Απάντηση Μητροπολίτη Πειραιώς στον π. Γεώργιο Τσέτση

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 30 Ιανουαρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Πειραιώς - 12.22

Επειδή δημοσίως ο Αιδεσιμ. Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης εγνωσμένος δια την ευρυμάθεια και το πολυτάλαντο της προσωπικότητός του κατέκρινε την κανονική απόφαση που έλαβα ως κυρίαρχος Ποιμενάρχης της Μητροπολιτικής μου Περιφερείας να τιμηθούν εκκλησιαστικώς αι όντως Οικουμενικαί Σύνοδοι της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας εν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσες κατά τα έτη 880 και 1351 οφείλω δημοσίως να απαντήσω στον πολυτίμητο και πεφιλημένο αδελφό.

Χρεωστώ ιδιαιτέρα ευγνωμοσύνη και ευχαριστία στον Αιδεσιμ. π. Γεώργιο διότι αποκαλύπτει εναργέστατα τους λόγους που παρεμποδίζουν την τυπική ανακήρυξη των δύο Οικουμενικών αυτών Συνόδων πανορθοδόξως καθώς και τους λόγους που προκάλεσαν την παρά τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος αρχειοθέτηση των υπό της ΔΙΣ ψηφισθέντων ως θεμάτων της τακτικής συγκλίσεως της Σεπτής Ιεραρχίας του 2011 δια τη υποβολή προτάσεως τυπικής αναγνωρίσεως υπό της μελλούσης να συνέλθει Πανορθοδόξου Συνόδου της Οικουμενικής περιωπής και αξίας των όντως Οικουμενικών Συνόδων του 880 και 1351.

Είναι προφανές και πρόδηλο ότι η μη τυπική αναγνώριση γίνεται για να μη «λυπηθούν» οι αντιθέως και δαιμονιωδώς καθυβρίζοντες τους Αγίους προεξάρχοντας των δύο Οικουμενικών Συνόδων Ιερό και Μέγα Φώτιο και Άγιο Γρηγόριο Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης τον Παλαμά ως δήθεν αιρεσιάρχας όπως αυταποδείκτως προκύπτει από την «Δογματική διδασκαλία» της Ρωμαιοκαθολικής παρασυναγωγής.

Η έλλειψις επιχειρημάτων κατά της οικουμενικότητος των δύο Συνόδων αναγκάζει τον σεβαστό και λόγιο π. Γεώργιο να προβάλει συνωμοσιολογικά σενάρια για δήθεν προσπάθεια διακοπής του διεξαγομένου ακάρπως επί 33 χρόνια θεολογικού διαλόγου μετά των Ρ/Καθολικών, διάλογο τον οποίο ο επί 20ετια διατελέσας συμπρόεδρος αυτού Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός χαρακτήρισε ως «ανόσιο παίγνιο» και να αποπειράται με σοφιστείες τύπου: «άλλο πράγμα είναι ένας Επίσκοπος, ένας Θεολόγος Καθηγητής η ένας θεολογών πιστός, να αναγνωρίζει τον οικουμενικό χαρακτήρα και την οικουμενική διάσταση των δύο Συνόδων, και έτερο, να τις απαριθμεί και να τις κατατάσσει, άνευ Συνοδικής διαγνώμης, στην χορεία των μέχρι τούδε γνωστών και Πανορθοδόξως αναγνωρισμένων Οικουμενικών Συνόδων» να καλύψει την πρόδηλη θεολογική αδυναμία του για την κατάδειξι της δήθεν αντικανονικής ενεργείας μου.

