Δωδώνης Χρυσόστομος: ''Οφειλόμενη απάντηση''

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 26 Αυγούστου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 20.06

 

Του Μητροπολίτη Δωδώνης κ. Χρυσοστόμου

Πολλά τα ερωτήματα και τα περισσότερα αναπάντητα, σχετικά με την απόφαση της 5ης Ιουνίου της εκπνευσάσης ΔΙΣ, η οποία  ήταν ήδη έτοιμη προς κυκλοφορίαν την επομένη, 6η Ιουνίου. Ήθελαν να προκάμουν την «συμφορά».

Υπήρξε βιασύνη να δηλώσει με αυτόν τον τρόπο το πέρασμά της από την Διοίκηση της Εκκλησίας.

Μια παγιωμένη επί σχεδόν σαράντα χρόνια κατάσταση δεν την ενοχλούσε. Γνώριζε, ασφαλώς, τι επικρατούσε με τον Ρωγών, με τον Γαρδικίου, με τον Καμπανίας, τον Ταλαντίου, όπως αποφάσισε τότε η ΔΙΣ, με πρόταση της Επιτροπής Νομοκανονικών, υπό τον μακαριστό Μητροπολίτη Πατρών Νικόδημον.
    

Δεν ήθελαν να μάθουν, αφού δεν ήξεραν. Αν ρωτούσαν, θα μάθαιναν τι απάντηση έδωσε η ΔΙΣ του 1991-1992 στον συμμετέχοντα Δημητριάδος Χριστόδουλο, όταν μετά την ανύψωση εις Τιτουλάριους Μητροπολίτας των Ανδρούσης Αναστασίου, Βρεσθένης Δημητρίου και Δωδώνης Χρυσοστόμου, έθεσε το θέμα: Θα ισχύει ότι ίσχυσε μέχρι τώρα με τους προαναφερθέντας. Τότε δύο ήταν δικοί του, τώρα έχανε τα πρεσβεία.

Θα εδεχόμουν ότι ένα λάθος πρέπει να διορθωθεί. Όχι βέβαια με τόσα λάθη και σπουδή. Έτσι, η μακαρίτισσα ΔΙΣ, σε συνεργασία με την γεροντοκοριασμένη εκκλησιαστική εθιμοτυπία βάλανε στον μύλο την κακία τους και βγήκε ομελέτα, για την οποία ξέχασαν να αφαιρέσουν τα τσόφλια.

Δια γυμνού λοιπόν οφθαλμού διαπιστώνει κανείς ότι έγινε επιλογή των όσων εξυπηρετούσαν από την υπ’ αριθμ. 839/1988 Εγκύκλιο του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου.

Πολύ θα εχαιρόμουν, αν θα επανερχόμεθα πλήρως στα κελεύσματα της Μητρός μας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Έτσι, παραιτούμενος κάποιος Ιεράρχης θα ελάμβανε έναν άλλο τίτλο ανωτέρας θέσης στο Συνταγμάτιο και θα εθεωρείτο εν ενεργεία, θα ζούσε στην Ελλάδα ή αλλού και θα συμμετείχε στις εργασίες της Συνόδου του Οικουμενικού Θρόνου, όπως συμβαίνει σήμερα.

Η βιασύνη της εθιμοτυπίας είναι φανερό ότι προήλθε δια Καισαρικής και Εμετού, γι’ αυτό θεωρήθηκε αναγκαία η βοήθεια Γλυφαντζουρίου.

Κάποιοι δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν την αποφασιστικότητα της παραιτήσεώς μου. Δεν υπήρξαν ποτέ δυνατοί, ούτε θα υπάρξουν.

Ο δυνατός γεννιέται και γίνεται πιο δυνατός μέσα στο καμίνι της ζωής. Ακριβώς πριν 60 χρόνια, στην πατρίδα μου έγιναν καταστρεπτικοί σεισμοί και έκαιγε την πόλη η φωτιά. Κάθε μέρα ένα θύμα βύθιζε σε πόνο την ζωή μας.

