ΙΣΙΔΩΡΕ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ!!!

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 12 Φεβρουαρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 17.44

Του Αρχιμ. Αρκαδίου Ραζνύ | Εφημερίου του Ι.Ν.Μεταμορφώσεως Κορίνθου

«Ευάρεστος Θεώ γενόμενος, ηγαπήθης και ζων μεταξύ αμαρτωλών μετετέθης. Ηρπάγης, μη κακία αλλάξη σύνεσίν σου ή δόλος απατήση την ψυχήν σου» (Σοφ. Σολ. 4).

Ένας χρόνος συμπληρώνεται το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου, από την αιφνιδιαστική προς Κύριον εκδημίαν του μακαριστού αδερφού και φίλου π. Ισιδώρου Σαλάκου, Μέγα Εκκλησιάρχη της Αλεξανδρινής Εκκλησίας.

Στις 10 του Φλεβάρη του περασμένου χρόνου, πηγαίνοντας σε ιεροτελεστία, το αυτοκίνητο που τον μετέφερε εξετράπη από την πορεία του με αποτέλεσμα να συντριβεί και η οποία συντριβή του προκάλεσε βλάβες στον οργανισμό, που τελικά έμελλε να του κόψουν το νήμα της σύντομης ζωής του στις 15 Φεβρουαρίου, σε ηλικία μόλις 32 ετών, βυθίζοντας στο πένθος το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, την κατά σάρκα αλλά και την πνευματική οικογένειά του, τους φίλους και γνωστούς σε Ελλάδα και Αίγυπτο.

Και αυτός ο στίχος της Παλαιάς Διαθήκης, είναι η παρηγορητική απάντηση που παίρνουμε για τον πρόωρο θάνατό του.

"Ήταν αρεστός στον Θεό και αγαπήθηκε απ' αυτόν και επειδή ζούσε ανάμεσα σε αμαρτωλούς, μετατέθηκε στην άλλη ζωή. Αρπάχθηκε για να μην επιδράσει στη φρόνησή του η κακία, για να μην τον εξαπατήσει η δολιότητα." (Σοφ. Σολ. 4).

Στις 15 Φεβρουαρίου λοιπόν στον Ι.Ν. Αγ. Μαρίνης Ηλιουπόλεως Αθηνών, θα ήμαστε όλοι εκεί αγαπημένε μας Ισίδωρε.

Οι γονείς σου, ο αδερφός σου, η γιαγιά σου, τα πνευματικά σου αδέρφια, οι συγγενείς σου, τα πνευματικά σου παιδιά, οι φίλοι σου και όλοι όσοι σε αγάπησαν.

Θα ήμαστε εκεί για να σου ανάψουμε ένα κεράκι για την μνήμη σου και όλοι μαζί κατά τη Θεία Λειτουργία και το Ιερό Μνημόσυνο, να προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής σου, όχι καθηκόντως αλλά γιατί το νοιώθει η καρδιά μας.

Η ιεροσύνη είναι το μέγιστο στον κόσμο αξίωμα. Ένα αξίωμα, που ούτε στους αγγέλους δόθηκε, ούτε στους αρχαγγέλους. Είναι σφραγίδα ανεξίτηλη! Ακολουθεί και μετά θάνατον τον Ιερέα. Γι’ αυτό και στην ευχή που μόνο στους ιερείς διαβάζεται, ευχόμεθα στον Κύριο και Θεό μας, «όπως ανέδειξε εδώ στη γη ιερέα Του τον μακαριστό αδελφό μας Ισίδωρο, έτσι να τον αναδείξει και ιερέα του ουρανίου Του θυσιαστηρίου».

Ο π. Ισίδωρός μας λοιπόν βρίσκεται κοντά στο Θυσιαστήριο του Θεού που τόσο λάτρευσε και προσέφερε όλη του την ζωή. Έφυγε αφήνοντας σε μας, που τον γνωρίσαμε και εκτιμήσαμε τον ίδιο και ό,τι προσέφερε με την καλή του ζωή, ανάμνηση αγαθή.

Το έργο του ως κληρικός μετά θάνατον συνεχίζεται πλέον μόνο με την ιερή προσευχή και δέηση του. Δέεται για όλους μας. Δέεται για τους ενορίτες του στο Κάιρο της Αιγύπτου και όλους τους οικείους του και τους αδερφούς του. Όπως άλλωστε έκανε πάντα στην ζωή του.