Ερωτάται όμως ο αγαπητός συμπρεσβύτερος εν Κυρίω: Προς χάρι των κακοδόξων υβριστών των αγίων που στο πρόσωπό τους υβρίζουν τον Αγιάσαντα και Θεώσαντα αυτούς Πανάγιο Θεό εφ’ όσον είναι γνωστό ότι μόνο αγιότης του Θεού υφίσταται ως άκτιστος ενέργειά Του στην οποία μετέχομε κατά χάρι και κατά την δεκτικότητά μας οι άνθρωποι, θα αρνηθούμε την τιμή και την ευλάβεια προς τους υποπτέρους αυτούς αετούς της πίστεως που εδογμάτισαν επόμενοι των Αγίων Πατέρων και των Αγίων 7 Οικουμενικών Συνόδων;

Θα ανεμέναμε από έναν όντως εμπνευσμένο Κληρικό, που τιμά το Πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως να επιχειρήσει να αντικρούσει τας επί του θέματος εξαιρέτους και ουσιώδεις εισηγήσεις των ορισθέντων Σεβ. εισηγητών Μητροπολιτών Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.κ. Ιεροθέου και Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ.κ. Ιερεμίου που έχουν δημοσιοποιηθεί στο διαδίκτυο ως και τα παραθέματα εγνωσμένου κύρους Πανεπιστημιακών διδασκάλων που προς χάριν των αναγνωστών επαναδημοσιοποιούμε για να τεκμηριώσει το κείμενό του και την ιδική μου αντικανονική ενέργεια.
 
1. Περί της Η  Οἰκουμενικῆς Συνόδου:
Πρακτικά Συνόδου

«...Πάντες ούτω φρονούμεν, ούτω πιστεύομεν, εν ταύτη τη ομολογία εβαπτίσθημέν τε και του ιερατικού βαθμού ηξιώμεθα. Τους ετέρως δε παρά ταύτα φρονούντας ως εχθρούς Θεού και της αληθείας ηγούμεθα. Ει τις παρά τούτο το ιερόν σύμβολον τολμήσει έτερον αναγράψασθαι η προσθείναι η υφελείν, και όρον ονομάσαι αποθρασυνθείη,κατάκριτος και πάσης ομιολογίας χριστιανικής απόβλητος.

Το γαρ αφαιρείν η προσθείναι ατελή την εις την αγίαν και ομοούσιον και αδιαίρετον Τριάδα μέχρι της σήμερον ανέκαθεν ομολογίαν δείκνυσιν‧ αποστολικής παραδόσεως και της των πατέρων διδασκαλίας καταγινώσκει. Ει τις τοίνυν εις τούτο απονοίας ελάσας τολμήσει, ... έτερον εκθέσθαι σύμβολον και όρον ονομάσαι, η προσθήκην η υφαίρεσιν εν τω παραδεδομένω ημίν παρά της αγίας και οικουμενικής εν Νικαία το πρώτον μεγάλης Συνόδου ποιήσαι, ανάθεμα έστω». (Δοσιθέου Ιεροσολύμων, Τόμος Χαράς, εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 379,380)

«... Πρέπον εστί μετά πάσης της γενομένης αποδοχής και ενώσεως της των Ρωμαίων Εκκλησίας,δια μεσιτείας του αγιωτάτου ημών πατριάρχου Φωτίου,και επί τη υποθέσει ταύτη συμφωνήσαι ημίν... Και ο μη ούτω φρονών και ονομάζων την αγίαν και οικουμενικήν εν Νικαία το δεύτερον εβδόμην σύνοδον, ως και ο θεοσεβέστατος πρεσβύτερος και καρδινάλιος προείπεν, έστω ανάθεμα». (Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Ιω. Καρμίρη, Τόμος 1, σελ. 227)

«...ους μέντοι Φώτιος ο αγιώτατος ημών πατριάρχης κληρικούς η λαϊκούς η του αρχιερατικού και ιερατικού τάγματος εν οιαδήποτε παροικία υπό αφορισμόν η καθαίρεσιν η αναθεματισμόν ποιήσει, ίνα έχη αυτούς και ο αγιώτατος πάπας Ιωάννης και η κατ’αυτόν αγία του Θεού των Ρωμαίων Εκκλησία εν τω αυτώ της επιτιμίας κρίματι, μηδέν των προσόντων πρεσβείων‧ τω αγιωτάτω θρόνω της Ρωμαίων Εκκλησίας μηδέ τω ταύτης προέδρω το σύνολον καινοτομουμένων μηδέ νυν μήτε εις το μετέπειτα». (Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Ιω. Καρμίρη, Τόμος 1, σελ. 228)

