Το καύχημα του Σταυρού

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 22 Μαρτίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 11.20

Του Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τό καύχημα τῆς Ἐκκλησίας, τό καύχημα τῶν πιστῶν, ὅπως πανηγυρικά κηρύττει ὁ ἀπόστολος Παῦλος:

«Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ » (Πρός Γαλάτας στ΄ 14).
Δηλαδή : «Ὅσο γιά μένα, δέ θέλω ἄλλη ἀφορμή γιά καύχηση ἐκτός ἀπό τό σταυρό τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό σταυρό πού πάνω του πέθανε ὁ κόσμος γιά μένα κι ἐγώ γιά τόν κόσμο».

α΄. Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή μέ τό θάνατό Του ὑπάκουσε στό θέλημα τοῦ Ἐπουρανίου Πατέρα Του, ὅπως μαρτυρεῖται ἀπό τά ἱερά εὐαγγέλια:
«Πάλιν ἐκ δευτέρου ἀπελθὼν προσηύξατο λέγων· Πάτερ μου, εἰ οὐ δύναται τοῦτο τὸ ποτήριον παρελθεῖν ἀπ' ἐμοῦ ἐὰν μὴ αὐτὸ πίω, γενηθήτω τὸ θέλημά σου» (Ματθαίου κστ΄ 42).
Δηλαδή: «Γιά δεύτερη φορά ἀπομακρύνθηκε καί προσευχήθηκε μέ τοῦτα τά λόγια: «Πατέρα μου, ἄν δέν μπορῶ ν’ ἀποφύγω αὐτό τό ποτήρι ἀλλά πρέπει νά τό πιῶ, ἄς γίνει τό θέλημά σου».

Ὁ Κύριος μέ τήν θέλησή Του ὑπάκουσε στήν θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατέρα νά θυσιασθεῖ μέ σταυρικό θάνατο, πού θανατώνονταν οἱ κακοποιοί γιά νά ζήσει ὁ κόσμος:
«Καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ » (Πρός Φιλιππησίους β΄ 8).
Δηλαδή: « Ταπεινώθηκε θεληματικά ὑπακούοντας μέχρι θανάτου καί μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ».
* * * * *

β΄. Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή ὑπέμεινε ἀγόγγυστα. ἀδιαμαρτύρητα καί καρτερικά ὅλη τήν ἐχθρότητα, τήν περιφρόνηση, τόν ἐξευτελισμό, τήν ἐξουθένωση πού Τοῦ ἔγινε, ὅπως προφήτευσε ὁ προφήτης Ἡσαΐας:

«Ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα » (Ἡσαΐου νγ΄ 7 )
Δηλαδή : «Σάν ἄφωνο πρόβατο ὁδηγήθηκε στήν σφαγή. Σάν ἀμνός ἄφωνος ἐνώπιον ἐκείνου, πού τόν κουρεύει, ἔτσι πορεύεται χωρίς νά ἀνοίγει τό στόμα του ».
Δέν ὑπερασπίσθηκε τόν ἑαυτό Του. Δέν ἀμύνθηκε γιά νά μή συλληφθεῖ. Δέν ἀπείλησε. Δέν ζήτησε βοήθεια καί συμπαράσταση ἀκόμη κι ἀπό τούς δικούς Του μαθητές. Ἐπιτίμησε καί τόν ἀπόστολο Πέτρο, πού προσπάθησε νά ἐμποδίσει τήν σύλληψή Του στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ κτυπώντας μέ τό μαχαίρι του τόν δοῦλο τοῦ Ἀρχιερέως λέγοντάς του:

«Ἤ δοκεῖς ὅτι οὐ δύναμαι ἄρτι παρακαλέσαι τὸν πατέρα μου, καὶ παραστήσει μοι πλείους ἢ δώδεκα λεγεῶνας ἀγγέλων;» (Ματθαίου κστ΄ 53)
Δηλαδή : «Ἤ θαρρεῖς πώς δέν μπορῶ νά παρακαλέσω τόν Πατέρα μου καί αὐτός νά μοῦ στείλει γιά συμπαράσταση πάνω ἀπό δώδεκα λεγεῶνες ἀγγέλους;».
Ὁ κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων Πέτρος προβάλλει τόν Πάσχοντα Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστό ὡς ὑπόδειγμα ὑπομονῆς, μακροθυμίας καί ἀνεξικακίας, γράφοντας :