Και όλοι εμείς ευγνώμονες για ο, τι εκείνος προσέφερε, κλίνουμε το γόνυ και δεόμαστε με όλη μας την ψυχή προς τον Κύριο: «Δέσποτα Χριστέ, ον μετέστησας εξ ημών, εν ταις των αγίων σου κατάταξον σκηναίς, το πνεύμα του σου δούλου Ισιδώρου».

Θα μπορούσε κανείς να γράψει σελίδες ολόκληρες για το πρόσωπό σου αδερφέ μου. Από μικρό παιδί αγάπησες «παραρίπεισθαι εν τω οίκω του Θεού μου μάλλον ή οικείν με εν σκηνώμασιν αμαρτωλών».

Αφιέρωσες τη ζωή σου και τα νιάτα σου υπηρετώντας τον Ιησού Χριστό, την Εκκλησία μας, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και την Πατρίδα μας.

Υπηρέτησες το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και τους Πατριάρχες Πέτρο και Θεόδωρο αλλά και τους λοιπούς Αλεξανδρινούς Ιεράρχες παραδειγματικώς και αυτοί πολύ σε αγάπησαν έμπρακτα, αναγνωρίζοντας τα χαρίσματα σου και την διακονία σου στο Πατριαρχείο από 18 ετών και σε τίμησαν με τα οφίκια του Πατριαρχείου και τις διάφορες θέσεις που υπηρέτησες σε Αίγυπτο και Αφρική.

Η δε θέση σου ως Μεγάλου Εκκλησιάρχου, πίσω από τον Πατριάρχη μας Θεόδωρο, έως σήμερα κενή. Μια θέση, ένας τίτλος που σου πήγαινε όσο κανένας άλλος γι΄αυτό ο Πατριάρχης μας, ο Πατριάρχης της Αγάπης, ο Πατριάρχης της καρδίας σου όπως τον αποκαλούσες, σε τίμησε με αυτό το οφίκιο.

Είχες πνευματικό πατέρα και πρότυπο τον νυν Μητροπολίτη Διδυμοτείχου Δαμασκηνό, για τον οποίον πάλιν και πολλάκις με εγκωμιαστικά λόγια έκανες αναφορές για το πρόσωπό του, αλλά και για το πόσο πολύ τον αγαπούσες και το πόσα πολλά έμαθες δίπλα του.

Ιεροπρεπής, αγαπούσες την λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας, τους Αγίους μας και τελούσες τις καθημερινές Λειτουργίες μετά φόβου Θεού. Ήθελες δε η μεγαλοπρέπεια των ακολουθιών, να είναι τέτοια που να μας ταξιδεύει νοερά στην μεγαλοπρέπεια της Δόξης του Κυρίου μας. ΄Ησουν πρότυπο για τον κλήρο της Αλεξανδρινής μας Εκκλησίας.

Έκανες δεύτερη πατρίδα σου την Αίγυπτο, όπου έζησες για περίπου 14 χρόνια, αγάπησες όλο τον κόσμο εκεί , Έλληνες και Αιγυπτίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους που σε περιστοίχιζαν και με τον ιδιαίτερο και μοναδικό σου χαρακτήρα που σε έκανε να ξεχωρίζεις κατόρθωσες να αγαπηθείς από τον κόσμο και να γίνεις ο δικός τους πατέρας, φίλος και αδερφός.

Μέσα από το Ιερό σου πετραχήλι, έδωσες παρηγοριά και ανάπαυση στις ταλαιπωρημένες και αμαρτωλές ψυχές των ανθρώπων.

Εργάστηκες για την ευρέπειαν του οίκου του Κυρίου μας στις κάνοντας μεγάλες ανακαινίσεις και αλλαγές στις ενορίες όπου υπηρέτησες σε Ηλιούπολη και Ντάχερ Καϊρου.

Σκόρπισες πλούσια αγάπη στα παιδιά, τους νέους και αυτά σου χάρισαν την δίκη τους αγάπη και καρδιά. Κατόρθωσες όλους υπό την σκέπην του Κυρίου μας, να γίνουν μια οικογένεια.

Ένα χρόνο μετά και ακόμα δέχομαι μηνύματα από τα πνευματικά σου παιδιά, ότι τους λείπεις και ότι δεν θα σε ξεχάσουν ποτέ. Σαν ιερέας ποτέ δεν ξέχασες την αποστολή σου. Ποτέ δεν έδωσες δείγματα απληστίας. Φτωχός ξεκίνησες και φτωχός έφυγες.