Ο δικός μου πόνος, στα δεκατέσσερα, ήταν ότι έχασα την εργασία μου. Στα δεκαπέντε μου προσλαμβάνομαι κλητήρας στο μετασεισμικό αντίσκηνο, που «στέγαζε» την Μητρόπολη Ζακύνθου: Τι να σκεφθώ τώρα; Ελεύθερος και πιο δυνατός δακρύζω για «τους φίλους μου και τους πλησίον μου (που) εξ εναντίας μου ήγγισαν και έστησαν και οι έγγιστά μου από μακρόθεν έστησαν» [Ψαλμ. 37,11].

Ένας άνθρωπος, που ψήθηκε στο καμίνι της ζωής με πηλό από τον γρανίτη της Πετραίας Αραβίας (Σινά), τι να σκεφθεί τώρα, στην δύση της ζωής του, παρά μόνον την παράκληση στον Πανικτοίρμονα Θεόν «ίνα μη παρίδης το σον πλάσμα καταποθήναι τη απωλεία».

Στην Πάτμο διαβάζω την ταλαιπωρία του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού.  Πού είναι οι διώκτες του; Εκείνος παράδειγμα προς μίμησιν, εκείνοι παράδειγμα προς αποφυγήν.

Εμπρός, λοιπόν, εφαρμογή ολόκληρης της οδηγίας απ’ όλους γενικώς. Και η αρχή να γίνει από τους εμπνευστές της «τάξης», που θυμήθηκαν να την εφαρμόσουν τώρα, που κάποιοι από αυτούς που υπήρξαν θετικοί ή και χλιαροί έχουν επέτειο 40 χρόνων αρχιεροσύνης, τώρα όλοι στην γραμμή που εφαρμόζει το Φανάρι.

Για διαβάστε, τι άλλα διαλαμβάνει το από 1988, με αριθμ. Πρωτ. 839 Εγκύκλιο Γράμμα του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου

Α. στην  πρώτη σελίδα παρ. Α.

Προκειμένου περί του εν ταις ιεραίς ακολουθίαις κανονικού μνημοσύνου, προς αποφυγήν της συνεκφωνήσεως πλειόνων του ενός αρχιερατικών ονομάτων, συνεισαγομένων ούτως εν ταις εκκλησίαις πλειόνων της μιας αρχών, ως φησι και ο αοίδιμος προκάτοχος ημών Αθανάσιος (βλ. Πατριαρχικόν και Συνοδικόν Γράμμα από Δεκεμβρίου 1709) «ουδενός άλλου αρχιερατικού ονόματος συνεκφωνουμένου, ίνα μη εν ταις εκκλησίαις δικέφαλος αρχή συνεισάγηται, ως απάδον τούτο τη εκκλησιαστική ευταξία» (Α. Παπαδοπούλου-Κεραμέως, Ανάλεκτα Ιεροσολυμιτικής Σταχυολογίας, τόμ. Β’, εν Πετρουπόλει 1894, σελ. 383),

Β. στην σελίδα τρία παράγραφοι 2, 3, 4 και 5.

2. Εν τοις ιεροίς συλλειτούργοις ψάλλεται μόνον η του προεξάρχοντος Αρχιερέως «φήμη», ουχί δε και αι των συλλειτουργούντων Αρχιερέων. Βεβαίως εν πάσαις ταις περιπτώσεσιν απλών αρχιερατικών λειτουργιών ή συλλειτουργιών ψάλλεται πρώτον η φήμη του κατά καιρόν Οικουμενικού Πατριάρχου, και εν συνεχεία η φήμη του προεξάρχοντος˙ ωσαύτως εν αρχιερατική λειτουργία ή συλλειτουργία εν τινι επαρχία του θρόνου ψάλλεται η φήμη του Οικουμενικού Πατριάρχου, είτα του επιτοπίου Ιεράρχου και τέλος του προεξάρχοντος Αρχιερέως.

3. Μίτραν και ποιμαντορικήν ράβδον φέρει μόνον ο προεξάρχων της ιερουργίας Αρχιερεύς, ουχί δε και οι συνιερουργούντες αυτώ Αρχιερείς˙ ούτοι φέρουν απλώς επανωκαλύμμαυχον και δεν φέρουν ποιμαντορικήν ράβδον.

