Ένας μάρτυρας Επίσκοπος

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 01 Δεκεμβρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Καστορίας - 12.23

Του Σεβ. Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ

24 Νοεμβρίου 1985 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών τελέσθηκε η χειροτονία του εψηφισμένου Μητροπολίτου Κίτρους και Κατερίνης Αγαθονίκου. Την χειροτονία τέλεσε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Σεραφείμ με πλειάδα Αρχιερέων.

Ο χειροτονητήριος λόγος του, τον οποίο για την ιστορία παραθέτουμε πιο κάτω, είναι ένα κείμενο πνευματικό, αποκαλυπτικό και προφητικό.

Από τον χειροτονητήριο λόγο του σημειώνουμε τα εξής χαρακτηριστικά :

"Ένας επίσκοπος σήμερα δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά ή ένας μάρτυρας ή ένας προδότης".

Πραγματικά η Ιερωσύνη του Χριστού είναι μαρτυρική. Όπως ο Χριστός επάνω στο φρικτό Γολγοθά υπέμεινε Σταυρόν και θάνατον διά την σωτηρία του κόσμου, έτσι και ένας Επίσκοπος σταυρώνεται προκειμένου να προσφέρει αυτήν την ελευθερία από τα δεσμά του διαβόλου στο ποίμνιό του.

α. Μαρτυρική η Ιερωσύνη, αφού ο κάθε φορέας αυτού του ατίμητου θησαυρού καταβάλλει προσπάθεια και αποδύεται σε αγώνα πνευματικό προκειμένου να απελευθερωθεί ο ίδιος από τα πάθη και την αμαρτία, ώστε εν συνεχεία να μπορέσει να βοηθήσει και το ποίμνιό του. Εδώ ισχύει ο λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου : " Καθαρθῆναι δεῖ πρῶτον, εἶτα καθᾶραι∙ σοφισθῆναι καί οὕτω σοφίσαι∙ γενέσθαι φῶς καί φωτίσαι∙ ἐγγίσαι Θεῷ καί προσαγαγεῖν ἄλλους∙ ἁγιασθῆναι καί ἁγιᾶσαι ".

Εάν δεν έχει υποστεί κάποιος αυτήν την πνευματική αλλοίωση, είναι αδύνατον να θεραπεύσει τους άλλους.

β. Μαρτυρική η Ιερωσύνη, αφού απαιτεί αγώνα για την θεραπεία του λαού και μάρτυρες αυτής οι γνήσιοι φορείς και εκφραστές της.

Είναι αυτοί που θυσιάζονται συνεχώς για την πνευματική τελείωση του ποιμνίου τους. Είναι αυτοί που σταυρώνονται, όπως ο Χριστός, από τα ίδια τα πρόβατα, δηλαδή τους ποιμενομένους.

Δεν είναι απόλαυση η Ιερωσύνη, ούτε άνεση, αλλά φροντίδα και οδυνηρός σταυρός.

Ένας Ποιμένας της Εκκλησίας δεν είναι ένας κοσμικός άρχοντας, αλλά ένας σταυροφόρος που φέρνει στον ώμο του τον Σταυρό του Χριστού και τον λιτανεύει με το αγιασμένο ράσο του.

Ένας Ποιμένας είναι συγχρόνως και κυβερνήτης, όπως θα πει ο Άγιος Ιωάννης ο συγγραφέας της Κλίμακος, είναι διδάσκαλος, μα κυρίως είναι γιατρός.

Αλλοίμονο σε ένα νοσοκομείο, εάν ο αρχίατρος δεν γνωρίζει την ιατρική επιστήμη και είναι κατώτερος από το νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου.

Αλλοίμονο σε μια τοπική Εκκλησία, εάν ο Επίσκοπος δεν γνωρίζει να θεραπεύει και έτσι ο λαός να μην οδηγείται στήν θεραπεία, να βρίσκεται στον σκοτασμό του νου και να μην έχει καμία σχέση με την αληθινή θεογνωσία.

