Στη σκέψη του Θεού και στην καρδιά των ανθρώπων

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 02 Οκτωβρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Σπάρτης - 12.03

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευσταθίου

Γιά μᾶς τοὺς ἀνθρώπους ὑπάρχει παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον. Γιὰ τὸν Θεὸ ὑπάρχει ἕνα διαρκὲς παρόν.

Τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς μας, ποὺ τὰ προσδιορίζει ὁ χρόνος, ἀρχίζουν μὲ τή γέννησή μας καὶ τελειώνουν μὲ τὸν θάνατό μας.

Ὑπάρχουν ὅμως καὶ πρόσωπα πού ἔχουν ὄχι μόνο ἱστορία, ἀλλὰ καὶ προϊστορία. Μεταξὺ αὐτῶν εἶναι ὁ τίμιος Πρόδρομος καὶ πρὸ πάντων ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος.

Ἡ προϊστορία τῆς Παναγίας μας χάνεται στά βάθη τῶν αἰώνων. Εὑρίσκεται παροῦσα προαιωνίως στή σκέψη τοῦ Θεοῦ.

Παίρνει θέση σημαντικὴ στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, πρὶν δημιουργηθεῖ ὁ κόσμος.

Πρὶν μὲ ἰδιαίτερη δημιουργικὴ ἐνέργεια κάνει τὴν ἐμφάνισή του ὁ ἄνθρωπος στὴ γῆ.

Πρὶν ἀκόμη οἱ πρωτόπλαστοι περιφρονήσουν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ πρὶν συντελεσθεῖ τὸ πρωτοπατορικὸ ἁμάρτημα.

Εὑρίσκεται συνεχῶς στή σκέψη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ Ἐκεῖνος ὅλα τὰ προηγούμενα, τὰ ὄντα καὶ τὰ μελλούμενα τὰ ἔχει στή σκέψη Του ὡς παρόντα, ἀφοῦ εἶναι ὑπέρχρονος καὶ δέν προσδιορίζεται οὔτε περιορίζεται ἀπὸ τὸν χρόνο, γι’ αὐτὸ καὶ Ἄχρονο τὸν ὀνομάζουμε.

Ὅταν, ὅμως, οἱ Πρωτόπλαστοι περιφρονοῦν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ Θεὸς σύμφωνα μὲ τὴ συμβουλὴ Του, ποὺ ἦταν καὶ ἀπειλή Του, ἔπρεπε νά τοὺς τιμωρήσει, τότε προσδιορίζεται μὲ μεγάλη ἐνάργεια ἡ γυναῖκα πού θὰ συντελοῦσε στήν ἀποκατάσταση τῶν σχέσεων τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Θεό.

Ἡ πρώτη πρόρρηση-προφητεία πού ἀναφέρεται σ’ Ἐκείνη τὴν ἀνεπανάληπτη μορφὴ ἀκούγεται μέσα στόν ἐπίγειο Παράδεισο, μετὰ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα.

Ὁ Θεὸς μὲ αὐστηρότητα τιμωρεῖ τοὺς δυὸ πρώτους ἀνθρώπους καὶ τὸν διάβολο, ποὺ εἶχε πάρει τὴ μορφὴ τοῦ φιδιοῦ, λέγοντας στόν τελευταῖο «ἔχθραν θήσω ἀνά μέσον σοῦ καὶ ἀνά μέσον τῆς γυναικός.

Καὶ ἀνά μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνά μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς. Αὐτὸς σου τηρήσει τήν κεφαλὴν καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ τὴν πτέρναν»(Γεν.γ΄ 53).

Τὰ λόγια αὐτὰ εἶναι μέσα στή θλίψη ἐκείνης τῆς στιγμῆς μία γλυκιά ἐλπίδα μία ἀκτῖνα φωτὸς μέσα στή νύχτα τῆς ἀπελπισίας.

Κατάλαβαν καὶ οἱ δυό, ὅτι ἡ δυστυχία τους κάποτε θὰ τελείωνε καὶ τὸ σφάλμα τους θὰ διορθωνόταν καὶ μία γυναῖκα θὰ γεννιόταν ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τους ἡ ὁποία θὰ γεννοῦσε Ἐκεῖνον πού θὰ συνέτριβε τὴν κεφαλὴ τοῦ φιδιοῦ, θὰ διέλυε δηλαδὴ τὸ βασίλειο τοῦ σατανᾶ καὶ θὰ ἐγκαθιστοῦσε τὸ βασίλειο τοῦ Θεοῦ.

Μπρὸς στά θλιμμένα τους μάτια ἐμφανίζεται ἡ Εἰκόνα τοῦ Λυτρωτῆ καὶ τῆς Μητέρας Του.

Αὐτὴ τὴν ἐλπίδα οἱ προπάτορές μας διαφύλαξαν καὶ τὴ μετέδωσαν σ’ ὄλες τίς γενεές. Ἡ κάθε γενεὰ  τὴ μετέδιδε στήν ἑπόμενη. Ἦταν γλυκιά ὑπόσχεση.

Πρὸ πάντων ἦταν θεϊκὴ ὑπόσχεση καὶ ὁ Θεός ποτέ δέ λησμονεῖ, ἔστω καὶ ἂν οἱ ἄνθρωποι κάποια στιγμὴ τὸν πληγώνουν ἢ γίνονται ἀνάξιοι μιᾶς θεϊκῆς εὐεργεσίας τόσο καθοριστικῆς.