«Ότι μεν αγαθόν τέλος τα παρ’ ημών πραχθέντα εδέξατο, καν ημείς σιωπήσομεν, οι λίθοι κεκράξονται. Και ο μη στοιχών τοις παρά της αγίας ταύτης και οικουμενικής Συνόδου πραχθείσι, κεχωρισμένος έσται της αγίας και ομοουσίου Τριάδος». (Τόμος Χαράς, σελ. 367)
«... διο τον εξ αρχής της πίστεως όρον πόθω θείω και διανοίας ευθύτητι η αγία και οικουμενική αύτη Σύνοδος ενστερνιζομένη τε και θειάζουσα, και το της σωτηρίας στερέωμα εν αυτώ θεμελιούσά τε και ανεγείρουσα, ούτω φρονεί και κηρύσσειν πάσιν εκβοά». (Δοσιθέου, Τόμος Χαράς, σελ. 378)

«Ευλογητός ο Θεός, ότι ούτως αι γνώμαι και θελήσεις πάντων των αγιωτάτων πατριαρχών εις εν συνήλθον, και δια της κοινής ομονοίας και ειρήνης εις αγαθόν τέλος κατέληξε πάντα τα παρά της αγίας και οικουμενικής Συνόδου εναρχθέντα τε και πραχθέντα». (Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Ιω. Καρμίρη, Τόμος 1, σελ. 367)
Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Η Η  Οἰκουμενική Σύνοδος έχει την εξής μεγάλην σπουδαιότητα ότι εκύρωσε τον όρον της Α  καί Β  Οἰκουμενικῆς συνόδου και περιεφρούρησε την ομολογίαν της πίστεως, περιχαρακώσασα αυτήν δια νέου οχυρού χαρακώματος όπως διατελή απρόσβλητος, αφώρισε δε και ανεθεμάτισε τους άλλο τι παρά τούτο φρονούντας, και μη τούτο κοινόν σύμβολον ομολογούντας και απεκατέστησε μεταξύ ανατολής και δύσεως την εκκλησιαστικήν ειρήνην και ενότητα.

Εν τη συνόδω ταύτη ανεγνωρίσθη η ισότης των αρχιερατικών αξιωμάτων των επισκόπων Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως και το απόλυτον κύρος των οικουμενικών συνόδων εις ο υπέκυψε και ο Πάπας αναγνωρίσας τας αποφάσεις αυτής. Εν τη συνόδω ταύτη ο Φώτιος κατήγαγε θρίαμβον, διότι εν αυτή εστέφθησαν οι υπέρ της ανεξαρτησίας της Εκκλησίας της ανατολής αγώνες αυτού δια πλήρους επιτυχίας και εβασίλευσεν η αλήθεια της ορθοδοξίας υπέρ ης τοσούτον εμόχθησεν. (Αγίου Νεκταρίου, Μελέτη Ιστορική περί των αιτιών του σχίσματος, Τόμος Α , εκδ. Νεκτ. Παναγόπουλου 288-289)

Καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός

Υπάρχει όμως και η 8η Οικ. Σύνοδος. Είναι η Σύνοδος του 879, επί Μ. Φωτίου. Ο γνωστός δογματολόγος και δάσκαλός μας, ο Ιωάννης Καρμίρης, στην Θεολογική Σχολή Αθηνών, έλεγε ότι η Σύνοδος του 879 επί Μ. Φωτίου, είναι η τελευταία προ του Σχίσματος Γενική Σύνοδος της Αρχαίας Εκκλησίας, με όλα τα γνωρίσματα Οικ. Συνόδου.

Η Σύνοδος αυτή καταδικάζει την δυτική αλλοτρίωση εις την διατύπωση του Filioque, της εκπορεύσεως δηλαδή του Αγίου Πνεύματος, όχι μόνο από τον Πατέρα, όπως ο Χριστός μας το λέει στο 15,26 του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου -«ο παρά του Πατρός εκπορεύεται»- αλλά και «εκ του Υιού».

