

Καί ἡ ἱλαρά διακονία Σου, ἡ πάντως εὐλογημένη,
ἔστω ἐνώπιον Κυρίου δεκτή καί εὐδόκιμος
καί ἡ διαδοχή Σου κατά τήν καρδίαν Σου! Ἀμήν!