«Εἰς τοῦτο γὰρ ἐκλήθητε, ὅτι καὶ Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ὑμῶν, ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμὸν ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ· ὃς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ· ὃς λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει, παρεδίδου δὲ τῷ κρίνοντι δικαίως » (Α΄ Πέτρου β΄ 21-23)

Δηλαδή : «Σ’ αὐτό σᾶς κάλεσε ὁ Θεός. Γιατί ὁ Χριστός πέθανε γιά μᾶς, ἀφήνοντάς σας τό ὑπόδειγμα γιά νά βαδίσετε στ’ ἀχνάρια του. Αὐτός ἁμαρτία δέν ἔκανε, καί δόλος στό στόμα Του δέν βρέθηκε. Τίς λοιδορίες δέν τίς ἀνταπέδιδε, κι ὅταν ἔπασχε δέν ἀπειλοῦσε· ἐμπιστευόταν στό δίκαιο Κριτή».
* * * * *
γ΄. Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν ἐπειδή ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός καταδικάσθηκε καί πέθανε ὡς κακοῦργος ἐνῶ ἦταν ἀθῶος. Τήν ἀθωώτητά του ἀναγνώρισε καί ὁ συσταυρωθείς ἐκ δεξιῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ληστής, πού ἐπέπληξε τόν στά ἀριστερά Του συσταυρωμένο ληστή λέγοντάς του :
«Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν, ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι εἶ; Οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε» (Λουκᾶ κγ΄ 40-41).

Δηλαδή: «Οὔτε τό Θεό δέ φοβᾶσαι ἐσύ; Δέν εἶσαι ὅπως κι ἐκεῖνος καταδικασμένος; Αὐτός ὅμως δέν ἔκανε κανένα κακό»

Ὁ θάνατός Του ἦταν ἄδικη τιμωρία ἑνός Δικαίου, ὅπως διαμήνυσε καί ἡ σύζυγος τοῦ Ρωμαίου Διοικητοῦ τῆς Ἰουδαίας Πιλάτου, συστήνοντας σ’ αὐτόν νά ἀποφύγει νά ἀναμιχθεῖ στήν καταδίκη Του.

«Μηδὲν σοὶ καὶ τῷ δικαίῳ ἐκείνῳ» (Ματθαίου κζ΄ 19).
Δηλαδή: «Μήν κάνεις τίποτα ἐναντίον αὐτοῦ του ἀθώου».

* * * * *
δ΄. Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση, τῶν πιστῶν, ἐπειδή μέ τόν θάνατό Του θριάμβευσε, ταπείνωσε τίς πονηρές δυνάμεις τίς Ἀρχές καί Ἐξουσίες τοῦ κόσμου τοῦ αἰῶνος τούτου, καθώς διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος :

«Ἐξαλείψας τὸ καθ' ἡμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν ὃ ἦν ὑπεναντίον ἡμῖν, καὶ αὐτὸ ἦρεν ἐκ τοῦ μέσου προσηλώσας αὐτὸ τῷ σταυρῷ· ἀπεκδυσάμενος τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας ἐδειγμάτισεν ἐν παρρησίᾳ, θριαμβεύσας αὐτοὺς ἐν αὐτῷ» (Πρός Κολοσσαεῖς β΄14-15).

Δηλαδή : «Κατάργησε τό χρεόγραφο μέ τίς διατάξεις του, πού ἦταν ἐναντίον μας, καί τό ἔβγαλε ἀπό τή μέση καρφώνοντάς το στό σταυρό. Ἀφαίρεσε τή δύναμη πού εἶχαν οἱ δαιμονικές ἀρχές καί ἐξουσίες καί τίς διαπόμπεψε, σέρνοντάς τες νικημένες στό θρίαμβο τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ».