4. Το «Κύριε, Κύριε, επίβλεψον ..» εκφωνείται τρις μόνον υπό του προεξάρχοντος, ουχί δε και υπό δύο άλλων εκ των συνιερουργούντων Αρχιερέων, ουδέ μετατιθεμένων των λέξεων της εκφωνήσεως κατά το δοκούν.

5. Κατά την Μεγάλην Είσοδον των τιμίων δώρων γίνεται ενιαία μνημόνευσις (υπό του προεξάρχοντος και μόνον).

Στο Πατριαρχείο ο Επίσκοπος δεν ιερουργεί στον Πατριαρχικό Ναό και δεν συμμετέχει σε συλλείτουργο προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχου. Αυτό, θα εφαρμοσθεί στην Ελλαδική Εκκλησία για τον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών και για τα Αρχιεπισκοπικά Συλλείτουργα;

Από της παραιτήσεώς μου κάθε φορά που βρέθηκα στο Φανάρι, παντού και πάντοτε, με τοποθέτησαν στην σειρά των πρεσβείων μου. Υπάρχει απόφαση της Ιεραρχίας που απαγορεύει την κατάργηση μιας αποφάσεως ΔΙΣ από άλλη σύνθεση.

Τι θα γίνει, αν η ερχόμενη ΔΙΣ ζητήσει την παραμονή των θεμάτων αυτών ως διεμορφώθησαν επί μια τεσσαρακονταετία; Τι θα γίνει όταν περιέλθει (γιατί θα περιέλθει), σε απραξία; Ό,τι έγινε και με τα τερτίπια του Χριστόδουλου που, ούτε λίγο ούτε πολύ, ήθελε πάνω από τριάντα Αρχιερείς στα έκτοτε βαπτισθέντα Αρχιεπισκοπικά(!!) Συλλείτουργα, στα ονομαστήριά του, δεκαπέντε Αρχιερείς στον γάμο του Δημητράκη και αξίωσε, από το «νηπιαγωγείο» που διεύθυνε, στις εορτές των Πολιούχων των Μητροπόλεων μόνο πέντε.

Αμ, δε του πέρασε!!!...

Δεν άκουσαν πόσοι «εν ενεργεία» Αρχιερείς απέχουν παντελώς χρόνια τώρα από τα καθήκοντά τους και σε αυτές τις περιπτώσεις χρέη διαποιμένοντων (;) εκτελούν τα γνωστά άγνωστα περιβάλλοντα;

Ούτε αυτή η ΔΙΣ θέλησε να ασχοληθεί με τις τρανταχτές βουτιχτές της Βουλιαγμένης; Πού να προκάμουν; Έπρεπε να διαβάσουν για τις εξετέσεις της 5ης Ιουνίου 2013.

Ζήτησα τα πρακτικά της 5ης Ιουνίου και έλαβα την διατυπωθείσα απόφαση. Τα πρακτικά νομίζω πως είναι: ποιος έθεσε το θέμα, τι λόγο είχε ο καθένας των αγίων αδελφών και οι έγγραφες εισηγήσεις.

Τέλος πάντων άντε μου, όλοι μαζί στον δρόμο που χάραξε το Σεπτό Κέντρο της Μητρός Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας προς χαράν και ικανοποίησιν όσων διαρκώς αναγνωρίζουμε την σταυρική πορεία Του και προς λύπη των άσπονδων «φίλων» του που κάποτε κάποτε το θυμούνται όταν εξυπηρετούνται τα μανωλαδοδουναίικα αισθήματά τους.

Καλείται, λοιπόν, η εκπνέουσα σύνθεση της παρούσης ΔΙΣ να εφαρμόσει το αρχαίο: «Διόρθωσις ημαρτημένων», δεδομένου ότι, όπου υπήρξαν μέχρι σήμερα συλλείτουργα Αρχιερέων εφηρμόσθη εκείνο που προανέφερα, η απαξία και η απραξία ως προς την επίμαχη και αμαρτωλή Εγκύκλιο.