Η κρίση της… κρίσης μας

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 06 Ιανουαρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Κισάμου - 21.03

Του Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιου

«Η πιο προγραμματισμένη και τραγικότερη άρνηση της ανεκτικότητας σημειώθηκε στις ώρες εκείνες της ιστορίας του κόσμου που έκαναν τον άνθρωπο να αγνοήσει ή και να αρνηθεί, να χλευάσει και να κατατρέξει τη θρησκεία… αντικαθιστώντας την είτε με την υπερφυσική δική του Λογική στη μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, είτε με την υπερφυσική δική του Διαλεκτική, όπως στα κομμουνιστικά καθεστώτα, είτε με το υπερφυσικό εγκόσμιο Εγώ ενός λαού, όπως στη Γερμανία του Χίτλερ», σημειώνει ο σπουδαίος Έλληνας μελετητής του Ευρωπαϊκού πνεύματος, αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος, φιλόσοφος και πολιτικός του προηγουμένου αιώνος, θέλοντας να υπογραμμίσει ότι η αποκοπή μας από τις χριστιανικές ρίζες μπορεί να οδηγήσει σε ακρότητες, βία και ολοκληρωτισμούς.

Σύγχρονος πολιτικός-βουλευτής της αντιπολίτευσης, (με τις επευφημίες συναδέλφους του της συμπολίτευσης) εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία καρναβαλικών εκδηλώσεων την ημέρα της πρωτοχρονιάς συμμετείχε σε καρναβαλικό  άρμα πού είχε σαν θέμα την «κηδεία της κρίσης».

Μεταμφιέστηκε λοιπόν σε κληρικό προσφέροντας… «αντιμνημονιακή κοινωνία». Προσπάθησε δηλαδή να ευτελίσει και να διακωμωδήσει το ιερώτερο Μυστήριο των Χριστιανών, αυτό της Θείας Κοινωνίας, την Θεία Ευχαριστία.

Το Μυστήριο επί του οποίου εδράζεται όχι απλά η Θεολογία, αλλά ολόκληρη η ζωή της Εκκλησίας. «Προγραμματισμένη και τραγικότατη άρνηση της ανεκτικότητας», κατά τον αείμνηστο Κανελλόπουλο, η συμπεριφορά του εν λόγω βουλευτή. «Ευτελής, ανόητος και επικίνδυνος», κατά στοιχειοθετημένη άποψη λόγιου Ιεράρχη.

Ο κ. βουλευτής θέλοντας να δικαιολογήσει την αδικαιολόγητη και απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά του, την προσπάθεια δηλαδή ευτελισμού του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας με ένα τόσο βέβηλο και προκλητικό τρόπο, σε δήλωση του μίλησε για τον «δικό του πολιτισμό», ό οποίος όπως χαρακτηριστικά αναφέρει: «χαρακτηρίζεται από την αποδοχή του διαφορετικού, τον σεβασμό στην  θρησκευτική, σεξουαλική, πολιτική επιλογή του καθενός -αρκεί αυτή να μην στρέφεται κατά του ανθρώπου».

Προφανώς ο «πολιτισμός» και ο «σεβασμός» του εν λόγω βουλευτή στην θρησκευτική επιλογή του καθενός φαίνεται πως δεν συμπεριλαμβάνει τα εκατομμύρια των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών, πολιτών αυτής της Χώρας, και περιορίζεται μόνον στον σεβασμό της πάσης φύσεως διαφορετικότητας, που αποτελεί μειονότητα σ΄ αυτή την Πατρίδα.

Διερωτώμαι λοιπόν: Δεν γνωρίζει ο κ. βουλευτής πως η ιστορία αυτού του Γένους, αυτής της Πατρίδας, είναι ποτισμένη και ζυμωμένη με αίμα και αγώνες ηρώων όχι μόνον της Πατρίδας, αλλά και της Πίστεως;

Δεν γνωρίζει ότι η ανοίκεια αυτή συμπεριφορά του στρέφεται, απροκάλυπτα και προκλητικά, εναντίον όχι απλά μιας ομάδας με ιδιαιτερότητες τις οποίες ισχυρίζεται ότι «σέβεται», αλλά ενός ολόκληρου λαού; Δεν γνωρίζει πως ένας πολιτισμός που δεν προάγει τον άνθρωπο σε κάτι ανώτερο και υψηλότερο, τότε αυτός ο πολιτισμός ρυπαίνει και τον άνθρωπο και την κοινωνία του, αλλά και την ιστορία, και καταντά στο τέλος «καταναλωτικός πολιτισμός», αφού το πνεύμα των ανθρώπων αγοράζεται και πωλείται σε πολυτελή ράφια, αίθουσες, πλατείες και, όπως φαίνεται, καρναβάλια;

Έχει δικαίωμα στο όνομα της «ελευθερίας της έκφρασης», όπως ισχυρίζεται στην δήλωση του, να προσβάλει τόσο βάρβαρα, βάναυσα και προκλητικά τα ιερά και τα όσια, την πίστη ενός ολόκληρου λαού, που αιώνες τώρα, χιλιετίες, ζυμώνεται, ζει, αναπνέει και τρέφεται από τα καθάρια αυτά νάματα της πίστεως και ευσεβείας μας;

Ο «Μεσαίωνας» για τον οποίο κατηγορεί την Εκκλησία επειδή άρθρωσε λόγο και αποδοκίμασε τον «πολιτισμό» του (μάλλον ανιστόρητος ο ίδιος καθώς δεν υπήρξε ποτέ τέτοια περίοδος στην ιστορική πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας) διερωτώμαι, λοιπόν, μήπως μεσαίωνας τελικά είναι συμπεριφορές και τακτικές που στοχεύουν στον ευτελισμό και ισοπέδωση των συμβόλων, των ιερών και των οσίων ενός λαού; Διερωτώμαι, δανειζόμενος την σκέψη σύγχρονου Ιεράρχη, δεν γνωρίζει πως: «ο,τι είναι ιερό για τον άλλο, πρέπει να είναι σεβαστό από όλους»;

Διερωτώμαι, τέλος, και με την ευκαιρία αυτού του γεγονότος: Στον αντίποδα αυτής της ισοπεδωτικής και επικίνδυνης για το μέλλον του Ελληνισμού λαίλαπας ποιό είναι το δικό μας χρέος και ευθύνη; Ποιο θα είναι το ανάχωμα, η αντίσταση και η αντίδραση στην, όπως διαφαίνεται, καλά οργανωμένη προσπάθεια αφελληνισμού και αποϊεροποίησης της κοινωνίας μας, της ιστορίας μας, και κατ΄ επέκταση του Γένους μας;

Μήπως ήρθε η ώρα, χωρίς φανατισμούς, μισαλλοδοξίες και φοβίες, να σηκώσομε ψηλά το κεφάλι, να υψώσομε το ανάστημα μας και να προτάξομε τα στήθη μας στον αντίποδα αυτής της αφασίας και αποχαύνωσης της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης που επιδιώκει την επιβολή της ιστορικής λήθης, παρουσιάζοντας την ως δήθεν ελευθερία, ελπίδα, φως και πολιτισμό;

Μήπως το χρωστάμε όπως θα έλεγε ο Κωστής Παλαμάς, «σε όσους ήλθαν, πέρασαν, θαρθούνε, θα περάσουν, κριτές θα μάς δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί»;