«Δισταγμός και Υπέρβαση»

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 29 Απριλίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 11.55

Του Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Παντελεήμονος

Για όλους μας ο Θεός επιτρέπει μια κρίσιμη ώρα πόνου που ελέγχει τη γνησιότητά μας, την αντοχή, τη συνέπειά μας.

Στην ιστορία αυτών που ακολούθησαν τον Χριστό, υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις ανθρώπων που σε μια στιγμή αδυναμίας λύγισαν.

Τα γεγονότα γύρω από το Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου, που εντονότερα ζωντάνεψαν μέσα μας οι τελευταίες εβδομάδες, μας θύμισαν τρεις χαρακτηριστικές, επώνυμες περιπτώσεις:

- την κάμψη του Πέτρου

- την πτώση του Ιούδα

- την αναστολή του Θωμά

Η κάμψη του Πέτρου ήταν μια έκφραση αδυναμίας, μια συνέπεια της υπερβολικής εμπιστοσύνης στην αφοσίωσή του στον Διδάσκαλο.

Η πτώση του Ιούδα είχε αφορμή μια βαθειά αποκαρδίωση και σύγχυση. Διαφορετικά είχε φανταστεί τον Μεσσία, κι όταν διαπίστωσε ότι ο πραγματικός Χριστός δεν έμοιαζε στο είδωλο που είχε πλάσει με το μυαλό του, ζήτησε να βγάλει από τη μέση την Αλήθεια κι όχι την ψευδαίσθησή του.

Τον Θωμά τον σταμάτησε η συρροή των τελευταίων θλιβερών γεγονότων. Είχε κουραστεί πια, είχε εξαντληθεί, και αναζήτησε την ηρεμία στη μοναξιά του.

Και στις τρεις περιπτώσεις ο Κύριος επεμβαίνει προσωπικά.

Στην πρώτη, του Πέτρου, είχε προηγηθεί μία πρόρρηση, και στην κρίσιμη ώρα ένα βλέμμα έκανε τον μαθητή να συναισθανθεί, να συντριβεί, να πλύνει το λάθος του στο πικρό κλάμα.

Στη δεύτερη περίπτωση, του Ιούδα, η επέμβαση ήταν πιο αισθητή και άμεση. Δύο φορές πραγματοποιήθηκε επαφή του μαθητού με το σώμα του Διδασκάλου: όταν συνδειπνούσαν στον Μυστικό Δείπνο άγγιξε το μυστικό σώμα Του, και στον κήπο της Γεθσημανής άγγιξε με φίλημα το πρόσωπό Του. Ούτε όμως τη μία φορά, ούτε την άλλη συνήλθε.

Στην τρίτη περίπτωση, του Θωμά, έφτασε η απλή παρουσία του Κυρίου για να τον συνεφέρει και να τον αποκαταστήσει στην πρώτη του σχέση και εμπιστοσύνη. Ο Θωμάς είχε αποσυρθεί στη μόνωση για να βρεί τον εαυτό του. Η λύση όμως του προβλήματος που τον απασχολεί δεν πραγματοποιείται στη μοναξιά του, αλλά όταν επιστρέφει στην κοινότητα των μαθητών. Εκεί τον συναντά ο Χριστός, και όχι στο μέρος που ήταν απομονωμένος. Έρχεται μέσα στην κοινότητα των μαθητών, στην Εκκλησία, αλλά για να τον συναντήσει προσωπικά.

Για όλους μας ο Θεός επιτρέπει μια κρίσιμη ώρα πόνου που ελέγχει τη γνησιότητά μας, την αντοχή, τη συνέπειά μας.

Πολλοί εύχονται να μην περάσουν μια τέτοια δοκιμασία, να φθάσουν κατευθείαν στην Ανάσταση χωρίς να διαβούν τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Αλλά αυτό το είδος χριστιανικής ζωής δεν υπάρχει.