Σύνθεση και αντιθέσεις

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 18 Οκτωβρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 09.04

Του Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη, Πρωτοσυγκέλλου Ι.Μ. Κυδωνίας και Αποκορώνου

Γράφει ὁ βαθύνους Pascal ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι σύνθεση μεγαλείου καί ἀθλιότητος…

Ὁ ἁμαρτωλός καί χαμερπής οἰκιστής τῆς γῆς, τί θαυμαστό, συγχρόνως ὑποψήφιος οὐρανοπολίτης καί Ἅγιος!

Ὁ «ἀπηλλοτριωμένος τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ» καί «ἐν ἁμαρτίαις ὑπάρχων» αἴφνης θεᾶται μετανοῶν καί διά δακρύων καθαιρόμενος καί ἀνυψούμενος «ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν».

«Ἡ πρῴην ἄσωτος γυνὴ ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη», διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας τήν Μ. Ἑβδομάδα, καθώς πλέκει τό ἐγκώμιο «τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρῳ πόρνης γυναικός».

«Ἡ τοῦ λῃστοῦ μετάνοια τὸν Παράδεισον ἐσύλησεν», ἀναφέρει ἡ Ὑπακοή τοῦ α’ Ἤχου. Αὐτές οἱ διδαχές χαροποιοῦν τίς καρδιές τῶν «ἐλπιζόντων εἰς Κύριον», διότι τούς πληροφοροῦν ὅτι «ἔστι μετάνοια»!

Τά ἁμαρτήματά μας, διδάσκει ὁ Μ. Βασίλειος, εἶναι «μετρητά»· τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι «ἀμέτρητον»!

Ἀκόμη δέ καί αὐτές οἱ πτώσεις μας δύνανται νά ἀποτελέσουν «ὑλικὸν ταπεινώσεως», διδάσκει σύγχρονος Γέροντας.

Ἄς δοξάσουμε, λοιπόν, τόν Κύριο, ὁ Ὁποῖος ἐμπνέει στίς ψυχές μας μετάνοια, δέχεται τήν ἐξομολόγησή μας καί θαυμαστῶς μᾶς ὁδηγεῖ «εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον».

Στήν «κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος» εἶναι ἀλήθεια ὅτι περισσεύει ὁ πόνος…

Ὅμως ὁ Θεός παρηγορεῖ καί ἐνισχύει, ἀλλιῶς ποιός θά ἄντεχε;

Ὑπάρχει ἡ «ἀτελεύτητος ζωή», ἡ ἐλπίδα ὅτι θά ἀναδειχθοῦμε «κληρονόμοι μὲν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ», ὅτι θά ἀναπαυθοῦμε ἀπό τούς κόπους τοῦ προσκαίρου βίου, ὅτι θά εἰσέλθουμε «εἰς τὴν κατάπαυσιν» τοῦ Κυρίου.

Ὑπάρχουν οἱ ποικίλες «ἀντιλήψεις» τῆς χάριτος, οἱ ὁποῖες γλυκαίνουν καρδιές καί ἐνισχύουν τό φρόνημα. «Δεῦτε δῶμεν δόξαν τῷ Θεῷ»!

Χωρίς τήν προσδοκία τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν πῶς θά ἄντεχαν οἱ ἀδίκως διωκόμενοι στήν γῆ, οἱ συκοφαντούμενοι καί καταδικαζόμενοι;

Χωρίς τήν ἐλπίδα στήν συμπαθῆ κρίση τοῦ ἀπροσωπολήπτου Θεοῦ μπορεῖ νά ὑπομείνει κανείς τήν ἀσυμπαθῆ «κατ’ ὄψιν» κρίση τῶν ἀνθρώπων, τόν πικρό λόγο καί τήν καταδίκη;

Χωρίς τήν παραδοχή τῆς μετά θάνατον ζωῆς χάνει τό νόημά της καί ἡ παροῦσα ζωή, καταντᾶ θέατρο τοῦ παραλόγου. 

Ἡ πίστη στήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καί ἡ προσδοκία τῶν μελλόντων ἄς μή λείψουν ποτέ ἀπό τίς καρδιές μας.

Ὁ χριστιανός πολιτεύεται στόν κόσμο μέ φρόνημα ὑπερκόσμιο· ρίχνει ἄγκυρα στόν Οὐρανό, ὅπως σημειώνει ὁ μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος.

Τέτοια εἶναι τά ἐρείσματα τῶν πιστῶν ἀνθρώπων, οὐράνια καί μένοντα! Τέτοια ἄς εἶναι καί ἡ ζωή μας γιά ὅσο ἐπιτρέψει ὁ Κύριος νά ζήσουμε ἐδῶ. Ἀμήν.