Η 8η Οικ. Σύνοδος είναι η σύνοδος του 879, η οποία καταδικάζει το Filioque, την προσθήκη της φράσεως αυτής εις το Σύμβολον και κυρίως εκείνους που εισήγαγαν στο Σύμβολον αυτή την προσθήκη, δηλαδή τον φραγκικό κόσμο και την ηγεσία του.
Καθηγητής Β. Φειδάς

" Εξ άπαντος τρόπου οφείλει ο της Νικαίας συνόδου Όρος, ον και αι λοιπαί άγιαι και οικουμενικαί σύνοδοι επεκύρωσάν τε και επωκοδόμησαν, τούτον και εν ταύτη τη μεγάλη και οικουμενική συνόδω αναγνωσθήναι".
(Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος Β , σελ. 133)

Ο Καθηγητής Ιω. Καρμίρης αναφέρει ότι η Σύνοδος "αύτη αποτελεσθείσα εκ 383 Πατέρων ανατολικών τε και δυτικών, εκπροσωπούντων τα πέντε αρχαία Πατριαρχεία, παρουσίασε, και κατ' αυτόν τον ρωμαιοκαθολικόν θεολόγον Hergenrother, τοιούτον επιβλητικόν θέαμα, οίον δεν παρουσιάσθη από των χρόνων της Δ  ἐν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου.

Δια τούτο, εξακολουθών ομολογεί ούτος, φέρει η Σύνοδος αύτη εξωτερικώς πάντα τα γνωρίσματα Οικουμενικής Συνόδου.Ουδόλως άρα άπορον, ότι ως ογδόην Οικουμενικήν εθεώρουν αυτήν οι Θεόδωρος Βαλσαμών, Νείλος Θεσσαλονίκης, Νείλος Ρόδου, Συμεών Θεσσαλονίκης, Μάρκος Εφέσου, Γεννάδιος Σχολάριος, Δοσίθεος Ιεροσολύμων, Κωνσταντίνος Οικονόμος και άλλοι: αλλά και η ίδια Σύνοδος εχαρακτήρισεν εαυτήν ως Οικουμενικήν πολλαχού εν τοις πρακτικοίς αυτής, έτι δε ο Πατριάρχης Ευθύμιος και πολλοί άλλοι μέχρι των συγχρόνων ημίν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, F. Dvornik και άλλων".

("Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι", Δεσποίνης Δ. Κοντοστεργίου, εκδ. Πουρναρα, 1997, σελ. 275-297)
 
2. Περί της Θ  Οἰκουμενικῆς Συνόδου:
Συνοδικός Τόμος

«α ) Έστι διάκρισις μεταξύ θείας ουσίας και ενεργείας‧διενηνόχασι δε αλλήλων και των μεν την θείαν ενέργειαν μετέχεσθαι και μερίζεσθαι αμερίστως, και ονομάζεσθαι και νοείσθαι και πως, ει και αμυδρώς, εκ των αυτής αποτελεσμάτων‧ την γε ουσίαν αμέθεκτον είναι και αμέριστον και ανώνυμον είναι, υπερώνυμον δηλονότι και απερινόητον παντελώς.

β ) Άκτιστος εστιν η θεία ενέργεια.

γ ) Ουκ έστι σύνθεσιν τινα τούτο νομίζειν επί Θεού.

δ ) Η θεία και άκτιστος ενέργεια θεότης παρά των αγίων προσηγόρευται.

ε ) Της θείας ενεργείας και των ουσιωδώς περί αυτήν θεωρουμένων υπέρκειται κατ’ ουσίαν Θεός.

στ ) Αχώριστον μεν ίσμεν την ουσίαν και την θείαν φυσικήν ενέργειαν‧ ου γαρ ποτέ ενέργεια είη αν της εαυτής ουσίας χωρίς‧ περί μέντοι εξ  αρχής υπό του Θεού δεδημιουργημένων τις ουκ οίδεν... ότι παν δημιούργημα της ενεργείας του δημιουργήσαντος, αλλ’ ουχί της ουσίας μεταλαμβάνει.

ζ ) Το φως της του Κυρίου μεταμορφώσεως άκτιστον εστι».

