Και τι έγινε που ζείς;!

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 28 Μαρτίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 16.50

 

Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας

Σχετικά πρόσφατα άκουσα ένα τραγούδι, που είναι αρκετά παλαιό, όπως το ερεύνησα, και ομολογώ πως μου άρεσε. Και η μουσική, μάλλον πρωτότυπη αλλά και οι στίχοι, μέσα στην απλότητά τους σε ενθουσιάζουν.

Πράγματι, η πρώτη του ερμηνεύτρια, που συγχρόνως η ίδια έγραψε και τους
στίχους και την μουσική, «έγραψε» με το τραγούδι αυτό.

Και όμως, αυτό το τόσο ωραίο και τόσο «αθώο» άσμα περιέχει έναν στίχο πολύ αρνητικό, αν το δούμε σαν ορθόδοξοι χριστιανοί.

Βέβαια η στιχουργός, συνθέτρια και αοιδός, συστήνεται ως «μαθήτρια» του μακαριστού και εν οσίοις γέροντος Παϊσίου του Αθωνίτη. Ίσως και να μην κατάλαβε τί τελικά έγραψε.

Και προφανώς δεν έχουμε λόγους να την κρίνουμε και να την κατακρίνουμε, αφού, όπως λέγεται, πέρασε πολύ σκληρές περιπέτειες στην ζωή της.
…………………………….
Σε ένα βραχάκι, κάπου εκεί, στην έρημο του ιερού Άθωνα, καθόταν ένας καλογεράκος, που περνούσε μία σκληρή φάση στην αγωνιστική του πολιτεία.

Είχε φτάσει στο απροχώρητο. Και ο καλοθελητής, ο αρχέκακος και ανθρωποκτόνος, ο πλανεμένος πρώην πρωτάγγελος, προσπαθούσε να επιτείνει το δράμα του απελπισμένου μοναχού. Και αυτός ο ταλαίπωρος αδερφός κουνούσε τα πόδια του.

Τίποτ΄ άλλο δεν είχε κουράγιο να κάνει. Να πέσω; Να μήν πέσω; Τον έλεγε ο χαλασμένος λογισμός του. Η ακηδία τον τσάκιζε.

-Τί κάνεις εδώ;
-Τί θέλεις να κάνω, κάθομαι.
-Και τι κερδίζεις; Τί καταλαβαίνεις που ζης; Δεν του δίνεις μία, να πας κάτω, να γλιτώσεις κι από τα βάσανα κι από όλα;
-Εγώ, γιά την αγάπη του Χριστού, κουνάω τα πόδια μου.
-Μ έκαψε, με έκαψε το μαύρο το κουφάρι, άρχισε να φωνάζει ο δαίμονας, που κατατροπώθηκε, από την αγάπη του Χριστού ενός μοναχού απελπισμένου, από κάθε τί ανθρώπινο.
Και ο καλογεράκος νίκησε.
………………………………

Το τραγούδι, λοιπόν, που λέγαμε, έχει έναν στίχο που τον θεωρούμε σχεδόν, αν όχι απολύτως, βλάσφημο.

«Πρόσεχε, θα σκοτωθείς, μου φωνάζει ο οδηγός.
Καί τί έγινε που ζης; Λέει μέσα μου ο Θεός.»

Ο δεύτερος από τους παραπάνω στίχους δεν είναι απλά τραγικός. Είναι βλάσφημος.
Και «γιατί»;

Μα ακριβώς, γιατί βάζει στο στόμα του Θεού κάτι που δεν ισχύει.
Η Κυρία Θεοτόκος είναι η ελπίς των απηλπισμένων.

Και ο πανάγιος Υιός της ακριβώς σαρκώθηκε και αγαπάει και προστρέχει και σώζει αυτούς που πλέον έφτασαν στο χείλος της αβύσσου.

Ο μακαριστός και αγιώτατος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ της Αγγλίας έχει ολόκληρο θεολογικό κεφάλαιο γιά την καλή και την κακή απελπισία.

Και αξίζει ο καθένας να το διαβάσει και να το μελετήσει, γιατί ο καθένας μας μπορεί να περνάει, να περάσει ή να πέρασε καταστάσεις θεοεγκατάλειψης, ακηδίας και απελπισίας.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός δέχεται τον απελπισμένο. Προς στιγμήν επαυξάνει την απελπισία του και στο τελος προσφέρει την λύτρωση.
…………………………..
-Η θυγατέρα μου κακώς δαιμονίζεται.
-(Και τί μου τό λες;) Δεν θα πάρω το φαΐ από το στόμα των παιδιών μου γιά να το δώσω στα σκυλάκια (ή σκυλιά).
-Σωστά. Αλλά και τα σκυλιά τρων τα ψίχουλα που πέφτουν από τα τραπέζια των αφεντάδων τους.

Δηλαδή, την είπε σχεδόν σκύλα, αφού ήταν μάννα από ένα σκυλάκι, γιά το οποίο και ζήτησε το έλεος του Κυρίου. Και αυτή, η χαναναία, εξευτελισμένη, ταπεινώθηκε και άλλο, ακόμα πιο πολύ.

Δέχθηκε τον χαρακτηρισμό. Όμως επέμεινε. Και τελικά νίκησε και η θυγατέρα της θεραπεύτηκε από το κάκιστο πνεύμα που την είχε κατατραυματίσει.

Αυτός, λοιπόν, ο πολυεύσπλαγχνος και παντελεήμων Θεός, ο σαρκωθείς δι’ ημάς εκών, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου -και η Παναγία μητέρα του- πώς είναι δυνατόν να πουν αυτήν την φρικτή φράση: «Και τί έγινε που ζης;» Αποκλείεται. Δεν το δέχεται η πίστη μας αυτό.

Στα χρόνια του χρυσορρήμονος Ιωάννου, λένε οι ιστορικοί, οι αιρετικοί γιά να διαδώσουν τις πλάνες τους, τις έκαμναν στίχους σε τραγούδια. Και έτσι περνούσαν τις βλάσφημες και βλακώδεις θεωρίες τους

Πολύ φοβάμαι ότι η κακή απελπισία, που οδήγησε και οδηγεί τόσους αδελφούς στις ημέρες μας σε απονενοημένα διαβήματα, δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση που περνάει η πατρίδα μας.

Πολύ φοβάμαι πως πολλές αυτοχειρίες οφείλονται ακριβώς στα απελπισμένα και απελπιστικά μηνύματα της «φιλοσοφίας» του καιρού μας.

Που μπορεί να διαδίδονται ασυνείδητα, να γράφτηκαν ασυνείδητα.

Αλλά οπωσδήποτε πρέπει συνειδητά να τα καταργήσει η ορθόδοξη συνείδηση του πιστού και να τα απορρίψει.