Ο Ελληνισμός της Γερμανίας. Ίσως μιά καλή λύση

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 19 Μαΐου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 23.10

Του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου

Βρέθηκα καλεσμένος της Ομοσπονδίας Θρακικών Συλλόγων Ευρώπης στο Lüdenscheid της Γερμανίας.

Η Μητρόπολη Γερμανίας γιόρτασε τα 50 χρόνια ζωής και δράσεώς της στη μεγάλη αυτή ευρωπαϊκή Χώρα που υποδέχθηκε τον ελληνισμό και την ορθόδοξη ταυτότητά του.

Έκανε τους προγόνους μας εργάτες στα εργοστάσιά της, μα δεν τους στέρησε τίποτα απ’ ό,τι δίνει στα δικά της παιδιά.

Και οι Έλληνες Ορθόδοξοι δούλεψαν σκληρά, αφού εντάχθηκαν στην εκεί πραγματικότητα.

Απέκτησαν ευρωπαϊκή νοοτροπία, αφού αδρανοποίησαν την κουτοπονηριά που κουβαλούσαν στα γονίδιά τους.

Έλαβαν μέρος στην ανοικοδόμηση της Γερμανίας, επέστρεψαν στην Ελλάδα και ξαναπήγαν δυο και τρεις φορές, δυο και τρεις γενιές.

Και σήμερα είναι ένα υπολογίσιμο σοβαρό τμήμα της γερμανικής κοινωνίας. Έκτισαν πρώτα τις εκκλησίες τους, συγχρόνως τα σχολεία των παιδιών του κι έπειτα μικροεπιχειρήσεις που ολοένα μεγάλωναν κι έπαιρναν θέση στην οικονομική ζωή της Χώρας.

Αγόρασαν Καθολικούς και Ευαγγελικούς Ναούς, κι αυτοί που τους πούλησαν, τους έδωσαν και χρήματα να τους επισκευάσουν.

Αγόρασαν κτήρια για Ενοριακά Κέντρα, για Πολιτιστικούς Συλλόγους και δραστηριότητες, όπου διατηρήθηκε το ορθόδοξο φρόνημα και η ελληνική ταυτότητα.

Ο Μητροπολίτης Γερμανίας Αυγουστίνος είναι προσωπικότητα που χαίρει εξαιρετικής εκτιμήσεως στη Χώρα και συνετέλεσε στην αποδοχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως τρίτης επίσημης θρησκείας στη Γερμανία.

Κατάκτηση διόλου αυτονόητη ή εύκολη που κατέστρωσε την πρόσφατη επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου μας Βαρθολομαίου και την ανέβασε στον πολιτικό και πολιτειακό θώκο.

Στο Lüdenscheid είναι εφημέριος ο π. Πολύευκτος Γεωργακάκης, ο πιο παλαιός ιερεύς στη Γερμανία, οικογενειάρχης άριστος, ποιμένας της Ενορίας με τέχνη που συγκεντρώνει γύρω του και καλλιεργεί το ορθόδοξο φρόνημα επί μισό αιώνα, θρακιωτών, ηπειρωτών και ποντίων μέσα στην εκκλησία και γύρω από το ναό.

Στο τέλος της έβδομης δεκαετίας του, αεικίνητος, εύστροφος, οργανωτικός, με πλειάδα συνεργατών του που τρέχουν ασταμάτητα να προλάβουν, να εξυπηρετήσουν, να διακονήσουν.

Στις εορταστικές εκδηλώσεις ήρθε ο Δήμαρχος της πόλης και μίλησε για την συνεισφορά των Ελλήνων στην τοπική οικονομία και στον πολιτισμό.

Διεπίστωσα το σεβασμό που επέδειξε στον π. Πολύευκτο, ενώ ο Πρόεδρος Σάκης Μουτάφης, της Ομοσπονδίας Θρακικών Συλλόγων Ευρώπης παρουσίαζε τα χορευτικά συγκροτήματα των θρακιωτών από το Αννόβερο, από τη Στουτγκάρδη, από το Μόναχο, από τις Βρυξέλλες και από άλλες πόλεις και χώρες.

Νέα παιδιά με τις γνώριμες θρακιώτικες στολές χόρευαν, ενώ τα σουβλάκια που ψήνονταν κατά χιλιάδες στην αυλή πλημμύριζαν τα τραπέζια.

Το πρωί στην Εκκλησία το αδιαχώρητο. Έλληνες Ορθόδοξοι ηλικιωμένοι, έπιαναν τα στασίδια τους. Νέοι, παιδιά και εγγόνια τους γέμιζαν κάθε γωνιά του ευρύχωρου και αγιογραφημένου ναού που έμοιαζε με εργαστήρι φρονήματος, με μουσείο πολιτισμού, με ζωντανό σχολείο πίστης και κάθε μορφής τέχνης.

Μετά το «δι’ ευχών», στη μιάμιση το μεσημέρι, ξανά γλέντι, χορός, τραγούδι στην αυλή της Εκκλησίας, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Γερμανών που παρακολουθούσαν και προσπαθούσαν να συμμετάσχουν.

Φεύγοντας αφήσαμε πίσω μιά αυτάρκεια βιοτής που δεν χαρίστηκε σε κανέναν, αλλά κατακτήθηκε συλλογικά από όλους.

Μια φευγαλέα ματιά στο Ντύσελντορφ, στον Ναό του Αγίου Ανδρέα, ο ηλικιωμένος ιερέας π. Ιωάννης Ψαράκης, οικοδόμησε τον ναό και τον αγιογράφησε με την πληρέστερη και ορθότερη αγιοκατάταξη που συνάντησα ποτέ σε ορθόδοξη εκκλησία μας.

Την παραδίδει στο νεότερο π. Θεοφάνη για να την εκτινάξει με την νεανική του ορμή και διάθεση σε ύψη διακονίας του ορθόδοξου ελληνισμού στη δυναμική αυτή πόλη της Γερμανίας.

Καθώς πετούσα με το διάκονό μου από το Ντύσελντορφ στη Θεσσαλονίκη σκεφτόμουν, μήπως ένα άνοιγμα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού θα αποτελούσε τη μόνη λύση για να βγούμε από τη μιζέρια και τη φθίνουσα πορεία και να γυρίσουμε πίσω σε χρόνια, σε τόπους που κατακτήσαμε και οικοδομήσαμε.

Σε τρόπους που μας χαρακτήριζαν τους Έλληνες όταν είχαμε οράματα, και σκουμπωμένοι εργαζόμασταν τίμια για τις οικογένειές μας, για την πίστη μας και για την πατρίδα μας.

Πριν βέβαια τα θυσιάσουμε όλα αυτά στο βωμό της μανίας του πλουτισμού, έναντι κάθε αξίας και τιμής.

Ίσως μιά τέτοια απομάκρυνση από τον ελλαδικό μας τάφο, λέω ίσως, να είναι η μόνη λύση για την ανάσταση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.