Γεύτηκες τις λύπες και τις δοκιμασίες με ταπείνωση και υπομονή. Έσκυβες το κεφάλι στην αδικία, τα κράταγες μέσα σου όσα σε έκαναν ακόμα και να δακρύζεις και πάντα έλεγες ότι για την αγάπη του Χριστού τα υπομένεις.

Στα δε μεγάλα σου προβλήματα έτρεχες πάντα στο εκκλησάκι του Αγ. Νεκταρίου μας στην Πατριαρχική Επιτροπεία Καϊρου, για να προσευχηθείς.

Η φιλανθρωπική σου δράση μεγάλη και σιωπηλή. Ακόμα και εμείς που ζήσαμε πιο κοντά σου, ποτέ δεν μάθαμε εν ζωή ποιούς βοηθούσες. Μίλησαν όλοι όταν τους άφησες ορφανούς.

Σε όλους ήσουν μια ανοιχτή αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα πείραγμα, μια συμβουλή, μια καλή κουβέντα.

Ήσουν πληθωρικός στα συναισθήματά σου και δεν έκρυβες να δείχνεις πάντα αυτό που αισθάνόσουν.

Σου άρεσαν τα ψαλμοτράγουδα και η παραδοσιακή μουσική και σε κάθε ευκαιρία τα απέδιδες με την στεντόρεια φωνή σου και πάντα μας έκανες να συγκινούμαστε.

Πολλές φορές τραγουδούσες το "Τζιβαέρι" με τρεμάμενη φωνή και βουρκωμένα μάτια και πριν το ατύχημα και την ανοδική πορεία για τον ουρανό, ένα από τα τελευταία τραγούδια σου που ανέβασες στην προσωπική σου σελίδα στο facebook , έλεγε "Φεγγάρι μάγια μου κάνες και περπατώ στα ξένα, είναι το σπίτι ορφανό αβάσταχτο το δειλινό και τα βουνά κλαμένα. Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί να πάει στη μάνα υπομονή".

Να πάει στην μάνα υπομονή; Ένοιωθες; Ήξερες ότι θα φύγεις; Όσοι συζήτησαν μαζί σου πριν την αναχώρηση της ψυχής σου, μας είπαν ότι πράγματι ένοιωθες και γνώριζες ότι θα έφευγες, γι΄αυτό και είχες κανονίσει τα πάντα για την νεκρώσιμη ακολουθία. Αλλά εμείς που να το πιστέψουμε;

Και πράγματι με ηρωικό τρόπο και θυσιαστικό, ξεκίνησες όπως λέει και η μητέρα σου, εν ώρα ιερού καθήκοντος, στον δρόμο για τον αγιασμό, το μεγάλο ταξίδι...για να βρεις Αυτόν που τόσα χρόνια υπηρέτησες.

Και το σώμα σου σήμερα αδερφέ μας, αναπαύεται στο αγαπημένο σου γραφικό χωριό Πάος Καλαβρύτων. Το χωριό που τόσα μας είχες πει, για αυτό με τα πιο θερμά σου λόγια και ενώ ποτέ δεν έτυχε να το επισκεφτούμε, στην ταφή σου ήμασταν όλοι εκεί. Το κατόρθωσες για άλλη μια φορά, να μας συγκεντρώσεις όλους τριγύρω σου. Όλους μαζί ως μία οικογένεια.

Όλα αυτά και άλλα πολλά πλημμυρίζουν την σκέψη μου και το μυαλό μου από τότε που έφυγες από κοντά μας. Θα μπορούσα να γράψω τις προσωπικές εμπειρίες που ζήσαμε μαζ,ί αλλά ίσως το κάνω κάποια άλλη στιγμή.

Από την ώρα που με υποδέχθηκες και με παρέλαβες στο αεροδρόμιο του Καϊρου το 2006, μέχρι και την ώρα που με αποχαιρέτησες όταν πήρα το δρόμο για την επιστροφή στην πατρίδα το 2009 ήσουν δίπλα μου.

Όταν τον πρώτο καιρό ήμουν άμισθος, στην κυριολεξία μοιραζόμασταν το τσάι που πίναμε όταν περπατούσαμε στον Νείλο ποταμό και κάναμε όνειρα για το μέλλον.