Αυτή, όμως, η ορθόδοξη θεραπεία "πονάει" και προκαλεί τραύματα σε εκείνον που την διαχειρίζεται, γιατί έχει και τον φθόνο του διαβόλου και την αντίδραση του ασθενούς, σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας.

Ο Γέροντας Αγαθόνικος αναδείχτηκε πραγματικά ένας αληθινός Ποιμένας που θυσιάστηκε για το ποίμνιό του.

Ένας γνήσιος σταυροφόρος που έφερε με υπομονή στους ώμους του, τον Σταυρό του Χριστού. Σταυρώθηκε για να προσφέρει θεραπεία.

Σταυρώθηκε...

Άρα δικαιολογημένα αναφέρει στον χειροτονητήριο λόγο του προφητικά και αποκαλυπτικά ότι "ένας Επίσκοπος πρέπει να είναι ένας μάρτυρας στην σύγχρονη εποχή μας και με τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι".

Μαρτύρησε κυριολεκτικά...!

Γέροντά μου και πάλι την ευχή σου.

Ακολουθεί η χειροτονητήρια ομιλία του Γέροντος Αγαθονίκου :

Χειροτονητήρια ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Κίτρους και Κατερίνης κυρίου Αγαθονίκου στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών, την 24η Νοεμβρίου 1985

Μακαριώτατε Γέροντά μου –Σεβασμιώτατοι,

Με την τιμία ψήφο της σεπτής Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, η Πρόνοια του Θεού, μετά από εικοσιπέντε περίπου χρόνια, με παίρνει σήμερα από το περιστέρι του άμβωνα, και με καλεί να πατήσω τον δικέφαλο αετό της Τοπικής Εκκλησίας Κίτρους και Κατερίνης για να ποιμάνω σαν Επίσκοπος τον ευλαβικό Κλήρο και τον ευγενικό και υπέροχο Λαό της ιστορικής αυτής Μητροπόλεως.

Μετρώντας με βαθειά συναίσθηση της προσωπικής μου ανεπάρκειας την θεόρατη αξία αυτής της κλήσεώς μου και όλων των ευθυνών της, με πιάνει φόβος και δέος. Γιατί μολονότι πολλοί το επισκοπικό αξίωμα το ντύνουν με μια εγκόσμια δόξα και το βγάζουν από τη μοναδική και ασύγκριτη δόξα του, που είναι η ταπεινοφροσύνη και η απλότητα που του έδωσε ο Θείος Ιδρυτής του, όμως βλέποντας κανένας το Μυστήριο στις καθαρές του πηγές, το βρίσκει μεγάλο και υπέροχο. Ιδρυτής του ο ίδιος ο Χριστός. Και διάκονοί του, οι Άγιοι Απόστολοι και μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας, που και το αίμα τους δεν δίστασαν ακόμη να χύσουν, για να το διατηρήσουν καθαρό και αλώβητο, και να το περιβάλουν με το κύρος που του αξίζει.

Αυτής της καθαρής, της γενναίας και μαρτυρικής Αρχιερωσύνης του Χριστού, αξιώνομαι από την Αγία Εκκλησία να συμμετάσχω κι εγώ σήμερα. Χειροτονούμαι επίσκοπος, όχι για να κυβερνήσω, αλλά για να υπηρετήσω. Ούτε για να διαπρέψω. Αλλά για να επιδοθώ, με ιερή και ακατάπαυστη σιγή, στην υπηρεσία όλων των ψυχών.

Όπως είναι σήμερα οι άνθρωποι αφυδατωμένοι μεταφυσικά και έχουν πάρει διαζύγιο με το πνεύμα, και ζουν μέσα σε σταυροδρόμια φοβερών συγχύσεων, στρέφονται με λαχτάρα στην Εκκλησία σαν την μοναδική ελπίδα που τους μένει, και στο πρόσωπο του επισκόπου, ζητάνε να βρουν τη γνησιότητα της ορθοδόξου πίστεως και τη ζωντανή μαρτυρία του Ιησού Χριστού μέσα σε αυτόν τον μεταβαλλόμενο κόσμο.

