Δεύρο, Μάρτυς Χριστού, προς υμάς…

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 26 Οκτωβρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 14.33

Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Κυδωνίας καί Αποκορώνου Αρχ. Δαμασκηνού Λιονάκη

«Ἐφαίδρυνε σήμερον τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ» ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, τοῦ θαυματουργοῦ καί μυροβλύτου. Τιμοῦν οἱ πιστοί τόν «σοφώτατον ἐν διδαχαῖς» καί «στεφανίτην ἐν Μάρτυσι», τό πρότυπο τῆς ἁγνείας καί τό ὑπόδειγμα τῆς καρτερίας, τόν ἀγαθό κυβερνήτη, ζηλωτή ἱεραπόστολο καί ὁμολογητή τῶν ὀρθῶν δογμάτων, τόν προστάτη τῆς Θεσσαλονίκης καί τό καύχημα τοῦ Πλατανιᾶ τῶν Χανίων, τόν «χειραγωγὸν εἰς Χριστὸν» τῶν νέων ἀνθρώπων, τόν «εἰς τέλος ὑπομείναντα» καί «παρὰ Θεοῦ δοξασθέντα»! Καί ἀναφωνοῦν: «Ὁ Θεὸς τοῦ Δημητρίου, βοήθει ἡμῖν»!

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὑπῆρξε ἀνώτερος ἀξιωματοῦχος τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ καί συγχρόνως πιστός στρατιώτης Χριστοῦ, «εὐσεβείας ἀλείπτης», κατηχητής τῶν νέων καί θαυματουργός.

Πολύ δέ ἐγκωμιάζεται ἀπό τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ γιά τήν ἁγνεία του, ἀποτέλεσμα τῆς ὁποίας εἶναι ἡ μυροβλυσία τοῦ λειψάνου του, ἀλλά καί γιά τήν ἐν γένει πνευματική διαγωγή καί πολιτεία του.

Ὁ «πάλληξ» τοῦ Χριστοῦ δέν δελεάσθηκε ἀπό ἐπίγειες τιμές καί κοσμικά ἀξιώματα, «μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν» (Ἑβρ. 11, 25).

Πίστευε ὁ μακάριος ὅτι οἱ ἐντολές τοῦ Κυρίου δέν ἐπιτρέπεται νά ἀθετοῦνται γιά τήν κοσμική ἀνέλιξη, τήν δόξα καί τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ εὐαγγελικός λόγος συνέχει τήν νεανική του καρδιά, ὁ δέ ζῆλος γιά ἐξάπλωση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν στήν γῆ τόν θερμαίνει καί ἐνισχύει.

Τό «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5, 29) τόν ὁδηγεῖ στήν φυλακή καί τό μαρτύριο.

Πόσα, ἀλήθεια, ἔχει νά διδάξει αὐτή ἡ στάση τοῦ Ἁγίου…

«Πλῆθος δυσεξαρίθμητον» τά θαύματα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου…

Στίς 26 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912, ἡμέρα μνήμης τοῦ Ἁγίου, ὁ ἑλληνικός στρατός ἀπελευθερώνει τήν πόλη τῆς Θεσσαλονίκης.

Τά γεγονότα αὐτά συνδέονται μέ πολλές θαυμαστές ἐπεμβάσεις τοῦ Θεσσαλονικέως «μεγάλου ὁπλίτου καὶ ἀθλητοῦ».

Ὁ στρατός καί ὁ λαός ἔχουν νά διηγοῦνται… Τό μεγαλύτερο, ὅμως, θαῦμα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ταπεινῶς φρονοῦμε, εἶναι ὁ «ἀκατάγνωστος» βίος του, ἡ θερμή ἀγάπη του πρός τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του καί ὁ «μέχρις αἵματος» ἀγώνας του!

Ἅγιε Δημήτριε, σέ εὐχαριστοῦμε γιά ὅ,τι εἶσαι, γιά τήν μεγάλη σου προσφορά στήν Ἐκκλησία καί τόν κόσμο!

Ἡ ὀσμή τῶν μύρων σου θέλγει τίς ὑπάρξεις μας καί τίς χαροποιεῖ.

Ὁ ἁγιασμός σου σέ καθιστᾶ εὐεργέτη μέγιστο τῆς Οἰκουμένης, καταφύγιο τῶν πολεμουμένων, ἀπόδειξη τῶν εὐαγγελικῶν ἀληθειῶν καί ἔλεγχο τῶν ποικίλων δυσσεβειῶν.

Καί τώρα, σέ καιρούς δύσκολους, «ἐκλιπαροῦμέν σε»!

Σέ χρειάζεται, Ἅγιε Δημήτριε, ἡ πατρίδα σου καί πατρίδα μας, ὁ χειμαζόμενος λαός μας, οἱ ἄνεργοι νέοι μας, ὁ στρατός καί οἱ ἄρχοντές μας.

Στεῖλε τήν εὐλογία σου «τῷ στρατῷ καὶ παντὶ τῷ λαῷ». Γνωρίζουμε ὅτι εἶσαι «ταχὺς εἰς βοήθειαν».

«Δεῦρο, Μάρτυς Χριστοῦ, πρὸς ἡμᾶς»…