«Ἀναβὰς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις» (Πρός Ἐφεσίους δ΄ 8)

Δηλαδή : «Ἀνέβηκε ψηλά, πῆρε μαζί Του αἰχμαλώτους, ἔδωσε δῶρα στούς ἀνθρώπους»
* * * * *
ε΄. Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή ἐνῶ Ἐκεῖνος ἀνέβηκε περιφρονημένος πάνω σ’ αὐτόν, δοξάσθηκε ἀπό τόν Ἐπουράνιο Θεό καί Πατέρα :
«Διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα » (Πρός Φιλιππησίους β΄ 9).
Δηλαδή : «Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός τόν ἀνέβασε πολύ ψηλά καί τοῦ χάρισε τό ὄνομα πού εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα τά ὀνόματα ».
* * * * *
στ΄. Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή ὁ ὑψωθείς σ’ αὐτόν προσείλκυσε ἀνά τούς αἰῶνες τίς ἐκλεκτές ψυχές τῶν μαθητῶν Του, Πατέρων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Ἐγκρατευτῶν, Διδασκάλων, Ὁσίων, ὅπως προφήτευσε ὁ Ἴδιος:

«Κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν » (Ἰωάννου ιβ΄ 32).

Δηλαδή : «Ἐγώ, ὅταν θά ὑψωθῶ ἀπό τή γῆ, ὅλους τους ἀνθρώπους θά τούς τραβήξω κοντά μου».

Μέ τήν θυσία Του ἐπλάτυνε τήν υἱότητά Του. Ἔκαμε δηλαδή καί πολλούς ἄλλους ἀνθρώπους, υἱούς Θεοῦ, ὁδηγώντας τους στήν αἰώνια δόξα.

«Τὸν δὲ βραχύ τι παρ' ἀγγέλους ἠλαττωμένον βλέπομεν Ἰησοῦν διὰ τὸ πάθημα τοῦ θανάτου δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφανωμένον, ὅπως χάριτι Θεοῦ ὑπὲρ παντὸς γεύσηται θανάτου. ἔπρεπε γὰρ αὐτῷ, δι' ὃν τὰ πάντα καὶ δι' οὗ τὰ πάντα, πολλοὺς υἱοὺς εἰς δόξαν ἀγαγόντα, τὸν ἀρχηγὸν τῆς σωτηρίας αὐτῶν διὰ παθημάτων τελειῶσαι » (Πρός Ἑβραίους β΄ 9-10).

Δηλαδή : «Βλέπουμε ὅμως ὅτι ὁ Ἰησοῦς, πού ἔγινε γιά ἕνα χρονικό διάστημα «κατώτερος ἀπ’ τούς ἀγγέλους», στεφανώθηκε «μέ δόξα καί τιμή» ἐξαιτίας τοῦ θανάτου του. Γιατί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ θέλησε νά γευτεῖ ὁ Ἰησοῦς τό θάνατο γιά τό καλό ὅλων. Ὁ Θεός, λοιπόν, ἡ ἀρχή καί ὁ σκοπός τῶν πάντων, ἐνῶ ὁδήγησε πολλούς υἱούς στή δόξα, ἔπρεπε νά ὁδηγήσει τόν αἴτιο τῆς σωτηρίας τους στήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἔργου του μέ τό πάθος».
* * * * *

ζ΄. Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή ἀποτελεῖ τήν ὕψιστη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς καθώς διακηρύσσει ὁ ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης.

«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον » (Ἰωάννου γ΄ ).
Δηλαδή : «Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε παρέδωσε στό θάνατο τό μονογενῆ του Υἱό γιά νά μή χαθεῖ ὅποιος πιστεύει σ’ αὐτόν ἀλλά νά ἔχει ζωή αἰώνια ».

Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο ἡ σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ βεβαία καί ἀναμφισβήτητη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς τούς ἁμαρτωλούς πού προκαλεῖ θαυμασμό καί εὐγνωμοσύνη στίς ψυχές μας.

«Συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεὸς, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε » (Πρός Ρωμαίους ε΄ 8 )

Δηλαδή : «Ὁ Θεός ὅμως ξεπερνώντας αὐτά τά ὅρια ἔδειξε τήν ἀγάπη του γιά μᾶς, γιατί ἐνῶ ἐμεῖς ζούσαμε ἀκόμα στήν ἁμαρτία, ὁ Χριστός ἔδωσε τή ζωή του γιά μᾶς »
* * * * *
η΄. Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή εἶναι σύμβολο εἰρηνεύσεως, καταλλαγῆς τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων μέ τόν ἅγιο καί δίκαιο ἐπουράνιο Θεό καί Πατέρα.

Σ’ αὐτή τήν ὑπηρεσία τῆς συμφιλιώσεώς μας μέ τό Θεό Πατέρα ἀναφέρεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

«Εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ » (Πρός Ρωμαίους ε΄ 10).