Με στήριξες πολλές φορές. Με συμβούλευσες. Μοιραστήκαμε χαρές, αγωνίες και λύπες. Το ευχαριστώ για όλα αυτά είναι λίγο!!!

Έτσι υποδέχθηκα και εγώ το σκήνωμά σου στο αεροδρόμιο της Αθήνας και σε συνοδεύσαμε μαζί με τους άλλους πνευματικούς αδερφούς στην τελευταία σου κατοικία στο Πάος Καλαβρύτων.

Και από εκεί τώρα, χαίρεσαι την ομορφιά του πολυαγαπημένου σου χωριού, πίσω από το μικρό εκκλησάκι του κοιμητηρίου.

Μακριά μας πάλι σωματικά, όπως ήσουν πάντα. Όμως και αν τα πράγματα άλλαξαν, εσύ κατοικείς πάντα μέσα στην καρδιά μας και στην σκέψη μας.

Δεν υπάρχει μέρα που να μην σε αναφέρουμε. Μας λείπεις! Μας λείπεις πολύ Ισιδωρέ μας! Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε βλέπουμε πόσο πολύ τελικά σε αγαπήσαμε αλλά ίσως να μην στο δείξαμε, όπως μας το έδειξες εσύ.

Όσα και αν πω για σένα, δεν θα μπορέσω να εκφράσω τα όσα αισθάνομαι και όσα, τόσα χρόνια που ζήσαμε και υπηρετήσαμε μαζί στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας δεν σου είπα, για λόγους πνευματικής αγωγής και ασκήσεως.

Φαντάζομαι και οι λοιποί αδερφοί μας και φίλοι μας που με κάποιους θα έζησες περισσότερα πράγματα από ότι με έμενα, νοιώθουν το ίδιο συναίσθημα.

Ισιδωρέ μας πολύκλαυστε και αλησμόνητε, αν σε πικράναμε, αν σε ξεχάσαμε κάποια στιγμή, αν σε αδικήσαμε, δέξου την συγνώμη μας! Σε παρακαλώ, να δέεσαι για όλους μας!

Περιμένουμε να σε συναντήσουμε και πάλι στην άνω πόλη, την άνω Ιερουσαλήμ, (εκεί μου είχες πει σε μια από τις τελευταίες μας συνομιλίες ότι θα συναντηθούμε ξανά, λες και ήξερες ότι θα φύγεις από κοντά μας), η οποία «ου χρείαν έχει του ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή∙ η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής το Αρνίον» (Αποκ. 21, 23). Αναμένουμε την συνάντηση μαζί σου στο Υπερουράνιο Θυσιαστήριο όπου θα τελούμε την αναίμακτη μυσταγωγία, όχι μέσα σε χειροποίητο, αλλά σε αχειροποίητο Ναό, καθώς «ο γαρ Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ, ναός αυτής εστι, και το Αρνίον» (Αποκ. 21,22).

Θα κλείσω αυτή την κατάθεση ψυχής με το μήνυμα ενός μικρού σε ηλικία πνευματικού σου παιδιού "Ένας χρόνος πέρασε, και ακόμα υπάρχει αυτός ο πόνος. Πόνος που από την μία τρυπάει την καρδιά, γιατί Πάτερ μου η απουσία σου είναι αισθητή... Όμως πόνος ο οποίος πολλές φορές μετατρέπετε και σε χαρά, γιατί τώρα ξέρω ότι είσαι κοντά σε αυτόν που λάτρευες όσο τίποτα άλλο στην ζωή σου. Κοντά στον θρόνου του Παντοδύναμου Θεού...και από εκεί είθε να προσεύχεσαι για όλους μας. Δεν έχω πολλά λόγια για να πω. Λίγα μου έλεγες να λέω...λίγα και καλά. Και για αυτό τώρα, στο ετήσιο μνημόσυνό σου, με τον πλούτο της θύμησής σου στα χέρια μου, ομολογώ ανθρωπίνως πως μου λείπεις Πάτερ μου.."

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΙΣΙΔΩΡΕ ΜΑΣ!!! ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

Ο αδερφός σου Αρκάδιος.

ΥΓ. Ισίδωρέ μου, θα προσέχω τον εαυτό μου και δεν θα τρέχω, όπως με συμβούλευσες στην τελευταία μας τηλεφωνική επικοινωνία στις 10 Φεβρουαρίου 2013.