Επίσκοπος Αθανάσιος Γιέβτιτς:

«Νομίζομεν ότι η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά το 1351, κρίνοντας τουλάχιστον βάσει του μεγάλου θεολογικού έργου της, δύναται και αξίζει να συναριθμήται εις τας Οικουμενικάς Συνόδους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, των οποίων δεν υστερεί εις τίποτε ως προς την σωτηριολογικήν σημασίαν της θεολογίας της. Η Σύνοδος αύτη αποτελεί την απόδειξιν της συνεχείας της συνοδικότητος της ορθοδόξου Εκκλησίας και της ζώσης εμπειρίας και θεολογίας περί της εν Χριστώ σωτηρίας». (Στο βιβλίο του Χριστός - Αρχή και Τέλος, Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, σελ. 195)
Καθηγητής Β. Φειδάς

Η διάκριση μεταξύ της αμέθεκτης θείας ουσίας και των μεθεκτών ακτίστων θείων ενεργειών υπήρξε η θεμελιώδης για την ορθοδοξία της πίστεως δογματική διδασκαλία των ησυχαστικών συνόδων (1341, 1347, 1351), οι οποίες ανέδειξαν τόσο την εν Χριστώ αποκατάσταση της κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό, όσο και την ικάνωση του ανθρώπου να βιώνη στους κόλπους της Εκκλησίας την πληρότητα της σωτηριώδους αλήθειας της πίστεως.

Υπό την έννοια αυτή οι ανωτέρω ησυχαστικές σύνοδοι εμπεριέχουν τον χαρακτήρα της οικουμενικότητας, αφού διέκριναν και διατύπωσαν θεμελιώδη αλήθεια της πίστεως, χωρίς την οποία δεν νοείται πλέον η ορθοδοξία της πίστεως και το σωτηριολογικό της περιεχόμενο.

Ο Τόμος και οι αποφάσεις της μεγάλης Ενδημούσας συνόδου του 1351 αφ' ενός μεν επισφράγισαν και ολοκλήρωσαν το έργο των προγενεστέρων σχετικών συνόδων του 1341 και 1347,αφ' ετέρου δε διακήρυξαν κατά τρόπο δεσμευτικό για το πλήρωμα της Εκκλησίας την ορθόδοξη πίστη στο ζήτημα της διακρίσεως της αμέθεκτης θείας ουσίας και των μεθεκτών ακτίστων ενεργειών του τριαδικού Θεού, συμφώνως προς τη διαχρονική παράδοση και πίστη της Εκκλησίας.
(καθ. Βλ. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος Β , Αθήνα 1994, σελ. 481-554)
Καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός

Υπάρχει όμως και η 9η Οικ. Σύνοδος. Είναι οι Σύνοδοι της περιόδου της εκρήξεως του προβλήματος που αφορούσε στον ησυχασμό. Δεν είναι «ησυχαστικές έριδες», οι Φράγκοι μας μάθανε να τις λέμε ησυχαστικές έριδες. Είναι η έκρηξη της αντιστάσεως των ησυχαστών, των Ορθοδόξων δηλαδή, απέναντι στις παπικές και σχολαστικές προκλήσεις. Είναι οι Σύνοδοι του 1341, του 1347, του 1351, με κατακλείδα την Σύνοδο που ανέφερα πριν, του 1368.

Αγαπητοί αδελφοί, οι Σύνοδοι του 14ου αιώνος διατυπώνουν την θεολογία περί της Θείας Χάριτος. Η Ορθόδοξη Παράδοση δέχεται αυτές τις Συνόδους ως 9η Οικουμενική και πανορθόδοξα γίνεται αυτό αποδεκτό από γνωστούς Θεολόγους.

Διότι και η Σύνοδος αυτή, όπως και η 8η το 879, διαφοροποιούν ριζικά την ορθόδοξη Εκκλησία, στην πατερική συνέχειά της, από τον χριστιανισμό της Δύσεως. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, λοιπόν, με την θεολογία του, καρπό της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα στην φωτισμένη από το Άγιο Πνεύμα καρδιά του, είναι ο Πατέρας της 9ης Οικουμενικής Συνόδου.