Δηλαδή : «Παρ’ ὅ,τι ἤμασταν ἐχθροί μέ τό Θεό, μᾶς συμφιλίωσε μαζί του ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Υἱοῦ του· πολύ περισσότερο τώρα πού συμφιλιωθήκαμε, ἡ ζωή του θά μᾶς χαρίσει τή σωτηρία ».

«Τὰ δὲ πάντα ἐκ τοῦ Θεοῦ τοῦ καταλλάξαντος ἡμᾶς ἑαυτῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ δόντος ἡμῖν τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς, ὡς ὅτι Θεὸς ἦν ἐν Χριστῷ κόσμον καταλλάσσων ἑαυτῷ, μὴ λογιζόμενος αὐτοῖς τὰ παραπτώματα αὐτῶν, καὶ θέμενος ἐν ἡμῖν τὸν λόγον τῆς καταλλαγῆς » (Πρός Κορινθίους Β, ε΄ 18-19).

Δηλαδή : «Κι ὅλα αὐτά προέρχονται ἀπό τό Θεό, πού μᾶς συμφιλίωσε μαζί του διά τοῦ Χριστοῦ, καί ἀνέθεσε σ’ ἐμᾶς νά ὑπηρετήσουμε στό ἔργο τῆς συμφιλίωσης. Δηλαδή, ὁ Θεός ἦταν αὐτός πού στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ συμφιλίωσε τόν κόσμο μαζί του, χωρίς νά καταλογίσει στούς ἀνθρώπους τά παραπτώματά τους, κι ἐπίσης ἀνέθεσε σ’ ἐμᾶς νά ἀναγγείλουμε τό γεγονός τῆς συμφιλίωσης ».
* * * * *
θ΄. Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή μέ τήν θυσία Του μᾶς χάρισε τήν πνευματική ἐλευθερία μας.

«Χριστὸς ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου» (Πρός Γαλάτες γ΄13).

Δηλαδή : «Ὁ Χριστός μᾶς ἐξαγόρασε ἀπό τήν κατάρα τοῦ νόμου ».
* * * * *
Ὁ ἅγιος Πατέρας μας Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σχολιάζει τόν ἀποστολικό λόγο γιά τό καύχημα τοῦ σταυροῦ ὡς ἑξῆς :

«Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι, εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Καί μήν τό πρᾶγμα ἐπονείδιστον εἶναι δοκεῖ, ἀλλ’ ἐν τῷ κόσμῳ καί παρά τοῖς ἀπίστοις· ἐν δέ οὐρανοῖς καί παρά τοῖς πιστοῖς δόξα, καί μεγίστη. Καί γάρ πενία ἐπονείδιστον, ἀλλ’ ἡμῖν καύχημα· καί τό ἐξευτελίζεσθαι παρά πολλοῖς γέλως, ἀλλ’ ἡμεῖς ἁβρυνόμεθα τούτῳ. Οὕτω καί ὁ σταυρός ἡμῖν καύχημα. Καί οὐκ εἶπεν, ἐγώ δέ οὐ καυχῶμαι ἤ, ἐγώ δέ οὐ βούλομαι καυχᾶσθαι, ἀλλ, «ἐμοί δέ μή γένοιτο» · ὥσπερ τι τῶν ἀτόπων ἀπηύξατο καί τήν παρά τοῦ Θεοῦ συμμαχίαν ἐκάλεσεν εἰς τό κατορθῶσαι τοῦτο.

