''Ένας Επίσκοπος κηδεύει έναν ήρωα''

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 13 Οκτωβρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Καστορίας - 21.18

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

Σαν σήμερα πριν από 109 χρόνια και συγκεκριμένα στις 13 Οκτωβρίου του 1904 στη Στάτιστα, σήμερα Μελάς, της Καστοριάς, φονεύθηκε ο ήρωας του Μακεδονικού Αγώνος και πρωτομάρτυρας, όπως τον ονομάζει ο μακαριστός Μητροπολίτης Καστορίας Γερμανός Καραβαγγέλης. 

Το όνομά του και η παρουσία του έγινε φόβητρο για εκείνους που έσπερναν τη λεηλασία και το θάνατο στο πέρασμά τους στην πολύπαθη αυτή περιοχή.

Η παρουσία του γέμιζε χαρά και ανακούφιση εκείνους που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη Μητέρα Εκκλησία, το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.

Άνθρωπος της πίστεως.

Ευλαβής Xριστιανός.

Έτρεφε έναν ιδιαίτερο σεβασμό στους Κληρικούς.

Τον συγκλόνιζε η αγάπη προς την Πατρίδα.

Έκαιγε τα σωθικά του ο πόθος για την ελευθερία αυτού του τόπου.

Θα μπορούσε κανείς να γράψει πάρα πολλά.

Ας αφήσουμε όμως το «γίγαντα» Μητροπολίτη Καστορίας Γερμανό Καραβαγγέλη, που κι αυτός κοιμόταν κάθε μέρα αγκαλιά με το θάνατο, να περιγράφει στον Ίωνα Δραγούμη με την από 26 Νοεμβρίου 1904 επιστολή του, το πώς κήδεψε και ενταφίασε τον αοίδιμο ήρωα.

''Φίλτατε αδελφέ,

Μαθών ότι εφθάσατε εις Αθήνας, εν συγκινήσει ψυχής και φρικτή δοκιμασία τεθλιμμένης καρδίας υποβάλλω τη Υμετέρα Αγάπη θερμά συλλυπητήρια επί τη εθνική απωλεία του ενδόξου ήρωος, ενθουσιώδους πατριώτου, πολυκλαύστου αδελφού μου, πολυτίμου γαμβρού σου και πρωτομάρτυρος της εθνικής παλιγγενεσίας.

Εγώ τον εθρήνησα και τον θρηνώ εισέτι απαρηγόρητος· φαντάζομαι δε μακρόθεν οποία καταιγίς φρικώδης ενέσκηψεν εις τον δεδοξασμένον οίκον σας και ποίαν πληγήν κατήνεγκεν εις την τρυφεράν σου καρδίαν η ανήκεστος συμφορά.

Αφού εμέ ουδείς δύναται να παρηγορήση, εύχομαι θερμώς ο Θεός των πατέρων ημών να ενισχύση την τεθλιμμένην καρδίαν σου και να παρηγορήση χήραν και ορφανά εν τη φρικώδει δοκιμασία.

Τα χρέη των συγγενών του αειμνήστου πρωτομάρτυρος είχον το ατύχημα να εκτελέσω εγώ.

Τη 23η του απαισίου μηνός μετέφερε επί κραβάτου εις την πόλιν ημών ο στρατός το ιερόν του πολυκλαύστου μας εθνομάρτυρος.

Είναι αδύνατον να περιγράψω ενταύθα την άληστον και ζοφώδη εκείνην ψυχολογικήν στιγμήν.

Μικρού δειν έπειπτον λυπόθυμος εν τω Διοικητηρίω και οι κρουνοί των δακρύων μου προύδοσαν εις τους πέριξ την ανεμοζάλην της κλονισθείσης ψυχής μου.

Συνελθών εκ την αποτόμου σκοτιδινιάσεως εζήτησα να ενταφιάσω το ιερόν λείψανον του αειμνήστου μας μάρτυρος.