Γι’ αὐτὸ σ’ ὅλο τὸν κόσμο πού κατοικεῖ στή γῆ καὶ στίς παραδόσεις του μέχρι πού θὰ ἔλθει ὁ Λυτρωτὴς, οἱ ἄνθρωποι τὸν περιμένουν μὲ νοσταλγία καὶ μαζὶ μὲ Ἐκεῖνον περιμένουν καὶ τὴ μητέρα Του.

Συμπερασματικὰ, λοιπὸν, σημειώνουμε ὅτι ἀπὸ πάντα ὁ Θεὸς εἶχε καθορίσει νά ἐπικοινωνήσει προσωπικὰ διὰ τοῦ Λόγου Του μὲ τὸν κόσμο καὶ νά ἑνωθεῖ ὑποστατικὰ μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση.

Ἀπὸ πάντα εἶχε ἐκλέξει μία Μητέρα πού ἦταν ἡ Θεοτόκος Μαρία. Ἀπὸ πάντα εἶχε καθορίσει νά πάρει τὴν ἀνθρώπινη φύση ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ἐξυψώνοντάς την ἀπὸ ὅλα τὰ πλάσματα, γιατὶ μὲ κάθε λεπτομέρεια προγνώριζε τά τοῦ ἀνθρώπου.

Γι’ αὐτὸ ἡ Παρθένος κατέχει ἔπειτα ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ τὴν πρώτη θέση στή σκέψη τοῦ Θεοῦ - Πατρὸς ὡς πρωτότοκος Κόρη, ἀριστούργημα τῆς δημιουργίας.

Ἀπὸ πάντα εὑρίσκεται στή σκέψη τοῦ Υἱοῦ ὡσὰν μητέρα καὶ στη σκέψη τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὡσὰν νύμφη.

Εὑρίσκεται καὶ στή σκέψη καὶ στήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ σὲ μία Παρθένο, ὁ θρίαμβος τοῦ Λυτρωτῆ καὶ τῆς Γυναίκας, ἦταν τὸ βασικὸ σημεῖο τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν προφητειῶν.

Οἱ εἰδωλολάτρες ἀλλοίωσαν τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ κράτησαν τή βάση της. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Τερτυλλιανὸς τὸν 2ο μ .Χ αἰῶνα ἔλεγε στούς εἰδωλολάτρες ὅτι ἡ μυθολογία τους δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἀλλοίωση τῶν ἀρχικῶν δοξασιῶν πού στηρίζονται στήν ἀποκάλυψη, στίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ καὶ στίς προφητεῖες.

Ὅλες οἱ μυθολογίες τῶν λαῶν ἔχουν τὴν ἰδέα ὅτι μία παρθένος θὰ συλλάβει καὶ θὰ γεννήσει ἕναν υἱό. Παιδὶ καὶ Μητέρα θὰ πολεμήσουν, θὰ νικήσουν καὶ θὰ σώσουν τὸν κόσμο.

Οἱ Πέρσες καὶ ὅλοι οἱ ἀνατολικοὶ λαοὶ περίμεναν τὸν Λυτρωτή που θὰ γεννιόταν ἀπὸ μία Παρθένο.

Οἱ Αἰγύπτιοι πίστευαν ὅτι ἡ Ἴσις ἦταν μία παρθένος μητέρα τοῦ Ὥρα πού θὰ πολεμοῦσε τὸ φίδι Τίφωνα. Τὴν ἴδια σκέψῃ εἶχαν καὶ οἱ Ἕλληνες καὶ οἱ Ρωμαῖοι.

Ἀπὸ τὰ μέχρι τώρα καταχωρισθέντα διαπιστώνουμε πόσο γλυκιά καὶ παρηγορητικὴ εἲναι ἡ σκέψῃ ὅτι ἡ Παρθένος Μαρία τιμᾶται ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο καὶ πρὶν ἀκόμη γεννηθεῖ.

Πόσο εἶναι παρήγορο για μία καρδιά που ἀγαπάει τὴν Παναγία νά γνωρίζει ὅτι ἡ Παρθένος Μαρία πρὸ αἰώνων ἀπασχολοῦσε τὴ σκέψη καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπάνω της ἀναπαύθηκε ὁ ἴδιος ὁ Θεός.

Πόσο εἶναι εὐχάριστο καὶ χαροποιὸ νά ξέρει ὅτι ἡ Παρθένος Μαρία ἀπὸ τὸ πρῶτο διάστημα τοῦ ἀνθρώπινου βίου ἀναζητήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους σὰν συλλυτρώτρια καὶ παρηγορήτρια.

Σ’ αὐτὴ ὅλες οἱ γενεὲς τῶν ἀνθρώπων εἶχαν ἀποθέσει τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας τους καὶ τὴν ἀνέμεναν σὰν ἄστρο φωτεινό, σὰν τὸν αὐγερινό πού προμήνυε τὴν ἀνατολὴ τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης.

Μακάρι καὶ τή δική μας σκέψη καὶ καρδιά ν’ ἀπασχολήσει καὶ νά γίνει ἡ παρηγοριά καὶ τὸ στήριγμά της. 

 

Από το βιβλίο “Ροδοπέταλα στη χάρη της”, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης κ.κ. Ευσταθίου