Ένας επίσκοπος σήμερα δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο, παρά ή ένας μάρτυρας ή ένας προδότης! Ειδικά για την Ιερά Μητρόπολη Κίτρους και Κατερίνης, συνέχομαι από τη σκέψη, πως θα βρεθώ κάτω από το βάρος της πνευματικής κληρονομιάς των αοιδίμων Προκατόχων μου, και ιδιαίτερα του τελευταίου, αειμνήστου κυρού Βαρνάβα και αναλογίζομαι τη φοβερή ευθύνη, να αποδυθώ σ’έναν αγώνα συνεπούς συνεχείας, που ασφαλώς θα είναι ένας σταυρός.

Στηρίζομαι όμως στον Θεό που με κάλεσε με θαυμαστό τρόπο και έχω την πεποίθηση, πώς κανένας σταυρός δεν είναι σκληρός, όταν τον αγκαλιάζει τρυφερά και αποφασιστικά όλη μας η θέληση.

Και κατά τη μεγάλη αυτή στιγμή της ζωής μου μέσα στο πλήθος των συγκινήσεων που κατακλύζουν την ψυχή μου, ξεχωρίζω το συγκλονιστικό συναίσθημα της άπειρης ευγνωμοσύνης μου στον πανάγαθο Θεό, που με άκρα συγκατάβαση με δέχεται επίσκοπο της Αγίας του Εκκλησίας και να είμαι το ορατό σημείο της αόρατης παρουσίας Του μέσα σ’αυτή. Υμνολογώ την Αειπάρθενο Μητέρα του Χριστού και την παρακαλώ να με σκεπάζει με τον μανδύα των δραστικώτατων ικεσιών Της.

Τιμώ και ευγνωμονώ την συμπαθέστατη Προμήτορα και Γιαγιά του Χριστού Αγία Άννα, την προσωπική μου προστάτιδα. Παρακαλώ την πολιούχο της Μητροπόλεως Αγία Αικατερίνα και τον Όσιο Διονύσιο τον εν Ολύμπω να με περιφρουρούν.

Και ζητώ τις ευχές των αειμνήστων αρχιερέων Αγαθονίκου, Διονυσίου και Ευσταθίου, που με χειροτόνησαν διάκονο και πρεσβύτερο. Από το φως της Μεταμορφώσεως που απολαμβάνουν στον ουρανό, τους παρακαλώ να στείλουν με τις προσευχές τους, μόνο μια αχτίδα, να καταυγάσει την καρδιά μου, για να δεχτεί πλούσια τη Χάρη. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους. Από το βάθος της ψυχής μου ευχαριστώ προσωπικά Εσάς, Μακαριώτατε.

Μου εκάνατε την τιμή να με πάρετε στενό Σας συνεργάτη και επιτελή σε λεπτό και ευθυνοφόρο τομέα. Η πατρική στοργή Σας κατασυνέτριβε τη φτωχή μου καρδιά και η αγάπη Σας μεγιστοποιούσε όσα ελαχιστότατα προσέφερα. Και με περιβάλατε με τόση εμπιστοσύνη, ώστε τιμητικά να με προτείνετε για προαγωγή στη σεπτή Ιεραρχία, την Οποία επίσης θερμότατα ευχαριστώ.

Ισόβια θα Σας ευγνομονώ για τη συγκινητική Σας αγάπη, Μακαριώτατε. Και Σας διαβεβαιώνω, πως κάθε καϋμός Σας και κάθε ανύστακτη μέριμνά Σας για μια σωστή και σύμφωνη με το θέλημα του Θεού διακυβέρνηση της Εκκλησίας, θα με βρίσκει πάντα ειλικρινή και τίμιο συνοδοιπόρο και βοηθό. Ευχαριστώ την Μονή της Μετανοίας μου Βαρλαάμ των Μετεώρων, που έθρεψε και εστέγασε τα ιερώτερα όνειρα της ζωής μου.