Καί τί ἐστι τό καύχημα τοῦ σταυροῦ; Ὅτι ὁ Χριστός δι’ ἐμέ δούλου μορφήν λαβών, καί ἔπαθεν ἅπερ ἔπαθε, δι’ ἐμέ τόν δοῦλον, τόν ἐχθρόν, τόν ἀγνώμονα · ἀλλ’ οὕτω με ἠγάπησεν, ὡς καί ἑαυτόν ἐκδοῦναι ἀρᾷ. Τούτου γένοιτ’ ἄν τι ἴσον; Εἰ γάρ οἰκέται, ἄν μόνον ἐπαινῶνται παρά τῶν δεσποτῶν, καί ταῦτα ὁμογενῶν ὄντων, μέγα φρονοῦσι, πῶς οὐ καυχᾶσθαι χρή, ὅταν ὁ δεσπότης ὁ ἀληθής Θεός μή ἐπαισχύνηται τόν ὑπέρ ἡμῶν σταυρόν; Μή τοίνυν μηδέ ἡμεῖς ἐπαισχυνώμεθα τήν ἄφατον αὐτοῦ κηδεμονίαν. Αὐτός οὐκ ἐπῃσχύνθη σταυρωθῆναι διά σέ, καί σύ ἐπαισχύνῃ αὐτοῦ τήν ἄπειρον κηδεμονίαν ; ὥσπερ ἄν εἴ τις δεσμώτης μή ἐπαισχυνόμενος τόν βασιλέα, ἐπειδή ἐπέστη τῷ δεσμωτηρίῳ, καί τά δεσμά ἔλυσε δι’ ἑαυτοῦ, διά τοῦτο αὐτόν ἐπαισχύνοιτο. Ἀλλ’ ἐσχάτης ταῦτα παραπληξίας · δι’ αὐτό γάρ τοῦτο μάλιστα ἐναβρύνεσθαι δεῖ» (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή, κεφ. στ΄ Ε.Π.Ε. τ. 20, σσ. 400-402)

Δηλαδή : «Σέ μένα δέν γίνεται νά καυχηθῶ γιά τίποτε ἄλλο, παρά γιά τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ (Γαλάτας στ΄ 14). Καί βεβαίως τό πράγμα φαίνεται ὅτι εἶναι ἐπονείδιστο, ἀλλά γιά τούς κοσμικούς καί τούς ἄπιστους· Ἐνῶ στούς οὐρανούς καί στούς πιστούς εἶναι δόξα καί μάλιστα ἡ μεγαλύτερη. Διότι καί ἡ φτώχια εἶναι πράγμα ἐπονείδιστον, ἀλλά γιά ἐμᾶς εἶναι καύχημα. Καί δέν εἶπε, ἐγώ δέ δέν καυχῶμαι ἤ ἐγώ δέν θέλω νά καυχῶμαι, ἀλλα «σέ μένα ὅμως ἄς μήν γίνει. Ἀπευχήθηκε αὐτό σάν κάτι ἄτοπο καί ζήτησε ἀπό τόν Θεό συμμαχία γιά νά τό κατορθώσει.

Καί τί εἶναι τό καύχημα τοῦ σταυροῦ; Ὅτι ὁ Χριστός ἔλαβε τήν μορφή δούλου γιά ἐμένα καί ἔπαθε ὅσα ἔπαθε γιά ἐμένα τόν δοῦλο, τόν ἐχθρό του, τόν ἀχάριστο· ἀλλά τόσο μέ ἀγάπησε, ὥστε καί τόν ἑαυτό του νά παραδώσει στήν κατάρα. Εἶναι δυνατό νά γίνει τίποτε ἰσάξιο πρός αὐτό; Διότι ἄν οἱ δοῦλοι, ὅταν ἁπλά ἐπαινοῦνται ἀπό τούς κυρίους τους, καί αὐτό παρότι ἀνήκουν στό ἴδιο γένος, τό ἀνθρώπινο, ὑπερηφανεύονται, πῶς δέν πρέπει νά καυχώμαστε, ὅταν ὁ Δεσπότης, ὁ ἀληθινός Θεός, δέν ντρέπεται τόν σταυρό γιά χάρη μας;

Ἄς μήν ντρεπώμαστε λοιπόν οὔτε καί μεῖς τήν ἀπερίγραπτη φροντίδα του. Αὐτός δέν ντράπηκε νά σταυρωθεῖ γιά σένα καί σύ ντρέπεσαι τήν ἄπειρη φροντίδα του; Ὅπως ἀκριβῶς ἐάν κάποιος φύλακας δέν ντρέπεται τόν βασιλιᾶ, ὅταν ἦρθε στήν φυλακή καί τόν ἐλευθέρωσε ἀπό τά δεσμά ὁ ἴδιος, δέν ντρέπεται αὐτόν γιά αὐτό. Ἀλλά αὐτά εἶναι ἐσχάτης παραφροσύνης. διότι γιά αὐτό περισσότερο πρέπει νά καυχώμαστε».

«Τόν σταυρόν σου προσκυνοῦμε Δέσποτα καί τήν ἁγίαν σου ἀνάστασιν δοξάζομεν»