Περί την δύσην του ηλίου παρεδόθη μοι υπό των Αρχών, αλλά το μεν ένεκα της παρελθούσης ώρας, το δε θέλων να κερδίσω καιρόν προς προετοιμασίαν ανάλογον του μεγάλου ανδρός, κατέθεσα τον σεπτόν νεκρόν εντός μικράς βυζαντινής εκκλησίας κειμένης απέναντι της Μητροπόλεως, δι’ όλης δε της νυκτός άγρυπνος διαμείνας εν τω οίκω επιστηθίου λαβόντος με παρ’ εαυτώ, όπως με παρηγορήση ητοίμασα νέον νεκρικόν κράβατον με επιστέγασμα φέρον το σημείον του σταυρού και το κλεινόν όνομά του, ητοίμασα τον ένδοξον τάφον του εν τω περιβόλω του βυζαντινού ναού υπό δύο δενδρίλια απέναντι του παραθύρου μου, τη δε επαύριον Κυριακή, όρθρου βαθέος, περιέδεσα τας μαρτυρικάς χειράς του με εν μετάξινον μαντίλιόν μου, κατέθεσα επί του στήθους του εν Ευαγγέλιον, ένα Σταυρόν και μίαν εικόνα και πριν αρχίση η λειτουργία ετελέσαμεν την κηδείαν του· πεπνιγμένος εν λυγμοίς ανέγνωσα τας ευχάς εντός του Μητροπολιτικού ναού και μη υπαρχόντος εν’ αυτώ νεκροταφίου μετέφερα ο ίδιος εις τον παρακείμενον περίβολον του βυζαντινού ναού τον Ταξιαρχών το σεπτόν σκηνός του, το κατέβρεξα με πύρινα δάκρυα και απελθών έπεσα επί της στρωμνής μου όπως θρηνώ τον αοίδημον ήρωα. Οι ιερείς καθ’ εκάστην ημέραν διετάχθησαν να εύχωνται επί του τάφου του.

Προσωρινώς ανιδρύσαμεν ευπρεπή τάφον επί του οποίου φέγγει ο νεκρικός φανός, μέχρις ου ανατείλη η ημέρα καθ’ην η πατρίς θα ανεγείρη σύσσωμος επ’ αυτού το αθάνατον της δόξης τρόπαιον.

Τη 22α τρέχοντος ετελέσθη αθορύβως μνημόσυνον, ειθε δε η θεία Πρόνοια να ευλογήση μετ’ ου πολύ να τελέσωμεν μνημόσυνον πάνδημον οι πάντες επί το αυτό.

Δεν θα λησμονήσω επί ζωής τας οδυνηράς πικρίας, ας διήλθον τας ημέρας αυτάς, εξακολουθώ δε ευρισκόμενος νοερώς εν μέσω υμών και συνοδυρόμενος υμίν.

Απαρηγόρητος 

Κώστας Γεωργίου''

Πόσο άλλαξαν οι καιροί μας; 

Πόσο με την ένοχη σιωπή μας ξεχνούμε αυτούς που έδωσαν το αίμα τους για τον τόπο μας για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι; 

Για την εποχή μας, για τη σιωπή μας (σαν να μην συμβαίνει τίποτα γύρω μας), για την τραγωδία που βιώνει ο τόπος μας, αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του μακαριστού Καθηγητού Στυλιανού Παπαδόπουλου:

«Πόσο αργείς καημένη ιστορία, πόσο αγκομαχείς στον ανήφορο μέχρι να διακρίνεις οριστικά τον μεγάλο άνδρα στη θάλασσα των μικρών. Κι αν τελικά το πετύχεις, χαλάλι σου. Πικραίνομαι όμως με τη σκέψη των λαθών σου. Αν εγκωμιάζεις τους μικρούς λαθεύεις. Αν αγνοείς του μεγάλους εγκληματίες, θέλεις κρέμασμα. Πότε όμως θα κρεμασθείς, πότε θα ξεσκεπασθείς; Μέχρι τότε μυριάδες αθώων θα βολοδέρνουν ανάμεσα στο γνήσιο και στο ψεύτικο».

«Σαν τέτοια ώρα στο βουνό ο Παύλος πληγωμένος
Μες στο νερό του αυλακιού ήτανε ξαπλωμένος.
...................................................................................
Σταλαματιά το αίμα μου για σε πατρίδα χύνω,
για να ’χεις δόξα και τιμή, να λάμπεις σαν το κρίνο»

 

ΦΩΤΟ: Ο Γερμανός Καραβαγγέλης προ του τάφου του Παύλου Μελά μετά του Πρωτοσυγκέλλου του Ιερομάρτυρα Πλάτωνα Αϊβαζίδη.