Η απόφαση του Πατριαρχείου Αντιοχείας έδειξε απλώς την πληγή

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 10 Μαΐου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 01.40

Αρχιμ. Ειρηναίος Γιακουμάκης
Νομικός - Θεολόγος
Υπ. Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου Πανεπιστημίου Αθηνών
Ασκούμενος Δικηγόρος Κύπρου

Η απόφαση του Πατριαρχείου Αντιοχείας σχετικά με την διακοπή κοινωνίας του με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έδειξε απλώς την πληγή μέσα στους κόλπους της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Όποιος επικαλείται, ότι τα ζητήματα που αναφύονται στις σχέσεις των Εκκλησιών είναι διμερή ή τριμερή και όχι πανορθόδοξα, πλανάται πλάνη οικτρά, ή αποστασιοποιείται αντιεκκλησιαστικώς, αντιορθοδόξως και αντιχριστιανικώς από το πρόβλημα, διότι δεν μπορεί να πονά ένα μέλος του Σώματος της Εκκλησίας και τα άλλα να μήν υποφέρουν ή νά μήν συνεργάζωνται για να πολεμήσουν το μικρόβιο, που εισήλθε στον οργανισμό Του. Αυτά όλα τα έχει λύσει ο Απόστολος Παύλος.

Το Πατριαρχείο Αντιοχείας δεν μπορούσε να κλείσει τα μάτια, ούτε να αφήσει ένα καρκίνωμα, μία παράβαση δηλαδή των κανόνων της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας, να μολύνει τις σχέσεις των δύο παλαιφάτων Πατριαρχείων, ούτε να δημιουργήσει μία νέα αντικανονική τάξη μέσα στην Εκκλησία, διότι αυτό θα αντέβαινε με τις σεβαστές από όλους αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, που καθορίζουν τα όρια και την δικαιοδοσία της κάθε Εκκλησίας.

Σε μεγαλυτέρας βαρύτητας εξάλλου ενέργεια είχε προβεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο εις βάρος Επισκόπων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων για την εισπήδησή τους παλαιότερα στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία της Αυστραλίας, καθαιρώντας τους μάλιστα στην τάξη των Μοναχών.

Στην παρούσα περίπτωση, το Πατριαρχείο Αντιοχείας πριν προβεί στην διακοπή της κοινωνίας, αιτήθηκε δι’ αποστολών του σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, παρά το ότι ήταν εμπερίστατο λόγω του γεγονότος των αιματηρών συγκρούσεων στη Συρία, και εν όψει της προσφάτου Πανορθοδόξου Συνόδου που έλαβε χώρα, να ετίθετο το θέμα προς συζήτηση, αλλ’ εις ώτα μή ακουόντων.

Ερώτημα γεννάται, αν το Τάγμα των Σπουδαίων, η Αγιοταφιτική Αδελφότητα, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, η Αγία Σιών Μήτηρ των Εκκλησιών, κατά τον ψαλμωδό, στην οποία είναι διαπεπιστευμένη η φύλαξη των Παναγίων Προσκυνημάτων, έχει σκοπό της την έξαφνη δημιουργία υπό την δικαιοδοσία της, νέων Αρχιεπισκοπών, και μάλιστα στη χώρα του Κατάρ, καθοδηγούμενη προς τούτο από πολιτικά ελατήρια, προκειμένου να πλήξει την δικαιοδοσία ενός άλλου Πατριαρχείου, την ώρα μάλιστα που η Αντιόχεια καταγράφει νέο μαρτυρολόγιο στα Μηναία της Εκκλησίας μας, διά των αιμάτων των πιστών της!

Ενός κακού όμως μύρια έπονται. Τα αποτελέσματα αυτά έχουν την ρίζα τους στην ήδη εκρηκτική και αντικανονική κατάσταση που δημιουργήθηκε στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, όταν με αδιαφανείς διαδικασίες, αντίθετες με τους κανόνες, άνευ πειστηρίων και αποδείξεων, εκθρονίσθηκε ο νόμιμος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Ειρηναίος Α΄, και στην θέση του ανήλθε έτερος με μία πρωτοφανή για τα δεδομένα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων ομοφωνία, μετά από παρεμβάσεις Ισραηλινών, Αμερικανικών, Ελληνικών και Ιορδανικών πολιτικών και οικονομικών παραγόντων.

Την εκτέλεση της βούλησης των παραγόντων αυτών, ζητήθηκε τόσο από Επισκόπους του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, φερέφωνα των ανωτέρω παραγόντων, όσο και από εκφραστές της δεδομένης ελληνικής εξωτερικής πολιτικής εκείνη την εποχή, να την επικυρώσει ο Οικουμενικός Πατριάρχης, και μάλιστα «πανορθοδόξως».

Η επικύρωση αυτή, με μία πλειοψηφία την δεδομένη στιγμή 7 έναντι 7 (τέσσερις εναντιούμενες και τρεις απούσες) προκάλεσε το μεγαλύτερο πλήγμα της Ορθοδόξου Ενότητος, μετά την ψεύδο-Σύνοδο της Φεράρας Φλωρεντίας.

Αντί η Εκκλησία να εκφράσει την κοινή μαρτυρία της, ανακαλύπτοντας και αποκαλύπτοντας τα γεγονότα, χωρίζοντας την αλήθεια από το ψέμα, κάμνοντας ακόμη και εκκλησιαστική δίκη, θυσίασε το θέλημα του Θεού στο ανθρώπινο θέλημα, έκλεισε τα μάτια στους εκκλησιαστικούς κανόνες, και ακολούθησε από τη μιά το θέλημα της σχετικής πλειοψηφίας και από την άλλη τις πολιτικές οδηγίες, για να καταλήξουμε σήμερα να δούμε ένα από τα προβλήματα που βιώνει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, και το οποίο απλώς ανέδειξε το Πατριαρχείο Αντιοχείας, τραβώντας την κουρτίνα.