Ευχαριστώ τους αειμνήστους Γονείς μου, που με ανέθρεψαν με την απλοϊκή ευσέβειά τους και με τον τίμιο μόχθο των χειρών τους και με ετοίμασαν γι’αυτή τη μεγάλη ώρα. Μπορεί να λείπουν από εδώ σήμερα σωματικά, αλλά εκεί στον ουρανό, καθαρώτερα απολαμβάνουν την πνευματική ευφροσύνη του μεγάλου γεγονότος, που ο Θεός αξιώνει το παιδί τους. Ας με συνοδεύουν οι ευχές τους μέχρι το τέλος της ζωής μου. Ευχαριστώ τις κατά σάρκα αδελφές μου, τους δυο αυτούς καλούς αγγέλους φύλακές μου, που με προσωπική τους θυσία με περιφρούρησαν στη διακονία μου.

Ο Θεός να τους το ανταποδώσει πολλαπλάσια και να τους χαρίσει κάθε χαρά και ευλογία. Ευχαριστώ τους Χριστιανούς της ευσεβοτόκου Μητροπόλεως Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, καθώς και τους Χριστιανούς του θεομητορικού νησιού της Τήνου, που με ανέψυξαν με την αλησμόνητη αγάπη τους. Ευχαριστώ τον άγιο Πρωτοσύγκελλο, τον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο, τον στενό μου Συνεργάτη στο Γραφείο Νεότητος, το Προσωπικό, τους Συναδέλφους Ιεροκήρυκες και τους καλούς εφημερίους της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών που με την ανοχή τους ελάφρυναν το βάρος της αποστολής μου σαν ιεροκήρυκος και Διευθυντού Νεότητος.

Ευχαριστώ τα Μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου και τις δύο Διευθύντριες του Εκκλησιαστικού Ιδρύματος Απόρων Κορασίδων «Ο Άγιος Ανδρέας», που με βοήθησαν με τη συνετή συνεργασία τους, κατά τη θητεία της αντιπροεδρίας μου.

Ευχαριστώ τα πνευματικά μου παιδιά, που με εστήριξαν ποικιλοτρόπως στο βαρύ έργο μου. Ευχαριστώ όλους τους συγγενείς και φίλους κληρικούς και λαϊκούς, που αυτή τη στιγμή μού συμπαραστέκονται με την παρουσία και την προσευχή τους. Τέλος, νοιώθω την ανάγκη, να ζητήσω ιδιαίτερα τις ευχές της σεπτής Κορυφής της Αγίας μας Ορθοδοξίας, του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου Κυρίου Δημητρίου.

Και τώρα, αφού ζητήσω συγγνώμη από όλους, που άθελά μου επίκρανα σαν άνθρωπος, παρακαλώ, Μακαριώτατε, να ευχηθείτε, ώστε ως Ορθόδοξος επίσκοπος, ποτέ να μην αφήσω τη σκέψη μου να κατεβεί από το ύψος του φρικτού αξιώματός μου. Και η πύρινη μορφή του Παρακλήτου, να κατοικήσει σε όλη την έκταση της ψυχής μου. Και να μου δώσει τη δύναμη, να διατηρήσω τον βαθμό της αρχιερωσύνης αταπείνωτο, το πολίτευμα άμεμπτο και το λειτούργημα ευδόκιμο, για τη δόξα της Εκκλησίας και για τη σωτηρία της ψυχής μου. Αμήν.

Σημείωση : Η ανάρτηση γίνεται με την ευκαιρία των σεπτών ονομαστηρίων του Γέροντος Αγαθονίκου.