Εάν, λοιπόν, συνέλθει η Πανορθόδοξος Σύνοδος, που θα έχει τον χαρακτήρα για μας Οικουμενικής Συνόδου, εάν συνέλθει και δεν δεχθεί μεταξύ των Οικουμενικών Συνόδων την 8η και την 9η, θα είναι ψευδοσύνοδος. Όπως η Σύνοδος Φεράρας-Φλωρεντίας
Η μέλλουσα να συνέλθει, λοιπόν, Πανορθόδοξος Σύνοδος θα κριθεί σ’ αυτό το σημείο. Εάν παρακάμψει αυτές τις δύο Συνόδους που τοποθετούν την ορθοδοξία απέναντι στον Δυτικό χριστιανισμό.

Και όμως έχουμε δύο Οικουμενικές Συνόδους, του 879 και των Συνόδων του 14ου αιώνος, που διαφοροποιούν την Ορθοδοξία από τον Δυτικό Χριστιανισμό. (Πρωτ. Γεωργίου Μεταλληνού, Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, πατέρας της Θ  Οἰκουμενικῆς Συνόδου, εκδ. Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου, Άγια Μετέωρα 2009, σελ. 16-18, 28-29)

Καθηγητής Ιω. Καρμίρης
«...ημείς συνελθόντες κατά την μεγάλην εκκλησίαν και συνδιημερεύοντες ουχ άπαξ, αλλά και δις και τρις και πολλάκις. Και τον μεν Θεσσαλονίκης ιερώτατον μητροπολίτην... εύρομεν και συνήγορον Χριστού χάριτι της κατ’ ευσέβειαν αληθείας, αυτούς δε ... πολλαίς και μεγάλαις αιρέσεσι περιπίπτοντας... και την θέωσιν του δεσποτικού προσλήμματος κτιστήν ετόλμησαν ανειπείν, και την ουσίαν του Θεού, δια το παρά των αγίων ειρήσθαι ταύτην απροσπέλαστον και αμέθεκτον φθαρτικήν είναι νομίζειν... Διο και... η καταδίκη τούτοις,... επεκυρώθη, και τα συνοδικώς ημίν αρτίως μετά της εκ Θεού βασιλείας εξετασθέντα και διαγνωσθέντα το ασφαλές εν πάσι‧ και βέβαιον έξει, σύμφωνα πάντα όντα τη τε αληθεία και τοις θείοις πατράσι πάσι και ταις προγεγενημέναις τούτου χάριν ιεραίς και θείαις συνόδοις και τοις επ’ αυταίς συνοδικοίς τόμοις. Και η ένθεσμος δια πάντων και κανονική αύτη ψήφος, γραφείσα και υπογραφείσα αρτίως, ακίνητος εις αιώνα τον σύμπαντα διατηρηθήσεται, τη πάντα δυναμένη ενεργεία και χάριτι του παντοδυνάμου και μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών, υπέρ ης και δι’ ης ο παρών ημών αγών ήνυσται».
(Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Ιω. Καρμίρη, σελ. 342).
 
Εν κατακλείδι απευθύνομαι με πολλή αγάπη προς τον π. Γεώργιο έναν μικρό παραπικρασμό. Γιατί παρασιώπησε από το κείμενό του και δυστυχώς διεστρέβλωσε την πρόταση της ΔΙΣ προς την ΙΣΙ για την συμπερίληψι στα θέματα της ημερησίας διατάξεως της μελλούσης να συνέλθει Πανσθοδόξου Συνόδου του ανωτέρω θέματος «εφ’ όσον υπάρξει το consensus των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών» και διερωτώμαι θα υπήρχε Αυτοκέφαλος Ορθόδοξος Εκκλησία που θα ηρνείτο την συζήτηση ενός τέτοιου δογματικού θέματος και για ποιούς λόγους; Επομένως με το κείμενό του ο π. Γεώργιος απέδειξε την άμεση αναγκαιότητα τυπικής αναγνωρίσεως της Οικουμενικής περιωπής των όντως Οικουμενικών Συνόδων του 880 και 1351.
 
 
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
 
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