Τα βαθύτερα δεν έχουν φανεί ακόμη προς τα έξω, έρχεται όμως η ώρα που και αυτά θα αποκαλυφθούν, αφού τίποτε δεν μένει κρυφό υπό τον ήλιον.

Το ίδιο, προς τιμήν Του, έκανε το Πατριαρχείο Αντιοχείας τον Μάϊο του 2005, όταν μαζί με άλλες τρεις Εκκλησίες, της Γεωργίας, Πολωνίας και Ρουμανίας, με απούσες τις Εκκλησίες της Σερβίας, Βουλγαρίας και Τσεχικών Χωρών και Σλοβακίας, αρνήθηκε να ψηφίσει υπέρ της αποκήρυξης του Πατριάρχου Ειρηναίου ελλείψει τεκμηρίων.

Και μάλιστα, επειδή η κατηγορία ήταν, ότι ο Πατριάρχης Ειρηναίος «πούλησε» σε Εβραίους σημαντική περιουσία του Πατριαρχείου στην Παλιά Πόλη των Ιεροσολύμων, το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντιόχειας, όπου μέλη του είναι Άραβες Επίσκοποι, θα έπρεπε κανονικά να πνέει τα μένεα εναντίον του Πατριάρχη Ειρηναίου.

Επικράτησε όμως η νηφαλιότητα και ο σεβασμός στους κανόνες της Εκκλησίας από το Πατριαρχείο Αντιοχείας, δια του εκπροσώπου του Μητροπολίτου Βηρυτού κ. Ηλία, και αντιστάθηκε στην διάσπαση της ενότητος των Εκκλησιών.

Οπότε, η ιστορία αποδεικνύει ότι οι κινήσεις του Πατριαρχείου Αντιοχείας διέπονται από σεβασμό στους κανόνες και όχι στα πρόσωπα, τα οποία πολλές φορές κάνουν λάθη.

Αν τα λάθη αυτά όμως μένουν αδιόρθωτα, τότε κινδυνεύει όχι μόνο μία ή δύο κατά τόπους Εκκλησίες, αλλά αυτή η ίδια η ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και μένει σε μας τους Έλληνες πάντα δαμόκλειος σπάθη στα κεφάλια μας, ο διχασμός μας.

Συνεπώς, δεν μπορούμε να μιλούμε, ούτε καν να σκεπτόμεθα για Οικουμενική Σύνοδο, όσο έστω και ένας Ηγέτης της Ορθοδόξου Εκκλησίας κατέχει τον θρόνο παράνομα, ως αποτέλεσμα διασπάσεως της Αποστολικής Διαδοχής. Κι αν το παραβλέψουμε εμείς, και οι λίθοι κεκράξονται -όπως τώρα με το Κατάρ- θα το αναδείξει η ίδια η ζωή της Εκκλησίας, η Αλήθεια της οποίας, δεν εκφράζεται πάντοτε από την πλειοψηφία, αλλά από τον εμφορούντα Πνεύματος Αγίου, διαλαλώντας Το, ανεξαρτήτως προσωπικού κόστους, τον οποίον ακολουθώντας η πλειοψηφία, διασώζει την Αλήθεια της Πίστεως.

Αυτό έκαναν οι Σπυρίδωνες, Βασίλειοι, Γρηγόριοι, Χρυσόστομοι, Νικόλαοι, Μάρκοι και Άλλοι, στην αιματοβαμμένη πορεία της Εκκλησίας μας, και γι αυτό τον λόγο έχουμε σήμερα Ορθοδοξία.

Και όλοι οι Επίσκοποι τους ακολούθησαν, διότι είδαν το Πνεύμα του Θεού να ομιλεί από το στόμα Τους, παραμερίζοντας τυχόν προσωπικές τους διαφωνίες. Διότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν υπάρχουν γνώμες ή σκέψεις, αλλά τί είναι εκ του Θεού και τί εκ του διαβόλου.

Αυτό κάνει και το Πατριαρχείο Αντιοχείας, και πίσω από αυτή την πράξη του είναι ορατός ο πόθος της μη διάσπασης, και κυρίως της ανακεφαλαίωσης της ιστορικής κρίσης του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, η κατανόηση και ομολογία των προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί, η αντιμετώπιση του νοσήματος, το νυστέρι, και η αφαίρεση των καρκινωμάτων που έχουν σωρευθεί στους κόλπους της Εκκλησίας μας.

Ψήγματα της κρίσης αυτής τόλμησαν να θίξουν, έστω δειλά, και με ανεπιτυχείς χαρακτηρισμούς, μετά από εννέα χρόνια, οι αρχηγοί των εκκλησιαστικών δικαιοδοσιών της Αυστραλίας.

Ποιός όμως θα ακούσει και θα εφαρμόσει τί το Πνεύμα το Άγιον λαλεί προς τις Εκκλησίες;

H Αποκάλυψη δεν είναι μακρυά μας, κι αυτό διότι η Εκκλησία μας έχει την Αποκεκαλυμένη Αλήθεια, αρκεί οι ταγοί της να Την βλέπουν και να Την Ευαγγελίζονται, κατά το πρότυπο των Μυροφόρων.